അഹോ! ത്യാഗമയീ……ദേവതാ…..നാരീ

കുടുംബ മാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തിൽ( 2012 ഏപ്രിൽ 20 വെള്ളിയാഴ്ച) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.

അടുത്തയിടയ്ക്കാണ്  ഈ അമ്മയെ പരിചയപ്പെട്ടത്. അപ്പോൾ നേരത്തെ അറിയാതിരുന്ന, അറിഞ്ഞെങ്കിലും സാരമാക്കാതിരുന്ന ചില സമാന അനുഭവങ്ങൾ കൂടി തിക്കിത്തിരക്കി ഉള്ളിൽ കയറി വന്നു. ഇമ്മാതിരിയുള്ള അമ്മമാരും സഹോദരിമാരും ഭാര്യമാരും എല്ലാം നമുക്കു ചുറ്റും ധാരാളമുണ്ട്. അവരെ കാണാറില്ലെന്നതിന്റെ ന്യായീകരണത്തിന് അവർ അങ്ങനെ തന്നെയല്ലേ ആവേണ്ടത് എന്ന അടിയുറച്ചു പോയ ചൂഷണ മനോഭാവവും കൂടി കാരണമാകുന്നില്ലേ എന്ന സംശയവും ഇല്ലാതില്ല. സ്ത്രീകൾ വീട്ടിൽ ജോലിചെയ്യാതെ വെറുതെയിരിയ്ക്കാൻ പാടില്ല എന്ന് തുടങ്ങി അധികം ഭക്ഷിച്ചാൽ പ്രസവിയ്ക്കുകയില്ല എന്നുവരെ തരം കിട്ടുമ്പോഴെല്ലാം പറഞ്ഞു കേൾപ്പിയ്ക്കുന്നതുകൊണ്ട് പ്രത്യേകിച്ചും.

യാത്ര തുടങ്ങുമ്പോൾ അമ്മയും മകനുമെന്ന് തോന്നിപ്പിച്ച രണ്ടു യാത്രക്കാർ മാത്രമായിരുന്നു എതിരെയുള്ള സീറ്റിൽ. അമ്മ മുഖം നിറച്ച് പരിഭ്രമവുമായി മറ്റു യാത്രക്കാരെ ഇടയ്ക്കിടെ പാളി നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു. അവരുടെ കറയും വരയും വീണു കറുത്തു പോയ കൈവിരലുകൾ മുണ്ടിന്റെ തലപ്പിൽ കെട്ടുകളിടുകയും അഴിയ്ക്കുകയുമായിരുന്നു. വലിയ യാത്രാപരിചയമൊന്നും തോന്നിപ്പിയ്ക്കാത്ത, അതീവ സാധാരണക്കാരിയായ ഒരു സ്ത്രീ. മകനെപ്പോലെയിരുന്ന യുവാവ് ലാപ്ടോപ്പിൽ തിരക്കിട്ട് ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അയാൾ അമ്മയെ ശ്രദ്ധിച്ചതേയില്ല… കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മകന്റെ സുഹൃത്തും കമ്പാർട്ട്മെന്റിലേയ്ക്ക് കടന്നു വന്നു. അവർ ഒരുമിച്ച് സാങ്കേതികതയുടെ അതിവിശാല ലോകങ്ങളിലേയ്ക്ക് പാറിപ്പറന്നു, അവരുടെ മൊബൈൽ ഫോണുകളും ലാപ് ടോപ്പുകളും അവിരാമം പ്രവർത്തിച്ചു. ഉച്ചത്തിൽ ചിരിച്ചും നേരമ്പോക്കുകൾ പങ്കിട്ടും അവർ ഉല്ലസിച്ചു.

ഉച്ചഭക്ഷണ സമയത്ത് കൂട്ടുകാരനു കഴിയ്ക്കാൻ ആഹാരമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അമ്മ കൈസ്സഞ്ചിയിൽ നിന്നെടുത്ത സ്വന്തം ഭക്ഷണപ്പൊതി മകന്റെ കൂട്ടുകാരൻ പയ്യനു കൈമാറി. വാട്ടിയ വാഴയിലയുടെയും വെന്തു മലർന്ന ചോറിന്റേയും നാടൻ കറികളുടേയും കൊതിപ്പിയ്ക്കുന്ന സൌരഭ്യത്തോടെ മകനും കൂട്ടുകാരനും തൃപ്തിയായി ഭക്ഷണം കഴിയ്ക്കുന്നത് നിർന്നിമേഷയായി നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. “അമ്മ കഴിയ്ക്കു“ എന്നോ “അയ്യോ! എനിയ്ക്ക് വേണ്ട“ “ഞാൻ പുറമേ നിന്ന് കഴിച്ചോളാം” എന്നോ മറ്റോ ഉള്ള മര്യാദ വചനങ്ങളൊന്നും മകനോ കൂട്ടുകാരനോ ഉച്ചരിച്ചില്ല. ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് അവർ ബെർത്തിൽ നീണ്ടു നിവർന്ന് കിടന്ന് ഉറക്കവുമായി. കുറച്ച് ജീരക വെള്ളം മാത്രം ഇറക്കി അമ്മയും കിടന്നു.

മകൻ ഉണർന്നെഴുന്നേറ്റപ്പോൾ ആ അമ്മ ഭക്ഷണം കഴിയ്ക്കാതെ ഉറങ്ങിയതിനെക്കുറിച്ച് ഒരു യാത്രക്കാരി എന്തോ ചിലതെല്ലാം സംസാരിയ്ക്കുവാൻ മുതിർന്നു. അപ്പോഴാണ് കേൾക്കുന്നവരെയെല്ലാം അതിശയിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് മകൻ പറഞ്ഞത്. എല്ലാവർക്കും വയറു നിറയെ കഴിയ്ക്കാൻ കൊടുത്ത് പട്ടിണി കിടക്കുന്നതാണത്രെ അമ്മയുടെ ശീലം. അമ്മ ഇങ്ങനെ പട്ടിണിയിരിയ്ക്കുന്നതും രാവന്തിയോളം ജോലിയെടുക്കുന്നതും ഒക്കെ  അയാളെ സംബന്ധിച്ച് ഒരു സാധാരണ കാര്യമാണ്. അതിനെക്കുറിച്ച് ആലോചിയ്ക്കാനെന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെന്ന് തന്നെ അയാൾക്ക് ഒരിയ്ക്കലും തോന്നിയിട്ടില്ല. രാവിലെ വെയിലുദിയ്ക്കുന്നതു മാതിരിയുള്ള ഒരു സ്വാഭാവിക കാര്യമെന്നതിൽ കവിഞ്ഞ് എന്താണതിലുള്ളത്? അടുക്കളയിലേയും വീട്ടിലേയും എല്ലാ ജോലികളും അമ്മ ചെയ്തുകൊള്ളും, ആർക്കും ഒരു ജോലിയും ചെയ്യാൻ ബാക്കി വെയ്ക്കാതെ. അമ്മ പുതിയ കാല പരിഷ്ക്കാരമൊന്നും ശീലിച്ചിട്ടില്ല, അതുകൊണ്ട് സ്വന്തം കാര്യം മാത്രം നോക്കുന്ന ചീത്ത സ്വഭാവവുമില്ലെന്ന് അയാൾ പറഞ്ഞ് നിറുത്തി.

എന്താണ് അവർ ശീലിയ്ക്കാത്ത പുതിയ കാല പരിഷ്ക്കാരമെന്ന്, എന്തായിരിയ്ക്കാം അവരുടെ സ്വന്തം കാര്യം മാത്രം നോക്കുന്ന ചീത്ത സ്വഭാവമെന്ന് ആലോചിയ്ക്കുകയായിരുന്നു അപ്പോൾ മുതൽ. ചില മനുഷ്യരുടെ ഒരു പ്രത്യേകതയായി പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുള്ള ഒരു കാര്യമാണിത്. ആവശ്യത്തിലും എത്രയോ അധികം മറ്റുള്ളവർക്കായി വൃഥാ ചുമക്കുകയും പിന്നെ അവരവർക്ക് വളരെ അത്യാവശ്യമായതു പോലും ഒഴിവാക്കുകയും ചെയ്യുക…. ഒന്നിച്ചു താമസിയ്ക്കുന്ന എല്ലാവർക്കും ആവശ്യമുള്ളതാണ് വീടെങ്കിലും അത് പരിപാലിയ്ക്കുന്ന ചുമതല തന്റേതു മാത്രമാണെന്ന് ഒരിയ്ക്കലും തിരുത്താനാകാത്ത തലേവിധി പോലെ അംഗീകരിയ്ക്കുക. കാക്ക കരയും മുൻപ് എഴുന്നേറ്റ് പാതിരാപ്പുള്ള് ചിലയ്ക്കും വരെ ജോലി ചെയ്യുമ്പോഴും വീട്ടിലെ മറ്റാരുമായും ആ ജോലികളൊന്നും തന്നെ പങ്കു വെയ്ക്കാതിരിയ്ക്കുക. എന്തു ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായാലും അതെല്ലാം സഹിച്ച് എടുത്താൽ പൊങ്ങാത്ത ഭാരവുമായി വേച്ചു വേച്ചു നടക്കുക. എന്നിട്ട് ഒടുവിലൊടുവിൽ ഈ തീരാത്ത ജോലികളും അതു നിമിത്തം വന്നു ചേരുന്ന ഒടുങ്ങാത്ത ത്യാഗങ്ങളും ആരും കണ്ടില്ലെന്നും മനസ്സിലാക്കിയില്ലെന്നും സങ്കടപ്പെടുക. ഭക്ഷണം നേരാംവണ്ണം കഴിയ്ക്കാത്തതു മുതൽ ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു പാട്ട് കേൾക്കാൻ സാധിയ്ക്കാത്തതു മുതൽ ഭംഗിയുള്ള ഒരു പൂവിനെ കാണാൻ വരെ, ഒരു കിളിയൊച്ച കേൾക്കാൻ വരെ പറ്റിയില്ലെന്ന് വിതുമ്മി വിതുമ്മി വേദനിയ്ക്കുക…….. 

ആരുടെയും പരിഗണനകളില്ലാതെ വേദനിയ്ക്കേണ്ടി വരുന്നുവെന്ന് സങ്കടപ്പെടുന്നവരെ കാണുമ്പോൾ നെഞ്ചു പൊടിയുന്നതു പോലെ തോന്നും. അവരുടെ അവസാനമില്ലാത്ത അദ്ധ്വാനത്തിൽ പൂത്തു തളിർത്തവരാകട്ടെ “ഓ! അമ്മ അങ്ങനെയാണ്, അല്ലെങ്കിൽ ചേച്ചിയുടെ ശീലമതാണ്. പരിഷ്ക്കാരമില്ല, ഗ്രാമീണരാണ്, സ്വന്തം കാര്യം നോക്കില്ല” എന്നൊക്കെയുള്ള ഒഴിവുകഴിവുകളിൽ വളരെ ഭംഗിയായി താന്താങ്ങളുടെ കൈകഴുകുന്നതും കാണാം. തന്നെയുമല്ല അടുത്ത തലമുറയിലും ഇതു തന്നെ അവർ പ്രതീക്ഷിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതുകൊണ്ടാണല്ലോ, ചീഞ്ഞ ഓറഞ്ച് എടുത്തെറിഞ്ഞ ഭാര്യയോട് ഭർത്താവിന് നീരസം ഉണ്ടായതും ഇത്തരം ഒരു മറുപടി കൊടുത്തതും. “എന്റെ അമ്മ ചീഞ്ഞതെല്ലാം സ്വയം കഴിച്ച് നല്ലതെല്ലാം അച്ഛനും ഞങ്ങൾക്കുമായി തരികയാണ് ചെയ്യുക. അതായിരുന്നു അമ്മയുടെ ത്യാഗ ശീലം. അമ്മ ഒരു ദേവതയെപ്പോലെ കുടുംബസ്നേഹമുള്ള കൂട്ടത്തിലാണ്“ ഒരിയ്ക്കൽ പോലും അമ്മയുടെ ആ ത്യാഗ ശീലം തിരുത്തപ്പെടേണ്ടതാണെന്ന് മകനു തോന്നിയിട്ടില്ല. തന്നെയുമല്ല അമ്മാതിരി ശീലവും കുടുംബസ്നേഹവും തന്റെ ഭാര്യയ്ക്കും അനുവർത്തിയ്ക്കാമെന്ന് അയാൾ കരുതുകയും ചെയ്യുന്നു! മക്കളോ ഭർത്താവോ ഒരു ഗ്ലാസ് കഴുകിയതിൽ തന്റെ പിടിപ്പുകേടും ഒരു കൈലേസ് മടക്കി വെച്ചതിൽ തീരാത്ത കുറ്റബോധവും തോന്നുന്ന അമ്മമാരും ഭാര്യമാരും സ്വന്തം ജീവിതത്തെ മറന്നു പോവുക മാത്രമല്ല, മക്കളേയും ഭർത്താവിനേയും തികഞ്ഞ പരാശ്രയത്തിലും കൊടിയ അലസതയിലും ഒരു അവകാശം പോലെ മുഴുകിക്കഴിയാൻ സഹായിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങേയറ്റം വ്യക്തിപരമായ കാര്യങ്ങൾ കൂടി സ്വയം ചെയ്തു ജീവിയ്ക്കാൻ പ്രാപ്തിയില്ലാത്തവർക്ക് ആത്മാഭിമാനത്തെപ്പറ്റി ആലോചിയ്ക്കാൻ പോലും കഴിയില്ലെന്ന് മറ്റാരു മറന്നു പോയാലും അമ്മമാർ മറക്കുവാൻ പാടില്ല.

സമൂഹാംഗങ്ങളെല്ലാം തന്നെ സമൂഹത്തോടുള്ള ഉത്തരവാദിത്തങ്ങൾ പാലിയ്ക്കേണ്ടതുണ്ടെന്ന് എല്ലാവർക്കുമറിയാം അതേ സമയം വീട് സമൂഹത്തിൽ പെടാത്ത ഒരു കാര്യമാണെന്ന മട്ടിലാണ് ചിത്രീകരിയ്ക്കപ്പെടുന്നത്. വീട്ടിൽ പാർക്കുന്ന എല്ലാവരും ജോലികളിൽ വളരെ ആത്മാർഥമായി പങ്കെടുത്താൽ മാത്രം ഭംഗിയായി നടത്തികൊണ്ടു പോകാവുന്ന ഒരു സ്ഥാപനമാണ് വീടെന്ന വലിയ ബോധത്തിലേയ്ക്ക് വീടുപയോഗിയ്ക്കുന്നവരെല്ലാം ഉണർന്നേ തീരൂ. ഒരിയ്ക്കലുമൊരിയ്ക്കലും തീരാത്ത വീട്ടുജോലികളെ ഫലപ്രദമായും കാര്യക്ഷമമായും നേരിടാൻ ഇത് തികച്ചും അത്യാവശ്യമാണ്. സമൂഹത്തിൽ ഒരു വിഭാഗത്തിനു മാത്രമേ വീട് ആവശ്യമുള്ളൂ. അതുകൊണ്ട് അവരാണ്, അവർ മാത്രമാ‍ണ് കെട്ടുറപ്പുള്ള വീടിനായി പ്രയത്നിക്കേണ്ടതെന്ന  കാലഹരണപ്പെട്ട മൂഢ വിശ്വാസം എല്ലാ വീട്ടംഗങ്ങളും മനസ്സിൽ നിന്ന് തുടച്ചു മാറ്റേണ്ടതുണ്ട്. വീട്ടിൽ സന്തോഷവും കുടുംബത്തിൽ ഇമ്പവുമാണ് വേണ്ടത്. അങ്ങനെയല്ലാത്ത വീടുകൾ കെട്ടിടങ്ങളും കുടുംബങ്ങൾ ആളുകളും മാത്രമാണ്.

മക്കളുടെ അന്തസ്സുറ്റ ഭവനങ്ങളിലെ വർണ്ണാഭമായ ചുമരുകളിൽ,ആത്മവിശ്വാസത്തിന്റെ കണിക പോലുമില്ലാതെ പകച്ച നോട്ടത്തോടെയും പരിഭ്രമം നിഴലിയ്ക്കുന്ന മുഖത്തോടെയും തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ഓർമ്മപ്പടങ്ങളായാൽ പോരാ നമ്മുടെ അമ്മമാർ. എപ്പോഴും എല്ലാവർക്കും വേണ്ടി ഏതു ജോലിയും ചെയ്യുന്ന, സ്വന്തമായി ചിന്തകൾ പോലുമില്ലാത്ത, ചുളിഞ്ഞു മുഷിഞ്ഞ വസ്ത്രങ്ങൾ വാരി വലിച്ചു ധരിച്ച, നേരാംവണ്ണം ഭക്ഷണം കഴിയ്ക്കാത്ത, ആരോഗ്യം ക്ഷയിച്ചു വരുന്ന, സങ്കടം കല്ലിച്ച മുഖമുള്ള, ഏറെസ്സഹിയ്ക്കുന്ന ആ അമ്മമാരുടെ മക്കളാവരുത് നമ്മുടെ അടുത്ത തലമുറ. എല്ലാ ജോലിയുടെയും അന്തസ്സ് എല്ലാ വീട്ടംഗങ്ങളേയും ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്ന, ആരോഗ്യവും പ്രസാദവുമുള്ള, പ്രതികരണശേഷിയും ആത്മാഭിമാനവും തുളുമ്പുന്ന, സന്തോഷവതികളായ അമ്മമാരുടെ മക്കളാവണം അവർ. സന്തോഷം പ്രസരിപ്പിയ്ക്കുന്ന അഭിമാനവതികളും പക്വമതികളുമായ അമ്മമാരുടെ മക്കൾക്കും ഇതെല്ലാമുണ്ടാകും. അവർക്കേ ഉണ്ടാകൂ