അവളുടെ കിടപ്പുമുറി

(തര്‍ജ്ജനി, ജൂലായ് 2010, Volume 6, No. 7 ൽ ഈ കഥ വന്നിരുന്നു.)
                                               

കാൽ മുട്ടിനൊപ്പം നീണ്ട, വണ്ടിൻ പുറമായി കറുത്തു മിന്നുന്ന
തലമുടി ചുറ്റിപ്പിടിച്ച് കവിൾ തരിക്കുന്ന രണ്ടടിയിൽ ചോര പുറത്തേക്ക് ചീറ്റുന്നു.
പച്ച ചോരയ്ക്ക് ഉപ്പിന്റെ രുചി. പേടിയുടെ ഗന്ധം.

തല തിരിയുന്നതു കൊണ്ട് അടിച്ച

കൈകളുറച്ചിരിയ്ക്കുന്ന തോളിൽ തന്നെ

അവളുടെ തല ചായുന്നു.
വെറുപ്പിന്റെ ആഴമാണോ തോളിലമരുന്ന

തലയെയും ചുവരിലേക്കെറിയുന്നത്?
ആയിരിക്കും.
അവൾ പിന്നെയും മുഖം കഴുകുന്നു,

കുലുക്കുഴിയുന്നു.
മുടിയൊതുക്കുന്നു.
നീറിപ്പൊള്ളുന്ന മെത്തയിലെ

ഉത്സവങ്ങളെല്ലാം നീറ്റു കക്ക പോലെ

ഉതിർന്നുടഞ്ഞു. ആ ഉത്സവങ്ങളുടെ

വലിയ കുഴലൂത്തുകളത്രയും ആർക്കോ കിട്ടിയ

സങ്കൽ‌പ്പ മയക്കത്തിന്റെ

കെട്ടുകാഴ്ചകളായിരുന്നു.

തിണർത്ത കവിളിൽ ആഴുന്ന നഖങ്ങൾ.............

ചോരയുതിരുന്ന വായിൽ

കയ്ക്കുന്ന ചുണ്ടുകൾ................
ആവിയിൽ വെന്തമർന്ന കിടക്കയിൽ ഒരു

പശുവിന്റെ രൂപം പിറവി കൊണ്ടു.

വെട്ടേൽക്കുന്നതും കണ്ണുകൾ നിറയുന്നതും തൊലിയടരുന്നതും പ്രാണൻ പിടയുന്നതും പൊരുത്തങ്ങളുടെ വഴിത്താരകളിലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അവളുടെ നാവിൽ ഒരിയ്ക്കലും ശാപ വചനങ്ങളുതിരുകയില്ല.

പ്രസവ വേദനയിൽ പോലുമൊന്നു ഉറക്കെ കരയാത്ത പശുവാണു അടയാളം. പശുവിന്റെ ഭാഷ ആർക്കും തിരിയില്ല. കരയുമ്പോഴും ചിരിക്കുമ്പോഴും കറക്കുമ്പോഴും അറുക്കുമ്പോഴും തിന്നുമ്പോഴും പശുവിനെ അറിയാൻ പറ്റില്ല.