മതി എന്ന രണ്ടക്ഷരം

( കുടുംബമാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തില്‍ 2013 എപ്രില്‍  26 നു  പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്. )

എപ്പോഴാണ് നമുക്ക് മതി എന്നു പറയാന്‍ കഴിയുക ? 

 

നാലു ഷര്‍ട്ടുള്ളപ്പോഴും ഒരു വീടുള്ളപ്പോഴും ഒരു കാറുള്ളപ്പോഴും  അഞ്ചാമത്തെ ഷര്‍ട്ടിനേയോ രണ്ടാമത്തെ വീടിനേയോ രണ്ടാമത്തെ കാറിനേയോ ഒന്നും ആരും വേണ്ടാ എന്നു പറയാറില്ല. അഞ്ചു ഷര്‍ട്ട് ഒന്നിച്ചിടാന്‍ പറ്റാത്തപ്പോഴും രണ്ട് വീട്ടില്‍  ഒന്നിച്ചു പാര്‍ക്കാനാവാത്തപ്പോഴും രണ്ട് കാറില്‍ ഒരുമിച്ച് യാത്ര ചെയ്യാന്‍ കഴിയാത്തപ്പോഴും  ഇവയെല്ലാം  ഇങ്ങനെ  ഗുണനപ്പട്ടിക മാതിരി  വര്‍ദ്ധിച്ചു വര്‍ദ്ധിച്ചു വരുന്നതാണ് നമുക്കിഷ്ടം. മതിവരായ്മയുടെ ഈ മനസ്ഥിതിയെ  ഹേയ്, നമുക്കങ്ങനെ ഒന്നും ആവശ്യമുണ്ടായിട്ടല്ല എല്ലാം മക്കള്‍ക്കായി സമ്പാദിക്കുന്നതാണെന്നാണ് നമ്മള്‍ സൌകര്യപൂര്‍വം  വ്യാഖ്യാനിക്കുക. നമ്മുടെ കുട്ടികള്‍ യഥാര്‍ഥത്തില്‍ നമ്മേക്കാള്‍ കഴിവ് കുറഞ്ഞവരായിരിക്കുമോ? നമ്മള്‍ അവര്‍ക്കായി  സമ്പാദിച്ച്  അടുക്കിയടുക്കി വിശദമായി വ്യവസ്ഥപ്പെടുത്തി   വെച്ചാലേ അവര്‍ക്ക് ഈ ഭൂമിയില്‍ ജീവിക്കാന്‍ കഴിയുകയുള്ളോ? ഈ സംശയം എനിക്ക് എപ്പോഴും തോന്നാറുണ്ട്.  നമ്മുടെ കോടതികളിലെ സ്വത്തവകാശ തര്‍ക്കങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കുവാന്‍  ശ്രമിക്കുന്ന ആര്‍ക്കും ഇമ്മാതിരി ഒരു തോന്നല്‍ ഉണ്ടാവാമെന്നും ഞാന്‍ വിചാരിക്കാറുണ്ട്. ഒരു തുണ്ട്  ഭൂമിക്കും ഒരു  വൈരനെക്ലേസിനും ഒക്കെ വേണ്ടിയാണല്ലോ  ഇരുപതും മുപ്പതും വര്‍ഷങ്ങള്‍  നീളുന്ന പല കേസുകളും ഉണ്ടാവുന്നത്. സ്നേഹമായി എല്ലാം പങ്കുവെച്ച്  അടുത്തു ജീവിച്ചിരുന്ന വിദ്യാസമ്പന്നരായ  മനുഷ്യര്‍ പോലും  പരസ്പരം ഒന്നു പുഞ്ചിരിക്കാന്‍ പറ്റാത്ത വിധത്തില്‍ അകന്നു പോയി ശത്രുക്കളായി  കൊലവിളിക്കുന്നത്. ഒരുപാട്  ധനവും പദാര്‍ഥങ്ങളും മനുഷ്യാധ്വാനവും ചെലവഴിച്ച് ഉണ്ടാക്കപ്പെടുന്ന പല  നിര്‍മ്മിതികളും ശാശ്വതമായി പൂട്ടിയിടപ്പെടുന്നത്.....  തച്ചുതകര്‍ക്കപ്പെടുന്നത്.   

കഴിവും മിടുക്കുമുള്ള  കുട്ടികള്‍ക്കായി മാതാപിതാക്കന്മാര്‍  ഒന്നും സമ്പാദിച്ചില്ലെങ്കിലും കഠിനമായി അധ്വാനിച്ച് അവരെല്ലാം നേടിക്കൊള്ളുമെന്ന്  പറയാറുള്ള ഒരു മുതിര്‍ന്ന സുഹൃത്തുണ്ടായിരുന്നു എനിക്ക്. കഴിവും മിടുക്കുമില്ലാത്ത കുട്ടികളാണെങ്കില്‍  മാതാപിതാക്കന്മാര്‍ കഷ്ടപ്പെട്ട്  സമ്പാദിച്ചു വെച്ചതെല്ലാം കല്ലിന്മേല്‍ കല്ലു ശേഷിക്കാതെ  നശിപ്പിച്ചു കളയുകയും ചെയ്യുമെന്ന് പറഞ്ഞ് അദ്ദേഹം ശ്വാസം മുട്ടുന്നതു വരെ  പൊട്ടിച്ചിരിക്കുമായിരുന്നു. രണ്ടായാലും നമ്മള്‍  മതിയെന്ന് വെയ്ക്കാതെ പോരാ പോരാ എന്ന  നിലപാടില്‍  ജീവിക്കുന്നത് പരമാബദ്ധമാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറയാറുണ്ടായിരുന്നു. അത്യുദാത്തമെന്ന്  സദാ  കൊട്ടിഘോഷിക്കപ്പെടുന്ന  മനുഷ്യബന്ധങ്ങളിലെ  പൊള്ളത്തരങ്ങള്‍  നഗ്നമായി പുറത്തു വരുന്നത് മതിയെന്ന വിചാരം ആര്‍ക്കുമില്ലാതെ വരുമ്പോഴാണെന്നും അദ്ദേഹം ആവര്‍ത്തിച്ചിരുന്നു.

 ഒരു വീടുണ്ടാക്കാന്‍ താല്‍പര്യപ്പെട്ടു കൊണ്ടാണ് അദ്ദേഹം ആദ്യമായി  ഞങ്ങളുടെ  ജോലിസ്ഥലത്തു വന്നത്. പൊതുവേ സാധാരണമട്ടിലുള്ള ഗൃഹനിര്‍മ്മിതിയില്‍ ചെലവാകുന്നത്രയും പണം ചെലവാക്കാതെയും നല്ല  വീടുണ്ടാക്കാമെന്ന്  ഞങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തോട്  പറഞ്ഞു.   ഇങ്ങനെയൊരു കാര്യം കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍  ഭൂരിഭാഗം  പേരും  സ്വാഭാവികമായി എടുക്കുന്ന നിലപാട് ചെലവ് കുറഞ്ഞ ഗൃഹനിര്‍മ്മിതി മതിയെന്ന് തീരുമാനിച്ചാല്‍,  സാധാരണ മട്ടിലുള്ള ഗൃഹനിര്‍മ്മാണത്തിനു  ചെലവാകുന്നത്രയും തന്നെ പണം ചെലവാക്കിക്കൊണ്ട്  കൂടുതല്‍ വലിയ മുറികളുള്ള കൂടുതല്‍ സൌകര്യങ്ങളൂള്ള  കൂടുതല്‍ വലിയ വീട് ഉണ്ടാക്കാന്‍ കഴിയില്ലേ എന്നായിരിക്കും. അത്ര വലിയ മുറികളും അത്ര  വലിയ വീടും യഥാര്‍ഥത്തില്‍ നിങ്ങള്‍ക്കാവശ്യമില്ലാത്തപക്ഷം  പിന്നെ എന്തിനതുണ്ടാക്കണമെന്ന് അന്വേഷിക്കുമ്പോള്‍ അധികം പേരും മക്കള്‍ക്കായി അല്ലെങ്കില്‍ കൊച്ചുമക്കള്‍ക്കായി  എന്ന് പറയാറുണ്ട് .  കാശ് അധികം ചെലവാകുന്നില്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ വലിയ  വീടുണ്ടാവുന്നതില്‍ എന്താ തെറ്റ് എന്ന്  ചോദിക്കാറുണ്ട്. പണം മാത്രമാണ് ചെലവെന്ന വിശ്വാസമാവാം അതിനു കാരണം. അവരവര്‍ക്ക് വേണ്ടതില്‍  അധികം വലിയ വീടുണ്ടാക്കാന്‍ ആവശ്യമായ പദാര്‍ഥങ്ങളൂടെ വര്‍ദ്ധിച്ച  ഉപഭോഗം ഒരു ചെലവായി  കാണാന്‍ പറ്റാത്തതാവാം. നമ്മള്‍ ആവശ്യത്തില്‍ അധികം എടുക്കുമ്പോള്‍ അത്യാവശ്യമായതു  പോലും ലഭിക്കാതെ ബുദ്ധിമുട്ടുന്നവരുണ്ടെന്ന് ആലോചിക്കാന്‍ സാധിക്കാത്തതാവാം.

ആരേയും  ഭയപ്പെടുത്തി നിറുത്താനാകുന്ന ഒരുപാട് അധികാരവും ഭൂരിഭാഗം മനുഷ്യരേയും  മോഹിപ്പിക്കുന്ന വലിയ പദവിയും ഉള്ള  ജോലികള്‍ ആവശ്യമില്ലെന്ന് നിശ്ചയിച്ച്  സ്വയം തെരഞ്ഞെടുക്കുന്ന ജീവിതപ്പാതകളില്‍ വളരെ  സംതൃപ്തിയോടെ കഴിഞ്ഞു പോകുന്ന പലരേയും എനിക്ക് കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.   ഇത്ര വലിയ  പദവിയേയും അധികാരത്തേയും ഒഴിവാക്കാന്‍  അവര്‍ക്കായതെങ്ങനെയെന്ന്  വളരെ സാധാരണക്കാരിയായ ഞാന്‍ അല്‍ഭുതപ്പെടാറുണ്ട്.  സ്വത്തും ധനവും ഇത്ര മതി  എന്ന് തീരുമാനിക്കാന്‍  പലര്‍ക്കും  കുറച്ച് പരിശ്രമിച്ചാല്‍ സാധിച്ചേക്കും. സ്വത്താര്‍ത്തിയും ധനാശയും പലപ്പോഴും  നിയന്ത്രണ വിധേയമാകാറുണ്ടെന്നര്‍ഥം. അതു പോലെയല്ല, അധികാരത്തോടും പദവികളോടുമുള്ള മനുഷ്യരുടെ നിലപാട്. അധികാരലഹരിയും പദവീമോഹവും മനുഷ്യരുടെ രക്തത്തില്‍ ഒടുങ്ങാത്ത ആസക്തിയുണ്ടാക്കാറുണ്ട്. അതിനെ കീഴടക്കുക ഒട്ടും എളുപ്പമല്ല.

നമുക്ക് അത്യാവശ്യമുള്ളത് മാത്രം  മതിയെന്ന  തീരുമാനത്തിലേക്ക് കൃത്യമായി എത്തിയതുകൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെ  ചെയ്യാനായതെന്ന് അവരില്‍ പലരും  എന്നോട്  പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍ മതിയെന്ന വിചാരത്തെ അന്യരോടുള്ള  പരിഗണനയും കരുതലുമായി പരിവര്‍ത്തിപ്പിച്ചു  മനസ്സിലാക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചത്  ഞാന്‍ നേരത്തെ പരാമര്‍ശിച്ച  ആ മുതിര്‍ന്ന സുഹൃത്തായിരുന്നു. എല്ലാവര്‍ക്കും അത്യാവശ്യത്തിനുള്ളത് ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലുണ്ടാവുമെങ്കിലും ആരുടേയും അത്യാഗ്രഹത്തിനുള്ളത്  ഇവിടെയുണ്ടാവില്ല. 

മതിയെന്ന വിചാരമുണ്ടാവുന്നത് എത്ര അത്യാവശ്യമാണെന്ന്  മണലൂറ്റി വെള്ളക്കുഴികളായി മാറിയ നദികളും മരങ്ങള്‍  വെട്ടിമാറ്റി  വെളുത്തു പോയ കാടുകളും  ഇടിച്ചു  നിരത്തപ്പെട്ട കുന്നുകളും  ഭൂമിയുടെ അകക്കാമ്പോളം  തുരന്നു ചെന്ന ജലാര്‍ത്തികളും മാത്രമല്ല നമ്മോട് പറയുന്നത്. ഇല്ലായ്മയുടേയും  വേദനയുടേയും  നഷ്ടപ്പെടലുകളുടേയും വിവിധ സമരമുഖങ്ങളില്‍ നിന്ന്,  നിര്‍ദ്ദാക്ഷിണ്യം ആട്ടിയോടിക്കപ്പെടുന്ന, സഹനത്തിന്‍റെ  നെല്ലിപ്പടി ചവിട്ടിയ ജനതയും,  അതു തന്നെയാണ് ആവര്‍ത്തിക്കുന്നത്.