കുറച്ച് സ്ലേറ്റ് വിചാരങ്ങള്‍ ...

( 20 -07 – 2013 ന് ഫേസ്ബുക്കില്‍ പോസ്റ്റ് ചെയ്തത് )  

ഇപ്പോള്‍  തീര്‍ത്തും  കാലഹരണപ്പെട്ടു  കഴിഞ്ഞ  ഒന്നാണെന്ന് തോന്നുന്നു  ഞാനൊക്കെ എഴുതാന്‍  പഠിച്ച സ്ലേറ്റ്. സ്ലേറ്റുണ്ടാകുന്നത്  ഒരു  വലിയ വെളുത്ത  മരത്തിലാണെന്ന്  ഞാന്‍ വിചാരിച്ചിരുന്നു. നാലുവശവും  വെളുത്ത  മരച്ചട്ടത്തില്‍ ഉറപ്പിച്ച് ,  സ്ലേറ്റ് കിട്ടിയിരുന്നതാവും  അതിനു  കാരണമെന്ന്  ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക്  തോന്നുന്നുണ്ട്.  പുതിയ സ്ലേറ്റ്  ഒരു മുന്നറിയിപ്പുമില്ലാതെ പൊട്ടിപ്പോകുമ്പോള്‍ ...  അതും ഉടച്ചു കഴിഞ്ഞോ എന്ന ചോദ്യമുയരുമ്പോള്‍ സൂക്ഷിക്കണം   എന്ന താക്കീതു  കിട്ടുമ്പോള്‍ അപ്പൊഴൊക്കെയും  ഞാന്‍ വിചാരിക്കും ... ഒരു സ്ലേറ്റ് മരമുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍... പേരയ്ക്കയും ചാമ്പക്കയും ഒക്കെ  പറിക്കുന്ന മാതിരി ഇഷ്ടം പോലെ സ്ലേറ്റ്  പറിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞെങ്കില്‍... 

ആ മരച്ചട്ടവും ഒരു  കുഴപ്പക്കാരനായിരുന്നു. അതിവേഗമാണ്  ആ ചട്ടത്തിന്‍റെ വെണ്മ മാറി ഒരു തരം  മങ്ങിയ   തവിട്ട്  നിറമാകുന്നത്. ചെളിയൂം വിയര്‍പ്പും ഒക്കെ പറ്റുന്നതാവാം കാരണം.  ചട്ടത്തിന്‍റെ മങ്ങിയ   തവിട്ട്  നിറം  എന്നെ എപ്പോഴും അലോസരപ്പെടുത്തി.  അരമുള്ള  ഒരു ഇലയെ  പരിചയപ്പെട്ടത്  അങ്ങനെയാണ്. പാറോത്തിന്‍റെ  ഇല എന്നായിരുന്നു അതിനെ വിളിച്ചിരുന്നത്. പാറോത്തിന്‍റെ  ഇലയ്ക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു ആവശ്യത്തിനു ഗമ.  പാറോം  താമസിച്ചിരുന്നത്  എപ്പോഴും  കിണറിന്‍റെ  വങ്കുകളിലായിരുന്നു. പ്രാവ് മുട്ടയിടുന്ന,  പൊന്മ  നീലപ്പട്ടുസാരിയുടുത്ത്  സിനിമയ്ക്കോ  കല്യാണത്തിനോ  പോവാനെന്ന മട്ടില്‍,  സൂത്രത്തില്‍  ഇര പിടിക്കാനിരിക്കുന്ന,  വങ്കുകളിലായിരുന്നു പാറോം കുടി പാര്‍ത്തിരുന്നത്. വീട്ടില്‍  മാത്രമല്ല,  അയല്‍വക്കങ്ങളിലെ വീടുകളിലും  അങ്ങനെ തന്നെയായിരുന്നു.  ചുരുക്കത്തില്‍  പാറോത്തിന്‍റെ  ഇലയും  മുതിര്‍ന്നവരുടെ സഹായമില്ലാതെ എളുപ്പത്തില്‍  ലഭ്യമായിരുന്നില്ല.  

കുറെ എഴുതിക്കഴിയുമ്പോള്‍  സ്ലേറ്റ്  നരയ്ക്കും... അക്ഷരങ്ങള്‍  തെളിയാതാകും ... അപ്പോള്‍  സ്ലേറ്റിനെ മഷി  മുക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. അതിനു ഒരു മഷിക്കട്ട വാങ്ങണമായിരുന്നു. സ്കൂളിനു മുന്നിലെ  പെട്ടിക്കടയില്‍ ഈ  മഷിക്കട്ട ലഭ്യമായിരുന്നു. മഷിയിട്ടു കഴിഞ്ഞാല്‍  സ്ലേറ്റിനു വീണ്ടും പുതിയതെന്ന പോലെ  കറുപ്പ് നിറം കിട്ടാറുണ്ടായിരുന്നു. മരച്ചട്ടത്തില്‍  മഷിയുടെ കറുപ്പ്  പറ്റുമെന്നതുകൊണ്ട് അന്ന് പാറോത്തിന്‍റെ  ഇലയും  നിര്‍ബന്ധമായും  ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നു. വീട്ടില്‍ ചില്ലറ  മരപ്പണികള്‍ ചെയ്തിരുന്നവരുടെ പക്കലാണ് ഉരക്കടലാസ്സെന്ന  സാന്‍ഡ് പേപ്പര്‍  ഞാനാദ്യം കാണുന്നത്. മരത്തിനും ഇരുമ്പിനും വെവ്വേറേ  ഉരക്കടലാസ്സുകള്‍ ഉണ്ടെന്ന് അവരാണ് പറഞ്ഞു തന്നതും.  അവര്‍  പലപ്പോഴും  എന്‍റെ  സ്ലേറ്റിന്‍റെ മരച്ചട്ടം  ഉരച്ചും  തന്നിരുന്നു.  

സ്ലേറ്റിലെഴുതിയത്  മായ്ക്കാന്‍  മഷിത്തണ്ടെന്ന പളുങ്ക് തണ്ടും പച്ചയിലയുമുള്ള ഒരു ചെടിയുണ്ടായിരുന്നു. മഴക്കാലത്താണ് ആ  ചെടി ഇഷ്ടം പോലെ  മുളച്ചു കണ്ടിട്ടുള്ളത്. മറ്റൊന്ന്  ചണ്ണ എന്ന് വിളിക്കുന്ന ഒരു സുന്ദരന്‍  പൂവുള്ള ചെടിയായിരുന്നു. തൂവെള്ളപ്പൂക്കളുടെ അരികുകളിലെ പാടലവര്‍ണം  അതീവ ചേതോഹരമായിരുന്നു. എന്നാല്‍  ആ ചെടികള്‍ പറിച്ചെടുക്കുന്നത് ഒട്ടും എളുപ്പമായിരുന്നില്ല.  ഓരോ ചെടി പറിയ്ക്കുന്നതും  അതിനോട്  ചെയ്യുന്ന പരമദ്രോഹമാണെന്ന് അമ്മീമ്മ എന്നും  പറയാറുണ്ട്. അത്യാവശ്യമാണെങ്കില്‍  തീര്‍ത്തും അത്യാവശ്യമാണെങ്കില്‍ വേറൊരു മാര്‍ഗവുമില്ലെങ്കില്‍   എന്നായിരുന്നു  ഇക്കാര്യങ്ങളിലെ  അവരുടെ നിലപാട്. 

‘അതൊരു കാട്ട് ചെടിയല്ലേ ‘ എന്നാരെങ്കിലും നിസ്സാരമാക്കിയാല്‍... ‘ കാട്ടുചെടിക്കും കാടിനും ഒന്നും ജീവിക്കേണ്ടേ നമ്മള്‍  മാത്രം ഇങ്ങനെ ഥാം  ഥോം ന്ന്  ജീവിച്ചാല്‍ മതിയോ ‘  എന്ന്  അമ്മീമ്മ  ചോദിക്കുമായിരുന്നു. 

ഇന്ന്  അമ്മീമ്മയുടെ നിലപാട് മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടെങ്കിലും  അക്കാലത്ത്  അതൊന്നും തീരെ മനസ്സിലായിരുന്നില്ല. എന്താ അമ്മീമ്മ ഇങ്ങനെ എന്ന് വിചാരിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. എങ്കിലും മഷിത്തണ്ടും ചണ്ണയും പറിക്കാനായുമ്പോള്‍ ഒരു  പരിഭ്രമവും കുറ്റബോധവും തിക്കുംപൊക്കും നോക്കലും ഒക്കെ  ഉണ്ടായിരുന്നു. കഴിയുന്നത്ര കുറച്ചു മാത്രമേ  ചെയ്തിട്ടും ഉള്ളൂ.  

പിന്നെ ഉള്ളത്  ഒരു കള്ളിച്ചെടിയാണ്. അത് വീട്ടില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട്  അയല്‍പക്കത്തെ  കുട്ടികള്‍ ആരെങ്കിലും  കാരുണ്യപൂര്‍വം ദാനം ചെയ്താല്‍ മാത്രമേ  അത് കിട്ടിയിരുന്നുള്ളൂ.  കുറെ നാള്‍  നനവൂറി നില്‍ക്കുമെന്നതുകൊണ്ട്  ഒരു കഷ്ണം  കിട്ടിയാല്‍  കാര്യം  കുശാലായിരുന്നു.  ദിവസം ചെല്ലുന്തോറും ആ  കഷണത്തിനു ഒരു  തരം  മണമുണ്ടാകുമെന്ന ഒറ്റക്കുഴപ്പം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. 

കുത്തിവെയ്ക്കാന്‍  വേണ്ട  മരുന്ന് വന്നിരുന്ന  വെളുത്ത  ചെറിയ കുപ്പികളുണ്ടായിരുന്നു അന്നൊക്കെ. അതിനു  റബറിന്‍റെ ഒരടപ്പും  പിന്നെ ടിന്നിന്‍റെ  ഒരു  സീലുമുണ്ടായിരുന്നു.  അച്ഛന്‍  ഒരു  മൈക്രോ മിനി അരം കൊണ്ട് ആ സീല്‍ തുറന്ന് റബര്‍ അടപ്പ് മാറ്റി  കുപ്പിക്കുള്ളിലെ മരുന്ന് സിറിഞ്ചില്‍  എടുക്കുന്നത് ഞാന്‍  അല്‍ഭുതത്തോടെ നോക്കുകയും അതിശയിച്ചു  നില്‍ക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. കുത്തിവെയ്ക്കുന്നത് വേദനയാണെങ്കിലും സിറിഞ്ചും സൂചിയും  തിളപ്പിക്കുന്നത് മുതലുള്ള  മുന്നൊരുക്കങ്ങള്‍ അച്ഛന്‍ ചെയ്യുന്നത്  നോക്കി  നില്ക്കാന്‍  ഞാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു .

സഹപാഠിയായ മാധവനാണ് ഒരു ദിവസം ഇതുമാതിരി   വെളുത്ത കൊച്ചുകുപ്പിയില്‍ ഒരു ചെറിയ കുഴല്‍ പിടിപ്പിച്ച് കുപ്പിക്കുള്ളില്‍  വെള്ളം നിറച്ച് ശ് ... ശ്  എന്ന് പീച്ചിക്കൊണ്ട് സ്ലേറ്റ്  മായിക്കുന്ന അല്‍ഭുത വിദ്യയുമായി ക്ലാസ്സില്‍ വന്നത്. എന്തായിരുന്നു മാധവന്‍റെ  അന്നത്തെ  ഒരു ഗമ! അന്നേ ഹിന്ദി അറിയുന്ന കാശ്മീരിലെ പൂഞ്ചില്‍  ജനിച്ച  പത്രാസുകാരനായിരുന്നു  മാധവന്‍. അവന്‍റെ  അച്ഛന്‍ പട്ടാളക്കാരനായിരുന്നു. കുപ്പികള്‍ക്ക്  പഞ്ഞമുണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും ആ റബര്‍ അടപ്പ് തുളച്ച്  അതിലേക്ക്  ഒരു  കഷ്ണം  വയര്‍  ഇറയ്ക്കിവെച്ച്... ( ഓ,  മറന്നു ...  വയറിനുള്ളിലെ ചെമ്പ്  കമ്പികള്‍ വലിച്ചു കളയാനുണ്ടായിരുന്നു... ) അങ്ങനെ  ഒരു കുപ്പി തയാറാക്കാനും എനിക്കൊത്തിരി സമയം ചെലവാക്കേണ്ടി വന്നുവെന്നാണോര്‍മ്മ. കുറെ പിന്നാലെ നടന്ന് കെഞ്ചീട്ടും എന്നെ പരിഗണിക്കാതിരുന്ന മാധവന്‍  എന്‍റെ പക്കലുണ്ടായിരുന്ന റോസാപ്പൂവിന്‍റെ  ഒറിജിനല്‍ ഫോട്ടൊയും പത്തു പതിനഞ്ചു വെളുത്ത കുപ്പികളും  കൊടുത്തപ്പോഴാണ്   ആ അല്‍ഭുത വിദ്യ  എനിക്കും  കൈമാറിയത്.. ...