ചാരിറ്റി ബിഗിന്‍സ്........

( കുടുംബമാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തിൽ 2012 ജൂണ്‍ 30 ന് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് )

എന്‍റെ.... എന്‍റെ മാത്രം എന്ന് ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലൊന്നിനെയും കരുതുവാൻ പാടില്ലെന്നും എല്ലാം പങ്കുവെയ്ക്കാനുള്ള മനസ്സു വളര്‍ത്തിയെടുക്കണമെന്നും നിരന്തരമായി ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തപ്പെട്ട ഒരു ബാല്യകാലമാണു എനിക്കുണ്ടായിരുന്നത്. ആഹാരവൂം പാനീയങ്ങളൂം കഴിക്കുന്നതില്‍ പോലും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കൃത്യമായ ചിട്ടകളും രീതികളുമുണ്ടായിരുന്നു. പഴങ്ങളോ പലഹാരങ്ങളോ ശര്‍ക്കര കഷ്ണങ്ങളോ ഒന്നും കടിച്ചൂ തിന്നുവാന്‍ പാടില്ല. പകരം ചെറു കഷണമായി പൊട്ടിച്ച് ഒട്ടും എച്ചിലാക്കാതെ മാത്രമേ കഴിക്കുവാന്‍ സാധിക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ. വെള്ളം പോലും ഗ്ലാസിൽ നിന്ന് മൊത്തിക്കുടിക്കുവാൻ അനുവാദമുണ്ടായിരുന്നില്ല. കഴിക്കുന്ന പലഹാരവും കുടിക്കുന്ന വെള്ളവും പെട്ടെന്ന് അത്യാവശ്യമായി തീരുന്ന മറ്റൊരാള്‍ക്ക് ആ സമയത്ത് തന്നെ കൈമാറാൻ തയാറായിരിക്കണമെന്ന ഉപദേശവൂം എപ്പോഴും കിട്ടിയിരുന്നു. പ്രപഞ്ചത്തിലെ എല്ലാ വസ്തുക്കളില്‍നിന്നും എപ്പോഴും പങ്കു പറ്റിക്കഴിയുന്ന നമ്മൾ അങ്ങനെ എക്സ് ക്ലൂസീവ് ആകുന്നത് ഒട്ടും ശരിയല്ലെന്നതിന്‍റെ ആദ്യ പാഠമായിരുന്നു എനിക്കത്. ചെറുപ്പകാലങ്ങളിൽ തീര്‍ത്താൽ തീരാത്ത വിരോധവും അമര്‍ഷവും മാത്രമേ ഇത്തരം നിര്‍ബന്ധിത ശീലങ്ങൾ എന്നിലുളവാക്കിയിരുന്നുള്ളൂവെങ്കിലും.

എല്ലാമുണ്ടെങ്കിലും അതിലെന്തെങ്കിലും പങ്കുവെക്കാനുള്ള മനസ്ഥിതി ഉണ്ടാവുന്നത് പലപ്പോഴും അപൂര്‍വമായ ഒരു നന്മ തന്നെയായിരുന്നു ഏതു ദേശത്തും എല്ലാ കാലത്തും. കൊടുക്കുന്നതിലേയും എടുക്കുന്നതിലേയും പ്രാധാന്യങ്ങളിലാകട്ടെ ധനവാനും ദരിദ്രനും കിട്ടിപ്പോരുന്ന പരിഗണനകള്‍ക്ക് തമ്മിൽ മറ്റെല്ലാറ്റിലുമെന്നതു പോലെ വലിയ വ്യത്യാസങ്ങളുമുണ്ട്.

ഒരു സ്ഥലത്ത് എന്തെങ്കിലും,അത് പണമോ കെട്ടിടമോ ആഹാരമോ എന്തായാലും വളരെ അമിതമായി കുന്നുകൂടുന്നത് മറ്റൊരു സ്ഥലത്ത് അവ അത്യാവശ്യത്തിനു പോലും ലഭ്യമാവാതിരിക്കുമ്പോഴാണ്. ഈശ്വരന്‍റെ അനുഗ്രഹമാണ്,ആ പ്രത്യേക വ്യക്തിയുടെ അതി കഠിനമായ അധ്വാനഫലമാണ്, ആര്‍ക്കുമില്ലാത്ത ബുദ്ധിയും കഴിവും ഉള്ളതുകൊണ്ടാണ്, എന്നൊക്കെപ്പറഞ്ഞു എത്ര ന്യായീകരിക്കാന്‍ പരിശ്രമിച്ചാലും ഫ്രഞ്ചു ചിന്തകനായ റൂസ്സോവിന്‍റെ വാക്കുകളില്‍ പറയുന്നത് പോലെ ഓരോ വന്‍ സമ്പത്തിന്‍റെ പുറകിലും മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഒട്ടനവധി കാര്യങ്ങളുണ്ട്. എങ്കിലും അതിസമ്പന്നന്‍റെ ഔദാര്യത്തേയും ദാനശീലത്തേയും എത്രവേണമെങ്കിലുംവാഴ്ത്തിപ്പാടാന്‍ എല്ലാവരും തയാറായിരിക്കും. കുന്നുകൂടിയിട്ടുള്ള എന്തിന്‍റേയും വളരെ ചെറിയതും അതീവനിസ്സാരവുമായ ഒരു ശതമാനം മാത്രമാവും സൌജന്യമായി ചാരിറ്റി എന്ന ഓമനപ്പേരില്‍ നല്‍കപ്പെടുന്നത്. ഒരു കുന്നിന്‍ താഴ്വാരത്തിലെ ഖനിജങ്ങള്‍ മുഴുവന്‍ സ്വന്തമാക്കിയശേഷം അവിടെ ഒരു പ്രൈമറി സ്കൂള്‍ ആരംഭിക്കുന്നതു മാതിരി ,അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു നാടിന്‍റെ മുഴുവന്‍ ജീവിതമായ നദിയെ സ്വന്തമാക്കിയശേഷം കുറച്ച് കൂള്‍ബാറുകള്‍ നടത്തുന്നതു പോലെ.........എങ്കിലും വാഴ്ത്തുപാട്ടുകള്‍ ആരുടേയും മനംകുളിര്‍പ്പിക്കും.‘മക്കളുവലുതായി കുറെ പൈസയുണ്ടാക്കീട്ട് അദ്ദേഹത്തെപ്പോലെ ഇല്ലാത്തവര്‍ക്ക് എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ കുറച്ച് ചെയ്യണം.’എന്നു മകനെ ഉപദേശിക്കുന്ന എല്ലാ അമ്മമാരും അച്ഛന്മാരും ഈ വാഴ്ത്തു പാട്ടുകളില്‍ മനം മയങ്ങിപ്പോകുന്നവരാണ്. ഒരു ദീര്‍ഘ നിശ്വാസത്തോടെ അവര്‍ വാക്കുകള്‍ ഇങ്ങനെ ഉപസംഹരിക്കും‘ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും പുണ്യം കിട്ടുമല്ലോ’.

ഒന്നും പ്രതീക്ഷിക്കാതെയാണു സേവനങ്ങളെല്ലാം ചെയ്യുന്നതെന്ന് പറയുമ്പോഴും കുറഞ്ഞ പക്ഷം പുണ്യമോ സ്വര്‍ഗ്ഗരാജ്യമോ സല്‍പ്പേരോ ഒക്കെ എല്ലാവരും ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടെന്നത് വാസ്തവമാണ്. ‘ഞാന്‍ ചെയ്യുന്ന ഇമ്മാതിരി സേവനങ്ങള്‍ ആരെയുംഅറിയിക്കാറില്ല’‘ ഇടതുകൈ ചെയ്യുന്നത് വലതു കൈ അറിയാറില്ല’ എന്ന് പറയുന്നവര്‍ക്ക് പോലും പുണ്യവും സ്വര്‍ഗ്ഗരാജ്യവും ഒക്കെ വലിയ പ്രലോഭനങ്ങളാകാറുണ്ട്. തന്‍റെ പ്രവൃത്തി കൊണ്ട് ഒരാളുടെ വേദനയ്ക്ക് അല്‍പ്പം കുറവു വരുന്നതിനൊപ്പം,നമുക്കും ഒരു നന്മയുണ്ടാകുന്നുണ്ടല്ലോ എന്ന ആശ്വാസം. വലിയ ദുരിതങ്ങളില്‍ കഷ്ടപ്പെടുന്നവര്‍ക്കായി ഞാനും എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ചെയ്തുവെന്ന മനസ്സമാധാനം. അതൊക്കെയാവണം ഈ സൌജന്യ സേവനങ്ങളില്‍ നിന്ന് നമുക്ക് കിട്ടിപ്പോരുന്നത്. ആത്യന്തികമായി ഈ സേവനങ്ങളെല്ലാം തന്നെ മനുഷ്യ നന്‍മയിലുള്ള നമ്മുടെ വിശ്വാസം ഊട്ടിയുറപ്പിക്കുന്നതും അതുകൊണ്ടാവണം.

പ്രകൃതി ദുരന്തങ്ങളുണ്ടാവുമ്പോള്‍,യുദ്ധവും ആഭ്യന്തര ലഹളകളും ഉണ്ടാവുമ്പോള്‍, പട്ടിണിയും   ദാരിദ്ര്യവും പകര്‍ച്ച വ്യാധികളും നടമാടുമ്പോള്‍ എല്ലാം മനുഷ്യ നന്മ പണമായും ആഹാരമായും വസ്ത്രമായും മരുന്നായും മറ്റും ഒഴുകിയെത്തുന്നത് നമ്മള്‍ കണ്ടീട്ടൂണ്ട്. എന്നാല്‍ തൊട്ടപ്പുറത്തെ ദരിദ്രരും നഗ്നരും രോഗികളും കൈ നീട്ടുമ്പോള്‍ ഈയളവില്‍ സഹാനുഭൂതി എല്ലാവരിലും ഉണരാറില്ല. കേടു വന്ന ഭക്ഷണവും കീറിപ്പറിഞ്ഞ വസ്ത്രങ്ങളും മറ്റും യാതൊരു വിഷമവുമില്ലാതെ മറ്റൊരാള്‍ക്ക് കൊടുക്കാന്‍ കഴിയുന്നതും അതുകൊണ്ടാണ്. നമുക്കാവശ്യമില്ലാത്തതിനെയെല്ലാം നമ്മള്‍ ഉപയോഗിക്കാന്‍ തയാറാവാത്തതിനെയെല്ലാം ഒഴിവാക്കിയെടുക്കാനുള്ള എളുപ്പ മാര്‍ഗ്ഗമായി ഇവിടെ എല്ലാവരാലും വാഴ്ത്തപ്പെടുന്ന ചാരിറ്റി അധപതിക്കുന്നു.

സൌജന്യ സഹായം സ്വീകരിക്കേണ്ടി വരുന്നവരുടെ മാനസികാവസ്ഥയെക്കുറിച്ചു നേരിട്ടൊരു അനുഭവമുണ്ടായതും കൂടി ഇത്തരുണത്തില്‍ ഓര്‍മ്മിയ്ക്കാതിരിയ്ക്കാനാവുന്നില്ല. ഉത്തരാഖണ്ഡിലേ ഭൂകമ്പ ബാധിതരായ, സമസ്തവും നഷ്ടപ്പെട്ട ദരിദ്ര മനുഷ്യരാണു ഗതികേടിന്‍റെയും നിസ്സഹായതയുടെയും ആത്മാഭിമാനക്കുറവിന്‍റെയുമായ ആ മാനസികാവസ്ഥയെക്കുറിച്ച് കണ്ണീരോടെയും അടഞ്ഞു പോയ തൊണ്ടയോടെയും സംസാരിച്ചത്. തീര്‍ത്തും അപരിചിതമായ ആഹാരത്തിന്‍റെയും വസ്ത്രങ്ങളുടേയുമെല്ലാം കൂമ്പാരം കൂടിയ സൌജന്യസഹായസേവനങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ അതീവ നിഷ്ക്കളങ്കമായ നന്ദിയോടെ നില്‍ക്കുമ്പോഴും സഹായം തേടിക്കൊണ്ടുള്ള ജീവിതത്തെക്കാള്‍ അധ്വാനിച്ച് അഭിമാനമായി കഴിയാനാവുന്ന ജീവിതമാണു അവര്‍ താല്‍പര്യപ്പെട്ടത്. അക്കാര്യത്തില്‍ പ്രത്യേകമായി ഗവണ്മെന്‍റിനും സന്നദ്ധ സംഘടനകള്‍ക്കും എന്തുചെയ്യാനാകും എന്നറിയാനായിരുന്നു ആ ഗ്രാമീണര്‍ ആഗ്രഹിച്ചത്. ധനം ഇല്ലാത്തവര്‍, മാത്രമല്ല എന്തു തന്നെ ഇല്ലാത്തവരായായാലും സമൃദ്ധമായുള്ളവരില്‍നിന്നും വല്ലപ്പോഴും ലഭ്യമാകുന്ന സൌജന്യം സ്വീകരിച്ച് കഴിഞ്ഞുകൂടുമെന്നും സ്വന്തമായി അധ്വാനിച്ച് ഒന്നും നേടുകയില്ലെന്നും പറയുന്നത് വെറുതെയാണെന്ന് ആ പാവപ്പെട്ടവര്‍ വിളിച്ചു പറയുകയായിരുന്നു.

വാങ്ങുന്നവരേക്കാള്‍ ആവശ്യം കൊടുക്കുന്നവര്‍ക്കായിത്തീരുന്ന ഒന്നായി മാറുന്നു ചാരിറ്റി, പലപ്പോഴും. എങ്ങനെയും പണമുണ്ടാക്കുകയും അതില്‍ ഒരു ചെറിയ ഭാഗം പാവപ്പെട്ടവര്‍ക്കായി ചെലവഴിച്ച് പുണ്യം നേടാമെന്ന് കരുതുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ പ്രത്യേകിച്ചും. പുണ്യം നേടുന്നത് മോശമായ പ്രവൃത്തിയാണെന്നല്ല. കൊടുക്കുന്നവരെ സംബന്ധിച്ച് എപ്പോഴും നല്‍കാന്‍ കഴിവുള്ളവര്‍ എന്ന ഉയര്‍ച്ചയും വാങ്ങുന്നവര്‍ക്ക് കൈ നീട്ടി വാങ്ങാനല്ലാതെ ഒന്നും നല്‍കാന്‍ കഴിവില്ലാത്തവര്‍ എന്ന താഴ്ചയും എന്തായാലും ചാരിറ്റിയില്‍ സംഭവിക്കുന്നുണ്ട്. അതിനേക്കാള്‍ എന്തുകൊണ്ടും അഭിലഷണീയമായത് ഓരോ മനുഷ്യര്‍ക്കും ആത്മാഭിമാനത്തോടെ നട്ടെല്ലു നിവര്‍ത്തി നിന്ന് സ്വന്തം ജീവിതം ജീവിച്ചു തീര്‍ക്കാന്‍ ആവശ്യമായ ഉപകരണങ്ങള്‍ നേടുന്നതിനുള്ള പരസ്പര സഹായമാണ്. പഴയ ഉടുപ്പുകളുടേയോ. ജന്മദിനപ്പാര്‍ട്ടികളുടേയോ ഉല്‍സവ ദിനങ്ങളില്‍ വിളമ്പുന്ന സദ്യയുടേയോ ദാനമായി മാത്രം ആ സഹായം ഒതുങ്ങിപ്പോകരുത്. ജീവിതത്തെ നേരിടുവാന്‍ ആത്മ വിശ്വാസം ഉള്ളവര്‍ക്ക് ഒരു തരത്തിലുള്ള ചാരിറ്റിയും സ്വീകരിക്കേണ്ടിവരില്ലല്ലോ. അതിനുള്ള ധൈര്യവും കരളുറപ്പും പരസ്പരം വളര്‍ത്താന്‍ സഹായിക്കുന്നതാവണം ഒരു ജനതയെന്ന നിലയില്‍ നമ്മള്‍ ചെയ്യേണ്ട ചാരിറ്റി. ഊന്നുവടികളില്ലാതെ നിവര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന ഒരു ജനതയുടെ രാജ്യമാവണം നമ്മുടേത്.