അവന്മാരും, അവളുമാരും , പിന്നെ ക്ലാസിക്കല്‍ പദവി തേടുന്ന ഭാഷയും...........

( കുടുംബമാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തില്‍ 2012 ജൂലായ് 13ന് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്. ) 

ഇടക്കിടെ കൂടും കുടുക്കയും ചട്ടിയും കലവുമായി വീടു മാറേണ്ടി വരുന്ന പെണ്ണുങ്ങള്‍ക്കറിയാം, അടുക്കള മാറിയാല്‍ ആറുമാസത്തെ പഞ്ഞമാണെന്ന് . ഒഴിഞ്ഞു പോന്ന വീട്ടിലുപയോഗിച്ചിരുന്ന പല ചില്ലറ ഉപകരണങ്ങളും പുതിയ വീട്ടില്‍ മുഖം വീര്‍പ്പിച്ചിരിക്കുകയേയുള്ളൂ. പുതിയ ഇടത്തെ പ്ലഗ് പോയിന്‍റുകള്‍ അവയ്ക്ക് സ്വീകാര്യമല്ല. അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന ബുക് ഷെല്‍ഫിന് ഇവിടെ ഒതുങ്ങിയിരിക്കാന്‍ ഇടമില്ല, ഇടറി നീണ്ടു നില്‍ക്കുന്ന നഖം പോലെ അതു വാതിലടക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കിക്കൊണ്ട് തള്ളി നില്‍ക്കും. ബ്രഷില്ല ,ചൂലില്ല അങ്ങനെ പലതുമില്ല, ഉള്ളതെല്ലാം പല പല പൊതികളിലാണ്. പരതിയെടുക്കാന്‍ സമയം വേണം. അതുവരെ സുഭിക്ഷമായ പഞ്ഞം തന്നെ. ആ കാലം കടന്നു കൂടുന്നതിന്‍റെ ഭാഗമായാണു ഒരു ഈര്‍ക്കില്‍ ചൂല്‍ അന്വേഷിച്ചിറങ്ങിയ ഞാന്‍ ആയിരം ചുളിവുകള്‍ മുഖത്തുള്ള അമ്മൂമ്മയുടെ മുമ്പിലെത്തിയത്. പല വര്‍ണങ്ങളിലുള്ള പ്ലാസ്റ്റിക് ചൂലുകള്‍ എല്ലാ കടകളിലുമുണ്ട്. പക്ഷെ, ഈര്‍ക്കില്‍ ചൂലിനാണെങ്കില്‍ കൊച്ചുകൊച്ചു കടകളോ അമ്മൂമ്മയോ തന്നെ വേണം. അമ്മൂമ്മ സദാസമയവും ഈര്‍ക്കില്‍ ചൂല്‍ ഉണ്ടാക്കി വില്‍ക്കുന്നു. ഏതുവേണമെങ്കിലും എടുക്കാം. പോരെങ്കില്‍ ചൂലുണ്ടാക്കുമ്പോള്‍ തുപ്പല്‍ തെറിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അമ്മൂമ്മ പാടുന്നു,‘മച്ചാനെ പാത്തീങ്കളാ.......’അപ്പോള്‍ അമ്മൂമ്മയ്ക്ക് പൊടുന്നനെ പതിനേഴു വയസ്സായി, പ്രായം.

അമ്മൂമ്മ ഇളയരാജയുടെ കടുത്ത ആരാധികയാണ്. അദ്ദേഹം ഒരു വലിയ സംഭവമാണെന്നാണ് അമ്മൂമ്മ പറയുന്നത്. സപ്തസ്വരങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തിനു പാദസേവയും ചെയ്തു താണു വണങ്ങി നില്‍ക്കുകയാണത്രെ! ഞാന്‍ അതിശയത്തോടെ അമ്മൂമ്മ പറയുന്നത് കേട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. അവരുടെ സ്വരത്തിലെ ആരാധന, ബഹുമാനം, ആദരവ്.... അദ്ദേഹം എന്ന് പറയുമ്പോള്‍ തൊട്ടെടുക്കാവുന്ന അരുമ, ഭക്തി ...എങ്ങനെയാണ് ഇത്രമേല്‍ ഒരു സംഗീത സംവിധായകനെ , ഒരു കവിയെ, ഒരു നടനെ, ഒരു പാട്ടുകാരനെ, ഒരു നടിയെ, ഒരു ഗായികയെ ഒക്കെ സ്വന്തം പോലെ കരുതുന്നത്? അവരുടെ പഴയ മുഖ്യമന്ത്രി എഴുത്തുകാരനും സിനിമാക്കാരനുമായ ഒരു കലാകാരനായിരുന്നുവെങ്കില്‍ ഇപ്പോഴത്തെ മുഖ്യമന്ത്രി ഒരു പഴയകാല സിനിമാ നടിയായിരുന്നല്ലോ.

ഭാഷയുടെ പ്രത്യേകത മാത്രമാണോ എന്നറിയില്ല, തമിഴരുടെ പ്രയോഗങ്ങള്‍ പലപ്പോഴും അല്‍ഭുതപ്പെടുത്തുന്നവയാണ്. ദ്രാവിഡത്തനിമയുടെ സംസ്ക്കാരിക ഔന്നത്യം ഇതുമാതിരി ഭാഷാപ്രയോഗങ്ങളിലാവുമോ തമിഴ് മക്കള്‍ കാത്തു സൂക്ഷിക്കുന്നത്?

കൊച്ചുകുഞ്ഞിനെക്കുറിച്ച് പരാമര്‍ശിക്കുമ്പോള്‍ അദ്ദേഹം എന്നും അവര്‍ എന്നുമാണു പറയുന്നത്. 'അദ്ദേഹം രാവിലെ പാല്‍ കുടിച്ചില്ല, അവര്‍ ഞാനിറങ്ങുമ്പോള്‍ നിറുത്താതെ കരഞ്ഞു’ എന്നൊക്കെ പറയുന്നത് മൂന്നും നാലും വയസ്സുള്ള ആണ്‍കുട്ടിയേയും പെണ്‍കുട്ടിയേയും കുറിച്ചായിരിക്കും. വെറുതേ അവന്‍, അവള്‍ എന്നൊക്കെ മറ്റൊരു വ്യക്തിയെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നത് തികഞ്ഞ മര്യാദകേടായി വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുന്നു.സമവയസ്ക്കര്‍ പരസ്പരം അങ്ങനെ പറയാറില്ലെന്നല്ല, മുതിര്‍ന്നവര്‍ ഡേയ്, എന്നും ഡീ എന്നും കുട്ടികളെ വിളീക്കാറില്ലെന്നല്ല. എങ്കിലും പൊതുവേ മര്യാദയോടെയുള്ള ഭാഷാപ്രയോഗങ്ങള്‍ കേട്ടു നില്‍ക്കുക ആഹ്ലാദകരമാണ് . പച്ചക്കറിയും മറ്റും വില്‍ക്കുന്ന പാവപ്പെട്ട സ്ത്രീകള്‍ എല്ലാവരുടേയും അമ്മമാരും ചേച്ചിമാരുമാണ്. പ്രത്യക്ഷത്തില്‍ തന്നെ കരുത്തരും ധനികരുമായ വന്‍ കക്ഷികളാണ് എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്നവര്‍ പോലും ചേച്ചീ, എന്നോ അമ്മേ എന്നോ ഒക്കെ തികഞ്ഞ മര്യാദയോടെ ആ പാവപ്പെട്ട സ്ത്രീകളോട് സംസാരിക്കുന്നത് കേട്ട് ഞാന്‍ അല്‍ഭുതപ്പെട്ടു നിന്നു. പണത്തിന്‍റെയും കരുത്തിന്‍റേയും ധാര്‍ഷ്ട്യം ആ ഭാഷയില്‍ പ്രകടമാകുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. തീര്‍ച്ചയായും അത് മറ്റു പല മേഖലകളിലും സമൃദ്ധമായി വെളിപ്പെടുന്നുണ്ടാവുമെങ്കിലും.

ഈയിടെ പത്തുപതിനഞ്ചു വയസ്സുള്ള കുറച്ചു മലയാളി കുട്ടികളുടെ കൂടെ, അവരുടെ അഭ്യസ്തവിദ്യരായ മാതാപിതാക്കന്മാര്‍ക്കൊപ്പം സമയം ചെലവാക്കാന്‍ ഒരു അവസരമുണ്ടായി. ആ അനുഭവമാണ് സാധാരണ തമിഴന്‍റെ ഭാഷാപ്രയോഗങ്ങളെ കുറിച്ച് കൂടുതല്‍ ആലോചിക്കാന്‍ പ്രേരണയായത്.

കുട്ടികള്‍ നല്ല അറിവുള്ളവരായിരുന്നു. ‘എന്തായാലും കുട്ടികളല്ലേ’ എന്ന് സാധാരണമായി മുതിര്‍ന്നവരുടെ പ്രതാപം കാണിച്ച്, നിസ്സാരമാക്കാന്‍ പറ്റാത്ത വിധത്തില്‍ സാമര്‍ഥ്യവും മിടുക്കുമുള്ള കുട്ടികള്‍. അവര്‍ ധാരാളം സംസാരിച്ചു. പല വിഷയങ്ങളെക്കുറിച്ചും മുതിര്‍ന്നവരേക്കാള്‍ വിവരവും വിജ്ഞാനവുമുണ്ടായിരുന്നു അവര്‍ക്ക് . പൊടുന്നനെയാണ് പായസത്തില്‍ കല്ലു കടിക്കുന്നതു പോലെ, ജ്ഞാനപീഠം അവാര്‍ഡ് ലഭിച്ച ‘ അവനെ’ക്കുറിച്ച് കേള്‍ക്കേണ്ടി വന്നത്. ഞെട്ടല്‍ ഒതുക്കാനാവാത്ത അമ്പരപ്പില്‍ ഞാന്‍ കുട്ടികളെയും അവരുടെ അമ്മയച്ഛന്മാരെയും മിഴിച്ചു നോക്കി. അപ്പോഴാണ് എനിക്ക് മനസ്സിലായത്. അവര്‍ക്ക് ജ്ഞാനപീഠം കിട്ടിയ മുതിര്‍ന്ന കവി മാത്രമല്ല, വിപ്ലവകാരിയും വൃദ്ധനുമായ രാഷ്ട്രീയനേതാവും ഭരത് അവാര്‍ഡ് നേടിയ നടനും , സപ്തസ്വരങ്ങളെ കൈയിലിട്ട് അമ്മാനമാടിയ സംഗീത സംവിധായകനും എല്ല്ലാം അവന്മാരാണ്. എഴുത്തുകാരികളും രാഷ്ടീയക്കാരികളും കലാകാരികളും എല്ലാം അവളുമാര്‍. അതില്‍ അവരുടെയൊന്നും പ്രായം ഒരു പ്രശ്നമല്ല, നമ്മുടെ നാട്ടിനും ഭാഷയ്ക്കും കലകള്‍ക്കും അവര്‍ നേടിത്തന്ന ബഹുമാനവും ആദരവും കീര്‍ത്തിയും പ്രശ്നമല്ല.കെ ആര്‍ ഗൌരിയമ്മയെ, സുഗതകുമാരിയെ ഒക്കെ അങ്ങനെ പരാമര്‍ശിക്കാന്‍ കഴിയുമെങ്കില്‍, പിന്നെ എന്തുപറയാനാണ് ?

പ്രൊഫസര്‍ എം കൃഷ്ണന്‍ നായര്‍ സാഹിത്യവാരഫലത്തില്‍ സിനിമാ നടീനടന്മാരെ എല്ലാവരും അവന്‍ എന്നും അവള്‍ എന്നും മാത്രം വിളിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഒരിക്കല്‍ എഴുതിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. ജനങ്ങള്‍ക്ക് അവരോടുള്ള ആദരവു കുറവിനെയാണു അത് സൂചിപ്പിക്കുന്നതെന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചത്.

കലാരചനകളെക്കുറിച്ചും രാഷ്ട്രീയ നിലപാടുകളെക്കുറിച്ചും നമുക്ക് അഭിപ്രായവ്യത്യാസമുണ്ടാകാം. ഉണ്ടാകാമെന്നല്ല തീര്‍ച്ചയായും ഉണ്ടാകണം. അവ നമ്മള്‍ വ്യക്തമായി ആര്‍ജ്ജവത്തോടെ, അന്തസ്സുറ്റ രീതിയില്‍ പ്രകടിപ്പിക്കുകയും വേണം. ഏതൊരു ഭാഷയും നിലനില്‍ക്കുക അടുത്ത തലമുറകളിലൂടെ കടന്നുപോവാനാവുമ്പോഴായിരിക്കുമല്ലോ. നമ്മുടെ ഭാഷാ സംസ്ക്കാരമായി അടുത്ത തലമുറ ഇതുപോലെയുള്ള പ്രയോഗങ്ങളെ സ്വീകരിച്ചാല്‍ മതിയോ?

നമ്മുടെ ഭാഷയ്ക് ക്ലാസിക്കല്‍ പദവി ഇനിയും അനുവദിച്ച് കിട്ടേണ്ട ഒന്നാണ്. അതിനുവേണ്ട പല പരിശ്രമങ്ങളൂം നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയുമാണ്. എന്നാല്‍ നമ്മുടെ ഭാഷാ പ്രയോഗങ്ങള്‍ ആദരവോടെ അന്തസ്സുള്ളവയാക്കാന്‍ നമ്മള്‍ മാത്രം പരിശ്രമിച്ചാല്‍ മതിയാകും. സാക്ഷരതയില്‍ ഒന്നാമതായ നമുക്ക് അല്‍പം ശ്രദ്ധയുണ്ടായാല്‍ മതിയാകും. അപ്പോള്‍ നമ്മുടെ കുട്ടികളും നല്ല ഭാഷാ സംസ്ക്കാരം സ്വന്തമാക്കും.