ദാഹജലത്തെപ്പറ്റി തന്നെ ....

( കുടുംബമാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തില്‍ 2013 മെയ്  24  നു  പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്. )

കുറെ  വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പാണ് എന്‍റെ മാതാപിതാക്കന്മാര്‍ നഗരമധ്യത്തില്‍ ഒരു വീടുണ്ടാക്കി താമസമായത്.  ആ  വീടിനു  പരിസരത്തില്‍ അക്കാലം രണ്ട് മൂന്നു വലിയ കിണറുകളുണ്ടായിരുന്നു. സ്വന്തം താമസസ്ഥലങ്ങളില്‍  പൈപ്പു വെള്ളം ധാരാളം ലഭ്യമായിരുന്ന സര്‍ക്കാര്‍ ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാര്‍ക്കും മറ്റു  പരിസരവാസികള്‍ക്കും തെളിഞ്ഞ വെള്ളം നിറഞ്ഞു കിടന്ന ആ കിണറുകള്‍  മഹാ അബദ്ധമായി തോന്നി. ഭൂതകാല പരിഷ്ക്കാരമില്ലായ്മയുടെ നിത്യ പ്രതീകം പോലെ  ആ അത്തപ്പാടി കിണറുകള്‍ അവിടെ  ആവശ്യമില്ലെന്ന് എല്ലാവരും വിചാരിച്ചു.  അവയില്‍ എല്ലാവരും മല്‍സരിച്ചു മല്‍സരിച്ചു സകല മാലിന്യങ്ങളും  നിക്ഷേപിച്ചു പോന്നു.  കെട്ടിടനിര്‍മ്മാണത്തിന്‍റെ അവശിഷ്ടങ്ങള്‍ മുതല്‍ പൊട്ടിയ ട്യൂബ് ലൈറ്റുകളും പിഞ്ഞാണപ്പാത്രങ്ങളും എന്നു വേണ്ട കേടു വന്നതെന്തും  എല്ലാവരും കിണറുകളില്‍ വലിച്ചെറിഞ്ഞിരുന്നു. നമ്മള്‍ പുരോഗതിയില്‍  നിന്ന്    പുരോഗതിയിലേക്ക് കുതിക്കുകയാണെന്നും കിണറും കുളവും പോലെയുള്ള ഭൂതകാല പ്രേതങ്ങളൊന്നും നമുക്കാവശ്യമില്ലെന്നുമായിരുന്നു അന്നത്തെ നാട്യം. കുടിവെള്ളം ഇങ്ങനെ മലിനമാക്കി ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുന്നത് തെറ്റാണെന്നും നമ്മളല്ലെങ്കില്‍ നമ്മുടെ അടുത്ത തലമുറ ഇതിനു കനത്ത വില കൊടുക്കേണ്ടി വരുമെന്നും പറയുന്നവര്‍ ഇന്നെന്ന പോലെ അന്നും ഉണ്ടായിരുന്നു. എണ്ണത്തില്‍  കുറവായ അവരെ ആരും അന്നു പരിഗണിച്ചിരുന്നില്ലെന്നു മാത്രമല്ല പരിഹസിക്കുകയും അറു പിന്തിരിപ്പന്മാര്‍ എന്ന് കൂവിയാര്‍ക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അവരുടെ അമ്മാതിരി ഉല്‍ക്കണ്ഠകള്‍ക്കും   മാലിന്യം നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞ ആ  കിണറുകള്‍ക്കും മുകളിലൂടെ അധികം താമസിയാതെ ടാറിട്ട് മിനുങ്ങുന്ന റോഡുകളും അവയിലൂടെ  കുതിച്ചു  പായുന്ന വലിയ വലിയ കാറുകളും വന്നു.  

പൈപ്പുകളിലൂടെ എല്ലാ ദിവസവും  ഇരുപത്തിനാലു മണിക്കൂറും വെള്ളമൊഴുകാതായപ്പോള്‍,  ഒഴുകുന്ന വെള്ളത്തില്‍  തന്നെ മാലിന്യങ്ങള്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ കൈയില്‍ പണമുള്ള പലരും കുഴല്‍ക്കിണറുകള്‍ നിര്‍മ്മിച്ചു. ആദ്യകാലങ്ങളില്‍ കുഴല്‍ കിണറുകള്‍ ജലപ്പുഞ്ചിരി തൂകിയെങ്കിലും പിന്നെപ്പിന്നെ അവയിലും വരണ്ട പാറക്കെട്ടുകളുടെ മുഖം കറുപ്പിക്കല്‍ ദൃശ്യമായിത്തുടങ്ങി. നമ്മുടെ കുന്നുകളും മരങ്ങളും  മണലുമെല്ലാം  വലിയ ലോറികളില്‍ കയറി ഒരിക്കലും തിരികെ വരാത്ത നെടുങ്കന്‍ യാത്രകള്‍  പോയി. അങ്ങനെ 3000 mm   മഴ പെയ്യുന്ന കേരളത്തിലും നദികളും  തടാകങ്ങളും കുളങ്ങളും വരണ്ടു. കാലം പിന്നെയും  പോകെ പലയിടങ്ങളിലും  വെള്ളം  ജനകീയ സമരങ്ങളുടെ പ്രധാന  കാരണമായി മാറി.  

നൂറ്റി ഇരുപത്തിരണ്ട് ലോകരാഷ്ട്രങ്ങളൂടെ പട്ടികയില്‍ കുടിവെള്ളത്തിന്‍റെ ശുദ്ധിക്കണക്കെടുത്താല്‍ ഇന്ത്യയുടെ സ്ഥാനം നൂറ്റി ഇരുപതാണത്രെ! നാല്‍പത്തേഴു ശതമാനം ഇന്ത്യാക്കാര്‍ക്ക് മാത്രമേ സ്വന്തം താമസസ്ഥലങ്ങളില്‍ ആവശ്യത്തിനു  വെള്ളം ലഭ്യമാകുന്നുള്ളൂ. ബാക്കിയുള്ളവരില്‍ പതിനേഴു ശതമാനം പേര്‍  വളരെയധികം  ദൂരം സഞ്ചരിച്ചാണ് വീട്ടാവശ്യത്തിനുള്ള വെള്ളം സംഭരിക്കുന്നത്. വെള്ളം സംഭരിക്കുന്നതാകട്ടെ  തീര്‍ച്ചയായും സ്ത്രീകള്‍ക്ക് മാത്രമായി നീക്കിവെയ്ക്കപ്പെട്ട ജോലിയുമാണ്. 

ലോകമാകെയുള്ള വെള്ളത്തിന്‍റെ നാലു ശതമാനമാണ് ഇന്ത്യയുടെ പക്കലുള്ളത്. ജനസംഖ്യയിലാകട്ടെ നമുക്ക് രണ്ടാം സ്ഥാനമാണ്. അതുകൊണ്ടു  തന്നെ പെയ്യുന്ന മഴയെ സംഭരിച്ചു സൂക്ഷിക്കാനും കൂടുതല്‍ ഉത്തരവാദപ്പെട്ട  രീതിയില്‍ വെള്ളത്തിന്‍റെ ഉപഭോഗം നടത്താനും ഇനിയും നമ്മള്‍ പഠിക്കുന്നില്ലെങ്കില്‍ നമ്മെ കാത്തിരിക്കുന്നത് വെള്ളമില്ലായ്മയുടെ ദുരിതപൂര്‍ണമായ വരണ്ട ദിനങ്ങള്‍  തന്നെയായിരിക്കും. കുപ്പിവെള്ളക്കമ്പനികളും ടാങ്കര്‍ ലോറികളുമായിരിക്കും നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ ഭാവിയില്‍  അടയാളപ്പെടുത്തുന്നത്.  

മഴവെള്ളക്കൊയ്ത്ത് ഇന്ത്യാക്കാരെ സംബന്ധിച്ച്  അങ്ങനെ ഒരു പുതിയ കാര്യമൊന്നുമല്ല. ബി സി മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ തന്നെ ഗുജറാത്തിലെ കച്ചില്‍ മഴവെള്ളക്കൊയ്ത്ത്  ആരംഭിച്ചിരുന്നു. ബലൂചിസ്താനിലും കൃഷിക്കാര്‍ അന്നേ ഈ വിദ്യ പ്രാവര്‍ത്തികമാക്കിയിരുന്നുവത്രേ.തമിഴ് നാട്ടില്‍  ചോളരാജാക്കന്മാരാണ് മഴവെള്ളം ശേഖരിക്കുന്ന ഏര്‍പ്പാടുണ്ടാക്കിയത്. തഞ്ചാവൂരിലെ ബൃഹദ്ദേശ്വരക്ഷേത്രത്തില്‍ നിന്നും മഴവെള്ളം,  ശിവഗംഗ എന്ന സംഭരണിയില്‍  സൂക്ഷിച്ചിരുന്നു. നാല്‍പത്തൊന്നു കോടി  പതിനഞ്ചുലക്ഷം മീറ്റര്‍ ക്യൂബ് വെള്ളം  ശേഖരിക്കാനുള്ള സംവിധാനങ്ങള്‍ അക്കാലത്തുണ്ടായിരുന്നു പോലും. രാജസ്ഥാനിലെ ഥാര്‍ മരുഭൂമിയിലും മധ്യപ്രദേശിലും മഹാരാഷ്ട്രയിലുമെല്ലാം പഴയ കാലത്തു തന്നെ മഴവെള്ളക്കൊയ്ത്തുണ്ടായിരുന്നു.

എല്ലാ കെട്ടിട നിര്‍മ്മാണങ്ങളിലും  മഴവെള്ളക്കൊയ്ത്ത്  നിയമപരമായിത്തന്നെ നിര്‍ബന്ധമാക്കുകയും വീടുകളില്‍ ഇക്കാര്യം ചെയ്യുന്നവര്‍ക്ക് പ്രത്യേകം  അംഗീകാരങ്ങളോ ചില നികുതി ആനുകൂല്യങ്ങളോ ഒക്കെ നല്‍കുകയും വേണം. മഴവെള്ളക്കൊയ്ത്ത്  വിദഗ്ധമായി  ചെയ്യാനറിയാവുന്നവരുടെ ലഭ്യത ഉറപ്പ്  വരുത്തണം.  അഥവാ  തനിച്ചു ചെയ്യാന്‍ തല്‍പര്യമുള്ളവര്‍ക്ക് ആവശ്യമായ സാങ്കേതികജ്ഞാനവും ഉപകരണങ്ങളും  നല്‍കാന്‍ ശ്രമിക്കണം. സര്‍വോപരി പുതിയ തലമുറയെ വെള്ളത്തിന്‍റെ  യഥാര്‍ഥ മൂല്യമെന്തെന്ന് അതെങ്ങനെ ജാതി മത വര്‍ഗ വര്‍ണ  ലിംഗ രാഷ്ട്ര ഭേദമില്ലാതെ  ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലെല്ലാവരുടെതുമാകുന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കണം.

ഒഴിഞ്ഞ  വെള്ളക്കുപ്പികളുമേന്തി “തണ്ണിയിരുക്കാ”  എന്നു ചോദിച്ച്  കടകള്‍  കയറിയിറങ്ങുന്ന  തമിഴത്തി വീട്ടമ്മമാരുടെ ഇടയില്‍ നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഞാനിങ്ങനെയൊക്കെ  ഓര്‍ത്തു പോകുന്നു.