ദൈവത്തിന്റെ വിരലുകൾ ഗിറ്റാർ വായിക്കുമ്പോൾ (മൗനത്തിനപ്പുറത്തേക്ക്)

അഭിരാമം, Street Light, അഭിരാമവാരഫലം

മൌനത്തിനപ്പുറത്തെക്ക്

                                             

അത്ര നല്ലതൊന്നുമല്ലാത്ത ഒരു ഗിറ്റാർ എന്റെ പക്കലുണ്ട്.

ഓൾഡ് ഡൽഹിയിലെ ഒരു ഷോപ്പിൽ നിന്നും കരസ്ഥമാക്കിയത്.

അതിൽ വല്ലപ്പോഴും ചില ശബ്ദങ്ങളൊക്കെ ഞാനുണ്ടാക്കിപ്പോന്നു. അത് താങ്ങാവുന്നതിനപ്പുറമാകുമ്പോൾ എന്റെ മകൻ ഒരു ഗാനം മീട്ടി എന്നെ നിശ്ശബ്ദയാക്കാറുണ്ടായിരുന്നു.

അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം അവൻ മീട്ടിയ ഗാനം പൊടുന്നനെ ‘ക്ടിം‘ എന്ന് മുറിഞ്ഞു. ഗിറ്റാറിന്റെ ഒരു കമ്പി പൊട്ടിപ്പോയതാണ്.

അതിനു ശേഷം ആ ഗിറ്റാർ അനാഥമായി തറയിൽ വിരിച്ച മെത്തമേൽ കുറെക്കാലം വിശ്രമിച്ചു.

ഒരു നാൾ ഗിറ്റാറിന്റെ പൊട്ടിപ്പോയ കമ്പി വാങ്ങുമ്പോൾ,  ഷോപ്പുടമയോട് ഞാൻ വെറുതെ ചോദിച്ചു. ‘വീട്ടിൽ വന്ന് ഗിറ്റാർ പഠിപ്പിച്ച് തരാൻ പറ്റിയ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടോ?‘

അവർ എന്റെ മേൽ വിലാസവും ഫോൺ നമ്പറും കുറിച്ചെടുത്തു. ഒരു അധ്യാപകനുണ്ടെന്നും അദ്ദേഹം ഫോൺ ചെയ്ത് സമയം ചോദിച്ചിട്ട് വീട്ടിൽ വന്നു കാണുമെന്നും അവർ പറഞ്ഞു.

ഞാൻ അത് അപ്പോൾ തന്നെ മറന്നുവെന്നതാണ് സത്യം.

പിറ്റേന്ന് വൈകുന്നേരം ഞാൻ ഗിറ്റാർ പഠിപ്പിക്കുന്ന സാറാണെന്നും സൌകര്യമുണ്ടെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ വന്നു കാണാമെന്നും ഫോണിലൂടെ പരിചയപ്പെടുത്തിയ സ്വരത്തിനോട് എനിക്ക് യാതൊരു താൽപ്പര്യവും തോന്നിയില്ല.

മോശമായ ഹിന്ദി.

അതിലും മോശമായ ഇംഗ്ലീഷ്.

‘ശരി, വരൂ‘ എന്ന് വളരെ ഹ്രസ്വമായി പറഞ്ഞ് ഫോൺ ‘ക്ടിം‘ ശബ്ദത്തോടെ ഞാൻ താഴെ വെച്ചു.

സന്ധ്യയോടടുപ്പിച്ച് മൂന്നാം നിലയിലെ ഫ്ലാറ്റിൽ കിതച്ച് കൊണ്ട് എത്തിയ അധ്യാപകനെ ആദ്യം തണുത്ത വെള്ളവും പിന്നെ ചായയും ബിസ്ക്കറ്റും കൊടുത്ത് ഞാൻ സ്വീകരിച്ചു.

എനിക്കയാൾ ഒരു കോമാളിയാണെന്നു തോന്നി.

കറുത്ത് തടിച്ച് കുറുതായ ഒരു മനുഷ്യൻ.

എലിവാലു പോലെയിരിക്കുന്ന തലമുടി നീട്ടി വളർത്തി റബർ ബാൻഡിട്ടിരിക്കുന്നു.

നന്നെ നീളം കുറഞ്ഞ് കണ്ടാൽ കൂർക്ക പോലെ, ഉരുണ്ടു കറുത്ത തടിച്ച വിരലുകൾ, അവയുടെ പിൻപുറത്ത് നിറയെ കറുത്ത രോമങ്ങളും.

ഹിന്ദിയും ഇംഗ്ലീഷും ഇട കലർത്തി ഒരു വ്യാകരണവുമില്ലാത്ത അവിയലോ എരിശ്ശേരിയോ ആയ ഭാഷ.

സാമാന്യം രൂക്ഷമായ വിയർപ്പു ഗന്ധം.

അയ്യേ! ഈ നാശം പിടിച്ചവൻ എന്തു പഠിപ്പിക്കാനാണ്? പൊയ്ക്കോളാൻ പറഞ്ഞേക്കാം.

എന്റെ പ്രസന്നതയില്ലാത്ത മുഖം എന്റെ വികാരങ്ങളെ വെളിപ്പെടുത്തിയോ ?

എന്തായാലും ആ പഴയ ഗിറ്റാർ കൈയിലെടുത്ത് തന്റെ  കറുത്ത ഉരുണ്ട വിരലുകൾ അയാൾ അതിന്മേൽ പായിച്ചു.

പൊടുന്നനെ എന്റെ വരണ്ടുണങ്ങിയ ഫ്ലാറ്റിൽ ആയിരമായിരം നീർമലരുകൾ പൊട്ടി വിടർന്നു. പുതു പുഷ്പങ്ങളുടെ സൌരഭ്യം അവിടെയാകെ പടർന്നൊഴുകി. ആ പഴഞ്ചൻ ഫ്ലാറ്റ് ഇളം കാറ്റിൽ ആടുന്ന ഇലകളും, പാടുന്ന പഞ്ചവർണ്ണക്കിളികളും നിറഞ്ഞ ഒരു പൂങ്കാവനമായി മാറി.

നാദപ്രപഞ്ചം എന്റെ മുൻപിൽ മോഹിപ്പിക്കുന്ന ഇന്ദ്രജാലമായി ഇതൾ നിവർന്നു.

എന്റെ ഉള്ളിൽ കുയിലുകൾ പാടി, മയിലുകൾ പീലി വിടർത്തിയാടി.

ഞാൻ ചിരിച്ചു.

ഞാൻ കരഞ്ഞു.

ദൈവത്തിന്റെ വിരലുകൾ ഗിറ്റാർ വായിക്കുന്നത് ഞാൻ കാണുകയായിരുന്നു.

വിരൂപനായ ആ ഗുരുവിനെ ഞാൻ നമസ്ക്കരിച്ചു.

അങ്ങനെയാണ് ഞാൻ ഗിറ്റാർ പഠിച്ചു തുടങ്ങിയത്. ഗിറ്റാർ എനിക്ക് വഴങ്ങിയില്ല. എങ്കിലും ഞാൻ അതു വായിച്ചുപോന്നു. ചില സ്വരങ്ങൾ മെല്ലെ മെല്ലെ ശരിയായി. കൂടുതൽ സ്വരങ്ങളും എന്നെ പരിഹസിച്ചുകൊണ്ട് അകലെ മാറി നിന്നു.

താഴത്തെയും മുകളിലെയും വശങ്ങളിലെയും ഫ്ലാറ്റുകളിലെ അയൽക്കാർ പരിഭവം പ്രകടിപ്പിച്ചു. ‘ഈ വയസ്സു കാലത്ത് ഇതിന്റെ ആവശ്യമുണ്ടോ?‘

ഞാൻ ചിരിച്ചു, ‘നേരം പോകേണ്ടേ?’

‘ശരി, ആന്റി അങ്ങനെയാകട്ടെ, ഞങ്ങൾ പഞ്ഞി വെച്ചുകൊള്ളാം‘ അവർ ഒരേ സ്വരത്തിൽ പാടി.

എന്റെ ഗുരുനാഥൻ ക്ഷമാപൂർവം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു. ഒരിക്കലും അസഹ്യത പ്രകടിപ്പിച്ചില്ല. പരിഹസിക്കുകയോ പുച്ഛിക്കുകയോ ചെയ്തില്ല.

അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം ക്ലാസ്സ് കഴിയവേ ഞാൻ വെറുതേ അന്വേഷിച്ചു. ‘സാറിന്റെ ഫാമിലി, കുട്ടികൾ…..’ 

‘ഞാൻ അവിവാഹിതനാണ്.‘

അവിടെ നിറുത്തേണ്ടതായിരുന്നില്ലേ ഞാൻ? ബുദ്ധിയില്ലാത്തതുകൊണ്ട്  എനിക്ക്  അത് തോന്നിയില്ല.

‘എന്താണ് സാർ, കല്യാണം കഴിക്കാതിരിക്കുന്നത്?’

അദ്ദേഹം ഒരു നിമിഷം മൌനമായിരുന്നു.പിന്നെ വളരെ മെല്ലെ പറഞ്ഞു. ‘ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചവളെ സ്വന്തമാക്കാനുള്ള കഴിവ് എനിക്കുണ്ടായില്ല‘.

അധികം നീളമുള്ള  കഥയൊന്നുമല്ല. ചെറിയ ഒരു കഥ.

ഇരുപത്തഞ്ചു വർഷം മുൻപ് യൌവനത്തിൽ അദ്ദേഹം ഒരു പെൺകുട്ടിയെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. അവളും അദ്ദേഹത്തെ സ്നേഹിച്ചു. അവരൊരുമിച്ച് സ്വപ്നങ്ങൾ നെയ്തു, എല്ലാവരേയും പോലെ. ഒടുവിലാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വരുമാനം തീരെ കുറവാണെന്ന് ആ പെൺകുട്ടിയുടെ വീട്ടുകാർ കണ്ടെത്തിയത്.

ഗിറ്റാറിൽ പാട്ടു വായിച്ചാൽ വയറ് നിറയുമോ?

വെള്ളിപ്പാത്രങ്ങളും രത്നം പതിച്ച ആഭരണങ്ങളും പട്ടു സാരികളും വാങ്ങാൻ കഴിയുമോ?

അതുകൊണ്ട് അവർ അവളെ ധനാഢ്യനായ ഒരാൾക്ക് വിവാഹം ചെയ്തു കൊടുത്തു.

മണ്ടശ്ശിരോമണിയായ ഞാൻ തുടർന്നും സംസാരിച്ചു.

‘ശരി, അവർ സാറിനെ വിട്ടു പോയി. സാർ ഇങ്ങനെ ഏകാകിയാകുന്നതെന്തിന്? അവരെ മറന്നിട്ട് മറ്റൊരാളെ ഇഷ്ടപ്പെടുകയും ഒന്നിച്ച് ജീവിക്കുകയും ചെയ്തു കൂടേ?‘

മറുപടി വളരെ ചെറുതായിരുന്നു.

‘മറ്റൊരു സ്ത്രീയെ മനസ്സുകൊണ്ടും ശരീരം കൊണ്ടും ആഗ്രഹിക്കുവാൻ ഇതുവരെ സാധിച്ചിട്ടില്ല, സാധിക്കുമ്പോൾ ഒന്നിച്ച് ജീവിക്കാനായേക്കും.‘

പറഞ്ഞു തീർന്നപ്പോൾ ആ കണ്ണുകളിൽ നനവുണ്ടായി.

ഞാൻ സ്തംഭിച്ചിരുന്നു.

എന്നെ മറന്നുവെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയ ആരേയും ഞാൻ ഓർമ്മിച്ചിരുന്നില്ല. എനിക്ക് ഫോൺ ചെയ്ത് ക്ഷേമമന്വേഷിക്കാത്തവരെ ഞാനും അന്വേഷിച്ചിരുന്നില്ല. എനിക്ക് കത്തയയ്ക്കാത്തവർക്ക് ഞാനും കത്തയച്ചിരുന്നില്ല. എന്നെ കാണാൻ വരാത്തവരുടെ വീട്ടിൽ പോകാൻ ഞാൻ വിസമ്മതിച്ചു. വല്ലപ്പോഴുമൊരിക്കൽ ഇതിലേതെങ്കിലും വേണ്ടി വന്നാൽ ഞാൻ വലിയ ഒരു ത്യാഗം ചെയ്യുന്നതു മാതിരി, രക്തസാക്ഷിയുടെ റോൾ അഭിനയിക്കുമായിരുന്നു.

ഇതാ, എന്റെ മുൻപിലിരിക്കുന്ന ഈ മനുഷ്യൻ തന്നെ എന്നേക്കുമായി വിട്ടു പോയ ആ സ്ത്രീയെ കഴിഞ്ഞ ഇരുപത്തഞ്ചു വർഷമായി സ്നേഹിക്കുകയാണ്!!

ഞാൻ വാക്കുകൾക്ക് വേണ്ടി പരതി.

‘സാർ.. അവരെക്കുറിച്ച് …… അവരുടെ ജീവിതം നന്നായിരിക്കുന്നോ?....’

ഞാൻ പകുതിയിൽ നിറുത്തി. മറ്റൊരു പെണ്ണിനെ എന്തു ബന്ധത്തിന്റെ പേരിലായാലും, ഒരു പുരുഷൻ അല്പമെങ്കിലും പരിഗണിക്കുന്നതു കാണുമ്പോൾ തന്നെ, അസഹിഷ്ണുത നിമിത്തം പുകഞ്ഞു പോകുന്ന ഒരു പെണ്ണിനെപ്പോലെ എന്റെ ഉള്ളിലെ അസൂയക്കാരിയും ഫണം നിവർത്തുകയായിരുന്നു. എങ്കിലും ഞാനത് കൌശലത്തോടെ ഒതുക്കിവെച്ചു.  ഒരു തരം അതീവ നിഷ്കളങ്കത്വം അഭിനയിക്കുന്ന ഈശ്വര ഭക്തയുടെ മുഖം മൂടി മനസ്സിനെ ധരിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഞാനാശിച്ചു. 

അവൾക്ക് ദൈവം ശിക്ഷ കൊടുത്തിരിക്കും….. ഇങ്ങനെയൊരാളെ തള്ളിക്കളഞ്ഞവൾക്ക് ….

പക്ഷെ, ഞാനാഗ്രഹിച്ച ഉത്തരമേയല്ല എനിക്ക് കിട്ടിയത്.

‘നല്ലൊരു ജീവിതമാണ് അവൾക്കുള്ളത്. എനിക്കതാണ് ഏറ്റവും വലിയ ആഹ്ലാദം. അവൾ വേദനിക്കുന്നുവെന്നറിയുകയും എനിക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റാതാവുകയുമാണെങ്കിൽ…… സ്നേഹിക്കുന്നവർ ദു:ഖിക്കുന്നുവെന്നറിയുക കഠിനമാണ്.‘

എനിക്ക് സഹിക്കുവാൻ സാധിച്ചില്ല.

എന്റെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ അദ്ദേഹത്തിൽ നിന്ന് ഒളിപ്പിക്കുവാൻ വേണ്ടി ഞാൻ തിടുക്കത്തിൽ അടുക്കളയിലേക്കു നടന്നു.

ചായയുണ്ടാക്കുമ്പോൾ ഗിറ്റാറിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടു തുടങ്ങി.

അതെ, ദൈവം തന്റെ വിരലുകൾ കൊണ്ട് ഗിറ്റാർ വായിക്കുകയാണ്.