പഠിത്തത്തെക്കുറിച്ച് – ചില ഇത്തിരിക്കുഞ്ഞൻ ചിന്തകൾ

കുടുംബ മാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തിൽ( 2012 ജൂൺ 2  വെള്ളിയാഴ്ച) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.

ഇന്ത്യാമഹാരാജ്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ വലിയ സ്വപ്നങ്ങളിൽ ഒന്ന് എല്ലാവർക്കും പഠിപ്പുണ്ടാകണമെന്നാണ്, വിവരവും വിജ്ഞാനവും വർദ്ധിച്ചു വർദ്ധിച്ചു അങ്ങനെ ഒടുവിലൊടുവിൽ പരമജ്ഞാനമായിത്തീരണമെന്നാണ്. സ്വന്തം പേരെഴുതി ഒപ്പിടാൻ പോലുമറിയാത്ത പാവപ്പെട്ടവരും, നൂറു രൂപ കൂലിയെന്ന് കടലാസ്സിലെഴുതി, ആ ദരിദ്രരുടെ തള്ളവിരൽ പതിപ്പിച്ച് വാങ്ങി അമ്പത് രൂപ മാത്രം കൂലി കൊടുക്കുന്ന വമ്പിച്ച പണക്കാരുമൊക്കെ എന്റെ ഈ ചെറിയ ജീവിതത്തിലെ സ്ഥിരം കാഴ്ചകളായിരുന്നു. കൽ‌പ്പണിക്കാരന്റെ കൂലിയിൽ  ഇതു പോലെയുള്ള ചില്ലറ വെട്ടിപ്പു നടത്തി ആഹ്ലാദിച്ച പ്രമുഖ രാജകുടുംബാംഗത്തെ കണ്ട് ഞാൻ വടക്കൻ പാട്ടിൽ പറഞ്ഞപോലെ ഒരു കണ്ണു കൊണ്ട് കരയുകയും മറുകണ്ണുകൊണ്ട് ചിരിക്കുകയും ചെയ്തു… അമ്മാതിരി നിസ്സഹായമായ സങ്കടദൃശ്യങ്ങളിൽ പെട്ടു പോകുമ്പോൾ പറ്റിക്കപ്പെടുന്നവർക്ക്  അക്ഷരാഭ്യാസവും വിവരവും വിജ്ഞാനവുമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഈ ചൂഷണം നടക്കുമായിരുന്നോ എന്ന് ഞാനെപ്പോഴും ആലോചിക്കാറുണ്ട്.

ഇപ്പോൾ സ്കൂളുകൾ തുറക്കുന്ന കാലമാണ്. വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ മഹത്വത്തെപ്പറ്റിയുള്ള സാമൂഹ്യബോധം കേരളത്തിൽ പൊതുവേ ഒരു ഉയർന്ന നിലവാരത്തിലാണെങ്കിലും  ഈയിടെയായി ജനങ്ങൾക്ക് അധികം പഠിപ്പ്  ആവശ്യമില്ല, അതിൽ തന്നെ പ്രത്യേകിച്ച് സ്ത്രീകൾക്ക് കുടുംബം നടത്തിക്കൊണ്ട് പോവാനുള്ള അടിസ്ഥാന പഠിപ്പ് മതി എന്ന് ഉഗ്രമായി വാദിക്കുന്നവരുടെ എണ്ണം ഈ നാട്ടിലും വർദ്ധിച്ചു വരികയാണ്. പഠിത്തത്തെ എതിർക്കുന്നവർ പുതിയ ആശയങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നതിനെ വെറുക്കുകയും നിലവിലുള്ള എല്ലാത്തരം ചൂഷണങ്ങളേയും പലതരം ന്യായങ്ങളുപയോഗിച്ച് അനുകൂലിക്കുകയും പഠിത്തം കുറവായിരുന്ന പഴയ കാലമായിരുന്നു ഉൽക്കൃഷ്ടമെന്ന് ഉറക്കെ പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. നല്ല പഠിത്തമുള്ളവരിൽ ചിലരെങ്കിലും ഈ വാദത്തിനു വലിയ പിന്തുണയേകുന്നുമുണ്ട്.

എന്താണ് പഠിപ്പ് എന്നതിനെപറ്റി എല്ലാവർക്കും വ്യത്യസ്തമായ അഭിപ്രായങ്ങളാവും ഉണ്ടാവുക. ചിലർക്ക് അതു അക്ഷരാഭ്യാസമാണ്, അക്കാഭ്യാസമാണ്. ഇനിയും ചിലർക്ക് ജീവിതം കഷ്ടിച്ച് കഴിഞ്ഞു കൂടുവാൻ വേണ്ട ഒരു ചില്ലറ സാമഗ്രിയാണ്, വേറെ ചിലർക്ക് വലിയ ഉദ്യോഗവും പണവും പദവിയും ലഭിക്കാനാവശ്യമായ ഒരു ഉപകരണമാണ്. പഠിപ്പ് എന്നതിന്റെ ഇത്തരം ചില ഏണിപ്പടികളെപ്പറ്റി  മാത്രമേ സാധാരണയായി അധികം പേരും ചിന്തിക്കാറുള്ളൂ. പഠിച്ച് പഠിച്ച് വിവരം വെയ്ക്കലും വിവരം വെച്ച് വെച്ച് വിജ്ഞാനിയാവലും  വിജ്ഞാനി ആയി ആയി പരമ ജ്ഞാനത്തിലെത്തലുമൊന്നും അങ്ങനെ എല്ലാവരും ആഗ്രഹിക്കാറില്ല. അയ്യോ! ആഗ്രഹിച്ചാലും അതൊന്നും സാധിക്കില്ല എന്ന അഭിപ്രായമാണ് അത്തരമൊരു പരിശ്രമം തുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപേ തന്നേ നമ്മൾ വെച്ചു പുലർത്താറ്.

പഠിത്തമെന്നത് രാവിലെ സ്കൂളിലോ കോളേജിലോ ചെന്നാൽ ഉടനെ തുടങ്ങുന്നതും അവിടങ്ങളിൽ നിന്നിറങ്ങിയാൽ ഉടനെ അവസാനിക്കുന്നതുമായ ഒന്നല്ല. അത് സിലബസ്സിലും നൂറുമാർക്കിലും ഒതുങ്ങുന്നതുമല്ല. ഈ സമൂഹത്തിൽ, ഈ പ്രകൃതിയിൽ, ഈ ജീവിതത്തിൽ എല്ലാം എപ്പോഴും നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രക്രിയയാണത്. കണ്ടും കേട്ടും എഴുതിയും വായിച്ചും മനസ്സിലാക്കിയും ഓർമ്മവെച്ചും പ്രയോഗിച്ചും തിരുത്തിയും…..അങ്ങനെ മുന്നേറേണ്ട ഒന്നാണ് പഠിത്തം. ഇപ്പറഞ്ഞവയിൽ എഴുതിയും വായിച്ചും  മനസ്സിലാക്കുന്നത് പഠിത്തത്തിന്റെ ഒരു വകഭേദം മാത്രമാണെന്ന് സമ്മതിച്ചേ തീരു. കാരണം എഴുത്തും വായനയും അറിയാത്ത പരമജ്ഞാനികളും ഇതു രണ്ടും അറിയുന്ന എന്തു തരം കാപട്യത്തിനും തയാറുള്ള പരമദ്രോഹികളും നമുക്കു ചുറ്റും ധാരാളമായുണ്ടല്ലോ. എങ്കിലും എഴുത്തും വായനയും അറിയുന്നത് പഠിത്തത്തിന്റെ സമ്പൂർണ്ണതയിലേക്കുള്ള ഒരു കൈവഴിയാണ്. സ്വയം തിരുത്താനും നവീകരിക്കാനുമുള്ള ഉപാധികളില്ലാത്ത തയാറെടുപ്പാണ് പഠിത്തത്തിലൂടെ ആർജ്ജിക്കേണ്ടതെന്ന് സാമാന്യമായി പറയാം. 

പഠിത്തം വിവരമായി തീരുമ്പോൾ നമുക്ക് ലോകത്തെ കൺ തുറന്ന് നോക്കാനാവും, നമ്മുടെ മനസ്സിന്റെ ഇടുക്കങ്ങളെ കാണാനാവും. ഓരോരോ മതങ്ങൾ പ്രത്യേകം പ്രത്യേകം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു തരുന്ന ദൈവ സങ്കൽപ്പം മാത്രമല്ല വേണ്ടതെന്നും അറിവും, സഹജീവി സ്നേഹവും പരിഗണനയുമാണ് ഏറ്റവും ഗംഭീരമായ, ഉദാത്തമായ ദൈവസങ്കൽ‌പ്പമെന്നും മനസ്സിലാകും. എല്ലാ വ്യവസ്ഥാപിത സ്ഥാപനങ്ങളും പഠിത്തത്തെ അനുകൂലിക്കുമെങ്കിലും വിവരത്തേയോ വിജ്ഞാനത്തേയോ പരമജ്ഞാനത്തെയോ അത്ര ആത്മാർഥമായി പിന്തുണയ്ക്കാത്തത് ഇത്തരം അപ്രമാദിത്തങ്ങൾ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുമെന്നതുകൊണ്ടു കൂടിയാവാം.

വിവരം വിജ്ഞാനമാവുമ്പോൾ മുന്നിൽ കാണുന്ന ലോകത്തെ കൂടുതൽ മനസ്സിലാക്കാനും അതനുസരിച്ച് മനസ്സിന്റെ ഇടുക്കങ്ങളെ വിശാലമാക്കാനുമുള്ള ആത്മാർഥവും നിരന്തരവുമായ പരിശ്രമം ഉണ്ടാകും. ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്നതും എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും ഉണരാവുന്നതുമായ പ്രാകൃത മൃഗീയ വാസനകളെ വരുതിയിൽ നിറുത്താനുള്ള പ്രേരണ ജനിക്കും. ഈശ്വര സാന്നിധ്യമെന്നത് അമ്പലത്തിലോ പള്ളിയിലോ വെച്ചു പൂട്ടപ്പെട്ടതല്ലെന്നും ലോകത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വ്യക്തമായ തിരിച്ചറിവാണെന്നും ബോധ്യമുണ്ടാകും.

വിജ്ഞാനം പരമജ്ഞാനമാകുമ്പോൾ ‘ഞാൻ‘ ‘ഞാൻ‘ അല്ലെങ്കിൽ ‘എന്റെ‘ ‘എന്റെ‘ എന്ന അലർച്ചകൾക്കും അട്ടഹാസങ്ങൾക്കും പകരം ‘ഞങ്ങൾ‘ ‘ഞങ്ങൾ‘ എന്നും ‘നമ്മുടെ‘ ‘നമ്മുടെ‘ എന്നും ഒരു പൂവിതളിനേക്കാൾ മൃദുലമായും അതേ സമയം ലോഹത്തിന്റെ കരുത്തോടെയും പറയുവാൻ കഴിയും. ഉറച്ചതും സമൂഹ നന്മയ്ക്കുതകുന്നതുമായ ബോധ്യങ്ങളും എന്തു വന്നാലും ആ ബോധ്യങ്ങളെ കൈവിടാതിരിക്കാനുള്ള മനസ്സാന്നിധ്യവും ലഭിക്കും. പുതിയ പുതിയ കാഴ്ചകളേക്കാൾ പ്രധാനമാണ് പുതിയ നോട്ടങ്ങളെന്നും, പുനർവായനകളെന്നും മനസ്സിലാകും. അതുകൊണ്ട് പുതിയ വീക്ഷണങ്ങളോടും പുനർവായനകളോടും പുതുമയുടെ പ്രത്യേകമായ സൌകുമാര്യത്തിനോടും അസഹിഷ്ണുത ഉണ്ടാവില്ല. ഈ ലോകം എന്നും മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നുവെന്നും ആ മാറ്റത്തെ ആർക്കും തടഞ്ഞുവെയ്ക്കാനാവില്ലെന്നും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റും. ആ തിരിച്ചറിവുള്ളവർ പഴയ കാലമായിരുന്നു നല്ലത്, പഴയ രീതികളായിരുന്നു ഉത്തമം എന്ന് ഭൂതകാലത്തെ പ്രണയിക്കില്ല. അവർ വർത്തമാനകാലത്തിൽ സജീവമായി ഇടപെടും. സ്വീകരിച്ചതിൽ അധികം പകർന്നുകൊടുക്കും. ഇപ്പോൾ നേടിയ ജ്ഞാനം കൊണ്ട് അടുത്ത തലമുറയുടെ കൂടി നീറുന്ന പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിക്കാനുള്ള ഒറ്റയടിപ്പാതെയെങ്കിലും വെട്ടിയിടും.

വിദ്യാ‍ഭ്യാസമെന്തെന്നും അതെന്തിനു വേണ്ടിയാണെന്നും സ്കൂളിലും കോളേജിലും പോകുന്ന നമ്മുടെ കുട്ടികളുമായി ചർച്ച ചെയ്യേണ്ട  ഉത്തരവാദിത്തം കൂടി ഇപ്പോഴത്തെ മുതിർന്ന തലമുറയ്ക്കുണ്ട്. കുട്ടികളുടെ സംശയങ്ങളെ ശ്രദ്ധയോടെ കേൾക്കുകയും അവ പരിഹരിയ്ക്കാൻ കഠിന പരിശ്രമം നടത്തുകയും വേണം. ആരാണ് യഥാർഥ മനുഷ്യരെന്നും അവരെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിൽ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുള്ള പങ്കെന്തെന്നും കുട്ടികളോട് മുതിർന്നവർ പറഞ്ഞുകൊടുക്കണം. രാവിലെ കാക്ക കരയും മുൻപേ എണീപ്പിച്ച് തലയിൽ ഒരു പാത്രം വെള്ളം കമിഴ്ത്തി, കുറച്ചു ഭക്ഷണം വായിൽ കുത്തിത്തിരുകി, എടുത്താൽ പൊങ്ങാത്ത പുസ്തകഭാരവുമായി സ്കൂൾബസ്സിലേക്ക് ഉന്തിത്തള്ളുക, വൈകീട്ട് വന്നാലുടൻ വിവിധ ട്യൂഷനുകളുമായി പാതിരാത്രിയിൽ ബോധം കെട്ടു വീഴാറാവുന്നതു വരെ പഠിക്ക് പഠിക്ക് എന്നു ശാസിക്കുക, അങ്ങനെ ഡോക്ടർമാരും എൻജിനീയർമാരുമാക്കുക …….ഇതുമാത്രം ചെയ്താൽ ഉത്തമമായ അടുത്ത തലമുറയെ സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് നമ്മൾ മാതാപിതാക്കൾ മനസ്സിലാക്കേണ്ട സമയം അതിക്രമിച്ചു കഴിഞ്ഞു. കുട്ടികൾക്ക് എന്താണ് വേണ്ടതെന്നും എന്താണ് കൊടുക്കേണ്ടതെന്നും അറിയാത്ത തിരുമണ്ടന്മാരും ധാർഷ്ട്യക്കാരും വളർത്തുന്ന നിസ്സഹായ ജീവികളായി കുട്ടികളെ നാം പരിവർത്തിപ്പിക്കരുത്.

നമ്മൾ ഓരോരുത്തരുമാവണം നമ്മുടെ അടുത്ത തലമുറയുടെ ഏറ്റവും നല്ല സുഹൃത്തുക്കൾ, ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട അധ്യാപകർ, ഏറ്റവും പ്രചോദനം നൽകുന്ന വഴികാട്ടികൾ. അതിനുള്ള പഠിപ്പ് മുതിർന്നവർ പഠിച്ചേ തീരൂ.  അസ്വസ്ഥതകളുടെ ഈ കാലം നമ്മോട് അതാവശ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്.