നമ്മള്‍ എന്താണിങ്ങനെ...

( കുടുംബമാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തില്‍ 2013 മെയ്  10 നു  പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്. )   

   

രണ്ട് വലിയ കെട്ടിട  നിര്‍മ്മാണ കമ്പനികളുടെ മേധാവികളും  അടുത്ത  സുഹൃത്തുക്കളുമായിരുന്നു  അവര്‍. ലഭിച്ചാല്‍ തികച്ചും അഭിമാനകരമെന്ന് വാഴ്ത്തപ്പെടാവുന്ന ഒരു  പ്രോജക്ടിനായി ഇരുവരും മല്‍സരിച്ചു. എപ്പോഴുമെന്ന പോലെ  ഏതു മല്‍സരത്തിലുമെന്ന പോലെ  ഇവിടെയും  ഒരാള്‍ക്ക് പ്രോജക്ട്  അനുവദിക്കപ്പെട്ടു.  പ്രോജക്ട് കിട്ടിയ ആള്‍  രണ്ട്  കമ്പനികളിലേയും എല്ലാ ജോലിക്കാര്‍ക്കും കുടുംബാംഗങ്ങള്‍ക്കുമായി  വലിയൊരു വിരുന്നു സംഘടിപ്പിച്ചപ്പോള്‍  എല്ലാവരും അവരവരുടെ പക്കലുള്ള  നല്ല നല്ല ഉടയാടകളും  മേക്കപ്പും ഒക്കെയായി വിരുന്നിനെത്തിച്ചേര്‍ന്നു. പ്രത്യേക വിഭവങ്ങള്‍ ആതിഥേയര്‍ നിശ്ചയിച്ച്  അതിഥികള്‍ക്ക് വിളമ്പുന്ന  സാധാരണ ഭക്ഷണ രീതിയായിരുന്നില്ല അവിടെ. അതിഥികള്‍  സ്വയം തീരുമാനിച്ച് അവരവര്‍ക്കാവശ്യമുള്ളത്  വാങ്ങിക്കഴിക്കാമെന്നും  പഞ്ചനക്ഷത്ര  ആഹാരത്തിന്‍റെ വിലയെക്കുറിച്ച്  ആരും ചിന്തിക്കുകയേ വേണ്ടെന്നുമായിരുന്നു  ആ വിരുന്നിന്‍റെ  പ്രത്യേകത.

സാധാരണ ജോലിക്കാരിലധികം പേരും  അവരവര്‍ക്കാവശ്യമുള്ള ആഹാരം നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെ  കഴിക്കുകയും പഞ്ചനക്ഷത്ര  ഹോട്ടലിന്‍റെ  ഭംഗിയും സുഖസൌകര്യങ്ങളും താല്‍ക്കാലികമായി അനുഭവിക്കുവാന്‍ സാധിച്ചുവെന്നതില്‍ ആഹ്ലാദിക്കുകയും ചെയ്തു. അവരുടെ കുട്ടികള്‍ പുല്‍ത്തകിടികളില്‍ ഓടിക്കളിച്ചു.  അവരുടെ  സ്ത്രീകള്‍ ഭര്‍ത്താക്കന്മാരെ  സ്നേഹത്തോടെയും അഭിമാനത്തോടെയും ഒട്ടൊരു അല്‍ഭുതത്തോടെയും കടാക്ഷിച്ചു. അപ്പോള്‍ ആ  ഭര്‍ത്താക്കന്മാരും   അല്‍പം പ്രാധാന്യമൊക്കെയുണ്ട് തങ്ങള്‍ക്കുമെന്ന സങ്കല്‍പത്തില്‍  മന്ദഹസിക്കുകയും തല കുലുക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു. കാണാന്‍ രസമുള്ള കാഴ്ചകളായിരുന്നു അവയെല്ലാം തന്നെ.

വേദന തോന്നിച്ച  ചില  രംഗങ്ങളും  ഉണ്ടാവാതിരുന്നില്ല.  കൂടുതല്‍ വിദ്യാഭ്യാസവും ലോകപരിചയവും  അനുഭവസമ്പത്തും ഒക്കെയുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്ന ഉയര്‍ന്ന ജോലിക്കാരില്‍ പലരും വലിയ വലിയ അളവുകളില്‍ ഭക്ഷണം വരുത്തിയിരുന്നു. ഒരാള്‍ക്ക് ബിരിയാണിയും പുലാവും ഫ്രൈഡ് റൈസും നൂഡില്‍സും വൈറ്റ് റൈസും ചപ്പാത്തിയും നാനും ബട്ടൂരയും പറാത്തയും  പനീര്‍ മസാലദോശയും അത്താഴമായി കഴിക്കുവാന്‍ സധിക്കുകയില്ലെങ്കിലും അവയെല്ലാം ഒന്നിച്ച്  വരുത്തപ്പെട്ടിരുന്നു. അവയെല്ലാം  തന്നെ അല്‍പം മാത്രം ഭുജിക്കപ്പെടുകയും അങ്ങനെ ഒട്ടുമുക്കാലും ഭക്ഷണം  ഉപയോഗശൂന്യമാക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു. എന്തുകൊണ്ട് ഇത്രയധികം  വലിയ അളവുകളില്‍ ആഹാരം പാഴായി  എന്ന് അന്വേഷിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു നമ്മുടെ  പണമായി അഞ്ചു പൈസ  ചെലവായില്ലല്ലോ പിന്നെ നമുക്കെന്താ നഷ്ടമെന്ന ഉത്തരം കിട്ടിയത്.

ഇവിടെ  നമ്മൂടെ പണം മാത്രമാണോ നഷ്ടം? കര്‍ഷകര്‍ മുതല്‍  ആ  ഭക്ഷണം വിളമ്പിത്തന്ന വെയിറ്റര്‍ വരെ നീളുന്ന  വലിയൊരു വിഭാഗം മനുഷ്യരുടെ  അധ്വാനം, ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കാനും അതു സൂക്ഷിക്കാനും  വേണ്ടി വരുന്ന ഊര്‍ജ്ജോപഭോഗം  ഇതൊന്നും തന്നെ   വിദ്യാഭ്യാസവും ലോകപരിചയവും അനുഭവസമ്പത്തും  ഉള്ളവരില്‍ ഉത്തരവാദിത്ത ബോധമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കാത്തതെന്തുകൊണ്ടായിരിക്കും? ഉത്തരവാദിത്ത ബോധത്തിന്‍റേതായ  സംസ്ക്കാരം വളര്‍ത്തിയെടുക്കുന്നതില്‍ നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസവും കൊട്ടിഘോഷിക്കപ്പെടുന്ന പാരമ്പര്യവും  കെട്ടുറപ്പുള്ള കുടുംബബന്ധങ്ങളും വേണ്ടത്ര  ശ്രദ്ധ പതിപ്പിക്കാഞ്ഞതെന്താവും?

ഇന്‍ഡ്യയില്‍ അങ്ങോളമിങ്ങോളമുള്ള ഗവണ്മെന്‍റ് സ്ഥാപനങ്ങളിലും കുറെയെങ്കിലും പ്രൈവറ്റ്  സ്ഥാപനങ്ങളിലും മിക്കവാറും  കാണുന്ന ഒരു പ്രവണതയാണ്, ശ്രദ്ധയില്ലായ്മയാണ് ആവശ്യമില്ലാത്തപ്പോഴും ഫാനുകളും ലൈറ്റുകളും ഏ സികളും ഓണ്‍ ചെയ്തു  വെയ്ക്കുക എന്നത്... വലിയ ഹാളൂകളിലും മറ്റും ആരുമില്ലാത്തപ്പോഴും ഇവയെല്ലാം ഇങ്ങനെ പ്രവര്‍ത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് കാണാം. നമ്മളല്ലല്ലോ  ബില്ലടക്കുന്നതെന്ന് മറുപടി തരുന്നവര്‍ അവിടെയുമുണ്ട്. പാഴാക്കിക്കളയുന്ന ഊര്‍ജ്ജത്തെപ്പറ്റി ഒരു ചിന്തയുമില്ലാതെ, നമുക്ക് ലഭ്യമായിട്ടുള്ള സുഖസൌകര്യങ്ങളെ ദുരുപയോഗം ചെയ്യുകയും അതിനെ യാതൊരു  കുറ്റബോധവുമില്ലാതെ ന്യായീകരിക്കുകയും ചെയ്യുകയെന്നത്  മനുഷ്യര്‍ക്ക് മാത്രം  കഴിയുന്ന  ലജ്ജയില്ലായ്മയാണ്. പാശ്ചാത്യ സ്വാധീനം കൊണ്ട്  അവരുടെ സംസ്ക്കാരം കൊണ്ട്   നമ്മളാകെ ദുഷിച്ചു പോയി എന്ന് പറയുന്ന തീവ്ര സ്വദേശിവാദികള്‍ക്കും നമ്മുടെ  ഈ നാണംകെട്ട ഉത്തരവാദിത്തമില്ലായ്മശീലത്തെ പറ്റി  ഒന്നും പറയാനില്ല. കാരണം  സായിപ്പിന്‍റെ  സീരിയലിലും സിനിമയിലും ഒക്കെ മുറിയില്‍  നിന്നിറങ്ങുമ്പോള്‍  കഥാപാത്രങ്ങള്‍ ലൈറ്റും ഫാനുമൊക്കെ ഓഫ്  ചെയ്യുന്നത് പ്രത്യേകമായി കാണിക്കാറുണ്ട് ; ഓട്ടോമാറ്റിക് ആയി  ഓഫ് ആവുന്ന സംവിധാനങ്ങളല്ലാത്തപ്പോള്‍ തീര്‍ച്ചയായും.  എങ്കിലും അതിലെ സായിപ്പിന്‍റേയും മദാമ്മയുടെയും ചുംബനരംഗങ്ങളോ മദാമ്മയുടെ ഉടുപ്പിന്‍റെ  ഇറക്കക്കുറവോ മാത്രമേ നമ്മുടെ ഓര്‍മ്മയില്‍ തങ്ങി നില്‍ക്കാറുള്ളൂ .

വന്‍നഗരങ്ങളിലെ ഒടുങ്ങാത്ത  ട്രാഫിക് ജാമുകള്‍  മുതല്‍  ചെറു പട്ടണങ്ങളിലെ താല്‍ക്കാലിക ജാമുകളില്‍  വരെ  വണ്ടികളുടെ എന്‍ജിന്‍ ഓഫ് ചെയ്യാതെ ഇന്ധനം കത്തിച്ചു  കളയുന്നതിലും  നമ്മള്‍ മുന്നില്‍ തന്നെയാണ്. ഇന്ധനത്തിന്‍റെ വിലക്കയറ്റം എല്ലാവരേയും അതിയായി  രോഷം കൊള്ളിക്കുന്നുണ്ട്. ആ വിലക്കയറ്റത്തിന്‍റെ  സാമ്പത്തികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ ഉള്ളുകള്ളികള്‍ തീര്‍ത്തും ജനദ്രോഹകരമായിരിക്കുമ്പോഴും അടുത്ത തലമുറയ്ക്കു കൂടി  അവകാശപ്പെട്ടതായ ഇന്ധന നീക്കിയിരിപ്പുകളെ  നമ്മള്‍ കൂടുതല്‍ ഉത്തരവാദിത്തത്തോടെ സമീപിച്ചേ തീരൂ . 

പണം എന്നാല്‍ കറന്‍സി നോട്ടുകളും നാണയങ്ങളും മാത്രമാണെന്ന് കരുതുന്ന ബാലിശമായ ചിന്താഗതിയില്‍  നിന്ന് നമ്മള്‍ എപ്പോഴാണ് പുറത്ത് കടക്കുക?  അതുകൊണ്ട് തന്നെ പഴ്സിലും  അരപ്പട്ടയിലും ബാഗിലും മാത്രമല്ല  പണം  സൂക്ഷിക്കേണ്ടതെന്നും  നമ്മള്‍ എപ്പോഴാണ് മനസ്സിലാക്കുക? 

നമ്മുടെ മഴയും വെയിലും കാടും കുന്നും   പുഴയും  എന്നു വേണ്ട തൂണും തുരുമ്പും മനുഷ്യാധ്വാനവും  ഉള്‍പ്പടെ എല്ലാമെല്ലാം പണമാണെന്നും  ആ  പണത്തെയെല്ലാം നൂറുശതമാനം ആദരവോടെയും  ഉത്തരവാദിത്തബോധത്തോടെയും പക്വതയോടെയും  കൈകാര്യം ചെയ്യാന്‍ പ്രാപ്തിയുള്ള ഒരു  തലമുറയെയാണ്  ഇന്നാവശ്യമെന്നും നമ്മള്‍ അറിയണം... ഇന്നു മാത്രമല്ല നാളെയും.. മറ്റന്നാളും .... എക്കാലവും.