ഉടുക്കു താളത്തില്‍ അക്ഷരം ചമച്ചവനിലേക്ക്...

എരിവുള്ള വിശ്വാസിയായിരുന്നില്ല ഞാനൊരിക്കലും. എന്‍റെ ദൈവം എന്നൊരു തോന്നലും  എനിക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നാലും  ആ അമ്പലത്തില്‍ ഈ പള്ളിയില്‍ ദാ, ആ ജാറത്തില്‍ പോയി തൊഴുതാല്‍ പുഞ്ചിരി എഴുന്നേറ്റു നില്‍ക്കുമെന്ന് എന്നോട് പറഞ്ഞവര്‍ക്കൊപ്പമെല്ലാം ഞാന്‍ പോയി. പുഞ്ചിരിയേയും കൊണ്ട് പോയി. അപ്പോള്‍ എനിക്ക് യുക്തിയുണ്ടായിരുന്നില്ല. ബുദ്ധിയുണ്ടായിരുന്നില്ല. ചിന്താശേഷിയുണ്ടായിരുന്നില്ല. കാരണം  അവള്‍ എഴുന്നേറ്റ് നില്‍ക്കുകയും സ്വന്തം പ്രാഥമിക കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യാന്‍ കഴിവുള്ളവളാകുകയും ചെയ്യുകയെന്നത്  എന്‍റെ ഏറ്റവും വലിയ ആഗ്രഹമായിരുന്നു... മോഹമായിരുന്നു... ആശയും പ്രതീക്ഷയും ഞാനുണരാന്‍ ഒരിക്കലും  കൂട്ടാക്കാതിരുന്ന  ഒരു സ്വപ്നവുമായിരുന്നു. എന്നും രാവിലെ ഞാനുണരുന്നത് ആ സ്വപ്നത്തിലേക്കായിരുന്നു... എന്നും രാത്രി ഞാനുറങ്ങുന്നതും  ആ  സ്വപ്നത്തിലേക്കു തന്നെയായിരുന്നു. 

അവള്‍ സംസാരിക്കണമെന്ന് ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചില്ല..

അവള്‍ക്ക് ചെവി കേള്‍ക്കണമെന്ന് ഞാന്‍ ആശിച്ചില്ല. 

എന്നാല്‍ .. അവള്‍ നടക്കണമെന്ന് എനിക്കു മോഹമുണ്ടായിരുന്നു.. അത്  മെല്ലെയായാലും  ഒരു വടിയുടെ സഹായത്താലായാലും മതി... നടപ്പിന് സൌന്ദര്യം വേണ്ട... കാലുകള്‍ പെറുക്കി  പെറുക്കി വെച്ച്... പതുക്കെ.. 

രാമേശ്വരത്ത് തൊഴുതാല്‍ പിതൃദോഷം അകലുമെന്ന് കേട്ടപ്പോള്‍ ..  എന്താണ്  യഥാര്‍ഥത്തില്‍ പിതൃദോഷമെന്ന് പുഞ്ചിരി എന്നെ അനുഗ്രഹിച്ച  അന്ന്  മുതല്‍ ഞാന്‍ ആലോചിക്കുന്ന ഒരു കാര്യമായതുകൊണ്ട്.... 

കേടു വന്ന ഒരു  മധുരഫലം  പോലെ, ഉണ്ടാക്കുമ്പോഴേ വിണ്ട് വിണ്ട് അകന്നു പോവാന്‍ തുടങ്ങുന്ന  ഒരു  പാവക്കുട്ടിയെപ്പോലെ പുഞ്ചിരിയുണ്ടാവുമ്പോള്‍,  അണ്ഡദോഷത്തെപ്പറ്റി ഇംഗ്ഗ്ലീഷ്  ഭാഷയില്‍  നിറുത്താതെ സംസാരിക്കുന്നതായിരിക്കുമോ  പിതൃദോഷം... അണ്ഡദോഷമാണോ  ബീജദോഷമാണോ  വലുതെന്ന്  വാദിച്ചുറപ്പിക്കാന്‍  പ്രയത്നിക്കുന്ന  ഒന്നായിരിക്കുമോ  പിതൃദോഷം..  എന്നെ അന്വേഷിച്ചു വന്ന് ബുദ്ധിമുട്ടിയ്ക്കരുതെന്ന് ഒരു വരി  എഴുതി തലയിണക്കീഴില്‍ വെയ്ക്കുന്നതായിത്തീരുമോ  ഒടുവില്‍ പിതൃദോഷം...   

ഒരാളൂടെ  സാന്നിധ്യവും വസ്ത്രങ്ങളും മാത്രമല്ല, അയാളൂടെ ചിരിയും  ശബ്ദവും മണവും അങ്ങനെയൊരു  മുഴുവന്‍ ലോകവും  കൂടി   ഒരു വരിയിലെഴുതിയ ആ  കുറിപ്പില്‍ പടിയിറങ്ങി ...

സാധിക്കുമെങ്കില്‍ എല്ലാ  പിതൃദോഷങ്ങളും  അകലട്ടെ... ഒപ്പം അന്ന് പറഞ്ഞു കേട്ട ആ  അണ്ഡദോഷങ്ങളും മാറിപ്പോകട്ടെ...  പുഞ്ചിരി  മെല്ലെ മെല്ലെ നടക്കട്ടെ... നീണ്ട് വരുന്ന നഖമുള്ള കൈകളില്‍ നിന്നകന്നു മാറാനെങ്കിലും പുഞ്ചിരിയ്ക്ക്  നടക്കാനാകട്ടെ...  അതുകൊണ്ടാണ്  എല്ലാ ദോഷങ്ങളും അകലാനാണ് പാമ്പന്‍ പാലത്തെ പുഞ്ചിരിയാല്‍ മാത്രം അളന്ന് ഞങ്ങള്‍ രാമേശ്വരത്തേക്കു പോയത്.  

ഹിന്ദുമത വിശ്വാസികള്‍ക്ക് കാശി പോലെ പുണ്യം പകരുന്നൊരു സ്ഥലമാണ്  പാമ്പന്‍ പാലത്തിനപ്പുറമുള്ള രാമേശ്വരം. തീര്‍ത്തും ദ്രാവിഡ ശൈലിയിലുള്ള വാസ്തുവിദ്യയില്‍ തീര്‍പ്പിച്ച ശിവക്ഷേത്രം. ശൈവ സന്യാസിമാരായ അപ്പര്‍, ചുന്തരര്‍, തിരുജ്ഞാന സംബന്തര്‍ എന്നിവര്‍ രാമേശ്വരത്തെ  അസാധാരണമായ  ഭക്തിയോടെ വാഴ്ത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്ത്യയിലെ 275  അതി പുകള്‍ പെറ്റ ആരാധനാലയങ്ങളില്‍ ഒന്നായ രാമേശ്വരം  ശിവനെ  ജ്യോതിര്‍ലിംഗമായി  ആരാധിക്കുന്ന പന്ത്രണ്ട് അമ്പലങ്ങളില്‍ ഒന്നും കൂടിയാണെന്ന സവിശേഷതയും വഹിക്കുന്നു. പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടില്‍  പാണ്ഡ്യരാജാക്കന്മാരാണ് അമ്പലം വിപൂലികരിച്ചതെങ്കില്‍ ജാഫ്ന രാജാക്കന്മാരായ ജയവീര സിങ്കാരിയനും ഗുണവീര  സിങ്കാരിയനുമാണ് ശ്രീ കോവിലുകള്‍ നവീകരിച്ചത്. അതിനാവശ്യമായ നിര്‍മ്മാണപദാര്‍ഥങ്ങള്‍  ശ്രീലങ്കയിലെ ട്രിങ്കോമാലിയില്‍ നിന്ന്  കപ്പലുകളില്‍ കൊണ്ടു വരികയായിരുന്നു. 

രാവണ വധത്തിനുശേഷം  യുദ്ധത്തില്‍ ചെയ്തു പോയിരിക്കാവുന്ന പാപങ്ങളില്‍ നിന്നു മുക്തി നേടാനായി ശിവലിംഗം പ്രതിഷ്ഠിച്ച് ആരാധിക്കാന്‍ ആഗ്രഹിച്ച ശ്രീരാമന്‍ ഹനുമാനെ ഏറ്റവും വലിയ ശിവലിംഗം കൊണ്ടുവരാന്‍  ഹിമാലയത്തിലേക്കയച്ചുവെന്നും ഹനുമാന്‍ എത്താന്‍  വൈകിയതുകൊണ്ട്  സീത ഒരു കൊച്ചു ശിവലിംഗം നിര്‍മ്മിച്ചു നല്‍കിയെന്നുമാണ് കഥ. സീത നിര്‍മ്മിച്ച ശിവലിംഗം ശ്രീകോവിലിലെ പ്രധാന പ്രതിഷ്ഠയാണെങ്കിലും ഇന്നും ആദ്യം ആരാധിക്കുന്നത് ഹനുമാന്‍  കൊണ്ടുവന്ന വിശ്വലിംഗത്തെയാണ്. ഈ ആരാധനാക്രമം  ശ്രീരാമന്‍ നിര്‍ദ്ദേശിച്ചതാണത്രെ. ശങ്കരാചാര്യരുടെ ഉപദേശമനുസരിച്ച് മഹാരാഷ്ട്ര ബ്രാഹ്മണരാണ് രാമേശ്വരം അമ്പലത്തിലെ പൂജാരികള്‍. ഹിമാലയത്തിലെ ബദരീനാഥില്‍  കേരളത്തിലെ  ബ്രാഹ്മണരെയാണല്ലോ ശങ്കരാചാര്യര്‍ റാവലുകളായി തെരഞ്ഞെടുത്തിട്ടുള്ളത്.  

  

രാമേശ്വരത്ത് സമുദ്രസ്നാനവും ( പ്രസിദ്ധമായ മഹാലക്ഷ്മി തീര്‍ഥം )  അമ്പലത്തിനകത്ത്  ഇരുപത്തിരണ്ട് തീര്‍ഥങ്ങളിലുമുള്ള നീരാട്ടിനും  ശേഷമാണ്  രാമനാഥ ദര്‍ശനം. ഇരുപത്തിരണ്ട് തീര്‍ഥങ്ങള്‍ ശ്രീരാമാന്‍റെ  ആവനാഴിയിലെ ഇരുപത്തിരണ്ട്  അമ്പുകളുടെ പ്രതീകമാണ്.  ഈ രാമ  ബാണങ്ങളാണത്രെ രാമേശ്വരത്ത് ശുദ്ധജലമുണ്ടാക്കിയത്. സാവിത്രി, ഗായത്രി, സരസ്വതി എന്നീ  മൂന്നു തീര്‍ഥങ്ങള്‍ക്ക് അപ്പുറം സേതുമാധവം, ഗന്ധമാദനം, കവചം, ഗവയം എന്നീ തീര്‍ഥങ്ങള്‍.  പിന്നീട്  നള നീല ശംഖ് ശങ്കര തീര്‍ഥങ്ങള്‍, അടുത്തതാണ് ബ്രഹ്മഹത്യ വിമോചന തീര്‍ഥം,  പിന്നെ സൂര്യ ചന്ദ്ര ഗംഗാ യമുനാ ഗയാ ശിവ  എന്നീ തീര്‍ഥങ്ങള്‍, സത്യമിത്രയ്ക്കും സര്‍വയ്ക്കും ശേഷം  കോടി എന്ന അവസാന തീര്‍ഥവും ആറാടി ഭക്തര്‍ ജ്യോതിര്‍ലിംഗത്തിനു  മുന്നില്‍ എത്തിച്ചേരുന്നു.

ഒരു സ്ട്റോളറില്‍  ഇരുന്ന് രാമേശ്വരം ക്ഷേത്രത്തിലെ അതിപ്രശസ്തമായ ആയിരം കാല്‍ ഇടനാഴി പുഞ്ചിരി നോക്കിക്കണ്ടു. 3850 അടിയാണ് ആ ഇടനാഴിയുടെ ആകെ നീളം. ഇടനാഴിയിലെ കൊതിപ്പിക്കുന്ന  കൊത്തുപണികളുടെ കരിങ്കല്‍ത്തൂണുകള്‍ വിരലുകളാല്‍  തൊടുവിച്ചപ്പോള്‍  പുഞ്ചിരിയുടെ സന്തോഷഭരിതമായ മൂളലുയര്‍ന്നു തുടങ്ങി. അന്പ് മണ്ഡപത്തിലും ശുക്രവര മണ്ഡപത്തിലും സേതുപതി മണ്ഡപത്തിലും ഞങ്ങള്‍ ഒരു ലക്ഷ്യവുമില്ലാതെ ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞു.

എന്തുകൊണ്ടോ കല്യാണ മണ്ഡപവും നന്ദി മണ്ഡപവും പുഞ്ചിരിയെ ആഹ്ലാദിപ്പിച്ചില്ല. അവള്‍ അസ്വസ്ഥയായപ്പോള്‍ ഞാന്‍ നടത്തം നിറുത്തി. വെള്ളം കൊടുത്തപ്പോള്‍  അവള്‍ക്ക് വേണ്ടായിരുന്നു. ഭക്ഷണവും  അവള്‍ക്ക്  ആവശ്യമില്ലായിരുന്നു .  അവളുടെ  പ്രഭാതം  അസുഖകരമാകുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ണീരോടെ കണ്ടു നില്‍ക്കുക മാത്രം ചെയ്തു. 

ചെസ്സ് ബോര്‍ഡിനെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്ന ചൊക്കാട്ടന്‍ മണ്ഡപത്തിനു മുന്നില്‍ അവ്യക്തമായ ചില ശബ്ദങ്ങളോടെ കണ്ണുകള്‍ മിഴിക്കുന്ന പുഞ്ചിരിയോട്  ഭക്തകളായ മറ്റു സ്ത്രീകള്‍ക്കാകെ നിറഞ്ഞ സഹതാപമായിരുന്നു. ‘ പാവം പിള്ളൈ ‘എന്ന് നാമജപത്തിനിടയിലും എല്ലാവരും ആകുലമായി പിറുപിറുത്തു.

അല്‍പ സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ തീര്‍ഥങ്ങളില്‍ നീരാടുന്ന ഭക്തരെ കണ്ട്  പുഞ്ചിരി  മലര്‍ക്കെ വായ്  തുറന്നു,  കൈ വീശിക്കാണിക്കാന്‍ പ്രയത്നിച്ചു. ഞാന്‍  ഒഴുകുന്ന കണ്ണുകള്‍ തുടച്ചുതുടച്ച്  തീര്‍ഥങ്ങളില്‍ കുളിക്കുന്നതിനൊപ്പം ഒരു മൊന്തയില്‍ എല്ലാ തീര്‍ഥങ്ങളില്‍ നിന്നും വെള്ളമെടുത്ത് കൃത്യമായി തലയില്‍  കുടഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നത് അവള്‍ക്ക് വളരെ ആഹ്ലാദം പകരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അവള്‍ എന്താവും  പ്രാര്‍ഥിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക അല്ലെങ്കില്‍ ശിവന്‍ എന്താവും പുഞ്ചിരിയോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുക?

ഞാന്‍ ഒന്നു മാത്രം ചോദിച്ചു...  എന്‍റെ ഈ ഉറങ്ങാത്ത, കണ്ണീര്‍ തോരാത്ത  കാവല്‍  കണ്ണുകള്‍ക്കപ്പുറത്ത്  നിന്ന്  പുഞ്ചിരിയുടെ  കൊച്ചു മുലക്കണ്ണുകളെ വെറുക്കനെ വെറുക്കനെ  കറുപ്പിച്ചത് ...  നീയും കൂടി  അറിഞ്ഞുകൊണ്ടായിരുന്നോ?   നീ ആ തീവെള്ള പ്രളയത്തില്‍ ഞങ്ങളെ തനിച്ചാക്കിയതെന്ത്?  

സ്വന്തം ഉടുക്കു താളത്തില്‍ ദേവഭാഷയിലെ അക്ഷരങ്ങളെ ചമച്ച പരമേശ്വരന്‍,  ചള്ള വയറും  ഒറ്റക്കൊമ്പുമുള്ള ഒരു  പിള്ളയുടെ  അച്ഛനായ  പരമേശ്വരന്‍  എന്‍റെ  മുന്‍പില്‍ വാക്കില്ലാതെ ചെവി കേള്‍ക്കാത്തവനെ പോലെ  നിന്നു .

പര്‍വത വര്‍ദ്ധിനിയും വിശാലാക്ഷിയുമായ അമ്മ മഹാദേവിയും ആ  മൌനം കൊണ്ട് എന്നെ യാത്രയാക്കി...  

ശിവന്‍ മഹാ വൈദ്യനും കൂടിയാണെന്ന്  പ്രാര്‍ഥിക്കുവാന്‍ വന്ന  തമിഴരായ സ്ത്രീപുരുഷന്മാര്‍  എന്നോട് പറഞ്ഞു. പിള്ളൈ എണീറ്റു നടക്കുമെന്നായിരുന്നു അവര്‍ പറഞ്ഞു തന്നത്. 

ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. 

ശിവന്‍  മഹാ വൈദ്യനാണെന്നനിക്കറിവു കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു , അതുകൊണ്ടാണല്ലോ ഗൈനക്കോളജിയില്‍ വൈദേശിക  ബിരുദങ്ങളും ഒത്തിരി പ്രവൃത്തി പരിചയവുമുള്ള പ്രഗല്‍ഭനായ  ഡോക്ടറെ ഏറ്റവും എളുപ്പത്തില്‍,  കണ്ണടച്ച്  തുറക്കുന്ന അത്ര  എളുപ്പത്തില്‍  എനിക്കേര്‍പ്പാട് ചെയ്തു കിട്ടിയത്.  ഏറ്റവും മികച്ചതായി എനിക്കെത്തിപ്പിടിക്കാനാവുന്നിടത്ത് ..... 

കാരണം പുഞ്ചിരിയായിരുന്നുവല്ലോ  അവള്‍ മാത്രമായിരുന്നുവല്ലോ   തലമുടി നരച്ചു,  കഴിഞ്ഞ കവിളിലെ മാംസപേശികള്‍ തളര്‍ന്നു കഴിഞ്ഞ  എന്‍റെ  ഒരേയൊരു സമ്പാദ്യം... ഒരേയൊരു ശാന്തി...  

ഞങ്ങള്‍ക്ക്  പോകണം.   

എനിക്കും  എന്‍റെ പുഞ്ചിരിക്കും... 

അതിനു മുന്‍പ്  പുഞ്ചിരിയ്ക്കും പുഞ്ചിരിയുടെ  വയറ്റില്‍  വളരുന്ന എല്ലാ  പിതൃദോഷങ്ങള്‍ക്കും ശാന്തി വേണം . മഹാക്ഷേത്രത്തിലെ  മൌനികളായിപ്പോയ   ജഗത് പിതാവിനോടും ജഗത് മാതാവിനോടും യാത്ര ചോദിച്ച് നാലു മഹാഗോപുരങ്ങള്‍ കടന്ന്  ഞങ്ങള്‍ മെല്ലെ  നടന്നു... 

കണ്ണീര് ആവിയാവുമ്പോള്‍  ചൂടുല്‍പ്പാദിപ്പിക്കപ്പെടും ...ഫിസിക്സോ  അതോ ബയോളജിയോ 

അതുമല്ല  ജീവിതാനുഭവമോ?

 

രാമേശ്വരത്തെ ഈ കടല്‍ക്കാറ്റിനു തണുപ്പാണെന്ന് ആരാണ് പറഞ്ഞത്?

ഞാനല്ല. 

ഇനി നിങ്ങളാരെങ്കിലുമാണോ?

( തുടരും )