ക്വീന്‍ ഓഫ് ഷാവോലിന്‍ .......

( കുടുംബമാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തില്‍ 2013  ഏപ്രില്‍ 5 നു  പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്. )

 പെണ്‍കുട്ടികള്‍ സ്വയരക്ഷയ്ക്കായി കരാട്ടേ പഠിക്കണം, കുങ്ഫൂ പഠിയ്ക്കണം, ക്വീന്‍ ഓഫ് ഷാവോലിന്‍ ആവണം എന്നൊക്കെപ്പറയുന്നവരുടെ എണ്ണം ഈയിടെയായി  കൂടി വരികയാണ്.  കളരിപ്പയറ്റ് പഠിച്ച് ഉണ്ണിയാര്‍ച്ചമാരാവാനും  ഉപദേശിക്കുന്നുണ്ട്, അല്‍പം സ്വദേശി വാദം രക്തത്തിലുള്ളവര്‍. സ്ത്രീയുടെ രക്ഷകരെന്ന് സഹസ്രാബ്ദങ്ങളായി അവരോധിക്കപ്പെട്ട് വിശ്വസിക്കപ്പെട്ട് പോരുന്ന പുരുഷന്മാര്‍ക്കും  സ്വന്തം പ്രജകളെ സംരക്ഷിക്കാന്‍ നിയോഗിക്കപ്പെട്ട ഭരണകൂടത്തിനും സ്ത്രീ സംരക്ഷണം ഇപ്പോള്‍  വന്‍ ബാധ്യതയായി തീര്‍ന്നിരിക്കുവോ ?. 

പണ്ട് വെപ്പുകാരനേയും വേലക്കാരനേയും ഒക്കെ നിയമിച്ച് ഭാര്യയെ  കഠിനമായ വീട്ടുജോലികളില്‍  നിന്ന്  പോലും മുക്തരാക്കാന്‍ പ്രാപ്തിയുണ്ടായിരുന്ന അനവധി പുരുഷന്മാര്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവത്രെ! രാഷ്ട്രീയവും  സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവും ആയ മാറ്റങ്ങളാല്‍  പിന്നീട്  അവര്‍ക്ക് അതിനുള്ള കഴിവു കുറഞ്ഞു; ജോലിക്കാര്‍ വീടുകളില്‍ നിന്ന്  അപ്രത്യക്ഷരായി. ഒപ്പം  വീട്ടകങ്ങളിലെ സ്ത്രീകള്‍  വിദ്യാഭ്യാസം നേടുകയും  ഭര്‍ത്താക്കന്മാരുടെ സാമ്പത്തികഭാരം  പങ്കിടാന്‍ വേണ്ടി വീട്ടിനു പുറത്തേക്ക്  വന്ന്  വിവിധ ജോലികളിലേര്‍പ്പെടുകയും ചെയ്തു  തുടങ്ങി. സ്ത്രീകളോടുള്ള അതിക്രമങ്ങള്‍ പുതിയ സാമൂഹ്യക്രമമായിത്തീര്‍ന്നിരിക്കുന്ന  ഈ വിചിത്ര  കാലത്തില്‍, സ്ത്രീ സംരക്ഷണവും എല്ലാ അര്‍ഥത്തിലും സ്ത്രീയുടെ കായികക്ഷമതയിലും ആയോധനകലകളിലുള്ള അവളുടെ പാടവത്തിലും എത്തി നില്‍ക്കുകയാണോ?. 

ഭക്ഷ്യധാന്യങ്ങളുടെ പൊതുവിതരണം, ആരോഗ്യ വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലകള്‍, ജല, വൈദ്യുതി വിതരണം, പൊതു ഗതാഗതം ഇതില്‍ നിന്നുമൊക്കെ  കഴിയുന്നത്ര വേഗത്തില്‍ സമ്പൂര്‍ണമായി പിന്‍വാങ്ങാന്‍ തത്രപ്പെടുന്ന ഗവണ്‍മെന്‍റുകളുടെ ഭരണത്തിന്‍ കീഴിലാണ് നമ്മള്‍. സാധിക്കുമെങ്കില്‍ രാജ്യരക്ഷയില്‍ നിന്നു പോലും തലയൂരി, അതുംകൂടി  വേറെ ആരെയെങ്കിലും ഏല്‍പിച്ചാല്‍ കൊള്ളാമെന്ന് ഭരിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ചിന്തയില്ലാതില്ല. അപ്പോഴാണോ സ്ത്രീ സംരക്ഷണം പോലെയുള്ള നിസ്സാരവും അപ്രധാനവുമായ കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റി പറയുന്നത് ! പുരുഷനു കാമമിളാകാത്തവണ്ണം വസ്ത്രധാരണം ചെയ്ത് അടങ്ങിയൊതുങ്ങി ഇരുട്ടാവും മുന്‍പേ വീടെന്ന സംരക്ഷണകേന്ദ്രത്തില്‍ പ്രവേശിക്കുകയാണ് സ്ത്രീകള്‍ക്ക് നല്ലത്. അതില്‍ക്കൂടുതല്‍ റിസ്ക്കെടുക്കുന്ന സ്ത്രീകള്‍ ആയോധനകലകളും മറ്റും പഠിച്ച്  സ്വന്തം നിലനില്‍പ് ഭദ്രമാക്കിക്കൊള്ളണം. അല്ലാതെ പീഡനം  പീഡനം എന്ന് മുറവിളി കൂട്ടരുത്. അതായത്  സ്ത്രീകള്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്ന ജനത  തെരഞ്ഞെടുക്കുന്ന ഗവണ്‍മെന്‍റിനോ സകല കാര്യങ്ങളിലും മികച്ചു നില്‍ക്കുന്നതായി സാധിക്കുമ്പോഴെല്ലാം അവകാശപ്പെടുന്ന  പുരുഷന്‍മാര്‍ക്കോ സ്ത്രീകളുടെ നില  മെച്ചപ്പെടുത്താന്‍ പ്രത്യേകിച്ച്  വേറെ  ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലത്രേ. 

കടുത്ത സാമൂഹ്യ പ്രശ്നമാണ്,  സ്ത്രീകള്‍ക്കും കുട്ടികള്‍ക്കും ദലിതര്‍ക്കും ആദിവാസികള്‍ക്കും എല്ലാത്തരം ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്‍ക്കും പ്രകൃതി വിഭവങ്ങള്‍ക്കും നേരെയുള്ള അതിക്രമങ്ങള്‍. കുട്ടികളിലും ദലിതരിലും ആദിവാസികളിലും ന്യൂനപക്ഷങ്ങളിലും പുരുഷന്മാര്‍ തീര്‍ച്ചയായും ഉള്‍പ്പെടാറുണ്ട്. പക്ഷെ, അപ്പോഴൊന്നും നീയൊരു ആണല്ലേടാ എന്നു ചോദിച്ചല്ല, അവരെ  ഉപദ്രവിക്കാറ്. പകരം നീയൊരു കുട്ടിയല്ലേന്നും  നീയൊരു ദലിതനല്ലേന്നും നീയൊരു ആദിവാസിയല്ലേന്നും മറ്റുമായിരിക്കും ചോദ്യം. സ്ത്രീയ്ക്ക് ഈ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം പുറമേ  നീയൊരു വെറും പെണ്ണല്ലേടീ എന്ന ആക്രോശവും അതിന്‍റെ പേരിലുള്ള പ്രത്യേകമായ പീഡനങ്ങളും അടിച്ചമര്‍ത്തലും  കൂടി സഹിക്കാനുണ്ടാകും. പുരുഷന് സഹിക്കേണ്ടി വരുന്ന ദുരിതങ്ങളും സ്ത്രീ പീഡനങ്ങളും  തമ്മിലുള്ള വ്യത്യസ്തമായ  ഈയവസ്ഥയെ   അധികം പേര്‍ക്കും കൃത്യമായി തിരിച്ചറിയാന്‍ സാധിക്കാറില്ല. അറിഞ്ഞാലും എതിര്‍ക്കാനുള്ള ഭയം നിമിത്തം   മൌനമായിരുന്നു പോകുകയും ചെയ്യും. ആ ഭയംകൊണ്ടു തന്നെയാണ് പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടവളും   ഒറ്റപ്പെട്ടവളും  സമരം ചെയ്യുന്നവളുമായ സ്ത്രീയെ നോക്കി അവള്‍ അടങ്ങിയൊതുങ്ങി ജീവിക്കേണ്ടതായിരുന്നു, അവളുടെ കൈയിലിരിപ്പ് ശരിയല്ല എന്നും മറ്റും പറയുവാന്‍ സ്ത്രീകള്‍ക്കു തന്നെയും കഴിയുന്നത്. മുഖത്ത് നോക്കി അസഭ്യം പ്രസംഗിക്കുന്ന അപമാനിക്കുന്ന പണ്ഡിതമ്മന്യന്മാരേയും  നേതാക്കന്മാരേയും മറ്റും സ്ത്രീകളും സഹിക്കുന്നത്, കൈയടിച്ച് ചിരിച്ചു പ്രോല്‍സാഹിപ്പിച്ച്, അറപ്പിക്കുന്ന ദൈന്യവും  കീഴ്പ്പെടലും പ്രകടിപ്പിക്കുന്നത്.

എന്തു സാംസ്ക്കാരിക ഔന്നത്യം അവകാശപ്പെട്ടാലും സമൂഹത്തില്‍ അധികം പേര്‍ക്കും  സ്ത്രീ വിരുദ്ധതയും ദളിത് വിരുദ്ധതയും ആദിവാസി വിരുദ്ധതയും ന്യൂനപക്ഷ വിരുദ്ധതയും അങ്ങനെ ആകെക്കൂടിയുള്ള ദരിദ്ര ദുര്‍ബല  വിരുദ്ധതയും വളരെ സ്വാഭാവികമായി രക്തത്തില്‍ അലിഞ്ഞു ചേര്‍ന്നിട്ടുണ്ട്.   സ്ത്രീകള്‍  പ്രതിഷേധിക്കുന്നത്  പൊതുവേ മിതമായിട്ടാവണം, നാലാള്‍  കേട്ടാല്‍ കുറ്റം പറയാനാവാത്ത രീതിയിലായിരിക്കണം, പ്രതിഷേധിക്കുമ്പോഴും സ്ത്രീകള്‍ക്ക്  സല്‍സ്വഭാവം, സ്നേഹം, ത്യാഗം, അനുസരണ, വിനയം ഇതൊക്കെ നിര്‍ബന്ധമായും വേണം,  ദളിതന്‍  ചങ്കുറപ്പോടെ  കൃത്യമായി ദാ, ഇതെന്‍റെ അവകാശമല്ലേ എന്നു  ഒരു കാര്യത്തിലും ചോദിക്കുവാന്‍  പാടില്ല, ആദിവാസികള്‍ അവരനുഭവിക്കുന്ന ചൂഷണത്തെപ്പറ്റി പറയുമ്പോള്‍ മുഖ്യധാരാ സമൂഹത്തിനു നേരെ ഒരിക്കലും  വിരല്‍  ചൂണ്ടരുത്, ന്യൂനപക്ഷക്കാര്‍ എന്നും എപ്പോഴും  ഭൂരിപക്ഷത്തിനോട് വിധേയരായിരിക്കണം,  ആ വിധേയത്വം ചോദിക്കുമ്പോഴും അല്ലാത്തപ്പോഴും ധാരാളമായി പ്രകടിപ്പിക്കുകയും വേണം,   ദരിദ്രനാകട്ടെ പരമ സത്യസന്ധനായിരിക്കണം ഇതൊക്കെ നിര്‍ബന്ധമായും ഉറപ്പു വരുത്തിയാലേ പൊതുസമൂഹത്തിനു  ഇവരുടെയൊക്കെ  പ്രതിഷേധങ്ങളെ   ലേശമെങ്കിലും  സഹിക്കാനോ ക്ഷമിക്കാനോ സാധിക്കൂ. 

 ഈ  മനോഭാവമല്ലേ  യഥാര്‍ഥത്തില്‍ മാറേണ്ടത്? ഈ മനോഭാവം നിലനില്‍ക്കുന്ന കാലത്തോളം മേല്‍പറഞ്ഞവരില്‍  ആരുടെയെങ്കിലും  പ്രതിഷേധത്തേയോ പ്രതിരോധത്തെയോ സമൂഹത്തിനു ഉള്‍ക്കൊള്ളാനാവുമോ?  അതു കാരാട്ടെയോ കുങ്ഫൂവൊ കളരിപ്പയറ്റോ  ഉപേക്ഷിക്കലോ ചോദ്യംചെയ്യലോ നിരാഹാരമോ   ജാഥയോ മുദ്രാവാക്യമോ എന്തുമാവട്ടെ........ സഹിക്കാനാവുമോ?