Tuesday, December 13, 2011

പെൺ പരിസ്ഥിതി


“ചില പരിസ്ഥിതി വിചാരങ്ങൾ “എന്ന പേരിൽ മാധ്യമം ദിനപ്പത്രത്തിന്റെ കുടുംബ മാധ്യമം  പേജിലും  “പെൺ പരിസ്ഥിതി“ എന്നപേരിൽ ബൂലോകം ഓൺലൈൻ ബ്ലോഗ് പത്രത്തിലും നാളത്തെ കേരളം എന്ന ബ്ലോഗിലും ഈ ലേഖനം വന്നിട്ടുണ്ട്.


ലോകമാകമാനം പരിസ്ഥിതി സംരക്ഷണത്തിനു വേണ്ടി അക്ഷീണം സമരം ചെയ്ത, ഇപ്പോഴും സമരം ചെയ്യുന്ന എല്ലാവരാലും അറിയപ്പെടുന്നവരും അതേ സമയം ആരാലും അറിയപ്പെടാത്തവരും, അംഗീകരിയ്ക്കപ്പെടാത്തവരുമായ ഒട്ടനവധി നല്ല മനുഷ്യർക്കും ഈയിടെ അന്തരിച്ച പരിസ്ഥിതി പോരാളിയായ വംഗാരി മതായിയ്ക്കും മുൻപിൽ ആദരവോടെ………

പലപ്പോഴും പൂർണമായും ഉത്തരവാദികൾ ആവാറില്ലെങ്കിലും, എല്ലാ തിക്തഫലങ്ങളും വരിവരിയായി പെണ്ണുങ്ങളെ തേടി വരാറുണ്ട് എന്ന കാ‍രണത്താൽ ഈ മഹാ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഏതു പ്രശ്നവും എല്ലായ്പ്പോഴും പെൺപ്രശ്നം കൂടിയാണ്. പരിസ്ഥിതിയെ നിർലജ്ജം ചൂഷണം ചെയ്ത് നശിപ്പിയ്ക്കുന്ന ആധിപത്യ മൂല്യങ്ങൾ, അധിനിവേശ ക്രൂരതകൾ, പരിഗണനയില്ലായ്മയും അനുതാപക്കുറവും, വെറുതേ ഒരു ഗമയും പൊലിപ്പും കാണിച്ചു കൂട്ടലുമാകുന്ന ആഡംബര പ്രദർശനം,  പ്രപഞ്ച പത്തായത്തിൽ ടൺ കണക്കിന് നീക്കിയിരിപ്പുണ്ടെന്ന തെറ്റിദ്ധാരണയിൽ ചെയ്തുകൂട്ടുന്ന അനിയന്ത്രിതമായ ഉപഭോഗം.. ഇപ്പറഞ്ഞതിന്റെയെല്ലാം ഒഴിവാക്കാനാവാത്ത ദുരന്തങ്ങൾ കൂടുതൽ പേറുന്നത് സ്ത്രീകളും കുട്ടികളുമാണ്.

രാഷ്ട്രീയ തീരുമാനങ്ങളിലോ സാമ്പത്തിക തീരുമാനങ്ങളിലോ മത തീരുമാനങ്ങളിലോ ശാസ്ത്ര കലാ സാഹിത്യ സാംസ്ക്കാരിക ചരിത്ര (വിട്ടു പോയ മേഖലകൾ പൂരിപ്പിയ്ക്കണമെന്ന അപേക്ഷയോടെ) തീരുമാനങ്ങളിലോ ഒന്നും നേരിട്ടൊരിയ്ക്കലും പങ്ക് വഹിയ്ക്കാൻ കാര്യമായ അവസരമില്ലാത്തതു പോലെ (ഇടയ്ക്ക് ബിനാമിയാവാൻ പറ്റാറുണ്ടേ!) പരിസ്ഥിതി തീരുമാനങ്ങളിലും വലിയ അവസരമൊന്നും സ്ത്രീകൾക്ക് കിട്ടാറില്ല. എങ്കിലും എല്ലാറ്റിന്റേയും സൈഡ് ഇഫക്ടുകളും നേരിട്ടുള്ള ഇഫക്ടുകളും കൂടുതൽ ആഞ്ഞടിയ്ക്കുമെന്നതുകൊണ്ട് സ്ത്രീകൾക്ക് ഇവയെക്കുറിച്ചെല്ലാം ഉൽക്കണ്ഠപ്പെട്ടേ മതിയാകൂ എന്ന ചുമതലയുമുണ്ട്. 

അല്ലാ, സ്ത്രീകൾക്ക് മാത്രം മതിയോ ഈ പരിസ്ഥിതി? മനുഷ്യ രാശിയ്ക്ക് മുഴുവൻ നിലനിൽ‌പ്പ് ഉണ്ടാവേണ്ടുന്ന കാര്യമായതുകൊണ്ട് പുരുഷന്മാർക്കും വേണ്ടേ? അതുകൊള്ളാം, അപ്പോൾ ഈ മനുഷ്യർക്ക് മാത്രമായിട്ടെങ്ങനെയാണ് നിലനില്പ് വരുന്നത്?എന്നുവെച്ചാൽ സമസ്ത ജീവജാലങ്ങൾക്കും ജീവനില്ലാത്ത ജാലങ്ങൾക്കുമൊക്കെ വേണം ഈ പറഞ്ഞ പരിസ്ഥിതി. എന്നാൽ മറ്റു ജീവജാലങ്ങൾക്കില്ലാത്ത വിവേകവും വിവേചന ബുദ്ധിയുമുണ്ടെന്നഭിമാനിയ്ക്കുന്ന മനുഷ്യർ ഏറ്റവും കൂടുതൽ നിന്ദിയ്ക്കുന്നതും, അപമാനിയ്ക്കുന്നതും, ബലാത്സംഗം ചെയ്യുന്നതും, തകർത്തു തരിപ്പണമാക്കി മുച്ചൂടും മുടിച്ചു കളയുന്നതും ഈ പരിസ്ഥിതിയെയാണല്ലോ.

പ്രപഞ്ചത്തിലെ എല്ലാ സഹജീവികളോടുമുള്ള പരിഗണന, ഉത്തരവാദിത്തം, ചുമതല ഇതെല്ലാം ചേർന്നതായിരിയ്ക്കേണ്ടേ പരിസ്ഥിതിയോടുള്ള ഓരോ മനുഷ്യരുടേയും ഇടപെടൽ? അതു വെറുതേ ഏതെങ്കിലും (ഉദാഹരണത്തിന് ഇപ്പോഴത്തെ കണക്കിൽ ജനിതക മാറ്റം വരുത്തിയ വിത്തുകൾ ഉപയോഗിച്ചുള്ള) മരം നട്ടു പിടിപ്പിയ്ക്കലും “അയ്യോ! മനുഷ്യാ വെട്ടല്ലേ വെട്ടല്ലേ മരം വെട്ടല്ലേ“ എന്ന കരച്ചിലും മാത്രമല്ലല്ലോ. അതൊരു സമ്പൂർണ ജീവിത പദ്ധതിയാവണം.  ഒറ്റക്കാര്യത്തിൽ മാത്രമായി പരിസ്ഥിതി അവബോധവും സംരക്ഷണവും സാധ്യമല്ല.

നൂറു കണക്കിന് പരുത്തി വസ്ത്രങ്ങൾ (വിലകൂടിയ ഡിസൈനർ വസ്ത്രങ്ങളോ അല്ലെങ്കിൽ സാധാരണ വസ്ത്രങ്ങളോ ആവട്ടെ) അലമാരിയിൽ ശേഖരിച്ച് സൂക്ഷിച്ചു വെച്ച് ഞാൻ പരുത്തി വസ്ത്രം മാത്രം ധരിയ്ക്കുന്നവനാണെന്ന്, സിന്തെറ്റിക് വസ്ത്രങ്ങൾ സ്പർശിയ്ക്കാത്തവനാണെന്ന് സിദ്ധാന്തിയ്ക്കുന്ന ഒരാൾ പരിസ്ഥിതി സംരക്ഷണത്തെക്കുറിച്ച് സമഗ്രമായി ആലോചിയ്ക്കുന്നുണ്ടോ?ഇല്ല, കാരണം, അയാൾ ആവശ്യത്തിലും വളരെയേറെ പരുത്തി ഉപഭോഗം ചെയ്യുന്നു. അതിനൊപ്പം പരോക്ഷമായി മറ്റ് ഒട്ടനവധി കാര്യങ്ങളും അനാവശ്യമായി ചെലവഴിയ്ക്കപ്പെടുന്നുണ്ടല്ലോ. ഉദാഹരണമായി ചായം, തുന്നാൻ വേണ്ട നൂല്, വസ്ത്രമുണ്ടാക്കാൻ വരുന്ന അധ്വാനം, ഇവയെല്ലാം  എത്തിയ്ക്കാനാവശ്യമായ ഗതാഗതം, അതിനു വേണ്ട ഇന്ധനംഇതൊരു നീളമേറിയ പാതയാണ്. അതിന്റെ ഒരു കൈവഴിയ്ക്ക് മാത്രമായി പരിസ്ഥിതി സംരക്ഷണം നടക്കുമോ? 

മരം വെട്ടരുതെന്ന് മുദ്രാവാക്യം മുഴക്കി പൊരിവെയിലിൽ മരത്തെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് നിന്ന് സമരം ചെയ്യുന്നവർ ടിഷ്യു പേപ്പർ കൊണ്ട് വിയർപ്പ് തുടയ്ക്കുന്നതു മാതിരിയുള്ള തൊലിപ്പുറത്തെ പരിസ്ഥിതി ഉൽക്കണ്ഠകൾ പോരാ നമുക്ക്. വിദേശ രാജ്യങ്ങളിൽ കാര്യക്ഷമമായ പ്രവർത്തനങ്ങൾ പലതും ഉണ്ടെന്നും ഇവിടെ ഒന്നുമില്ലെന്നും അരിശം കൊള്ളാറുണ്ട് പലരും. ഇങ്ങനെ അരിശപ്പെടുമ്പോൾ അവിടങ്ങളിലെ ഭൂവിസ്തൃതിയും മനുഷ്യരുടെ എണ്ണത്തിലുള്ള കുറവും ചില കാര്യങ്ങളെങ്കിലും ഭംഗിയായി നടപ്പിലാക്കാനുള്ള ആർജ്ജവവും രാഷ്ട്രീയമായ ഇച്ഛാശക്തിയും കൂടി നമ്മൾ കണക്കിലെടുക്കണം. താരതമ്യം തികച്ചും സമഗ്രമാകണം എന്നർഥം.

തടുക്കാൻ ഒരു തരത്തിലും പ്രാപ്തിയില്ലാത്തവരുടെ തലയിൽ, സ്വന്തം വീട്ടിലെ മാലിന്യം നമ്മൾ വലിച്ചെറിഞ്ഞുകൊടുക്കുമ്പോഴല്ലേ വിളപ്പിൽശാലകളും ബ്രഹ്മപുരങ്ങളും ലാലൂരുകളും ഞെളിയൻപറമ്പുകളും ഉണ്ടാകുന്നത്? അമേരിയ്ക്കയിൽ നിന്ന് കൊച്ചിയിലേയ്ക്ക് പലതരം മാലിന്യങ്ങൾ കപ്പൽ കയറി വരുന്നതും  നമ്മൾ ഓരോരുത്തരും രാവിലെ കുടുംബശ്രീ സ്ത്രീകൾക്ക് എടുത്തുകൊണ്ടു പോകാനും, മേൽ‌പ്പറഞ്ഞ ഏതെങ്കിലും പറമ്പുകളിൽ ഉപേക്ഷിക്കാനുമായി വീട്ടിലെ മാലിന്യം പ്ലാസ്റ്റിക് ബക്കറ്റിൽ നിറച്ചു വെയ്ക്കുന്നതും തമ്മിൽ പറയത്തക്ക വലിയ വ്യത്യാസമില്ല. ഈ പറമ്പുകൾ ഉണ്ടാവാതെയിരിയ്ക്കാൻ നമ്മൾ എന്തുചെയ്യണം? നമ്മുടെ പങ്ക് മാലിന്യമെങ്കിലും അവിടങ്ങളിൽ ചെന്ന് ചേരാതിരിയ്ക്കാനും അങ്ങനെ അവിടങ്ങളിലെ സഹോദരർക്ക് ശല്യമുണ്ടാവാതിരിയ്ക്കാനും നമ്മൾ ശ്രദ്ധിയ്ക്കണം. വിദൂരസ്ഥമായ സ്ഥലങ്ങളിൽ മാലിന്യം ഉപേക്ഷിയ്ക്കാൻ വേണ്ടി വരുന്ന ഭീമമായ ചെലവിനെക്കുറിച്ചും ഈയവസരത്തിൽ നമ്മൾ ഓർക്കേണ്ടതാണ്. വാഹനമോടിയ്ക്കാൻ ആവശ്യമായ ഇന്ധനമുൾപ്പടെ, ആ വാഹനം ഉണ്ടാക്കുന്ന പരിസ്ഥിതി മലിനീകരണം ഉൾപ്പടെ……….. ഫ്ലാറ്റുകളിലും വീടുകളിലും താമസിയ്ക്കുന്ന നമ്മളുണ്ടാക്കുന്ന മാലിന്യം സ്വയം നിർമ്മാർജ്ജനം ചെയ്യുമെന്ന ഒരു നിലപാടിലെത്തുകയും അതു പ്രാവർത്തികമാക്കുകയും വേണം.

ഓയിൽക്കമ്പനികളുടെ മുന്നിൽ കൈകൂപ്പി മുട്ടിലിഴഞ്ഞ് മൂക്കുകൊണ്ട് “ക്ഷ“ വരയ്ക്കുന്ന സർക്കാർ നയങ്ങൾ ഗ്യാസ് സിലിണ്ടറിന് വില കൂട്ടുമ്പോൾ ഒരു ജനത എന്ന നിലയിൽ എന്തു ചെയ്യാനാകുമെന്ന് നമ്മൾ ആലോചിയ്ക്കണം. ഒരു കെട്ട് വിറകിനും ഒരു ബക്കറ്റ് വെള്ളത്തിനും ഒരു പിടി ധാന്യത്തിനും വേണ്ടിപ്പോലും പലർക്കും മുൻപിൽ തുണിയഴിയ്ക്കേണ്ടി വരുന്ന പട്ടിണിപ്പാവങ്ങളായ സ്ത്രീകൾ നിറഞ്ഞ ഇന്ത്യയിലാണ് നാം കഴിയുന്നതെന്നും കൂടി ഓർമ്മിച്ച്, മാലിന്യങ്ങളിൽ നിന്ന് ഗ്യാസുണ്ടാക്കുന്ന പദ്ധതികൾ പോലെയുള്ള വ്യവസ്ഥേതരമായ ബദൽ ജീവിതരീതികൾ ആവേശത്തോടെ ഏറ്റെടുത്ത് നടപ്പിലാക്കുവാൻ നമ്മൾ ശ്രദ്ധിയ്ക്കേണ്ടതില്ലേ?

കറുത്ത ഗ്ലാസ്സിട്ട കൂറ്റൻ വാഹനങ്ങളിലെ വലിയൊരു ഇരിപ്പിടത്തിൽ ഒറ്റയ്ക്കിരുന്ന് ചീറിപ്പായുന്നതിലല്ല അന്തസ്സെന്ന് നമ്മൾ അറിയണം. അത്യധികം ഇന്ധനച്ചെലവുണ്ടാക്കുന്ന വാഹനങ്ങളോടുള്ള ഭ്രമം കുറയുമ്പോൾ മാത്രമേ നമുക്ക് നടപ്പാതകളുണ്ടാവൂ. സൈക്കിൾ പാതകളുണ്ടാവൂ. നമ്മുടെ പൊതുവാഹനങ്ങളെ കുറ്റമറ്റതാക്കി സംരക്ഷിയ്ക്കുന്ന മനോഭാവം വളരൂ. യാതൊരു ഗത്യന്തരവുമില്ലെങ്കിൽ മാത്രമേ നമ്മൾ സ്വകാര്യ വാഹനത്തെ ശരണം പ്രാപിയ്ക്കാവൂ. ഈ മനോഭാവമുള്ള ജനതയ്ക്കു മുൻപിൽ വികലമായ നയങ്ങൾ മാറ്റിയെഴുതുവാൻ ചിലപ്പോൾ സർക്കാർ നിർബന്ധിതമായേക്കും. അതിന് ആദ്യം വേണ്ടത്  മറ്റുള്ളവർ എല്ലാം മാറട്ടെ എന്നിട്ട് ഞാൻ മാറാം എന്ന നിലപാട് ഓരോരുത്തരും അവരവർക്കാവുന്ന ഏറ്റവും ലളിതമായ രീതിയിലെങ്കിലും തിരുത്തിയെഴുതുകയാണ്.

സ്വർണവും വജ്രവും അതി കേമമായ നിക്ഷേപമാണെന്ന് പൊതുവേ വിശ്വസിയ്ക്കപ്പെട്ടു വരുന്നുണ്ട്. സ്ത്രീകളുടെ ആഭരണഭ്രമത്തെക്കുറിച്ച് എല്ലാവരും നെടുങ്ങനെയും കുറുങ്ങനെയും സംസാരിയ്ക്കുകയും എഴുതുകയും അഭിനയിയ്ക്കുകയും തമാശ പറയുകയും ഒക്കെ ചെയ്യാറുണ്ട്.  പണം ചെലവഴിയ്ക്കാൻ പ്രാപ്തി (പർച്ചേസിംഗ് പവർ) അധികമുള്ള പുരുഷന്റെ സമ്മതമില്ലാതെ ഈ ഭ്രമം സ്ത്രീയ്ക്ക് പൂർത്തീകരിയ്ക്കാൻ കഴിയില്ലെങ്കിലും ആഭരണത്തോടുള്ള ആശ അവൾക്ക് മാത്രമായി സംവരണം ചെയ്യപ്പെട്ടതത്രെ. സ്വർണവും വജ്രവും ഏറ്റവും മനുഷ്യത്വ വിരുദ്ധമായ സാഹചര്യങ്ങളിൽ ഖനനം ചെയ്യപ്പെടുന്നവയാണ്, വളരെ ലഭ്യതക്കുറവുള്ളവയാണ്, പരിസ്ഥിതിയെ അമ്പേ തകർത്തുകൊണ്ട് സൃഷ്ടിയ്ക്കപ്പെടുന്നവയുമാണ്. ഓരോ കഴഞ്ച് സ്വർണത്തിലും ഏറ്റവും ചെറിയ വജ്രത്തരിയിലും പോലും ഒരുപാട് ദരിദ്ര മനുഷ്യരുടെ രക്തവും കണ്ണീരും വിയർപ്പും ജീവനുമുണ്ട്. ഈ നഷ്ടപ്പെടലുകൾക്ക് പകരമായി അവർക്കോ അവരുടെ പരിസ്ഥിതിയ്ക്കോ ഒന്നും ലഭ്യമാവുന്നില്ലെന്നു മാത്രമല്ല, സർവ നാശത്തിലേയ്ക്ക് അതവരെ എത്തിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഏറ്റവും കൂടുതൽ സ്വർണവും വജ്രവും ഇറക്കുമതി ചെയ്യുന്ന രാജ്യമാണ് നമ്മുടേത്. അതേറ്റവും അധികം വാങ്ങുന്നവർ മലയാളികളും. ഈ ദു:ശ്ശീലത്തിൽ നിന്ന് നമുക്ക് മോചനമുണ്ടാവേണ്ടേ?

ഗോവധം പാടില്ലെന്ന് ഘോരഘോരം വാദിയ്ക്കുന്നവർ പോലും പ്ലാസ്റ്റിക് പാക്കറ്റുകൾ തിന്നു ശ്വാസം മുട്ടി, നുരയും പതയും തുപ്പി മരിയ്ക്കുന്ന നാൽക്കാലികളെ വളരെ കുറച്ചേ കാണാറുള്ളൂ. കാരണം പാടില്ലെന്ന് പറയുന്ന ഞാനും ആവാമെന്ന് പറയുന്ന നീയും ഉൾപ്പെടുന്ന എല്ലാവരും വലിച്ചെറിയാറുണ്ടല്ലോ ഈ പ്ലാസ്റ്റിക് പാക്കറ്റുകൾ! വേദനയേയും രോഗങ്ങളേയും മരണത്തേയും പോലെ മനുഷ്യ നിർമ്മിതമായ പരിസ്ഥിതി നാശത്തിനും രാജ്യാതിർത്തികളോ ജാതി മത വർഗ വർണ ഭേദമോ ഇല്ല. 

എന്തിനും ഏതിനും വാഹനമോടിയ്ക്കുമ്പോൾ, വാഹനങ്ങളിലിരുന്ന് പ്ലാസ്റ്റിക് കുപ്പിയും പാത്രങ്ങളും മാലിന്യങ്ങളും നദികളിലും റോഡുകളിലും അലക്ഷ്യമായി വലിച്ചെറിയുമ്പോൾ, മരങ്ങളെ നിഷ്ക്കരുണം കൊന്നൊടുക്കുമ്പോൾ, ആഹാരവും വെള്ളവും ഊർജ്ജവും പ്രകൃതീ പദാർഥങ്ങളും നിരുത്തരവാദപരമായി പാഴാക്കുമ്പോൾ, ആർത്തി പെരുത്ത് അന്തരീക്ഷവും വിളഭൂമിയും കൊടും വിഷങ്ങളാൽ  മലിനമാക്കുമ്പോൾ മനുഷ്യന്റെ മുഖച്ഛായ തന്നെ മാറുന്നു. അവിടെ  മനുഷ്യത്തത്തിനു പകരം സ്വാർഥതയും പരിഗണനയില്ലായ്മയും നീചതയും കൈവരുന്നു. അതാണോ നമ്മൾ സ്വാംശീകരിയ്ക്കേണ്ട മൂല്യമെന്ന് സ്വയം തീരുമാനിയ്ക്കേണ്ടതാണ്. 

തച്ചു തകർക്കപ്പെടുന്ന പരിസ്ഥിതിയോട് യാതൊരു പരിഗണനയും ഇല്ലാതെ, നശിപ്പിയ്ക്കാവുന്നതിന്റെ പരമാവധിയും ചെയ്തതിനു ശേഷം  ജാതിയും മതവും സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി തരം തിരിച്ച്, അല്പം പണവും സഹായവും അനാഥാലയങ്ങളിലോ അമ്പലത്തിനോ പള്ളിയ്ക്കോ  നൽകിയുള്ള പാപം പോക്കൽ കൊണ്ട് ഒരു പ്രയോജനവുമില്ല. അങ്ങനെ എളുപ്പവഴിയിൽ പരിഹരിച്ച് കുറ്റബോധമില്ലാതാക്കാനാവാത്തതാണ് പരിസ്ഥിതിയെ നശിപ്പിയ്ക്കുന്ന നമ്മുടെ സ്വാർഥത എന്നർഥം. ആ സ്വാർഥതയെ അതിജീവിയ്ക്കാൻ കൃത്യമായ ലക്ഷ്യബോധവും നിരന്തര പരിശ്രമവും ആവശ്യമാണ്. എത്ര കുറവ് മാലിന്യം സൃഷ്ടിയ്ക്കപ്പെടുന്നുവെന്നും പ്രകൃതിയോടും പരിസ്ഥിതിയോടും എന്തുമാത്രം സമതുലനം പുലർത്തുന്നുവെന്നും കണക്കാക്കി മാത്രമേ നമ്മുടെ സംസ്ക്കാരവും  നമ്മുടെ ജാതിയും മതവും നമ്മുടെ രാജ്യവും നമ്മുടെ ലിംഗവും കേമം മഹാ കേമം എന്ന് ആർപ്പു വിളിയ്ക്കാവൂ. അപ്പോൾ ആർക്കും ആർപ്പു വിളിയ്ക്കാൻ ശേഷിയുണ്ടാവുകയില്ലെന്ന് നമുക്കറിയാമല്ലോ. നിങ്ങളിൽ പാപം ചെയ്യാത്തവർ കല്ലെറിയട്ടെ എന്നാണല്ലോ.

തീർത്തും അത്യാവശ്യമുള്ള സമയത്തു മാത്രം ചെയ്യുന്ന ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ ഉപഭോഗമാണ് ശരിയായ പരിസ്ഥിതി സംരക്ഷണമാകുന്നത്. പ്രപഞ്ചത്തിലെ എല്ലാം സഹജീവികൾക്കും  നമ്മെപ്പോലെ തന്നെ ഉപയോഗിയ്ക്കാൻ അവകാശമുള്ള നീക്കിയിരിപ്പിനെയാണ്, സമ്പത്തിനെയാണ് നമ്മൾ ഉപഭോഗം ചെയ്യുന്നതെന്ന ഓർമ്മയോടെ, അതിന്റെ കാവലാകാനുള്ള നിതാന്ത ജാഗ്രതയോടെ ജീവിയ്ക്കുന്നതാണ് യഥാർത്ഥമായ പരിസ്ഥിതി അവബോധം. അതിന് അനുഭാവം, അനുതാപം, പരിഗണന, ഉത്തരവാദിത്തം, ചുമതലാബോധം എന്നിവ കൂടിയേ കഴിയൂ. 

സ്ത്രീത്വത്തിന് പരിസ്ഥിതി സംരക്ഷണത്തിലെ പ്രത്യേക റോൾ എന്താണെന്ന് ആലോചിയ്ക്കുമ്പോഴാണ് പെണ്മയെപ്പറ്റി നമുക്ക് ഇങ്ങനെ വിശദീകരിയ്ക്കേണ്ടത്. അങ്ങേയറ്റത്തെ തീവ്ര വിപ്ലവകാരിയോ, പദവികളുള്ള ഉദ്യോഗസ്ഥയോ, അവാർഡുകൾ നേടിയ എഴുത്തുകാരിയോ സാധാരണ തൂപ്പുകാരിയോ ആരുമാവട്ടെ, ഒരു പുതു ജന്മത്തെ ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക് കൊണ്ടു വരികയും പോറ്റി വളർത്തുകയും ജീവിത കാലം മുഴുവൻ അതിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ച് ഉൽക്കണ്ഠപ്പെടുകയും ഒക്കെ ചെയ്യുന്നവളാണല്ലോ സ്ത്രീ. മറ്റൊരു ജിവന്റെ നന്മയ്ക്കാ‍യി സ്വന്തം ജീവിതവും സുഖങ്ങളും സൌകര്യവും എല്ലാം ചക്രവാളത്തിന്റെ അതിരോളം മാറ്റി വെയ്ക്കാൻ കഴിവുള്ളവൾ.

അവആഭരണങ്ങളും ലതരം വസ്ത്രങ്ങളുമണിഞ്ഞ് വെളുക്കാനുള്ള  ക്രീമുകളും തല മുടിളരാനുള്ള എണ്ണകളും വാരിത്തേച്ച് അയ്യോ! പയറുകറിയുണ്ടാക്കാനറിയില്ലെങ്കിൽ ഈ ജീവിതം കൊണ്ടെന്തു കാര്യം എന്നു സങ്കടപ്പെടേണ്ടവളല്ല. ഭ്രാന്തോളം വളരുന്ന ഭക്തിയും ആന കുത്തിയാൽ ഇളകാത്ത അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുമായി ടി വി സീരിയലിലെ മന്ദബുദ്ധികളും ആത്മാഭിമാനമില്ലാത്തവരുമായ നല്ല സ്ത്രീകളാണെന്ന് ഭാവിച്ചും സ്ഥാപിച്ചും കഴിയേണ്ടവളല്ല. അങ്ങനെയല്ലാത്ത  പെണ്ണുങ്ങളെ ല്ലപ്പോഴുമെങ്കിലും കാണേണ്ടി വന്നാൽ അവരെ രിഹസിച്ചും നിന്ദിച്ചും അപമാനിച്ചും ഒറ്റപ്പെടുത്തേണ്ടവളല്ല. തോരാത്ത കണ്ണീർപ്പുഴയിലൊഴുകി വീട്ടു മൂർത്തിയായ ഒരു അമ്മപ്പൈങ്കിളിത്തേങ്ങലായി ങ്ഹും.. ങുഹും.. എന്ന് മോങ്ങേണ്ടവളുമല്ല……
 
ഇമ്മാതിരിയുള്ള ബുദ്ധിശൂന്യതകൾക്ക്  പകരം അനീതിയേയും ചൂഷണത്തിനേയും എതിർക്കുവാനും പ്രകൃതിയേയും പരിസ്ഥിതിയേയും സഹജീവികളേയും ബഹുമാനിച്ചാദരിച്ച് സ്നേഹിയ്ക്കുവാനും മൂല്യബോധവും ഉത്തരവാദിത്തവുമുള്ള ഒരു തലമുറയെ വാർത്തെടുക്കുവാനും വേണ്ട  ചുമതലയെ ഏറ്റെടുക്കുവാൻ കെൽ‌പ്പുള്ളളാകണം സ്ത്രീ. ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ ഉപഭോഗവും ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ മാലിന്യ ഉല്പാദനവുമാണ് ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠമായ പരിസ്ഥിതി അവബോധമെന്ന് സ്വയം പഠിയ്ക്കാനും അടുത്ത തലമുറയെ അത് ചൂണ്ടിക്കാണിയ്ക്കാനും സ്ത്രീയ്ക്ക് കഴിയണം.

ആണത്തമെന്നാൽ പഴക്കം കൊണ്ട് കെട്ടു നാറി പുളിച്ചു പോയ ജീർണ മൂല്യങ്ങളെയും എന്തിനേയും ചൂഷണം ചെയ്യാൻ മടിയ്ക്കാത്ത വ്യവസ്ഥാപിത നയങ്ങളേയും നെഞ്ചോട് ചേർത്ത്, പ്രകൃതിയെയും പരിസ്ഥിതിയേയും പ്രപഞ്ചത്തേയും സ്ത്രീയേയും ഭാവി തലമുറയേയും വരുതിയിൽ നിറുത്തി കീഴടക്കിയെന്ന് മീശ പിരിയ്ക്കുന്നതും രാഷ്ട്രീയവും ഭരണപരവും മതപരവും രിത്രപരവും സാമ്പത്തികവുമായ മേൽക്കോയ്മ പ്രകടിപ്പിച്ച് അട്ടഹാസവും ബലാത്സംഗവും മർദ്ദനങ്ങളും യുദ്ധങ്ങളും അധിനിവേശങ്ങളും ആഘോഷിയ്ക്കുന്നതുമാണെന്ന സർവാബദ്ധ ധാരണയിൽ നിന്ന് പുരുഷന്മാരും മോചിതരാകേണ്ടതുണ്ട്

എല്ലാത്തരം ചൂഷണങ്ങൾക്കും എതിരെ സമരം ചെയ്യുകയും പ്രകൃതിയേയും പരിസ്ഥിതിയേയും ബഹുമാനിച്ച് ആദരിയ്ക്കുകയും എല്ലാ സഹജീവികളോടും സമത്വത്തിലധിഷ്ഠിതമായ സ്നേഹമര്യാദകൾ പുലർത്തുകയും ഭാവി തലമുറയോട് നൂറു ശതമാനം ഉത്തരവാദിത്തമുള്ളവരാകുകയും അവരെയും പൂർണമായും പ്രചോദിപ്പിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ മാത്രമേ യഥാർത്ഥത്തിൽ പുരുഷനാകുന്നുള്ളൂവെന്ന ബോധവൽക്കരണം പുരുഷന്മാർക്ക് തീർച്ചയായും ആവശ്യമുണ്ട്.

ഭൂമി സർവംസഹയൊന്നുമല്ലെന്നും ഭൂമിയുടെ വളരെച്ചെറിയ ഒരു പ്രതിഷേധം പോലും മാനവരാശിയെ മുച്ചൂടും മുടിച്ചു കളയുമെന്നും നമ്മൾ തിരിച്ചറിയേണ്ട സമയം അതിക്രമിച്ചു കഴിഞ്ഞു. പ്രകൃതിയെക്കുറിച്ചും ഭൂമിയുടെ എല്ലാ അവകാശികളെക്കുറിച്ചും എഴുതിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഒരാളുണ്ടായിരുന്നു നമുക്കിടയിൽ. അദ്ദേഹം നമ്മെ നിരന്തരമായി ഓർമ്മിപ്പിച്ചിരുന്നുവല്ലോ. 

“ഇതാ അന്തിമകാഹളം മുഴങ്ങുന്നു.“

നമ്മൾ കേൾക്കുന്നുണ്ടോ?





Tuesday, November 29, 2011

അയാളും അവളും


അവൾക്ക് മുപ്പത് വയസ്സ് പ്രായമുള്ളപ്പോഴാണ് നിത്യരോഗിണിയായിരുന്ന അമ്മ മരിച്ചത്. ജന്മം കൊണ്ടേ പരമ ദരിദ്രയായിരുന്ന അവൾ അതോടെ തികഞ്ഞ അനാഥയുമായി. കണ്ണടിച്ചു കാണിയ്ക്കാനും നടന്നു പോകുമ്പോൾ ഇരുട്ട് വാക്കിനു ചന്തിയ്ക്കും നെഞ്ചത്തും നുള്ളുവാനും ഒരുങ്ങിയ നാട്ടിലെ ചെറുപ്പക്കാരോ വയസ്സന്മാരോ ആരും, എന്നാൽപ്പിന്നെ അവളെ കല്യാണം കഴിച്ചു കളയാമെന്ന് ഒരു  നേരമ്പോക്കിനും കൂടി ആലോചിച്ചില്ല. സൌകര്യത്തിനു സഹകരണത്തോടെ ഒത്തുകിട്ടിയാൽ അഞ്ചോ പത്തോ രൂപ കൊടുക്കാമെന്നല്ലാതെ  ഒരു പട്ടിണിക്കാരി പേക്കോലത്തിനെ ആർക്കാണ് ഭാര്യയായി വേണ്ടത്? 

ഒന്നര സെന്റ് സ്ഥലത്തെ ചെറ്റപ്പുരയ്ക്കും അമ്മയുടെ കുഴിമാടത്തിനും ഇടയിൽ തലയും ഞാവി, വായിലൂറുന്ന വെള്ളവും കുടിച്ച്, പട്ടിണി കിടന്നിരുന്ന അവളെയാണ് അയാൾ വീട്ടുപണിയ്ക്ക് വിളിച്ചത്.

അവൾ അനുസരണയോടെ അയാളുടെ വീട്ടു മുറ്റത്ത് ചെന്ന് തലയും കുനിച്ച് നിന്നു.

“കാലത്ത് വന്ന് മുറ്റമടിയ്ക്കണം, ത്തിരി ചായേം പിന്നെ കഞ്ഞീം കൂട്ടാനും വെച്ചുണ്ടാക്കണം. അകത്തെ മുറികള് അടിച്ചു വാരണം.“ അയാൾ ചെയ്യാനുള്ള പണികൾ ഒറ്റശ്വാസത്തിൽ പറഞ്ഞു  തീർക്കുകയായിരുന്നു.

“പിന്നെ, നീയ് ഇവ്ടന്ന് തന്നെ തിന്നോ. ഞാൻ രാത്രി വരുമ്പോളേയ്ക്കും വൈകുന്നേരത്തെ വെപ്പും കഴിച്ച് നിനക്കുള്ളതും എടുത്ത് വീട്ടില് പൊക്കോ. വാതല് പൂട്ടീട്ട് താക്കോല് ആ തൊളസിത്തറേല് കുഴിച്ച് വെച്ചാ മതി, ങാ, പിന്നെ മൊടങ്ങരുത്. ഞായറാഴ്ചേം വരണം, എനിയ്ക്ക് അന്നും വക്കീലിന്റെ ആപ്പീസില് പണിണ്ടാവും. നിന്റെ പണി നന്നാണെങ്കിൽ നിർത്താം, അല്ലെങ്കി പറഞ്ഞു വിടും. വൃത്തീം വെടിപ്പും ഇല്യാത്ത അശ്രീകരങ്ങളെ എനിയ്ക്ക് കണ്ടൂടാകാശിന്റെ കാര്യം പണി കണ്ടിട്ട് തീർച്ചയാക്കാം, എന്തേയ്..

അവൾ എല്ലാം സമ്മതമെന്ന മട്ടിൽ തലയുയർത്തി അയാളെ ഒന്നു നോക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.

പിറ്റേന്ന് മുതൽ അവൾ വീട്ടു വേലക്കാരിയായി. മുറ്റമടിച്ച്, ചവറു വാരി കൂട്ടിക്കത്തിച്ചിട്ട് ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോൾ തന്നെ ഒരു സന്തോഷം കൈവന്നു. “ഉം, അന്യം പിടിച്ച് കെടന്ന പറമ്പിനു ശ്രീത്തായി“ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് അവൾ അടുക്കളയിലേയ്ക്ക് കയറി.

അയാൾക്ക് പോകാറായപ്പോഴേയ്ക്കും  ആവി പാറുന്ന കഞ്ഞിയും തേങ്ങാ ചുരണ്ടിയിട്ട കർമ്മൂസിന്റെ തോരനും തയാറായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അയാൾ രുചിയോടെ ഭക്ഷണം കഴിയ്ക്കുമ്പോൾ വിശപ്പുകൊണ്ട് അവളുടെ വയറാളിക്കത്തി. കേസ് കടലാസുകളും  ഹർജികളും മറ്റുമായി അയാൾ കോടതിയിലേയ്ക്കോ വക്കീലാപ്പീസിലേയ്ക്കോ പുറപ്പെട്ടതും അവൾ വലിയൊരു കിണ്ണത്തിൽ നികക്കെ കഞ്ഞിയൊഴിച്ച് നല്ല സ്വാദോടെ വയറു പൊട്ടുവോളം കോരിക്കുടിച്ചു. 

അപ്പോൾ മേൽച്ചുണ്ടിനു മീതെ വിയർപ്പു പൊടിഞ്ഞു. നല്ല ക്ഷീണവും വല്ലാത്ത ഒരു ആലസ്യവും തോന്നി. കൈ കഴുകിയിട്ട് ഉടുത്തിരുന്ന കീറിയ മുണ്ട് ഒന്നയച്ചു കുത്തി അവൾ ഉമ്മറത്തെ മുറിയിലെ തണുപ്പുള്ള തറയിൽ കിടന്നൊന്നു മയങ്ങി. അത്ര സുഖകരമായ മയക്കം ഓർമ്മയായിട്ട് ആദ്യമായിരുന്നു.

“വയറ് നെറഞ്ഞാ ഒറ്ങ്ങാൻ നല്ല സുഖം!“  തലയിൽ നിന്നു നിലത്ത് വീണിഴയുന്ന പേനിനോട് അവൾ പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് ഒരു പ്രതികാര മനോഭാവത്തോടെ അതിനെ തള്ളവിരലിന്റെ ചെളി പിടിച്ച നഖത്തിന്മേൽ വെച്ച് മുട്ടിക്കൊല്ലുകയും ചെയ്തു. 

വേലക്കാരിയുടെ ജോലി രണ്ടാഴ്ച നീണ്ടപ്പോഴേയ്ക്കും ആ വീട് അവൾ ഒരു അമ്പലം പോലെ തുടച്ചു മിനുക്കി മനോഹരമാക്കിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. പലതരം പച്ചക്കറി വിത്തുകൾ പാകി മുളപ്പിച്ചും പൂച്ചെടിക്കൊമ്പുകൾ കുഴിച്ചിട്ട് വെള്ളമൊഴിച്ചും ആരും ശ്രദ്ധിയ്ക്കാനില്ലാതെ ഉണങ്ങി വരണ്ട് കിടന്ന പറമ്പിൽ അവൾ പച്ചപ്പിനെ ക്ഷണിച്ചു വരുത്തി. വൃത്തിയേയും വെടിപ്പിനേയും പറ്റി മേനി പറഞ്ഞു അയാളെങ്കിലും  വീട്ടിൽ തെളിമ വന്നത് അവൾ അധ്വാനിച്ചപ്പോൾ മാത്രമായിരുന്നുവല്ലോ.

പിന്നെപ്പിന്നെ സന്ധ്യയ്ക്ക് വെപ്പു പണിയും കഴിഞ്ഞ്, ആഹാരവും പകർത്തി ഇരുളടഞ്ഞ മൺകൂരയിലേയ്ക്ക് പോകുന്നതിൽ അവൾക്ക് താല്പര്യം കുറഞ്ഞു വന്നു. മണ്ണെണ്ണവിളക്കിന്റെ ഇത്തിരി വെട്ടത്തിൽ വെറുതെ കുത്തിയിരിയ്ക്കുമ്പോൾ, അനാഥയാണെന്ന തോന്നൽ ഒരു കൂടമായി മുഴക്കത്തോടെ നെഞ്ചിലിടിയ്ക്കും. തനിച്ചാക്കിപ്പോയ അമ്മയെ ഓർമ്മിച്ച് കണ്ണുകൾ കലങ്ങും. ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞ് പണി ഇല്ലാതായാലോ എന്ന് കൈയും കാലും തളരും. മൂർച്ചപ്പെടുത്തിയ അരിവാളും തലയ്ക്ക് വെച്ച് ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുമ്പോൾ ഓല വാതിൽ വലിച്ചു തുറന്ന് ആരെങ്കിലും കയറി വരുമോ എന്ന് കാലൻ കോഴിയുടെ ഒച്ച കേൾക്കും പോലെ കിടുങ്ങും.

ശമ്പളം കിട്ടുമ്പോൾ കാവിലമ്മയ്ക്ക് ഒരു വിളക്ക് വെയ്ക്കണം, എല്ലാ ദുരിതങ്ങളിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടുത്തണേ എന്ന് പ്രാർഥിയ്ക്കണം..

ഒരു ദിവസം  അടിച്ചു വാരി നിവരുമ്പോഴാണ് അവളുടെ കണ്ണുകൾ സ്റ്റീൽ അൽമാരയുടെ കണ്ണാടിയിൽ പതിഞ്ഞത്, വേണമെന്ന് വെച്ച് നോക്കിയതൊന്നുമാ‍യിരുന്നില്ല. അബദ്ധത്തിൽ പറ്റിപ്പോയതാണ്. അല്ലെങ്കിലും സ്വന്തം ശരീരത്തെക്കുറിച്ച് വലിയ ബോധ്യമൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല, ഒരുകാലത്തും. വയറു നിറയെ ഭക്ഷണം കഴിയ്ക്കാൻ കിട്ടുമ്പോഴല്ലേ ദേഹത്തെപ്പറ്റി ചിന്തിയ്ക്കാൻ കഴിയുക, അതുമല്ലെങ്കിൽ വലിയ വേദനയുള്ള രോഗങ്ങളുണ്ടാവുമ്പോൾ..അല്ലാതെ അവളെപ്പോലെ ഒരാൾക്ക് എന്തു ദേഹചിന്ത? വേഗം വേഗം ജോലികൾ ചെയ്യാൻ സാധിയ്ക്കുന്ന ഒരു ശരീരമാവണമെന്നല്ലാതെ

കണ്ണാടിയിൽ കണ്ട രൂപം അവളെ അതിശയിപ്പിച്ചു, അവൾക്ക് തടി വച്ചിരിയ്ക്കുന്നു, പിഞ്ഞിയ ബ്ലൌസ് ഇറുകിക്കിടക്കുന്നു, കവിളിൽ മിനുമിനുപ്പ്, ചുണ്ടുകളിൽ രക്തത്തുടിപ്പ്,. അൽഭുതത്തോടെയും പൊട്ടി വിടരുന്ന ആഹ്ലാദത്തോടെയും അവൾ  സ്വന്തം സൌന്ദര്യം ആസ്വദിച്ചു. ഇപ്പോൾ താനൊരു ശ്രീയുള്ള പെണ്ണായിട്ടുണ്ടെന്ന് തോന്നി. അടഞ്ഞതും ഒട്ടും മയമില്ലാത്തതുമായ ഒച്ചയിലാണെങ്കിലും അവൾ ഒന്നു പാടിപ്പോയിഅമ്മ പാടി കേട്ടിട്ടുള്ള പാട്ട്, “പിച്ചകമുല്ല പൂവണിഞ്ഞു.“ എന്തുകൊണ്ടോ അടുത്ത വരി ഒട്ടും ഓർമ്മ വരുന്നില്ലായിരുന്നു.

ഒരു മാസമായി ജോലി ചെയ്യുന്നുവെന്ന കാര്യമാണ് പാട്ടിനു പകരം മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു വന്നത്. ഇന്നോ നാളേയോ അയാൾ പണം തരാതിരിയ്ക്കില്ല്ലെന്ന് ആലോചിച്ചപ്പോൾ കണ്ണാടിയിൽ കണ്ട സൌന്ദര്യം പൊടുന്നനെ ഇരട്ടിച്ചതു മാതിരിയായി. വൈകുന്നേരം അയാൾക്കായി വറുത്തരച്ച മസാല മുട്ടക്കറിയും ചുവന്ന മുളകു മുറിച്ചിട്ട് കാച്ചിയ പപ്പടവും കറിവേപ്പില വിതറി വെളിച്ചെണ്ണയൊഴിച്ച് മൊരിയിച്ച കായ മെഴുക്കു പുരട്ടിയും ഉണ്ടാക്കണമെന്ന് അവൾ തീരുമാനിച്ചു. 

രുചിയുള്ള ഭക്ഷണത്തിന്റെ സുഗന്ധം പരത്തിക്കൊണ്ട് അടുക്കളയിൽ ധിറുതി പിടിച്ച് ജോലി ചെയ്യുമ്പോഴാണ് അയാൾ പതിവില്ലാത്ത വിധം നേരത്തെ വന്നു കയറിയത്. തുളസിത്തറയുടെ സമീപം ചെന്നപ്പോൾ വീട്ടിലാളുണ്ടല്ലോ എന്ന് അയാൾ അവളെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു. അമ്മ മരിച്ചതിനു ശേഷം ജോലി കഴിഞ്ഞു വരുമ്പോൾ അയാൾക്കായി വാതിൽ തുറക്കാൻ ആരുമുണ്ടാവാറില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ അവളുണ്ടായത് ഒരു പുതുമയായി  തോന്നാതെയുമിരുന്നില്ല.

“ഒരു ചായ എട്ത്തോ“

അയാളുടെ കനമുള്ള ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ തെല്ലൊന്നു പരിഭ്രമിച്ചുവെങ്കിലും, അവൾ സാവധാനം തല കുലുക്കി, എന്നിട്ട് അടുക്കളയിലേയ്ക്ക് പിൻവാങ്ങി.

അവളുടെ ശരീരം അപ്പോഴാണു കണ്ണിൽ പെട്ടത്.  ഒരു മാസം മുൻപ് മുറ്റമടിയ്ക്കാൻ വന്ന നീർക്കോലിപ്പെണ്ണല്ല . അയാളുടെ ചെലവിൽ ചോരയും നീരും മാംസവും വെച്ചിരിയ്ക്കുന്നു! അങ്ങനെ ഓർത്തപ്പോൾ അയാൾക്ക് ശരീരം ചൂടു പിടിയ്ക്കുകയായിരുന്നു. ഇതിനു മുൻപ് ഈ പെണ്ണിനെ ലവലേശം ശ്രദ്ധിയ്ക്കാതെ പോയത് എന്തുകൊണ്ടെന്ന് അയാൾക്ക് മനസ്സിലായില്ല. ഒരുപക്ഷേ, ശ്രദ്ധ പിടിച്ചു പറ്റാനാവശ്യമായ ഒന്നും അവളിലില്ലാതിരുന്നതുകൊണ്ടാവാം.

അയാൾ കല്യാണം കഴിയ്ക്കാത്തതിന്റെ കാരണം പലരും ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതിന് വ്യക്തമായ ഒരു ഉത്തരമൊന്നും അയാൾക്കു തന്നെ നിശ്ചയമുണ്ടായിരുന്നില്ല. കഴിച്ചില്ല അല്ലെങ്കിൽ ഇതുവരെ പറ്റിയില്ല, അത്രയേ ഉള്ളൂ. എങ്കിലും പെണ്ണിനെ അറിയാത്ത മുനിയൊന്നുമായിരുന്നില്ല, അയാൾ. 

എന്തായാലും ഇപ്പോൾ കലശലായ ആഗ്രഹം തോന്നുന്നു.

ചായയുമായി  വന്നപ്പോൾ അയാൾ ആ കണ്ണുകളിൽ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി, നോട്ടം നേരിടാനാവാതെയെന്ന പോലെ അവൾ മുഖം കുനിച്ച് നിന്നു. 

“ശമ്പളം നാളെ തരാം, ഇന്ന് വെള്ളിയാഴ്ചയല്ലേ“ ചായ കുടിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു.

അവൾ തലയാട്ടി.

“നിന്റെ പണിയൊക്കെ എനിക്കിഷ്ടായി, വീടും പറമ്പും ഒക്കെ വൃത്തിയായിട്ട്ണ്ട്. അമ്മ എപ്പോളും പറ്യ്യാര്ന്ന് വീട് നോക്കാൻ ഒരു പെണ്ണ് വേണംന്ന്. അമ്മേടെ വാക്ക് വേണ്ട കാലത്ത് കേട്ട്ല്ല. ആ, ഇനീം സമയം വൈകീട്ട്ല്ല്യാന്ന് ഇപ്പോ തോന്നാരൂല്യാത്തോര്ക്ക് ആരോടും ചോദിയ്ക്ക്ണ്ട കാര്യല്ലല്ലോ” 

അവളുടെ കണ്ണുകൾ അതിവേഗം പിടയ്ക്കുന്നത് അയാൾ കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അടുത്ത നിമിഷം അയാൾ ആ ശരീരത്തെ സ്വന്തം ദേഹത്തോട് ചേർത്തമർത്തി. 

       *                  *            *             *           *          *          *          *         *        *

അടുക്കളയിൽ പാത്രങ്ങൾ കൊഞ്ചിക്കുണുങ്ങുന്നത് കേട്ടുകൊണ്ട് തികഞ്ഞ സംതൃപ്തിയോടെ കിടക്കുകയായിരുന്നു അയാൾ. ഇന്നു രാത്രി വീട്ടിൽ പോകേണ്ടെന്ന് അവളോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

അല്ലെങ്കിൽ എന്തിനാണ് ഇന്നു മാത്രമാക്കുന്നത്?

അമ്പതു വയസ്സായെന്ന് തോന്നുകയില്ലെന്ന്, ചെറുപ്പത്തിന്റെ ചൊടിയും ചുണയുമുണ്ടെന്ന് അവൾ പറഞ്ഞത് ഓർമ്മ വന്നപ്പോൾ അയാൾക്ക് രോമാഞ്ചമുണ്ടായി. കൈയിൽ കിടന്നുള്ള അവളുടെ പിടച്ചിലും പല താളങ്ങളിൽ കേൾപ്പിച്ച സീൽക്കാരങ്ങളും അയാളിൽ പുളകമുണർത്തിയിരുന്നു. കീഴെക്കിടന്ന് പെണ്ണ് ഇങ്ങനെ പറയുന്നത് കേൾക്കാൻ, പുളയുന്നത് കാണാൻ കൊതിയില്ലാത്ത ഏതെങ്കിലും ആണുണ്ടോ ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ? ആ മിടുക്കുണ്ടോ എന്നും പെണ്ണു എക്കാലവും തന്റെ കെട്ടുംമൂട്ടിൽ തന്നെ നിന്നോളുമോ എന്നും അങ്ങനെ നിന്നോളാൻ എന്തൊക്കെ ചെയ്തു വെയ്ക്കണം എന്നും ചിന്തിച്ചു ചിന്തിച്ചല്ലേ  ആണിന്റെ സമയം അധികവും ചെലവാകുന്നത്?

അയാൾ എണീറ്റിരുന്ന് ഒരു ബീഡി കത്തിച്ചു, വലിയൊരു പുകയെടുക്കുമ്പോൾ ഒരുപാട് സിവിൽ കേസുകൾ നടത്തി മുടിഞ്ഞു പോയ തറവാട്ടിലെ അവസാന കണ്ണിയായ ഇരുപതുകാരിയെ അയാൾ ആഗ്രഹത്തോടെ മനസ്സിൽ കാണുകയായിരുന്നു. അളന്നു നോക്കുകയായിരുന്നു.

മുപ്പതു വയസ്സുള്ളവളെ , ചെറുപ്പക്കാരനാണെന്ന് തോന്നിപ്പിയ്ക്കാമെങ്കിൽ പിന്നെ ഇരുപതുകാരിയെ തോന്നിപ്പിച്ചു കൂടേ? അല്ലെങ്കിലും ഒരു പെണ്ണിനെ അമർത്തിപ്പിടിയ്ക്കാൻ ആണൊരുത്തന് പ്രായം പ്രശ്നമാണോ? ആശ്വാസം കിട്ടുന്ന ഒരു കൈത്താങ്ങിന് കാത്തിരിയ്ക്കുകയാണ് ആ പെണ്ണും അതിന്റെ ചാകാറായ അമ്മൂമ്മത്തള്ളയും. വക്കീൽ ഗുമസ്തൻ എന്ന നിലയ്ക്ക് ഇടയ്ക്കൊക്കെ ചില്ലറ സഹായങ്ങൾ ചെയ്യാറുമുണ്ട്. അവളെയങ്ങ് കല്യാണം കഴിയ്ക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞാൽ…….. പറഞ്ഞാലെന്താ? അതു നടക്കും, അത്ര തന്നെ. ഇത്രകാലം കല്യാണം നടക്കാതിരുന്നത് ഇങ്ങനെ ഒരു യോഗം കൊണ്ടായിക്കൂടെന്നുണ്ടോ? പിന്നെ ക്ഷയിച്ചെങ്കിലും തറവാട്ടുകാരാണ്. അയ്യേ! കാണിച്ചത് ചേപ്രയായി എന്ന് നാലാൾ കേട്ടാൽ പറയില്ല.

നാളെ  പണിക്കാരിപ്പെണ്ണിന് ശമ്പളമായി കുറച്ച് അധികം എന്തെങ്കിലും കൊടുക്കണം. ഇന്നു രാത്രിയും അവൾ കൂടെ ഉണ്ടാവുമല്ലോ. അവൾ മിടുക്കിയാണ്. ചില പെണ്ണുങ്ങളെപ്പോലെ ചാട്ടവും തൊഴിയും ആവശ്യമില്ലാത്ത കരച്ചിലും ശീലാവതി ചമയലും ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല. അവൾക്കും ആശയുണ്ടായിട്ടുണ്ടാവും. നിവർത്തിച്ചു കൊടുക്കാൻ ആരും ഇല്ലല്ലോ. അല്ലെങ്കിൽ കല്യാണം കഴിയുന്നതു വരെ അവൾ ഇവിടെ തന്നെ ഇങ്ങനെ നിന്നോട്ടെ എന്നു വെയ്ക്കാം.  കെട്ടുപാടുകളില്ലാതെ സുഖമനുഭവിയ്ക്കുന്നതിനും ഒരു ജാതക യോഗമുണ്ടാവണം, വേണ്ടേ?

ഒരു ചെറുപ്പക്കാരിപ്പെണ്ണിനൊപ്പം അന്തി ഉറങ്ങുന്നതിൽ വല്ലാത്ത സുഖവും ലഹരിയുമുണ്ടെന്ന്  ഓർത്തോർത്ത് അയാൾ ആഹ്ലാദത്തോടെ ചൂളം വിളിച്ചു.


*         *          *           *             *       *          *           *            *       *         *      *

അയാളുടെ ചൂളം വിളി കാതിൽ വീണപ്പോൾ അവളുടെ ചുണ്ടിലൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു.  ഇന്നു വീട്ടിൽ പോകണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞത്  ഓർമ്മിയ്ക്കുകയായിരുന്നു അവൾ.

ശരിയാണ്,അല്ലെങ്കിൽ ഇനി എന്തിനാണ് വേറെ വീട്ടിൽ പോയി താമസിയ്ക്കുന്നത്? 

കഴിയുന്നത്ര വേഗം അമ്പലത്തിൽ പോയി ഒരു താലി കഴുത്തിലിട്ടു തരണമെന്ന് അപേക്ഷിയ്ക്കണം. പത്തിരുപത് വയസ്സ് കൂടുതലുണ്ട്. അതു സാരമില്ല. ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനാണെങ്കിൽ ഇത്തിരി കൂടി ഉശിരും ചുണയുമുണ്ടാകുമെന്നേയുള്ളൂ. ചുണ കുറഞ്ഞാലും വേണ്ടില്ല, ആരെങ്കിലും വാതിലു തുറന്ന് കയറി വരുമോ എന്ന് പേടിയ്ക്കാതെ കിടക്കാൻ അടച്ചുറപ്പുള്ള വീടും വയറു നിറയെ ഭക്ഷണവും മാറി ഉടുക്കാൻ കുറച്ച് തുണിയും പിന്നെ നാലാളെ ചൂണ്ടിക്കാണിയ്ക്കാനൊരു ആൺ തുണയും കിട്ടിയാൽ മതി. 

ഒക്കെ ആദ്യമായിട്ടാണെങ്കിലും ഒന്നും മിണ്ടാതെ കിടന്നതും സുഖമായെന്ന് ധ്വനിപ്പിച്ചതും അതിനാണ്. അല്ലാതെ സുഖം കൊതിച്ചിട്ടോ അത് വാരിക്കോരി തന്നതുകൊണ്ടോ അല്ല. മീശക്കാരൻ വലിയ മിടുക്കനാണെന്ന് തന്നെ വിചാരിച്ചോട്ടെ. 

പഠിപ്പും ജോലിയും കാശുമൊന്നുമില്ലാത്തവർക്കും വേണമല്ലോ ജീവിതം. 

നേരത്ത വന്ന് കയറിയപ്പോൾ, ആ തുളച്ചു കയറുന്ന നോട്ടം കണ്ടപ്പോൾ മനസ്സിലായി ഇന്ന് ഇങ്ങനെയാവുമെന്ന്.

നാളെ കാലത്ത് കുളിച്ച് കാവിലമ്മയ്ക്ക് വിളക്ക് വെയ്ക്കണം.അടുത്ത പറമ്പിലെ മൺ കുടിൽ തട്ടി നിരത്തി ധാരാളം പൂച്ചെടിക്കൊമ്പുകളും പച്ചക്കറി വിത്തുകളും നട്ടു പിടിപ്പിയ്ക്കണം. പിന്നെ, അമ്മയ്ക്ക് ഒരു അസ്ഥിത്തറയുണ്ടാക്കണം.  

എല്ലാം പതുക്കെ മതി. ആദ്യം താലി കഴുത്തിൽ വീഴട്ടെ. ഇനി ചെയ്യുന്നതെല്ല്ലാം ആ വഴി മാത്രം ലക്ഷ്യം വച്ചായിരിയ്ക്കണം.

അവൾ അടുപ്പു ഒന്നു കൂടി ഊതിക്കത്തിച്ചു.


Tuesday, November 8, 2011

വിടാനുള്ളതാണ് തീർത്ത വീടുകളത്രയും


                                                                                     


“ആഗ്രഹപ്രവേശം“ എന്നപേരിൽ മാധ്യമം വാരികയുടെ ഗൃഹം 2011 പതിപ്പിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച വിചാരങ്ങളുടെ പൂർണരൂപം
                                                                   
ആഹാരം, വസ്ത്രം, പാർപ്പിടം എന്ന പട്ടികയനുസരിച്ച് മനുഷ്യന്റെ പ്രാഥമികാവശ്യങ്ങളിലൊന്നാണ് വീടെന്ന് കുഞ്ഞുന്നാൾ മുതലേ അയാൾ കേട്ട് പഠിച്ചതാണ്. ആ പാഠഭാഗം മനസ്സിൽ നിന്ന് മായാത്തതുകൊണ്ട് സ്വന്തമായി  വീടില്ലെന്ന് പറയേണ്ടി വരുമ്പോഴൊക്കെയും അയാൾ പരുങ്ങലോടെ, അല്ലെങ്കിൽ ക്ഷമാപണത്തോടെ തല കുനിയ്ക്കും. “അയ്യോ! എന്തുണ്ടായിട്ടെന്താ കേറിക്കെട്ക്കാൻ ഒരു കെടക്കാടം ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ..ഇപ്പളും വാടകക്കാ താമസം?  അത് കഷ്ടായി“ എന്നൊക്കെയുള്ള സഹതാപപ്രകടനങ്ങൾ അപ്പോഴാണ് അയാൾക്ക് ധാരാളമായി കേൾക്കേണ്ടി വരാറുള്ളത്.  സമൂഹത്തിൽ മനുഷ്യന്റെ കേമത്തം നിർണയിയ്ക്കുന്ന ഒരു പ്രധാന ഘടകമാണല്ലോ എന്നും വീട്.

മഴയും വെയിലും മഞ്ഞും ഏറ്റ് നരക ജീവിതം നയിയ്ക്കുന്നവർ തലയ്ക്ക് മുകളിൽ ഒരു കൂര ആശിയ്ക്കുന്നത് സ്വാഭാവികമല്ലേ? അഞ്ചുമാസത്തിൽ നാലു തവണ വാടക വീട് മാറേണ്ടി വരുന്ന നിർഭാഗ്യക്കാർ എത്ര ചെറുതായാലും സ്വന്തമായി ഒരു വീട് കൊതിച്ച് പോവുകയില്ലേ? കാര്യങ്ങളിങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലും അത്യാവശ്യക്കാരെ ദ്രോഹിച്ചും ആർത്തിക്കാരെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തിയും മാത്രമേ നമ്മുടെ വീടുണ്ടാക്കൽ പ്രസ്ഥാനങ്ങളൊക്കെയും എല്ലാ കാലത്തും സഞ്ചരിച്ചിട്ടുള്ളൂ.

ഇമ്മാതിരി ന്യായങ്ങളും ചില്ലറ സാമൂഹ്യ വിമർശനവുമൊക്കെ മനസ്സിലുണ്ടായിട്ടും വീട് വെയ്ക്കുക എന്ന നല്ല ഉദ്ദേശ്യത്തോടെ തന്നെ സ്വന്തം ഓഫീസിനടുത്ത് എന്നു വെച്ചാൽ ഒരു ഇരുപതു കിലോമീറ്റർ ദൂരത്തിൽ അയാൾ മൂന്നര സെന്റ് പുരയിടം വിലയ്ക്ക് വാങ്ങിച്ചു. അതിൽക്കൂടുതൽ വാങ്ങുവാൻ സാധിയ്ക്കുമായിരുന്നില്ല. സ്വന്തം പേരിൽ നികുതിയടച്ച കടലാസ്സ് കൈയിൽ കിട്ടിയപ്പോൾ അല്പം ഗമയൊക്കെ അയാൾക്കും തോന്നി. ബ്രോക്കറുടെ പുറകെ അലയാനും ബാങ്ക് ലോണെടുക്കാനും ആവശ്യത്തിനും അനാവശ്യത്തിനുമായ കാക്കത്തൊള്ളായിരം സർട്ടിഫിക്കറ്റുകൾ സംഘടിപ്പിയ്ക്കുവാനും ഓടി നടന്നപ്പോൾ തോന്നിയ മടുപ്പും പരവേശവുമൊക്കെ ആ കടലാസ്സ് തുണ്ട് കൈയിൽ കിട്ടിയ നിമിഷം അയാൾ മറന്നു പോയി. “ലോകമേ, നോക്ക് ഞാനും ഇതാ ഒരാളായിരിയ്ക്കുന്നു“ എന്ന മട്ടിൽ അയാൾ ഒന്നു ചിരിച്ചു. ബീഡിയ്ക്കു പകരം ഒരു സിഗരറ്റ് വലിച്ചാലോ എന്ന് തോന്നി. എന്നാലും സിഗരറ്റിന്റെ വിലയോർത്തപ്പോൾ വേണ്ടെന്ന് വെച്ചു. 

അപ്പോൾ ഭൂവുടമസ്ഥനായി. അതുകൊണ്ടായില്ലല്ലോ. അതിലൊരു വീട് വെയ്ക്കേണ്ടേ?ഇന്ത്യാ മഹാരാജ്യത്ത് വീടില്ലാത്തവർ  ഒരുപാടുണ്ട്, സ്വന്തമായി  തലയ്ക്കു മീതെ ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് ഷീറ്റ് പോലുമില്ലാത്തവർ. മഴയേയും വെയിലിനേയും മഞ്ഞിനേയും സ്വന്തം തൊലിയാൽ മാത്രം തടയുന്നവർ. ആ കഴിവും കൂടി ഇല്ലാതാകുമ്പോൾ വഴിയരികിലും മരച്ചുവട്ടിലും കിടന്ന്, വെറുതേ മരിച്ച് പോകുന്നവർ. അയാൾ അത്രയ്ക്ക് മോശക്കാരനല്ല. ഒരു വാടക മുറിയിൽ അയാളും ഭാര്യയും മകനും കഴിഞ്ഞു കൂടുന്നുണ്ട്.

സ്വന്തം വീട്ടിൽ മുൻവശത്തൊരു തുറന്ന വരാന്തയും അതിലൊരു ചാരു കസേരയും അയാളുടെ സ്വപ്നമായിരുന്നു. മൂന്നര സെന്റ് സ്ഥലത്തുണ്ടാക്കുന്ന വീട്ടിലെ തുറന്ന വരാന്ത മുറിയുടെ വലുപ്പം ഭയങ്കരമായി കുറച്ചു കളയുമെന്ന് ഭാര്യ പറഞ്ഞു. “വലിയ മുറി പണിത് ജനലരുകിൽ ചാരു കസേരയിട്ടാൽ പോരേ?“ പോരാ എന്ന് വാശി പിടിയ്ക്കാനൊന്നും അയാൾക്ക്  തോന്നിയില്ല. തുറന്ന വരാന്ത തരുന്ന കാഴ്ചയും അഴിയിട്ട ജനൽ തരുന്ന കാഴ്ചയും ഒരിയ്ക്കലും ഒന്നാവുകയില്ലെന്ന് അയാൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. പണിയും മുൻപേ തന്നെ സ്വപ്നവീടിന്റെ നിരർഥകത  മനസ്സിലായിത്തുടങ്ങുകയാണ്. 

കെട്ടിടം പണിയാൻ വേണ്ട സാമഗ്രികൾ ഉണ്ടാക്കുന്നവർക്കും അവ വിപണനം ചെയ്യുന്നവർക്കും നിർമ്മാണ മേഖലയിൽ തൊഴിലെടുക്കുന്നവർക്കും വേണ്ടി മാത്രമാണ് വീടുകൾ ഉണ്ടാക്കപ്പെടുന്നതെന്ന് പലപ്പോഴും അയാൾക്ക് തോന്നിപ്പോയിട്ടുണ്ട്. ഏറ്റവും നല്ലതും ഏറ്റവും വില കൂടിയതും ആയ പദാർഥങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് ഏറ്റവും വേഗം നിർമ്മിച്ച വിടുകൾ ആരും താമസിയ്ക്കാനില്ലാതെ ഏറ്റവും നേരത്തെ പൂട്ടിയിടപ്പെടുന്നത് കാണുമ്പോൾ  ഇതിനേക്കാൾ  ഭേദപ്പെട്ട മറ്റൊരു ന്യായം എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും അയാളുടെ മനസ്സിലുദിച്ചില്ല. പൂട്ടിയിടുവാനായി കെട്ടിടങ്ങൾ പണിയുന്നത് മനുഷ്യരുടെ ഒരു രീതിയാണല്ലോ.

വീടില്ലാത്തവരുടെ എണ്ണം കോടിക്കണക്കിനാണെന്ന് അയാൾ പത്രത്തിൽ വായിച്ചതാണ്.  കുറെക്കാലം ആ സംഖ്യ അയാൾക്ക് വ്യക്തമായി ഓർമ്മിയ്ക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. പിന്നെ പല പല തിരക്കുകളിൽ പെട്ട് അതു മറന്നു. വീടില്ലാത്ത ഈ മനുഷ്യരെ പൂർണമായും മറന്നാലേ ഒരു വീടുള്ളവർക്ക് രണ്ടും രണ്ടുള്ളവർക്ക് മൂന്നും നിർമ്മിയ്ക്കുവാൻ കഴിയുകയെന്ന് അയാൾക്കറിയാം. ഇരുപത്തൊന്നു പേർ ഒരു മുറിയിൽ ഉറങ്ങുമ്പോൾ ഒരാൾക്കുറങ്ങുവാൻ ഇരുപത്തൊന്നു മുറികളുണ്ടാക്കുന്നതും അങ്ങനെ തന്നെയാണ്. വീടില്ലാത്തവരെ ഓർമ്മിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നാൽ, നമുക്കു സ്വന്തമായി  ഇനിയും ഇനിയും പിന്നെയും പിന്നെയും വീടുകളും, ഫ്ലാറ്റുകളും എങ്ങനെയാണ് പണിയാനാവുക………. വീടുകൾ ആവശ്യമെന്നതിലുപരി ആഡംബരമല്ലേ, സമൂഹത്തിനു മുൻപിൽ അന്തസ്സിന്റെ  പ്രതീകമല്ലേ, നാലും അഞ്ചും ഇരട്ടിയായി മടക്കികിട്ടുമെന്ന് ഉറപ്പ് തരുന്ന സമ്പാദ്യമല്ലേ?

വീട് വെയ്ക്കാൻ കൊതിയായിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ  കാണുന്ന വീടുകളെയെല്ലാം അതീവ കൌതുകത്തോടെ അയാൾ ശ്രദ്ധിച്ചു പോന്നു. സാധാരണയായി ശരിയാണെന്ന് വിശ്വസിയ്ക്കപ്പെട്ടു വരുന്ന പല കാര്യങ്ങളും തെറ്റാവാനുള്ള സാധ്യതയുമുണ്ടെന്ന് അപ്പോഴാണ് അയാൾക്ക് മനസ്സിലായത്. വെറും മണ്ണിൽ പണിത് ഓലയും പുല്ലും മേഞ്ഞ വീടുകൾ കാലങ്ങളായി വലിയ കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലാതെ നിലനിൽക്കുന്നത് അയാളെ ശരിയ്ക്കും അൽഭുതപ്പെടുത്തി. സിമന്റും കോൺക്രീറ്റുമില്ലെങ്കിൽ നല്ല ഉറപ്പും ഭംഗിയുമുള്ള വീട് വെയ്ക്കാനാവുകയില്ലെന്ന് അയാൾ എങ്ങനേയോ ഉറച്ച് വിശ്വസിച്ചിരുന്നു! മണ്ണുരുട്ടിവെച്ച് വെട്ടുകല്ല് നിരത്തി ഓല മേഞ്ഞ ഒരു കൊച്ചു വീട്ടിലായിരുന്നു അയാൾ ബാല്യകാലം ചെലവാക്കിയത്. അകത്തും മഴപെയ്തിരുന്ന ആ വീടിന്റെ ചെളിയും അഴുക്കും പുരണ്ട മുറികളും കാറ്റടിച്ചപ്പോൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ട് മറിഞ്ഞു വീണ മുളന്തൂണുമാവണം അയാളെ സിമന്റിന്റേയും കോൺക്രീറ്റിന്റെയും ആരാധകനാക്കിയത്. 

മഴവില്ലിന്റെ വർണ്ണ മനോഹാരിതയെക്കുറിച്ച് അയാൾ കുറെ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. മാനത്തെ മഴവില്ല്  അയാളേയും ആഹ്ലാദിപ്പിയ്ക്കാറുണ്ട്. പക്ഷെ, ആ ഏഴു വർണ്ണങ്ങളുടെ കടുത്ത ചായക്കൂട്ടുകൾ പൂശിയ വീടുകൾ കാണുമ്പോൾ ആഹ്ലാദത്തിനും സൌന്ദര്യത്തിനും പകരം വല്ലായ്മയും വൈരൂപ്യവുമാണുണ്ടാകുന്നതെന്ന് അയാൾ മനസ്സിലാക്കി. ആ വർണ ധാരാളിത്തത്തിന് ആകാശത്തോളം അകലവും വലുപ്പവുമുള്ള ക്യാൻവാസ് വേണമെന്ന് അയാളുടെ കണ്ണുകൾ വേദനിച്ചു.

ഏതെങ്കിലും കല്ലാശാരിയെ വിളിപ്പിച്ച് വലിയ ഒരു മുറിയും അടുക്കളയാവശ്യത്തിന് ഒരു ചായ്പും പണിയിച്ചാൽ മതിയെന്ന് ഭാര്യ അയാളോട് പറഞ്ഞു. അത് പോരെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി. അല്പം വിവരമൊക്കെയുള്ള ഒരു എൻജിനീയറോട് സംസാരിച്ച്, കുറച്ച് പ്ലാനിംഗോടെ ദുർച്ചെലവുകൾ ഒഴിവാക്കി മൂന്നര സെന്റ് ഭൂമിയിൽ ഭംഗിയുള്ള വീട് നിർമ്മിയ്ക്കാൻ അയാൾക്ക് മോഹമുണ്ട്. നല്ല കല്ലാശാരിയും നല്ല മരാശാരിയും എൻജിനീയർ പറയുന്നതനുസരിച്ച് ജോലി ചെയ്താൽ കൂടുതൽ നല്ല വീടുണ്ടാകുമെന്ന് അയാൾ വിശ്വസിച്ചു. കുറച്ച് ബുദ്ധിമുട്ടിയെങ്കിലും വിവരമുണ്ടെന്ന് അയാൾക്കുറപ്പ് തോന്നിയ ഒരു എൻജിനീയറെ അയാൾ കണ്ടു പിടിയ്ക്കുകയും ചെയ്തു.

അറുനൂറ് ചതുരശ്ര അടി വിസ്തീർണമുള്ള ചെറിയ ഒരു വീടിന്റെ പ്ലാൻ അയാൾക്ക് കിട്ടി. ചെലവ് നന്നെക്കുറച്ച് വീട് പണിതുകൊടുക്കാമെന്ന് അയാളുടെ എൻജിനീയർ വാഗ്ദാനം നൽകുകയുണ്ടായി. നല്ല ഉറപ്പുള്ള അടിസ്ഥാനമുണ്ടാക്കിയാൽ, പിന്നീട് വേണമെങ്കിൽ മുകളിലേയ്ക്ക് ഒന്നോ രണ്ടോ നിലകൾ കൂടി പണിയാമെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയപ്പോൾ അയാളുടെ മനസ്സിൽ തുറന്ന വരാന്തയും ചാരു കസേരയുമടങ്ങിയ സ്വപ്നം വീണ്ടും ഉണർന്നു. നിലത്ത് വിരിച്ച പായിൽ ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന മകനെ തലോടിക്കൊണ്ട് അയാൾ ഭാര്യയോട് പറഞ്ഞു. “ഇവൻ വലുതാവുമ്പോ ഇതിന്റെ മീതെ ഒന്നോ രണ്ടോ നെല പണിയാണ്ടിരിയ്ക്കില്ല, എനിയ്ക്കൊറപ്പ്ണ്ട്. മിടുക്കനാ മ്മ്ടെ കുട്ടി”

കരിങ്കല്ല്, മണ്ണ്, മണൽ, നീറ്റുകക്ക, കമ്പി, തടി എന്നീ തറവാട്ടു പേരുകളുള്ള പരിചയക്കാർ അങ്ങനെ അയാളുടെ ജീവിതത്തിൽ കയറി വന്നു. ഇഷ്ടിക, സിമന്റ്, പ്ലൈവുഡ്, പോളീഷ് എന്നീ കുടുംബപ്പേരുകളിൽ പല രൂപത്തിലും ഭാവത്തിലും അവർ അയാളിൽ സ്വാധീനം ചെലുത്താൻ തുടങ്ങി. എവിടെയെല്ലാം ചെന്നാൽ അവരെ ധാരാളമായി കാണാനാകുമെന്ന് അയാൾ ആദ്യം കണ്ടു പിടിച്ചു. അവരെ കൈവശമാക്കാൻ എന്തൊക്കെ ചെയ്യണമെന്ന് ബാങ്കുകാരിൽ നിന്നും പിണക്കവും ഇടങ്ങേറുകളുമില്ലാതെ എങ്ങനെയെല്ലാം സൂക്ഷ്മതയോടെ ഉപയോഗിയ്ക്കണമെന്ന് പണിക്കാരിൽ നിന്നും കുറേശ്ശെയായി മനസ്സിലാക്കി.

ഒറീസ്സയിൽ നിന്നും ആസ്സാമിൽ നിന്നുമുള്ള പണിക്കാരാണ്  അയാളുടെ വീട് പണിയാൻ വന്നത്. “മമ്മട്ടി ശരിയ്ക്ക് പക്ടോ“ എന്നും “ഈട്ടാ ജൽദി ചുമക്കോ“ എന്നും “സിമന്റ് ഇവിടെ ഡാലോ ഡ്ഡേയ്“ എന്നും അയാൾ ഒരു വീട്ടുടമയുടെ ഗൌരവത്തോടെ പറയാൻ പഠിച്ചപ്പോൾ “വെള്ളം പീനാ“ എന്നും “ജോലി ഹോഗയാ“ എന്നും “വാപ്പസ് പോവാ“ എന്നും പറയാൻ അവരും പഠിച്ചു. സർക്കാർ പണ്ടു മുതലേ പറഞ്ഞു കേൾപ്പിച്ചിരുന്ന “നാനാത്വത്തിലെ ഏകത്വം“ വരുന്ന ഒരു വഴി ഇതാണെന്ന് അയാൾക്ക് മനസ്സിലായി.  അടുത്തിടപഴകാതെ വേറൊരു ഭാഷ പറയുന്നവരും വ്യത്യസ്തമായ രീതികൾ പുലർത്തുന്നവരും പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കുന്നതെങ്ങനെയാണ്? നാമെല്ലാം ഭാരതീയർ ആണെന്നും നമ്മളെല്ലാവരും ഒന്നാണെന്നും പെരുക്കപ്പട്ടിക പഠിയ്ക്കും മാതിരി ചൊല്ലിയതുകൊണ്ട് എന്ത് പ്രയോജനം? 

ഒരു ചെറിയ കുട്ടിയെപ്പോലെ വീട് പതുക്കെപ്പതുക്കെ സ്വന്തം രൂപത്തിലേയ്ക്ക് വളർച്ച പ്രാപിയ്ക്കുന്നത് അയാൾ തികഞ്ഞ ഉൽക്കണ്ഠയോടെയും അടക്കിപ്പിടിച്ചിട്ടും പെരുകിപ്പെരുകി വരുന്ന ആഹ്ലാദത്തോടെയും ആസ്വദിച്ചു. കടം അടച്ചു തീർക്കണമല്ലോ എന്ന ആധി വളരുമ്പോഴും വീടിന്റെ ഉയർന്നു വരുന്ന ഭിത്തികളും കണ്ണുകളെന്ന് തോന്നിയ്ക്കുന്ന ജനലുകളും അയാളെ സന്തോഷിപ്പിയ്ക്കാതിരുന്നില്ല. ചിലപ്പോഴെല്ലാം വീട് എന്തൊക്കെയോ സംസാരിയ്ക്കുന്നുണ്ടെന്നും കൈകൾ നീട്ടിക്കാട്ടി വാരിയെടുക്കാൻ പറയുന്നുണ്ടെന്നും തോന്നിയിരുന്നു

ഒരു ദിവസം വീട് പണി കാണാൻ വന്ന സഹപ്രവർത്തകനാണ് കൊച്ചു തിരുമേനിയെക്കാണിച്ച് വാസ്തു നോക്കിച്ചില്ലേ എന്ന് ആദ്യമായി അയാളോട് ചോദിച്ചത്. ആ ചോദ്യം കേൾക്കുന്നതു വരെ വാസ്തുവിനെക്കുറിച്ച് അയാൾ അത്ര ഗൌരവമായി ചിന്തിച്ചിരുന്നില്ല.

വാസ്തുവെന്നാൽ കൃത്യമായ വായു സഞ്ചാരവും പ്രകാശ വിന്യാസവുമാണെന്നും അത് വിവിധ ദേശങ്ങളിൽ വിവിധ രീതിയിലായിരിയ്ക്കുമെന്നും അതിന് ഒരു പൊതു നിയമം ഉണ്ടാക്കുക സാധ്യമല്ലെന്നും ആണ് അയാളുടെ എൻജിനീയർ അന്നു പറഞ്ഞത്. പ്രഭു മന്ദിരങ്ങൾക്കും വലിയ വലിയ കെട്ടിടങ്ങൾക്കും ആവശ്യമുള്ള വാസ്തു മാത്രമേ സംസ്കൃത ശ്ലോകങ്ങളിലുള്ളൂ. ചാളയ്ക്കും കുപ്പാടത്തിനും  വേണ്ട വാസ്തുവിനെ പറ്റി ആരും ഒരു ശ്ലോകവുമെഴുതിയിട്ടില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് എൻജിനീയർ അന്ന് കാർക്കിച്ചു തുപ്പുകയും ചെയ്തു. 

അതനുസരിച്ചത് അബദ്ധമായോ എന്ന് ആയിരം തവണയായി മനസ്സിലിട്ട് അളക്കുകയും ചൊരിയുകയും ചെയ്യുകയാണ് അയാളിപ്പോൾ. 

പുരപ്പണി മിയ്ക്കവാറും തീർന്നതിന്റെ അന്നു രാത്രിയാണ് ഒരു പണിക്കാരൻ ഓടി വന്ന് പറഞ്ഞത്, “ആ ഹിന്ദിക്കാരൻ ചെക്കൻ വിളിച്ചിട്ട് മിണ്ടണില്ല, ഒന്നോടി വരോ…“ കേട്ട പാതി കേൾക്കാത്ത പാതി അയാൾ ഒരു ഷർട്ടെടുത്തിട്ട് അവന്റെ പിന്നാലെ പാഞ്ഞു. കാതിന്റെ തട്ടയിന്മേൽ രണ്ട് കുത്തു പോലെയുള്ള മുറിപ്പാടോടെ വായും തുറന്ന് അവൻ കിടക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ അയാൾക്ക് മനസ്സിലായി…… അവനിനി ഒരിയ്ക്കലും ഒന്നും പറയുകയില്ലെന്ന്
 
പിന്നെ പോലീസുകാർ വന്നു, രാവിലെ ലേബർ ആപ്പീസിൽ നിന്ന് ഉദ്യോഗസ്ഥർ വന്നു. എല്ലാവരും കൂടി അയാളോട് പതിനായിരം ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു. കുറച്ച് ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. നല്ലോണം ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിച്ചു. അതു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ കുറെ കടലാസ്സുകളിൽ ഒപ്പ് വെപ്പിച്ചു. പിന്നീടാണ് ശവം പോസ്റ്റ് മോർട്ടം ചെയ്ത് മോർച്ചറിയിലേയ്ക്ക് മാറ്റിയത്. മറ്റ് പണിക്കാരോട്  അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ അവന്റെ വീട് ഒറീസ്സയിലെവിടെയോ ആണെന്ന മറുപടി കിട്ടി. ഉടനെ അവിടെ അടുത്ത പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ അറിയിച്ചു. പക്ഷെ,മൂന്നാലു ദിവസം കഴിഞ്ഞ് അവന്റെ വീട്ടുകാരുടെ മറുപടി എത്തിയപ്പോഴാണ് അയാൾക്ക് വായ മുഴുക്കെ തുറന്ന് ഉറക്കെയുറക്കെ കരയണമെന്ന് തോന്നിയത്. “അവനെ അയയ്ക്കണ്ട,  സംസ്ക്കരിയ്ക്കാൻ അഞ്ചു പൈസയില്ല. അതുകൊണ്ട് …….“ പോലീസുകാരനൊരാൾ അയാൾക്കൊപ്പം ശ്മശാനത്തിൽ വന്നു. അയാൾ  അല്പം മനുഷ്യപ്പറ്റുള്ളവനായിരുന്നുവെന്ന് തോന്നി. അങ്ങനെ അവൻ അവരുടെ കണ്മുന്നിൽ എരിഞ്ഞു ചാമ്പലായി.

എങ്കിലും ആ ചെമ്പിച്ച തലമുടിയും ശോഷിച്ച ശരീരവും അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ കല്ലിച്ച് കിടന്നു. ഭാ‍ര്യയുടെ താലിമാല വിറ്റ് കിട്ടിയ പതിനയ്യായിരം രൂപ അയാൾ അവന്റെ വീട്ടുകാർക്ക് അയച്ചുകൊടുത്തു, കൂട്ടത്തിൽ അവന്റെ ഒരു ടീഷർട്ടും അവൻ വാങ്ങിവെച്ചിരുന്ന നീലനിറമുള്ള  ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കൊതുകുവലയും. പിന്നീടുള്ള രാത്രികളിൽ അയാൾക്ക് ഉറക്കമേ വന്നില്ല. ആ കൊച്ചു പയ്യന്റെ ജീവനെടുക്കാനായി ഒരു വീട് എന്തിന് പണിതുവെന്ന് ഓർമ്മിച്ചപ്പോഴൊക്കെയും അയാൾ പരവശനായിത്തീർന്നു.

വാസ്തുവിദഗ്ദ്ധനായ കൊച്ചു തിരുമേനിയെ കൊണ്ട് വന്ന് വീട് പരിശോധിപ്പിയ്ക്കണമെന്ന് ഭാര്യ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ശാഠ്യം പിടിച്ചപ്പോൾ അയാൾ മൌനമായി തല കുലുക്കി.

വാസ്തു നോക്കാതെയാണ് മൂന്നര സെന്റിൽ ഈ കെട്ടിടം വെച്ചത്. അതാണ് ദുരിതത്തിനെല്ലാം കാരണമെന്ന് തിരുമേനി പറഞ്ഞു. പാമ്പ് കയറി വന്നതും പണിക്കാരൻ ചെക്കനെ കടിച്ചതും അവൻ മരിച്ചതും വാസ്തു ദോഷമാണെന്ന് തിരുമേനിയ്ക്ക് നല്ല നിശ്ചയമാണ് . ഇപ്പോഴുള്ള അടുക്കള പൊളിച്ച് മാറ്റണമെന്ന് അദ്ദേഹം ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു. 

ഇനിയൊരു അടുക്കള അയാൾ എവിടുന്ന് പണിയാനാണ്? ഇപ്പോൾ തന്നെ കടം മൂക്കിനു മുകളിലായി. സ്വന്തം വീടെന്ന പേരിലും വിശ്വാസത്തിലും എന്നുംകുന്നും കടം അടച്ചാലേ ബാങ്കുകാർ അയാ‍ളെ ഈ വീട്ടിൽ പോലും താമസിയ്ക്കാൻ വിടൂ. അല്ലെങ്കിൽ മോഹിച്ച് പണിയിച്ച ഈ വീട് വിൽക്കണം ..വിട്ടുകളയണം.

വാസ്തു ദോഷമുള്ള ഈ വീട് അയാൾ എങ്ങനെ വിൽക്കും…… അയാൾക്ക് താമസിയ്ക്കാൻ പറ്റാത്ത വീട് മറ്റൊരാൾക്ക് താമസിയ്ക്കാൻ കൊടുക്കുകയോ…….