ചില നേരങ്ങളില്‍ ചില ഓമനത്തിങ്കള്‍ കിടാങ്ങള്‍

( മലയാളം ന്യൂസില്‍ 25 – 11 ‍‍– 2012 ന് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചതിന്‍റെ പൂര്‍ണ രൂപം )

ചിലപ്പോള്‍  ചില കുട്ടികളുടെ  മന്ദാരപ്പൂ  പോലെ മൃദുലമായ തലയിലും ദൈവം കട്ടപ്പാര കൊണ്ട്  ജീവിതത്തിന്‍റെ  വായിക്കാന്‍  പ്രയാസമുള്ള അക്ഷരമാല  എഴുതാറുണ്ട് . എന്തിനിങ്ങനെ ചെയ്യുന്നുവെന്ന് ദൈവത്തിനെ വിലങ്ങണിയിച്ച്  ചോദ്യം ചോദിച്ച്   കര്‍ശന  വിചാരണ ചെയ്യാന്‍ ആരുമില്ലല്ലോ എന്ന  ഹുങ്കു കൊണ്ടാവാം.  അല്ലെങ്കില്‍ ഒരുപാട്  കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നതിനിടയില്‍  ഇമ്മാതിരിയുള്ളവ തീര്‍ത്തും  അപ്രധാനമോ അഗണ്യമോ ആയി  ദൈവത്തിനും കൂടി തോന്നുന്നതു കൊണ്ടാവാം. 

അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം കട്ടപ്പാരകൊണ്ട്  എഴുതിയ തിരുവെഴുത്തായിരുന്നു മൂന്നരവയസ്സുള്ള കുട്ടിയുടെ ചുണ്ടിലെ കാക്കപ്പുള്ളി കടിച്ചെടുത്തു കളയാന്‍ അങ്കിളിനെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. പല അങ്കിളൂമാരും അങ്ങനെയാണ്. എപ്പോഴാണ് അവരുടെ മുഖഭാവത്തിനു  വിഷമേറിയ പാമ്പൂച്ചിയുടെ  ച്ഛായ  കൈവരുന്നതെന്ന്  ദൈവത്തിനു കൂടി പറയാന്‍ കഴിയില്ല. കാക്കപ്പുള്ളി  വൃത്തികേടാണെന്നും അതു മാറ്റിത്തരാമെന്നും മറ്റെവിടെയെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കില്‍ അതും കടിച്ചെടുത്ത് മാറ്റിത്തരാമെന്നും   പറഞ്ഞ് കുട്ടിയുടെ  ഉടുപ്പ്  പൊക്കി നോക്കുമ്പോള്‍  അങ്കിളിനെ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

കുട്ടിക്ക് ചുണ്ട് വേദനിച്ചു,  അങ്കിളിന്‍റെ കറയുള്ള  വലിയ പല്ലുകളും നാറ്റമുള്ള വായും  മണത്തപ്പോള്‍    ഓക്കാനം വന്നു . പൊക്കിളിനു താഴെയൊക്കെ മുള്ളു പോലത്തെ  മീശയുരയുമ്പോഴേക്കും അച്ഛന്‍  എത്തി.  എന്നാലും കുട്ടിക്ക്  ഉരുണ്ട് വീഴുമ്പോള്‍ കാല്‍ മുട്ട് പൊട്ടിയാലെന്നതു പോലെ അവിടെമെല്ലാം  നീറിപ്പിടച്ചു.  കരച്ചില്‍ വന്നു. ഉടുപ്പ് പൊടുന്നനെ താഴ്ത്തിയിട്ട് അങ്കിള്‍ അപ്പോള്‍ അച്ഛനോട് പരാതിപ്പെട്ടു. ‘ ദേ, ഇവള്‍ തെറി പറയുണൂ.  ഇപ്പോ തന്നെ തെറി പഠിച്ചാല്‍ വലുതാവുമ്പോഴേക്കും എന്താവും സ്ഥിതി?  ആ പണിക്കാരി പെണ്ണിനെ പറഞ്ഞു വിടണം. അവളാവും കുട്ടിക്ക് ഈ ചീത്ത വാക്കൊക്കെ പഠിപ്പിക്ക ണത്....’

 

അച്ഛന്‍ പിച്ചകത്തിന്‍റെ വള്ളി പറിച്ചെടുത്ത് കുട്ടിയുടെ കുഞ്ഞിത്തുടയില്‍ നാലെണ്ണം പൊട്ടിച്ചുകൊണ്ട് അലറി, ’  നിന്‍റെ അമ്മേടെ പോലെ ചീത്ത സ്വഭാവക്കാരിയായി തീര്‍ന്നാലുണ്ടല്ലോ.... വായടക്കടീ, നിന്നെ മര്യാദ പഠിപ്പിക്കാമോന്നു ഞാനൊന്ന് നോക്കട്ടെ....’ അച്ഛന്‍ അമ്മയെ ചൂരല്‍ കൊണ്ട് മര്യാദ പഠിപ്പിക്കുന്നത് കുട്ടി ചിലപ്പോഴൊക്കെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്.  കുട്ടി ഏങ്ങലടിച്ച് കരഞ്ഞു അകത്തേക്ക് പോയി.  പിന്നീട് ആരോടും കുട്ടി ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കുട്ടിക്ക് പനി വന്നു. ഞെട്ടലിന്‍റെ  വിചിത്രമായ ഓളങ്ങള്‍ കുട്ടിയുടെ  കൊച്ചു ശരീരത്തില്‍  പലവട്ടം  ഒഴുകി.   പനിക്കിടക്കയില്‍  കിടന്ന് ട്വിങ്കിള്‍ ട്വിങ്കിള്‍ എന്ന് പാടാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ കുട്ടി വിക്കി..... പിന്നെയും വിക്കി....  ട്വി...ട്വി....ട്വി...

പിന്നെ എന്തു  പറയുമ്പോഴും കുട്ടിക്ക് വിക്കല്‍ വന്നു.... പേ ....പേ... ര്.   അ..... അ..... അമ്മ.  കുട്ടിക്ക്  രാത്രിയാവുമ്പോള്‍  പേടിയാവും, ഒറ്റയ്ക്കാവുമ്പോള്‍ പേടിയാവും , കുട്ടി ഉറങ്ങാതെ കണ്ണും തുറന്ന് കിടക്കും. അങ്ങനെയാണു  കുട്ടി ഉറക്കമില്ലാത്ത വിക്കുള്ള ഒരു ഞെട്ടല്‍  കുട്ടിയായി മാറിയത്.  പിന്നീട്  വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം വിക്കും  ഉറക്കമില്ലായ്മയും മാറിയപ്പോഴും ചെറിയ ഒരു ശബ്ദം കേട്ടാല്‍ പോലും ഞെട്ടുന്ന ഭയപ്പാടുകള്‍  കുട്ടിയുടെ  രണ്ടാം തൊലിയായി തീര്‍ന്നത്. 

അത്ര തുടുതുടുപ്പൊന്നുമില്ലാത്ത ക്ഷീണിച്ച ഒരു  ആണ്‍ കുട്ടിയായിരുന്നു അവന്‍ . തിളക്കം കെട്ട കണ്ണുകള്‍ക്ക് താഴെ അനേക  മണിക്കൂറുകള്‍ ഉറക്കമില്ലാതെ  കറുത്തു കിടന്നു. തണുത്തുറഞ്ഞ പ്രഭാതത്തില്‍ തിളക്കുന്ന  ചൂട് ചായ മോന്തിക്കുടിക്കാന്‍  എല്ലാവരും  തിരക്കു കൂട്ടുന്ന  ചായക്കടയില്‍, ഒരു  കപ്പ്  ചായ  സോസറില്‍ ഒഴിച്ച് തണുപ്പിച്ച് തണുപ്പിച്ച് അവന്‍  ഒറ്റയ്ക്ക്  ഇരിക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോള്‍  തന്നെ  പന്തികേട് തോന്നി.  കാരണം  തിരക്കേറിയ  നാഷണല്‍ ഹൈവേയിലെ അതു പോലൊരു ചായക്കടയില്‍, ഒരു ലക്ഷ്യവുമില്ലാത്ത  വിദൂരതയിലുറപ്പിച്ച നോട്ടവുമായി അങ്ങനെ  തനിച്ചിരിക്കാനുള്ള പ്രായമൊന്നും അവനായിരുന്നില്ല. കളിപ്പാട്ടങ്ങളും ഐസ്ക്രീമും  പുതിയ കുപ്പായങ്ങളും വാങ്ങിക്കൊടുത്താല്‍  ചിരി വിടരേണ്ട  ഇളം പ്രായത്തില്‍  ശൂന്യമായ നോട്ടത്തോടെ മൌനമായിരിക്കുന്ന അവന്‍റെ മനസ്സില്‍ പുകയുന്ന ഒട്ടനവധി അടരുകളുണ്ടായിരുന്നു.

ചിരിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു പൂവ് കണ്‍തുറക്കുമ്പോലെ വിടരുന്ന അവന്‍റെ  കൊച്ചുവായ  നിറച്ചും തുടുത്തു ചുവന്ന പുണ്ണുകളായിരുന്നുവല്ലോ . പുണ്ണുകളില്‍ തൊടാതെ വളരെ സൂക്ഷിച്ച് ചായ വായിലേക്ക് മെല്ലെ മെല്ലെ ഒഴിച്ചുകൊണ്ട്  അവന്‍ പുരുഷ ശരീരങ്ങളെക്കുറിച്ച്, അവയുടെ പലതരം ആശകളെക്കുറിച്ച്, സ്വപ്നങ്ങളെക്കുറിച്ച് , അഭിലാഷങ്ങളേയും ദാഹങ്ങളേയും കുറിച്ച്  വിസ്തരിച്ചു സംസാരിച്ചു.  അപ്പോള്‍ ഭയവും അറപ്പും വെറുപ്പും തോന്നി. അവന്‍ ഒരു അനാഥനായിരുന്നു,  തെരുവില്‍ ജനിച്ചവന്‍, അച്ഛനും അമ്മയും ഇല്ലാത്ത സ്വയംഭൂ.  അവന്  ഇങ്ങനെയാവാം.......  ഉറക്കം കെടുത്തുന്ന കയ്പുള്ള ഒരു  ചിരിയുമായി അവനു  ഈ  വിശാലവും കരുണയില്ലാത്തതുമായ ലോകത്തില്‍ തനിച്ചിരിക്കാം... കാരണം അവനെപ്പോലെ ഒരനാഥന്‍റെ പന്ത്രണ്ടു വയസ്സായ  ബാല്യം ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെ അവസാന പരിഗണന പോലുമല്ല.

 കുട്ടികളോളം നിസ്സഹായരായി, അരക്ഷിതരായി,നിശ്ശബ്ദരായി  എല്ലാത്തരം ചൂഷണങ്ങള്‍ക്കും  വിധേയരാകുന്നവര്‍ ആരുമില്ലെന്ന് എപ്പോഴും  എനിക്ക്  തോന്നാറുണ്ട്. അവര്‍ ചെയ്യേണ്ടി വരുന്നതെന്തെന്ന്  സഹിക്കേണ്ടി വരുന്നതെന്തെന്ന് അവര്‍ക്ക് ഒട്ടും നിശ്ചയമുണ്ടാവില്ലെന്ന ദൈന്യം കൂടി  പരിഗണിക്കുമ്പോള്‍ പ്രത്യേകിച്ചും.  നിയമം നടപ്പിലാക്കുന്ന പോലീസും, പലചരക്ക് കട നടത്തുന്ന  അമ്മാവനും,   വീട്ടിലെ  ഡ്രൈവറും, മുത്തച്ഛന്‍റെ   വേലക്കാരനും  മാത്രമല്ല ,  പലപ്പോഴും മാതാ പിതാ ഗുരു ദൈവം എന്നൊക്കെ  നമ്മള്‍  ഉന്നതമായ  ഭാരതീയ സംസ്ക്കാരത്തിന്‍റെ വാഴ്ത്തുപാട്ടുകളായി ഉയര്‍ത്തിക്കാണിക്കുന്ന വിശുദ്ധ ബന്ധങ്ങള്‍ കൂടി കുട്ടികളെ ആഴത്തില്‍ വഞ്ചിക്കാറുണ്ട്.  മാതാപിതാക്കന്മാര്‍  തമ്മിലുള്ള  വാശിക്കും വൈരാഗ്യത്തിനും  വേണ്ടിയും ഗുരുസ്ഥാനീയരുടെ വിചിത്ര ശാരീരിക മാനസിക വ്യാപാരങ്ങള്‍ക്കും  വേണ്ടിയും നിഷ്കളങ്കരായ കുട്ടികള്‍ ബലികഴിക്കപ്പെടാറുണ്ട്. അവരുടെ ആത്മീയവും മാനസികവും തീര്‍ച്ചയായും ശാരീരികവും ആയ സുരക്ഷിതത്വം വെല്ലുവിളിക്കപ്പെടുന്നു.

എല്ലാവരും പറയുന്നതു പോലെ അനാശാസ്യമായ ശാരീരിക താല്‍പര്യങ്ങളും ആര്‍ത്തിപിടിച്ച  സാമ്പത്തിക താല്‍പര്യങ്ങളും  മാത്രമല്ല  കുട്ടികളെ ഉപദ്രവിക്കുന്നതിന്   മനുഷ്യര്‍ക്ക്  പ്രേരണയാകുന്നത്. അധികാരത്തിന്‍റെയും ബലാബലങ്ങളുടേയും  സമവാക്യങ്ങളിലെ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകള്‍ അതിനൊരു പ്രധാന കാരണമാണ്.  അത്തരം എല്ലാ പരീക്ഷണങ്ങളിലും  കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ തോല്‍വി  നേരത്തെ ഉറപ്പിക്കപ്പെട്ട ദുര്‍ബലരാണല്ലോ. അവര്‍ക്ക്   ദുരന്തങ്ങളില്‍ അകപ്പെടുകയല്ലാതെ ഓടിരക്ഷപ്പെടാന്‍ സാധിക്കുകയില്ല. 

 കുട്ടികള്‍ പറയുന്ന കാര്യങ്ങളെ അവിശ്വസിക്കാനുള്ള മുതിര്‍ന്നവരുടെ  താല്‍പര്യം പലപ്പോഴും കുഞ്ഞുങ്ങളെ മൌനികളാക്കുന്നു. സങ്കടങ്ങളെ മൂടിവെയ്ക്കാന്‍ അവരെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. ‘ സാരമില്ല,’ ‘നിനക്കു തോന്നിയതാവും,’  ‘ ഹേയ്, അങ്ങനെയൊന്നും ഉണ്ടാവില്ല’ ഇമ്മാതിരിയുള്ള വാക്കുകള്‍ പരിഭ്രമിക്കുന്ന, ഭയപ്പെടുന്ന , വിക്കി വിക്കി സംസാരിക്കുന്ന   കുഞ്ഞുങ്ങളോട് പറയുന്നതിനു മുമ്പ്  മുതിര്‍ന്നവര്‍ ഒന്നുകൂടി ആലോചിക്കുന്നത്  ഒരുപക്ഷെ, വലിയ ദുരന്തങ്ങളെ ഒഴിവാക്കാന്‍  സഹായിച്ചേക്കും. കുട്ടികള്‍ക്ക്  ഒന്നുമറിയില്ലെന്ന നമ്മള്‍  മുതിര്‍ന്നവരുടെ എല്ലാമറിയാമെന്ന  കാഴ്ചപ്പാടും  പലപ്പോഴും കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ  ജീവിതം  നരകമാക്കിത്തീര്‍ക്കാറുണ്ട്. നിയമവും കോടതിയുമെല്ലാം കുട്ടികളെ ‘വിശ്വസിക്കാനാവാത്ത സാക്ഷികളായി’  മാത്രം കാണുന്ന നമ്മുടെ നാട്ടില്‍ കുട്ടികള്‍ സഹിക്കേണ്ടി വരുന്ന ദുരിതങ്ങള്‍ യഥാര്‍ഥത്തില്‍ ആരും അറിയാതെ  പോവുകയാണ് പതിവ്.  എല്ലാം സംഭവിക്കുന്നത്  അമ്മയുടെ നോട്ടക്കുറവ്  കൊണ്ടാണെന്ന്  തല്ലുപിടിക്കുന്ന, അല്ലെങ്കില്‍ ചുമതലകളില്‍ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞു മാറുന്ന  അച്ഛനും അച്ഛന്‍റെ അനാസ്ഥയാണ് കാരണമെന്ന് ആവലാതിപ്പെടുന്ന, പാവം ചമയുന്ന അമ്മയും കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ക്ക്  യാതൊരു സുരക്ഷിതത്വവും നല്‍കുകയില്ല. കുട്ടികളെ മൌനത്തിന്‍റെ കരിമ്പടം പുതപ്പിക്കാനേ അവരുടെ പരസ്പരമുള്ള ആരോപണങ്ങള്‍ സഹായിക്കൂ. വൈകാരികമായ  പക്വതയില്ലാതെ പെരുമാറുന്ന എല്ലാ  രക്ഷാകര്‍ത്താക്കളും കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ജീവിത ദുരിതം വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കുന്നവരാണ്. 

 മഹത്തായ സാംസ്ക്കാരിക പാരമ്പര്യമുണ്ടെന്ന്   നമ്മള്‍  എപ്പോഴും അഭിമാനം കൊള്ളുന്ന ഈ  നാട്ടില്‍ ഏകദേശം അമ്പത്തിമൂന്നു ശതമാനം കുട്ടികളും പലതരം  ലൈംഗിക പീഡനങ്ങള്‍ക്കിരയാകുന്നുണ്ട്.  1098  എന്ന ചൈല്‍ഡ്  ഹെല്‍പ്  ലൈനില്‍  ഒരു വര്‍ഷം ഏകദേശം ഇരുപത്തഞ്ചു ലക്ഷം കോളുകള്‍ വരുന്നുണ്ടത്രെ.  ചെറിയ തോതില്‍  ആരംഭിച്ച് കുഞ്ഞിന്‍റെ ഭയപ്പെടുത്തപ്പെട്ട  നിശ്ശബ്ദതയില്‍ വളര്‍ന്ന് വലുതാകുന്നവയാണ്  എല്ലാ ലൈംഗിക പീഡനങ്ങളും. ഇതില്‍ തന്നെ പകുതിയും സ്വന്തബന്ധുക്കളാല്‍ സംഭവിക്കുന്നതാണ്. CRY ( Childrens Right and You ) എന്ന സംഘടനയുടെ പഠനങ്ങള്‍ വെളിവാക്കുന്നത് വല്ലാത്ത വേദനയുണ്ടാക്കുന്ന കണക്കുകളാണ്. അതനുസരിച്ച്  ഏകദേശം

ഒന്‍പതിനായിരത്തോളം കുഞ്ഞുവാവകളെ  വര്‍ഷം തോറും ഇന്ത്യയില്‍  കാണാതാകുന്നു. 

അഞ്ചുലക്ഷത്തോളം  കുഞ്ഞുവാവകള്‍   വര്‍ഷം തോറും   ലൈംഗികത്തൊഴിലിലേക്ക് തള്ളിവിടപ്പെടുന്നു. 

അഞ്ചു വയസ്സു മുതല്‍  പതിനഞ്ചു  വയസ്സു വരെ പ്രായമുള്ള  ഇരുപതു ലക്ഷം  കുഞ്ഞുവാവ  ലൈംഗികത്തൊഴിലാളികള്‍ നമ്മുടെ രാജ്യത്തുണ്ട്. 

പതിനഞ്ചു  വയസ്സു മുതല്‍ പതിനെട്ട് വയസ്സു വരെ പ്രായമുള്ള ലൈംഗികത്തൊഴിലാളികളുടെ എണ്ണം ഏകദേശം മുപ്പത്തഞ്ചു ലക്ഷം  വരും. 

  

ഇന്ത്യയിലെ ലൈംഗികത്തൊഴിലാളികളില്‍ നാല്‍പതു ശതമാനത്തോളം പേര്‍ പതിനെട്ട് വയസ്സിനു താഴെയുള്ള കുട്ടികളാണ്.

കുഞ്ഞുവാവ  ലൈംഗികത്തൊഴിലാളികളില്‍  എണ്‍പതു ശതമാനവും കഴിഞ്ഞു കൂടുന്നത്  ദില്ലി , മുംബൈ, കൊല്‍ക്കത്ത, ചെന്നൈ, ബങ്കളൂരു എന്നീ നഗരങ്ങളിലാണ്.

കുഞ്ഞുവാവ  ലൈംഗികത്തൊഴിലാളികളില്‍ എഴുപത്തൊന്ന് ശതമാനത്തിനും അക്ഷരമറിയില്ല. 

ഇമ്മാതിരിയുള്ള കുഞ്ഞുവാവകളുടെ മുമ്പില്‍ നിന്ന് നമ്മള്‍  മുതിര്‍ന്നവര്‍ എന്തു സംസ്ക്കാരത്തെയും വിശ്വാസത്തെയും ആചാരങ്ങളേയും കുറിച്ചാണ് സംസാരിക്കുക? അവര്‍  ഒന്നു നോക്കിയാല്‍ ദഹിച്ചു പോകാത്ത എന്തെങ്കിലും സംസ്ക്കാര സമ്പന്നരെന്ന്  അഭിമാനിക്കുന്ന  നമ്മള്‍  യഥാര്‍ഥത്തില്‍ നേടിയിട്ടുണ്ടോ? 

 ശാരീരിക ചൂഷണം, ആവശ്യത്തിനു ശ്രദ്ധ കിട്ടാത്തവരായ  നമ്മുടെ ചില  കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ സഹിക്കുമ്പോള്‍ ആവശ്യത്തിനും അനാവശ്യത്തിനും കഠിനമായി ശ്രദ്ധിച്ചും നമ്മള്‍ കുട്ടികളെ ദ്രോഹിക്കാറുണ്ടെന്നതും ഒരു സത്യമാണ്.   പഠിക്കാനും സ്പോര്‍ട്സിലും കലാരംഗത്തും ഒന്നാമതെത്താന്‍ വേണ്ടി നമ്മള്‍  അവരില്‍  വലിയ മാനസിക പീഡകള്‍ ഏല്‍പ്പിക്കാറുണ്ട്. മുതിര്‍ന്നവരായ നമ്മള്‍ മറ്റു മുതിര്‍ന്നവരുമായി നമ്മെ താരതമ്യം  ചെയ്യുന്നത്  ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവരല്ലെങ്കിലും  കുഞ്ഞുങ്ങളെ മറ്റു കുഞ്ഞുങ്ങളുമായി  താരതമ്യം ചെയ്ത് അവര്‍ക്ക്  വേദനയുണ്ടാക്കുന്നതില്‍ ഒരു മടിയും വിചാരിക്കാത്തവരാണ്. നമുക്ക് നേടാനാവാതെ പോയതെല്ലാം നേടിയെടുത്ത് നമ്മെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്നവരാവണം നമ്മള്‍ ചോറു കൊടുത്ത് വളര്‍ത്തുന്ന നമ്മുടെ കുട്ടികള്‍ എന്നൊരു വിചിത്രമായ മനോഭാവം പല  രക്ഷാകര്‍ത്താക്കളിലും കാണാറുണ്ടല്ലോ. കുട്ടികള്‍ക്ക് നമ്മോട് നന്ദിയുണ്ടാവണമെന്നും അച്ഛനമ്മമ്മാര്‍ക്ക് ഭാവിയില്‍ ലഭിക്കേണ്ട പലിശയ്ക്കുള്ള കരുതല്‍ നിക്ഷേപമാണ് കുട്ടികളെന്നും പലരും ഉറച്ചു വിശ്വസിക്കുന്നു.  

ദൈവം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട്  എനിക്കൊരു വരം തരാമെന്ന്  പറഞ്ഞാല്‍ ഒറ്റക്കാര്യം മാത്രമേ ഞാന്‍ ദൈവത്തോട്  ചോദിക്കുകയുള്ളൂ.  കുഞ്ഞുങ്ങളെ യാതൊരു  ഉപാധികളുമില്ലാതെ ഹൃദയത്തോട്  ചേര്‍ത്തു പിടിക്കാന്‍ താല്‍പര്യമില്ലാത്ത  സ്ത്രീയ്ക്കും പുരുഷനും ഒരു കാരണവശാലും കുട്ടികളെ ലഭിക്കരുത്. അവരെ സ്വന്തം കൂട്ടുകാരായി കാണാനാവാത്തവര്‍ക്ക്, കുട്ടികളോട്  ഹൃദയം തുറന്ന്  സംസാരിക്കാന്‍ സാധിക്കാത്തവര്‍ക്ക്, കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പില്‍പ്പോലും  സ്വന്തം  ഈഗോ മാത്രം ജയിക്കണമെന്ന്  വാശി പിടിക്കുന്നവര്‍ക്ക്   അവരുടെ  മാതാപിതാക്കന്മാരാവാനുള്ള, രക്ഷാകര്‍ത്താക്കളാകാനുള്ള അവസരമുണ്ടാകരുത്. അതിനുള്ള ഒരു ജീന്‍  മ്യൂട്ടേഷനോ പരിണാമചക്രത്തില്‍ ഒരു  വൃത്തവ്യതിയാനമോ  തീര്‍ച്ചയായും സംഭവിക്കണം. ഇപ്പോഴത്തേതു മാതിരി   അല്‍പം  പോലും അര്‍ഹിക്കാത്തവര്‍ക്ക്  വാരിക്കോരി കൊടുക്കേണ്ട അത്ര  വില കുറഞ്ഞ ഒരു വസ്തുവല്ല,  കുഞ്ഞുങ്ങള്‍. ധാരാളം ഉള്ളതുകൊണ്ട് എങ്ങനെ വേണമെങ്കിലും ദുരുപയോഗം ചെയ്യാമെന്ന ഗതികേടില്‍ നിന്ന് ഏറ്റവും  ആദ്യം രക്ഷപ്പെടേണ്ടത് മനുഷ്യവംശത്തിന്‍റെ  ഭാവിയും നിലനില്‍പ്പുമായ കുട്ടികളാണ്.

കുട്ടികളുടെ സുരക്ഷിതത്വം  യഥാര്‍ഥത്തില്‍ ആ കുട്ടിയുടേയോ രക്ഷാകര്‍ത്താക്കളുടേയോ  മാത്രം ഉല്‍ക്കണ്ഠയല്ല. അത്  ഒരു  രാജ്യത്തിന്‍റെ മുഴുവന്‍ ഉല്‍ക്കണ്ഠയാവേണ്ടതാണ്.  

ഈ വാചകങ്ങള്‍ കുറിക്കുമ്പോള്‍ ഇറാക്കില്‍ നശിച്ചൊടുങ്ങിയ  കുഞ്ഞുങ്ങളും ഇപ്പോള്‍ പാലസ്തീനില്‍ ഒടുങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളും ........ അങ്ങനെ ലോകമാകമാനം മുതിര്‍ന്നവരുടെ അഹന്തയിലും പരസ്പരമുള്ള ക്രൌര്യത്തിലും ദഹിച്ചുപോയവരും പാതി വെന്തവരുമായ  എല്ലാ കുഞ്ഞുങ്ങളും ... എന്‍റെ  കണ്ണുകളില്‍ ... അവരുടെ കരച്ചില്‍ എന്‍റെ  കാതുകളില്‍..... അവരുടെ കൊച്ചുശരീരങ്ങളുടെ  വിറയല്‍ എന്‍റെ വിരലുകളില്‍...  കാരണം 

ഞാനും ഒരു മുതിര്‍ന്ന വ്യക്തിയാണ്. കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ സുരക്ഷിതത്വത്തില്‍ എനിക്കും ചുമതലകളുണ്ട്.