അയ്യോ!! ദേ, നിൽക്കണു ഒരു ഫെമിനിസ്റ്റ്

ഈയിടെ വിവാഹിതനായ ഒരു സുഹ്റുത്തീന്റെ ഇ-മെയിൽ കിട്ടി. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് രണ്ട് നാൾക്കകം ഔദ്യോഗിക ആവശ്യത്തിനായി നവവധുവിനെ തനിച്ചാക്കി പോകേണ്ടി വന്നതും കഴിയുന്നത്ര വേഗത്തിൽ മടങ്ങി വരാൻ ശ്രമിച്ചതുമെല്ലാം സരസമായി വിവരിച്ച മെയിൽ. ഭർത്താവ് തിരിച്ച് വന്നപ്പോൾ ഭാര്യ ലേശം പോലും പരിഭവപ്പെട്ടില്ല, എന്നാലും ഉള്ളിൽ പരിഭവം കാണുമോ എന്നു കരുതി, വൈകീട്ട് നഗരത്തിലെ വലിയൊരു സാരിക്കടയിൽ കൊണ്ടു പോയി ‘ഇഷ്ടപ്പെട്ട സാരി വാങ്ങിക്കോളൂ‘ എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ ഭാര്യ ‘വേണ്ട, എനിക്ക് ധാരാളം സാരികളുണ്ടല്ലോ‘ എന്നാണത്രെ മറുപടി പറഞ്ഞത്. എന്നാൽ ‘ചൂരിദാറോ മിഡിയോ വാങ്ങിക്കൊള്ളൂ‘ എന്നായി നവവരൻ. ‘വേണ്ട, എനിക്ക് വസ്ത്രങ്ങളിൽ കമ്പമില്ല, നമുക്ക് വല്ല ബുക് ഷോപ്പിലും പോകാം‘ എന്ന് അഭിപ്രായപ്പെട്ട വധു, ഒരു ഫെമിനിസ്റ്റാണെന്നാണ് തോന്നുന്നതെന്ന് ആ സുഹ്റുത്ത് വ്യാകുലപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

പെണ്ണുങ്ങൾക്കായി പ്രത്യേകം ലേബൽ ചാർത്തിയ പെരുമാറ്റരീതികളിൽ ചെറുതായി ഒരു വ്യത്യാസം കാണിക്കുന്നവളെ കണ്ടാൽ ചില ആണുങ്ങളും ചില പെണ്ണുങ്ങളും അപ്പോൾ ‘ദേ ഒരു ഫെമിനിസ്റ്റ് ‘ എന്നു പറഞ്ഞ് ബഹളം കൂട്ടും. പിന്നെ ചുവപ്പ് കണ്ട കാളയുടെ പരാക്രമമാണ്.

ഒരു പുത്തൻ ഭർത്താവ് ഭാര്യയെ സുഹ്റ്ത്ത് സദസ്സിൽ ഇങ്ങനെ പരിചയപ്പെടുത്തി. ‘എന്റെ ഭാര്യ, നാട്ടുകാരൊക്കെ ഫെമിനിസ്റ്റ് എന്നു പറയുന്നു.’

ഭർത്താവിന്റെ തോഴനു സഹിച്ചില്ല. ‘ഫെമിനിസമൊന്നും നിന്റ്ടുക്കൽ സമ്മതിക്കരുത്, മര്യാദക്ക് നല്ല ഒതുക്കമുള്ള ഭാര്യയായാൽ മതി‘.

ഈ ഭാര്യ എങ്ങനെ ഒരു ഫെമിനിസ്റ്റായി എന്നല്ലേ? കോളേജിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ സ്ത്രീധനത്തെ ഒരു പിശാചായി ചിത്രീകരിച്ചു കൊണ്ട് ഒരു സെറ്റ് പെയിന്റിംഗുകൾ ചെയ്തു!!!.

കോളേജു മാഗസിനിൽ സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെപ്പറ്റി കവിത എഴുതിയതും ഒന്നോ രണ്ടോ ജാഥകളിൽ മുദ്രാവാക്യം വിളിച്ചതും ചില്ലറ നാടകങ്ങളിൽ അഭിനയിച്ചതും ഒക്കെ കാരണമായി ഫെമിനിസ്റ്റുകളെന്ന അപഖ്യാതി കേൾക്കേണ്ടി വന്ന പെണ്ണുങ്ങളാണ് നമ്മുടെ നാട്ടിൽ അധികവും. ഫെമിനിസ്റ്റ് എന്നാൽ പുരുഷവിദ്വേഷി, പുരുഷ വിരോധി, കുടുംബം തകർക്കുന്നവൾ എന്നാണ് വ്യാവഹാരിക അർഥമെന്ന് എല്ലാവരും ഉറച്ച് വിശ്വസിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ ആ അപഖ്യാതി കേൾക്കാതിരിക്കയല്ലേ വേണ്ടത്?
അതുകൊണ്ടാണ് ‘ഞാനൊരു കള്ളിയല്ല, ഞാനൊരു കൊലപാതകിയല്ല‘ എന്ന് പറയുന്ന ഗതികേടോടെ പെണ്ണുങ്ങൾ ‘ഞാനൊരു ഫെമിനിസ്റ്റല്ലാ, ഫെമിനിസ്റ്റല്ലാ‘ എന്നു വിളിച്ച് പറയാറ്. സത്യത്തിൽ ഇത്രമാത്രം ഭയപ്പാടോടെയും ദൈന്യത്തോടെയും കരഞ്ഞ് പറയാനുള്ള ക്രിമിനൽ പശ്ചാത്തലമുണ്ടോ ഈ അവസ്ഥയ്ക്ക് ? ഞാൻ സ്ത്രീ പക്ഷത്തു നിന്നുകൊണ്ട് രാഷ്ട്രീയത്തേയും വിപ്ലവങ്ങളേയും പരിസ്ഥിതിയേയും സമ്പദ് വ്യവസ്ഥയേയും ശാസ്ത്രത്തേയും മതത്തേയും ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളേയും ചരിത്രത്തേയും കലയേയും സാഹിത്യത്തേയും ഇതെല്ലാം ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഈ വിശാല പ്രപഞ്ചത്തേയും മനസ്സിലാക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെന്ന നിലപാട് ഇത്ര വലിയ ഒരു അപരാധവും ദുഷ്പേരുമാകുന്നതെങ്ങനെയാണ്?

പണ്ട് സ്വാതന്ത്ര്യ സമരക്കാലത്ത് ഇംഗ്ലീഷുകാർ ഇൻഡ്യ വിട്ടു പോകണം എന്നു വാദിച്ചിരുന്ന, അതിനായി തല്ലു കൊണ്ടും നിരാഹാരം കിടന്നും സമരം ചെയ്തിരുന്ന, ഒരു കൂട്ടം മനുഷ്യരെ ‘കോൺഗ്രസ്സ്കാരാ‘ എന്നു വിളിച്ച് പരിഹസിച്ചിരുന്നുവത്രെ. നല്ല ചങ്കുറപ്പുള്ളവർ, സ്വന്തം ബോധ്യങ്ങളിൽ നല്ല ഉറപ്പുള്ളവർ, അവർ മാത്രമേ ‘അതെ, ഞാനൊരു കോൺഗ്രസ്സുകാരനാണ്‘ എന്ന് സമ്മതിക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ. സ്വാതന്ത്ര്യം പടി വാതിലിൽ വരാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ, അധികാരത്തിന്റെ രുചിയക്ക് ആർത്തി പെരുത്ത് ഒരു ഫാഷൻ എന്ന രീതിയിൽ എല്ലാവരും കോൺഗ്രസ്സാവുകയും ഗാന്ധിത്തൊപ്പി വെയ്ക്കുകയും ചർക്കയിൽ നൂൽ നൂൽക്കുകയും ചെയ്ത കാലത്തെപ്പറ്റിയല്ല പറയുന്നത്. കോൺഗ്രസ്സ് എന്ന് കേട്ടാൽ അധികാരി വർഗ്ഗം നിഷ്ഠൂര മർദ്ദനങ്ങളുമായി വിറളിയെടുത്തിരുന്ന ദുരിതകാലത്തെ പറ്റിയാണ് പറയുന്നത്.

എല്ലാ മനുഷ്യർക്കും ഒരുമിച്ച് വഴി നടക്കുവാനും ഒന്നിച്ചിരുന്നുണ്ണുവാനും ഒന്നിച്ച് വിദ്യയഭ്യസിക്കാനും എല്ലാവർക്കും മനുഷ്യരായി ജീവിക്കാനും വേണ്ടി കഠിനമായ സമരമുറകൾ സ്വീകരിക്കേണ്ടതായി വന്ന അയിത്തോച്ചാടന പ്രസ്ഥാനത്തിനും, ക്രൂരമർദ്ദനത്തിനൊപ്പം അപലപനീയമായ വട്ടപ്പേരുകൾ ഇഷ്ടം പോലെ ലഭിച്ചിരുന്നു. സമരപരമ്പര വിജയങ്ങൾ കൊയ്തപ്പോൾ വട്ടപ്പേരുകൾ ബഹുമതികളായിത്തീർന്നു.

സമത്വമെന്ന സ്വപ്നത്താൽ മാത്രം പ്രചോദിതരായി ഒന്നുമില്ലാത്തവന്റെ ജീവിതം മെച്ചപ്പെടുത്താൻ അനിവാര്യമായ സമരം ചെയ്ത ഒരു കൂട്ടം മനുഷ്യരെ വേട്ടയാടിപ്പിടിച്ച് ‘അവനൊരു കമ്യൂണിസ്റ്റാ‘ എന്നു പറഞ്ഞ് ക്രൂരമായ പീഡനങ്ങൾ ഏൽപ്പിച്ചിരുന്ന കാലത്തും നല്ല ധൈര്യമുള്ളവർ, സ്വന്തം ആശയങ്ങളിൽ ഉറച്ച് വിശ്വസിക്കുന്നവർ, അവർ മാത്രമേ ‘ശരിയാണ്, ഞാനൊരു കമ്യൂണിസ്റ്റാണ് ‘എന്ന് ഏൽക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ.

ഭൂരിഭാഗം മതവിശ്വാസികളും, മുതലാളിത്തം മാത്രമാണ് ലോകാവസാനം വരെയും നിലനില്പൂള്ള ഒരേ ഒരു വ്യവസ്ഥിതി എന്നു വിശ്വസിക്കുന്നവരും, ഇപ്പോഴും കമ്യൂണിസ്റ്റാകുന്നത് കൊടിയ പാപമാണെന്ന് തന്നെയല്ലേ കരുതുന്നത്?

അധികാരം പാർട്ടിയുടെ കൈയിൽ വന്നു കഴിയുമ്പോഴാണല്ലോ സർവ വ്യാപികളായ പൌഡറിട്ടു മിനുങ്ങിയ എല്ലാ പുരോഗമനക്കാരും ഒരു ഇടത് ലൈനാവുന്നത്. അധികാരമില്ലാത്ത പാർട്ടിയിൽ , വെറും പാർട്ടി വിശ്വാസികൾ മാത്രമെ കാണൂ. പാർട്ടി അധികാരത്തിലെത്തുന്ന നല്ല നാളെയിൽ തങ്ങളുടെ ജീവിതം മെച്ചപ്പെടുമെന്നു കരുതുന്ന അണ്ടനും അടകോടനും പാർട്ടിയുടെ തന്നെയും കണക്കിലൊന്നും പെടാത്ത അവരുടെ പെണ്ണുങ്ങളും മാത്രമായ വിശ്വാസികൾ.

ഇപ്പോഴും ഈ ഇരുപത്തൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലും ഫെമിനിസവും ഫെമിനിസ്റ്റുകളും അവകാശബോധത്തിന്റെയും സമരങ്ങളുടേയും നിരന്തരവും അതീവ നീണ്ടതുമായ പാതയുടെ പ്രവേശനകവാടത്തിലെത്തിയിട്ടേയുള്ളൂ . അതുകൊണ്ട് പെണ്ണിന്റെ അവകാശങ്ങൾക്കായി പൊരുതുമ്പോൾ പോലും ഒരു പെണ്ണിന് എല്ലായ്പ്പോഴും നിലവിലുള്ള വ്യവസ്ഥിതിയുടെ നിയമങ്ങളെ അനുസരിക്കുന്നതായുള്ള ഒരു വിധേയ പ്രകടനപത്രിക പുറത്തിറക്കേണ്ടി വരാറുണ്ട്. ‘ഞാനൊരു നല്ല സ്ത്രീയാണ്, കുടുംബത്തിനകത്ത് ഒതുങ്ങിക്കഴിയുവാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവൾ, പക്ഷെ, ഇതാ നോക്കു എന്റെ ഗതികേട് കൊണ്ട് എനിക്കിങ്ങനെ സമരം ചെയ്യേണ്ടി വരുന്നു.’ ക്ഷമാപണത്തോടെ തല കുമ്പിട്ടു കൊണ്ട് ഒരു ഘോരാപരാധം ചെയ്യുമ്പോലെ അവൾ സമരം ചെയ്യുന്നു. ഇൻഡ്യയിലെ മുസ്ലിമുകളോട് സദാ ഇൻഡ്യയോടുള്ള ലോയൽട്ടി തെളിയിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെടാറുള്ളതു പോലെ, പെണ്ണും എല്ലായ്പ്പോഴും നിലവിലുള്ള വ്യവസ്ഥിതിയോട് തന്റെ ലോയൽട്ടി തെളിയിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കണം. ‘ഞാൻ അവകാശം ചോദിക്കുകയല്ല, പ്ലീസ് ഗതികേട് കൊണ്ടാണ്, ഞാൻ ഒരു ഫെമിനിസ്റ്റ് അല്ല. പുരുഷവിദ്വേഷിയോ പുരുഷവിരോധിയോ അല്ല. ഒരു പുരുഷന്റെ സംരക്ഷണത്തിൽ അടങ്ങിയൊതുങ്ങി കഴിയുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു പാവം; എന്നെ മനസ്സിലാക്കൂ പ്ലീസ്.‘

അവകാശബോധം അല്പം പോലും പ്രകടിപ്പിയ്ക്കാത്തവളും കഠിനമായി ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടുന്നവളുമായ പാവം പെണ്ണിനോട് ചില്ലറ പരിഗണനകളൊക്കെ ചുരുക്കം ചിലർ ഇപ്പോൾ കാണിക്കുന്നുണ്ട്. ‘നമ്മൾ സ്ത്രീകളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കുന്നവരാണ്, സ്ത്രീകളെ ബഹുമാനിക്കുകയും സ്നേഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരാണ്‘ എന്നൊക്കെ ഒരു അനുതാപം പ്രകടിപ്പിക്കാറുണ്ട്. ‘ജാതിയിൽ താഴ്ന്നവർക്ക് ഞാൻ വെള്ളം കൊടുത്തു, ചെരിപ്പിട്ട് മുറ്റത്തേക്ക് കയറാൻ സമ്മതിച്ചു, ഭക്ഷണം കൊടുത്തപ്പോൾ അയാളുടെ വിരലിൽ തൊട്ടുവെങ്കിലും ഞാൻ കുളിക്കാനൊന്നും പോയില്ല,‘ എന്നും മറ്റും ചില സവർണ്ണർ തങ്ങളുടെ പുരോഗമനവും പരിഷ്ക്കാരവും വിശദീകരിക്കുന്നതു പോലെയാണ് ഈ ഉപാധികളോടെയുള്ള പരിഗണന. ജാതിയിൽ താഴ്ന്നവൻ വല്ല അവകാശവും പറഞ്ഞു വന്നാൽ പിന്നെ തീർന്നു, ഉടനെ അവന്റെ കുടിലുകൾക്ക് തീ കൊടുക്കലായി,അവന്റെ പെണ്ണിനെ ബലാത്സംഗം ചെയ്യലായി, ആസിഡ് ഒഴിക്കലായി, എന്തക്രമവും അരങ്ങേറലായി. ഈ താഴ്ന്ന ജാതിക്കാരനെ പോലെ തന്നെ, അവകാശബോധത്തോടെ ഒരു സ്ത്രീ സമരത്തിനു പുറപ്പെട്ടാൽ സംഗതികളാകെ മാറും. ആ സ്ത്രീ ഉടനെ നല്ല തല്ലു കിട്ടേണ്ടവളും,തന്റേടിയും,ഒരുമ്പെട്ടോളും, ഇവിടത്തെ നല്ലവരായ സ്ത്രീ സമൂഹം ഒരിക്കലും അനുകരിക്കാൻ പാടില്ലാത്ത ഒരു മോശക്കാരിയുമാവുന്നതു കാണാം.

സ്ത്രീകൾക്ക് തന്നെ ഫെമിനിസ്റ്റുകളെക്കുറിച്ച് തീരെ അഭിപ്രായമില്ല എന്നാണ് പൊതു സമൂഹത്തിന്റെ ഒരു കാഴ്ചപ്പാട്. ആദ്യം പെണ്ണുങ്ങളൊക്കെ ഫെമിനിസ്റ്റ് കൊടിക്കീഴിൽ അണിനിരക്കട്ടെ, പിന്നീടാവാം പുരുഷന്മാർ ഈ പ്രശ്നങ്ങളെ മനസ്സിലാക്കുന്നത് എന്നാണ് കൂടുതൽ പുരുഷന്മാരും അഭിപ്രായപ്പെടുന്നത്. അവശരും ദുർബലരും ദളിതരും പാർശ്വവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യരും ദരിദ്രരും ന്യൂനപക്ഷങ്ങളും എല്ലാം ഏകാഭിപ്രായത്തോടെ ഒറ്റക്കെട്ടായി അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങളെ അവതരിപ്പിക്കട്ടെ, അപ്പോൾ നമുക്ക് പരിഹാരത്തെക്കുറിച്ച് ആലോചിക്കാം എന്ന ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ അങ്ങേയറ്റം അന്ധവും ഉദാസീനവുമായ നിലപാട് പോലെ.

ലോകം മുഴുവനും ഈ ഏർപ്പാടിൽ വലിയ വ്യത്യാസമൊന്നും ഉണ്ടായിട്ടില്ല. നിലവിലുള്ള അവസ്ഥയെ - അത് എന്തുമാകട്ടെ - അതിനെ ചോദ്യം ചെയ്യാനോ , അതിൽ പ്രതിഷേധിക്കാനോ, അതിന്റെ മാറ്റത്തിനാവശ്യമായ വല്ല ചില്ലറ നിർദ്ദേശങ്ങളും നൽകാനോ ആരെങ്കിലും തുനിഞ്ഞാൽ അവരെ ഒറ്റപ്പെടുത്തുകയും നിന്ദിക്കുകയും ആകാവുന്നത്ര അടിച്ചമർത്തുകയും ചെയ്യുക എന്നതൊരു പൊതു സ്വഭാവമാണ്. പൊതു സമൂഹം മാറ്റങ്ങളെ എന്നും ഭയപ്പെട്ടിട്ടേയുള്ളൂ. രാജാവിന്റെ അനുവാദം കിട്ടിയിട്ട് വിപ്ലവം ഉണ്ടാക്കാൻ ഏതായാലും സാധിക്കുകയില്ലല്ലോ.

സ്ത്രീ പ്രശ്നങ്ങളെ ശരിയായ രീതിയിൽ തിരിച്ചറിയുകയും സമരങ്ങൾക്ക് പിന്തുണ കൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്ന യഥാർഥ ഫെമിനിസ്റ്റുകളായ ചുരുക്കം സ്ത്രീകളും പുരുഷന്മാരുമുണ്ട്. ഈ പുരുഷന്മാരെ ‘പെൺകോന്തൻ‘ എന്നും ‘ശിഖണ്ഡി‘ എന്നും ഒക്കെ നല്ല ‘കറകളഞ്ഞ ആണുങ്ങളും ആണുങ്ങളേക്കാൾ ആണുങ്ങളായ പെണ്ണുങ്ങളും‘ പരിഹസിക്കും. കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് തികഞ്ഞ ബോധ്യമുണ്ടെങ്കിൽ പോലും ഇത്തരം ചീത്തപ്പേരുകൾ ഫെമിനിസ്റ്റ് പുരുഷന്മാർക്കും പഥ്യമാവില്ല. പെണ്ണിനെ ഫെമിനിസ്റ്റ് എന്നു വിളിച്ചാൽ പിന്നെ അവൾക്ക് സ്വന്തം ജീവിതവും എല്ലാത്തരം സമരങ്ങളും സാഹിത്യവും കലയും ഒക്കെത്തന്നെ വൻ പ്രശ്നങ്ങളായിത്തീരുന്നു. ഫെമിനിസ്റ്റ് എന്നു വിളിക്കപ്പെടുന്നതോടെ അവൾ വെറും വിഡ്ഡിത്തം മാത്രം വിളമ്പുന്നവളായി ചിത്രീകരിക്കപ്പെടുന്നു. അതുകൊണ്ട് ശരിക്കും ഫെമിനിസ്റ്റുകളായ സ്ത്രീക്കും പുരുഷനും നീണ്ടതും നിരന്തരവുമായ സമരമാർഗ്ഗത്തിലൂടെയല്ലാതെ ഒന്നും നേടുവാൻ കഴിയില്ല. അവരുടെ പാതകളിൽ മുള്ളു മുരട് മൂർഖപ്പാമ്പുകൾ പതിയിരിക്കുന്നു. എങ്കിലും നിലപാടുകളെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ ബോധമുള്ള എല്ലാ ഫെമിനിസ്റ്റുകളും ഒത്തിരികാലമായി സ്വന്തം ജോലി മുടങ്ങാതെ ചെയ്തു പോകുന്നുണ്ട്. തടസ്സങ്ങൾ അവരെ പിന്തിരിപ്പിക്കുന്നില്ല.

പെണ്ണിനു പഠിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതും വോട്ടവകാശം കിട്ടിയതും സ്വത്തവകാശമുണ്ടായതും വീട്ടിനു പുറത്തെ ലോകം കാണാൻ കഴിഞ്ഞതും ജീവിക്കുന്ന ലോകത്തെക്കുറിച്ച് ചെറിയ തോതിലെങ്കിലും ബോധ്യമുണ്ടായതുമെല്ലാം സ്ത്രീ പ്രശ്നങ്ങളിൽ ശ്രദ്ധ പതിപ്പിക്കുന്ന, താൽക്കാലികമായെങ്കിലും ഫെമിനിസ്റ്റുകളായി മാറിയ പലരുടേയും പ്രയത്നഫലത്താലാണ്.അവരിൽ സ്വാതന്ത്ര്യസമരസേനാനികളും കമ്യൂണിസ്റ്റുകളും പുരോഗമനവാദികളും വിപ്ലവകാരികളും വീട്ടമ്മമാരും ഉൾപ്പെടും.സ്ത്രീപ്രശ്നങ്ങളെ ഗൌരവമായി പരിഗണിക്കുന്ന എല്ലാവരും ആ സമയത്തെങ്കിലും ഫെമിനിസ്റ്റുകളാവുന്നുവെന്ന് ചുരുക്കം. സമത്വമെന്ന ആശയത്തെ ഇടക്കെങ്കിലും ഓർമ്മിക്കുന്നവൻ ആ സമയത്തെങ്കിലും ഒരു കമ്യൂണിസ്റ്റാകുന്നതു പോലെ. എന്നാൽ ആ നിലപാട് സ്വന്തം ജീവിതമായിത്തന്നെ പരിവർത്തിപ്പിക്കുന്നവർ മാത്രമേ സത്യത്തിൽ ഉത്തരവാദപ്പെട്ട, മനുഷ്യസ്നേഹത്താൽ വെണ്മ പടർത്തുന്ന, അത്തരം വിലപിടിപ്പുള്ള പേരുകൾക്ക് അർഹരാകുന്നുള്ളൂ. അതു ചുമ്മാ ആർക്കും തോന്നുമ്പോൾ എടുത്തണിയാവുന്ന ഒരു മേൽക്കുപ്പായമല്ല. സമത്വമെന്ന ആശയത്തിൽ അടിയുറച്ച് വിശ്വസിക്കുന്ന ശരിയായ കമ്യൂണിസ്റ്റിനും വിപ്ലവകാരിക്കും പുരോഗമനകാരിക്കും പരിസ്ഥിതിപ്രവർത്തകനുമെല്ലാം തങ്ങളുടെ സമരപാതകളിൽ ഒരു ഫെമിനിസ്റ്റാകാതെ നിർവാഹവുമില്ല.

സ്ത്രീയുടെ അവകാശ സമരങ്ങൾക്ക് മറ്റ് സമരങ്ങൾക്കൊന്നുമില്ലാത്ത പല ഗതികേടുകളുമുണ്ട്. അത് അടുക്കളയിലും കിടപ്പുമുറിയിലും പോലും മാറ്റമാവശ്യപ്പെടുന്നു.സമൂഹത്തിന്റെ അങ്ങേയറ്റം സ്വകാര്യമായ ശീലങ്ങളിൽ പോലും വിമർശനമുന്നയിക്കുന്നു. നിരന്തരമായ ഉത്തരവാദിത്തമാവശ്യപ്പെടുന്ന ഒരു രാഷ്ട്രീയ പരിതസ്ഥിതിയെ നിർമ്മിക്കുന്നു. സ്ത്രീയോടും പുരുഷനോടും ഒരുപോലെ അവരുടെ സകല നിലപാടുകളെയും സദാ പുതുക്കിയെഴുതുവാൻ ആവശ്യമായ ജാഗ്രത കാണിക്കുവാൻ പറയുന്നു. സർവോപരി, പൊതു സമൂഹത്തോടും പരിസ്ഥിതിയോടും രാഷ്ട്രീയത്തോടും സമ്പദ് വ്യവസ്ഥയോടും കലയോടും സാഹിത്യത്തോടും മതവിശ്വാസങ്ങളോടും മനുഷ്യരിൽ സൂക്ഷ്മമായി സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്ന പാരമ്പര്യത്തിലുറച്ചു പോയ ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളോടും അതിതീക്ഷ്ണമായ സെൻസിറ്റിവിറ്റിയും സെൻസിബിലിറ്റിയും പുലർത്താനാവശ്യപ്പെടുന്നു. ഭാഗികമായ പരിഷ്ക്കാരങ്ങളോ താൽക്കാലികമായ ഓട്ടയടക്കലുകളോ കൊണ്ട് ഈ അവകാശ സമരങ്ങൾ അവസാനിക്കുകയില്ല, അവസാനിക്കാൻ പാടില്ല. സമഗ്രമായ യാതൊരു കാഴ്ചപ്പാടുകളുമില്ലാത്ത, രാഷ്ട്രീയ ഇച്ഛാശക്തിയില്ലാത്ത, പൊതുസമൂഹത്തിൽ ഇത്രയും തീവ്രമായ ചുമതലകൾ നടപ്പിലാക്കാനുള്ള ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുക്കാൻ ആരുടെ ചുമലുകൾക്കാണ് ബലം?

അതുകൊണ്ട് പെൺസമരങ്ങൾ ഏറ്റവും ഒടുവിൽ മാത്രം വിജയം കാണുന്ന ‘ഒച്ച് ‘ സമരങ്ങളായിരിക്കും. ഓരോ ഇഞ്ചിലും ആ സമരങ്ങൾ അപമാനിതമായിക്കൊണ്ടിരിക്കും, അതി കഠിനമായി നിന്ദിക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കും, അവയുടെ സാന്നിധ്യം എല്ലാ വിധത്തിലും തമസ്ക്കരിക്കപ്പെട്ടു കൊണ്ടിരിക്കും.

ഒരു ചുക്കും ചെയ്യാൻ കഴിയാത്ത ‘വെറും പെണ്ണു‘ങ്ങളെ പോലെ.