ആദ്യമാദ്യം ..... പിന്നെപ്പിന്നെ .. .. ഒടുവിലൊടുവില്‍ ....

25/09/2020

വലിയൊരു ജലാശയമായിരുന്നു,  ആ വര്‍ക്ക് സൈറ്റിന്‍റെ വലതു  വശത്ത്. പണം വിഴുങ്ങി വിഴുങ്ങി , തടിച്ചു  കൊഴുത്ത്  ഉയരം വെച്ചു വരുന്ന  ആ കെട്ടിടം ജലാശയത്തില്‍ കണ്ണാടി  നോക്കി  മുഖം മിനുക്കിത്തുടങ്ങിയിരുന്ന ഒരു   സായം  കാലത്താണു മെലിഞ്ഞ  ദേഹവും  നര കയറിയ തലമുടിയും ചില്ലറ കഷണ്ടിയുമായി  അച്ഛന്‍  കയറി  വന്നത്.  ആ മുഖത്ത്  തീരെ സന്തോഷമുണ്ടായിരുന്നില്ല.  ഒരു കരിങ്കല്‍ ശില പോലെ  അച്ഛന്‍ എല്ലാം  ശ്രദ്ധിച്ചു, കമ്പ്യൂട്ടറില്‍ നിര്‍ധാരണം ചെയ്ത കണക്കു  പോലെ കൃത്യമായ  ഒരു മൌനം പാലിച്ചു. അഭിനന്ദനമോ നിസ്സാരമാക്കലോ അല്ലെങ്കില്‍ എന്തെങ്കിലും അന്വേഷണമോ അദ്ദേഹത്തില്‍ നിന്നും  വന്നില്ല. അതാണ് ശീലമെന്നറിയുന്നവന്‍  ഒന്നും പറഞ്ഞുമില്ല.

എന്നിട്ടും പണി തീരാറായപ്പോള്‍ ഒരു ദിവസം  കടിച്ചു പിടിച്ച പല്ലുകള്‍ക്കിടയില്‍ , കഷ്ടപ്പെട്ട് നിയന്ത്രിച്ച ശബ്ദത്തോടെ, അവളുടെ   സൌഹൃദത്തിന്‍റെ തൂവെണ്മയെക്കുറിച്ച് അച്ഛന്‍  ആകുലനായി. ഏതു വെണ്മയിലും എളുപ്പം  പടരാനാവുന്ന നീലിമയെയും മഞ്ഞിപ്പിനെയും ബാക്കി  എല്ലാവരേയും പോലെ അദ്ദേഹവും  ഭയന്നിരുന്നു.  ലോകത്തിനു തര്‍ക്കിക്കാന്‍,  ഒരിക്കലും  ഇടകൊടുക്കരുതെന്ന് , അല്‍പം  വിറയലോടെയും  അല്ലെങ്കില്‍ വേദന കലര്‍ന്ന ഒരു  ആധിയോടെയും  ഈറന്‍ മിഴികളുമായി  അദ്ദേഹം  പലവട്ടം  ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചത് അന്നാണ്.    

ലോകം നമ്മുടെ പ്രവൃത്തികളെക്കുറിച്ചും ചിന്തകളെക്കുറിച്ചും  തര്‍ക്കിക്കട്ടെ, അതിനെ  നമുക്ക് അതിന്‍റെ പാട്ടിനു വിടാം   എന്ന്  കരുതുന്നവരെ ലോകമൊരിക്കലും വെറുതെ വിടുകയില്ല.   എന്നും വീറോടെ,  വാശിയോടെ പിന്തുടരും. സാധിക്കുമ്പോഴൊക്കെ കല്ലെറിയും. ഏറുകൊണ്ട് മുറിവ് പറ്റി താഴെ വീഴുന്നുണ്ടോ , വീണീടത്തു നിന്ന് എഴുന്നേല്‍ക്കുന്നുണ്ടോ എന്നൊക്കെ ഉല്‍ക്കണ്ഠയോടെ  വീക്ഷിക്കും.  വീണിടത്തു നിന്നും എഴുന്നേറ്റാല്‍ ഉടനെ പിന്നെയും പിന്നെയും  വിഷം പുരട്ടിയ  അമ്പുകള്‍ മുര്‍ച്ചപ്പെടുത്തി എറിയും . ലോകത്തെ തര്‍ക്കിക്കാന്‍ വിട്ടവര്‍  ആ വിഷമേറ്റ്, വെള്ളമിറക്കാതെ   മരിച്ചു വീണു എന്നുറപ്പു വരാതെ ലോകത്തിനു ഒരിക്കലും സമാധാനിക്കാന്‍ കഴിയില്ല. മനുഷ്യരെപ്പോലെ മനുഷ്യരുണ്ടാക്കിയ ലോകത്തിനും അപ്രമാദിത്തവും നിരന്തരമായ കീഴടങ്ങലും പഥ്യമാണ്. ചോദ്യം ചെയ്യാതെയുള്ള അന്ധമായ അനുസരണ വലിയ ഇഷ്ടമാണ്.

തണുതണുത്ത ഒരു സന്ധ്യയ്ക്ക്  അച്ഛന്‍റെ ഒരു കത്ത് അവനെ തേടിയെത്തി. ആവശ്യത്തിലും എത്രയോ അധികം ബലമെടുത്ത്  കടലാസ്സ് കീറുന്നത്രയും അളവില്‍   പേനയുടെ മുന കൂര്‍പ്പിച്ച്  കഠിനമായ കോപത്തോടെ, അച്ഛന്‍ എഴുതിയിരുന്നു. എഴുത്തില്‍ അവനെ ജനിപ്പിച്ച   മഹാപാതകത്തെപ്പറ്റി,  ആ നിമിഷങ്ങളുടെ   ദൌര്‍ബല്യത്തേയും ഗതികേടിനെയും പറ്റി ,  അദ്ദേഹം യാതൊരു  നാണവും  കൂടാതെ വ്യസനിച്ചു. അവന്‍റെ അളവില്ലാത്ത സ്വാര്‍ഥതയേയും കുടുംബസ്നേഹമില്ലായ്മയേയും  പിന്നെയും പിന്നെയും ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. സൌഹൃദത്തിന്‍റെ  തീത്തൈലത്തില്‍ ജീവിതത്തെ വേവിച്ചെടുത്ത ഒരുവളേയും,   ലോകം അവളെ പുതപ്പിച്ച  അഗ്നിവസ്ത്രത്തേയും അദ്ദേഹവും  വെറുത്തിരുന്നു. അകറ്റി നിറുത്താന്‍ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. അവളുടേതായി മാറിയെന്ന്  അവനെ, അദ്ദേഹം നെഞ്ചു പൊട്ടി  ശപിച്ചു.  ഇനിയൊരിക്കലും  തമ്മില്‍ കാണേണ്ടതില്ലെന്നൊരു  ക്രൂരമായ അറിയിപ്പില്‍ ഉപസംഹരിക്കപ്പെട്ട ആ ഇന്‍ലന്‍ഡ്  മടക്കിയും നിവര്‍ത്തിയും എത്രനേരം അങ്ങനെ  ഇരുന്നെന്ന്  അവന്  അറിയില്ല.   അസ്ഥികള്‍ തുളക്കുന്ന തണുപ്പിലും ആകെ  ചൂട്ടു  പൊള്ളിക്കുന്ന ആവി അതിലുണ്ടായിരുന്നു. 

എഴുതിയെന്നേയുള്ളൂ. അച്ഛന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ എന്നും അവനെ കാണാന്‍ തുറന്നു തന്നെയിരുന്നു. ചെവികള്‍ അവന്‍റെ  ഒച്ചയ്ക്കായി കൊതിച്ചു. ആശിച്ചത്രയും അതു സാധിക്കാതെ വന്നതുകൊണ്ടാവണം ആ കണ്ണുകളില്‍ മൂടല്‍ വന്നത്.  ശബ്ദമെല്ലാം  ചെവികളില്‍ നേര്‍ത്തു  പോയത്. അവന്‍ മാത്രമായിരുന്നുവല്ലോ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മകന്‍.

ആ കാലം മുടന്തി മുടന്തി കടന്നു പോയെങ്കിലും ശോകമൂകമായ   ഒരു കല്യാണം തന്നെയായിരുന്നു അവന്‍റേത്.   ഒരു ദുസ്വപ്നമായി പോലും  ആരും കാണാന്‍  ആശിക്കാത്ത ഒന്ന്.   പുഞ്ചിരിക്കാന്‍   കൂടി ആര്‍ക്കും കഴിയാതിരുന്ന,  പങ്കെടുത്ത നാലും മൂന്നേഴു  പേരില്‍ എല്ലാവരും തല കുമ്പിട്ടു മാത്രം  നില്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്ന ഒരു വേണ്ടാക്കല്യാണം. അവനേയും അവളേയും ഒന്നിച്ച് ആര്‍ക്കും ഈ മഹാ പ്രപഞ്ചത്തില്‍ ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല.  ആ കല്യാണച്ചെലവ് അച്ഛന്‍ കുറിച്ചു വെച്ചത്, വളരെ നാള്‍ക്ക് ശേഷം അവന്‍ ഇങ്ങനെ വായിച്ചു കേള്‍പ്പിച്ചു.

കാര്‍ വാടക – 1500. 00

സാരി – 600.00

ഷര്‍ട്ട് ‍ ‍ -  200.00

മാലയും ദക്ഷിണയും  -  101.00

കാപ്പി സല്‍ക്കാരം – 105 .00

ദൂരെ ദൂരെ ഒരു അമ്പലത്തിലായിരുന്നു ആ ചടങ്ങ്. നമ്മള്‍ ആരേയും അറിയിക്കാതെ ആര്‍ക്കും ഒരു  ചോദ്യം  ചോദിക്കാന്‍ ഇടകൊടുക്കാതെ, ഒരു നിവൃത്തിയുമില്ലാത്ത  ചില  കയ്പന്‍ കാര്യങ്ങള്‍ അതിവേഗം  ചെയ്തു തീര്‍ത്ത് ദീര്‍ഘമായി നിശ്വസിക്കാറുണ്ടല്ലോ.  അതു പോലെ ഒരു കാര്യമായിരുന്നു അവന്‍റെ കല്യാണം.

അവളുടെ കൈ പിടിച്ച് അവന്‍റെ കൈയില്‍ വെച്ചു കൊടുക്കാന്‍ അമ്പലത്തിലെ പൂജാരി നിര്‍ദ്ദേശിച്ചപ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ ഒട്ടും സമയം പാഴാക്കാതെ അവന്‍റെ കൈപിടിച്ച് അവളുടെ തണുതണുത്ത കൈയിലേല്‍പ്പിച്ചു. കാണികളായിരുന്നവരുടെ മുറുക്കിപ്പിടിച്ച ചുണ്ടുകള്‍ ആകെ ഒന്നയഞ്ഞത്  ആ വിചിത്ര നിമിഷത്തില്‍ മാത്രമായിരുന്നു.

അമ്പലനടയിലെ കൊച്ചുകാപ്പിക്കടയില്‍  കല്യാണ സല്‍ക്കാരം നടക്കുമ്പോഴേക്കും വിഷാദമൂകമായ ആ പഴയ  ഗൌരവം എല്ലാവരും  തിരിച്ചു പിടിച്ചു.

വേണ്ടാക്കല്യാണങ്ങള്‍ എന്നും അങ്ങനെയാണ് ആരംഭിക്കുക.

പിന്നെപ്പിന്നെ.........

ജനിച്ചു വളര്‍ന്ന്  ജീവിച്ച  ദേശത്തെ  ദേവാലയങ്ങളില്‍ അവളുടെ തല പൊട്ടിത്തെറിച്ചു പോകുന്നതിനായി നിത്യ  വഴിപാടുകളും പ്രാര്‍ഥനകളും നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ  പലതരം  ആര്‍ത്തികളെപ്പറ്റി കഥകളും കവിതകളും  ലേഖനങ്ങളും മാത്രമല്ല , സത്യവാങ്മൂലങ്ങളും ദൃക്സാക്ഷി വിവരണങ്ങളും അനുഭവ സാക്ഷ്യങ്ങളും വില്‍പത്രങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു.

പെരുംനഷ്ടങ്ങളുടെ കപ്പല്‍ച്ചേതങ്ങള്‍ മാത്രമേ അക്കാലങ്ങളില്‍  അവള്‍ക്ക്  കൂട്ടുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ . വീട്ടിലെ റേഷന്‍ കാര്‍ഡില്‍  നിന്ന് അവളുടെ പേര് വെട്ടപ്പെട്ടിരുന്നു. സമ്പാദിച്ച കറന്‍സി നോട്ടുകളിലോ സൌകര്യത്തിനു വേണ്ടി  മാത്രം അവളുടെ  പേരിലെഴുതപ്പെട്ട്  യഥാര്‍ഥത്തില്‍ കുറിക്കമ്പനിയില്‍ പണയത്തിലായിപ്പോയ  ഭൂമിയിലോ, റോസാപ്പൂന്തോട്ടമുള്ള,  കദളീവനം പോലെ  ഹരിതമായ,  സൌന്ദര്യം തുയിലുണരുന്ന വീട്ടിലോ ഒന്നും  അവള്‍ക്ക് യാതൊരു അവകാശവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്തിന് ,   അവളുടെ രക്തത്തിന്‍റെ രക്തവും മാംസത്തിന്‍റെ മാംസവും പോലും തിണ്ണമിടുക്കിന്‍റെ   മിന്നുന്ന വാള്‍ത്തല കൊണ്ട്  വലുതും ചെറുതുമായി അറുക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.

 വരാന്തയില്‍ തനിച്ചിരുന്ന് കണ്ണീരൊഴുക്കുമ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ എപ്പോഴും  അവളെ അന്വേഷിച്ചു വന്നു.  ഒരു വലിയ പച്ച രത്നം പോലെ ശ്രീ തിളങ്ങിയിരുന്ന ആ വീട്ടില്‍ അവള്‍ തനിച്ചായിപ്പോകരുതെന്ന് അച്ഛന് നിര്‍ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു. നാലുമണിപ്പലഹാരമായി ഉഴുന്നുവടയും ഉണ്ടന്‍ പൊരിയും  ബോണ്ടയുമെല്ലാം കൊച്ചുപൊതികളിലാക്കി അവള്‍ക്കു മുമ്പില്‍ അദ്ദേഹം  നിരത്തിവെച്ചു. ചായ കുടിക്കുമ്പോള്‍ ഉണങ്ങിയ തുപ്പല്‍ കൊണ്ട് മാത്രമല്ല കണ്ണീരു കൊണ്ടു പോലും വീടുണ്ടാക്കാനാവുന്ന  കറുത്ത വാലന്‍ കിളികളെക്കുറിച്ച് അച്ഛന്‍ ഒരു  പക്ഷി വിജ്ഞാനിയെപ്പോലെ സംസാരിച്ചു.

മമ്മൂട്ടിയുടേയും മോഹന്‍ലാലിന്‍റേയും ഏതു തരം   സിനിമകളും ഒപ്പമിരുന്ന് കാണാന്‍ അച്ഛന്‍ എന്നും  തയാറായി. അവള്‍ക്ക് മമ്മൂട്ടിയെ ആണിഷ്ടമെന്ന് പറയുമ്പോള്‍  അച്ഛന്‍  മോഹന്‍ലാലിന്‍റെ അഭിനയത്തെ വാഴ്ത്തി. അവള്‍ ലാലേട്ടനെ പുകഴ്ത്തുമ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ മമ്മൂട്ടിയുടെ പൌരുഷത്തെക്കുറിച്ചു ആവേശം കൊണ്ടു.   പൈങ്കിളി രചനകളുടെ ജനപ്രിയത്വത്തെപ്പറ്റി, കലഹിച്ചു.   ഓ എന്‍ വിയുടെ  ഉജ്ജയിനി വായിച്ച്  പത്താംക്ലാസ്സിലെ കുട്ടികളെപ്പോലെ ആസ്വാദനമെഴുതി മാര്‍ക്കിട്ട്  ഞാന്‍ ആണു ഫസ്റ്റ് എന്ന് ബലം പിടിച്ചു.

കീഴ്ശ്വാസത്തിന്‍റെ  ദുര്‍ഗന്ധത്തെ ഗ്രേഡ്  തിരിച്ച്  അച്ഛന്‍ എഴുതിയതു വായിച്ച് അവള്‍ ഉറക്കെയുറക്കെ  ചിരിച്ചു.

ഭും ഭും പരിമളം നാസ്തി.

പിശ് പിശ് മഹാ കഷ്ടം

നിശ്ശബ്ദം പ്രാണസങ്കടം.

കടത്ത് കടന്നും  വിളഞ്ഞ നെല്‍പ്പാടങ്ങള്‍ക്കിടയിലെ ചെളിയഴുകിയ വരമ്പിലൂടെ നടന്നും  സ്കൂളില്‍ പഠിച്ച സ്വന്തം ബാല്യകാലത്തെ അച്ഛന്‍ അവള്‍ക്ക്  പരിചയപ്പെടുത്തിയത് ഒന്നിച്ച് നടക്കാനിറങ്ങിയ   ചില വൈകുന്നേരങ്ങളിലായിരുന്നു. ആ യാത്രകളില്‍ അവരെന്നും തനിച്ചായിരുന്നു. മറ്റെല്ലാവര്‍ക്കും പല തിരക്കുകള്‍  എപ്പോഴും ഉണ്ടായതുകൊണ്ടാവാം. 

കുടുംബങ്ങളെയും മനുഷ്യബന്ധങ്ങളിലെ വൈചിത്ര്യങ്ങളേയും കുറിച്ച് അവളോട്  സംസാരിക്കുവാന്‍ അച്ഛന്  ഇഷ്ടമായിരുന്നു. പരസ്പരം മടുപ്പിക്കാതെ ജീവിക്കാന്‍ മനുഷ്യര്‍ക്ക് എന്തുകൊണ്ട് സാധിക്കുന്നില്ലെന്ന് ഉദാഹരണങ്ങള്‍ നിരത്തി വിശദീകരിക്കാനും അദ്ദേഹം മുതിര്‍ന്നു.  ജീവിതം വിജയിപ്പിക്കാനുള്ള  പരിശ്രമങ്ങളില്‍  നിന്ന് തോറ്റു  പിന്മാറി  ബന്ധങ്ങള്‍ ഉപേക്ഷിക്കുന്നത്  അച്ഛന്  ഒട്ടും പഥ്യമായിരുന്നില്ല.   

പച്ചച്ച നെല്‍പ്പാടങ്ങളേയും പലതരം ശബ്ദങ്ങളുണ്ടാക്കി പറന്നുപോകുന്ന ദേശാടനക്കിളികളേയും പറ്റി സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ വളരെയേറെ ആഹ്ലാദവാനായി. കളകളാരവം മുഴക്കി സ്വച്ഛന്ദമായി ഒഴുകുന്ന തെളിഞ്ഞ നീര്‍ച്ചോലകളെക്കുറിച്ച് പറയുമ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയുടെ കൌതുകം കാണിച്ചു. സ്വന്തമായി  പറയുന്നതിലധികം അച്ഛനെ കേട്ടുകൊണ്ടിരിക്കാനായിരുന്നു അവള്‍ക്ക്  താല്‍പര്യം. അതുകൊണ്ട് അവള്‍ അധികവും കേള്‍ക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.

അക്കാലങ്ങളില്‍ അച്ഛന്‍ അവളെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നുവോ എന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ അതിനുത്തരമില്ല. ചുവന്നു കലങ്ങിയ മിഴികളുമായി കണ്ണീരൊഴുക്കുന്ന,  ജീവിതപ്പരീക്ഷകളില്‍  അമ്പേ  തോറ്റു,  ഏകാകിനിയായ ഒരുവളോട്  പൊതുവേ നല്ലവരായ മനുഷ്യര്‍ക്ക് തോന്നുന്ന സഹതാപവും ദയയും കാരുണ്യവുമായിരിക്കണം അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നത്.  അല്ലാതെ അദ്ദേഹത്തെ  അതിശയിപ്പിക്കാനോ സ്വാധീനിക്കാനോ അങ്ങനെ സ്നേഹം പിടിച്ചു വാങ്ങാനോ  കഴിയുന്ന യാതൊന്നും തന്നെ  വെറും  സാധാരണക്കാരിയായ അവളുടെ  പക്കല്‍ അന്നു മാത്രമല്ല, ഒരു കാലത്തും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

അവളുടെ  പല വര്‍ണങ്ങളിലുള്ള കുപ്പിവളകളെ അച്ഛനെന്നും ചെട്ടി വളകളെന്നു വിളിച്ചു .  ‘  സ്വര്‍ണവളകളില്ലല്ലോ,  അച്ഛാ’  എന്നവള്‍  മങ്ങി നിന്നപ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ പറഞ്ഞു. ‘ സ്വയം പ്രകാശമില്ലാത്തവര്‍ക്കാണു സ്വര്‍ണപ്പണ്ടമിട്ട്  ശോഭയുണ്ടാക്കേണ്ടത്.’

അവള്‍ പുലാവ് ഉണ്ടാക്കുമ്പോള്‍   മേല്‍ നോട്ടം വഹിച്ച് അടുക്കളയില്‍ കൂട്ടിരിക്കാന്‍ അച്ഛന്‍ തയാറായി , ചുകപ്പന്‍  സവാളയാണു കരയിക്കുന്നെതെന്ന്  അവള്‍ പറഞ്ഞതൊരിക്കലും അച്ഛന്‍ വിശ്വസിച്ചില്ല. പുലാവുള്‍പ്പടെയുള്ള  പല തരം പുലിവാലുകളെപ്പറ്റി പറഞ്ഞ്  അവളെ ചിരിപ്പിക്കുന്നത്  അന്നേരത്തെ അച്ഛന്‍റെ ഒരു വിനോദമായിരുന്നു. 

മുണ്ടുടുത്ത്  അതിനു മേല്‍ ചാക്കുവള്ളി കൊണ്ട് ഒരു കെട്ടും കെട്ടി  അച്ഛന്‍ വീട്ടില്‍ നിന്ന്  പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോള്‍  അവള്‍  കളിയാക്കി. ‘ നാണമില്ലല്ലോ, ഈ ചാക്കു വള്ളി ബെല്‍റ്റും കെട്ടി   പോവാന്‍... ‘ പൂര്‍ണ ഗൌരവത്തിലായിരുന്നു അച്ഛന്‍റെ മറുപടി. ‘നിനക്കറിയില്ല,  ഈ സ്റ്റൈലന്‍ ബെല്‍റ്റിലാണ് എന്‍റെ  നാണം മുഴുവന്‍.‘

വഴിയറിയാത്ത, ഭാഷയറിയാത്ത വന്‍  നഗരങ്ങളില്‍ അവളുടെ  കൈപിടിച്ച് തിക്കിലും തിരക്കിലും അച്ഛന്‍  നടന്നു. അവള്‍  വഴി തെറ്റാതെ ലക്ഷ്യത്തിലെത്തിച്ചേരും എന്ന് കരുതിയിട്ടാവുമോ അത്? അതോ അച്ഛന്‍റെ  അറിവില്ലായ്മകളില്‍ ജനിച്ച അന്നേരത്തെ നിസ്സഹായത കൊണ്ടോ? അഗര്‍വാള്‍ സ്വീറ്റ്സ് എന്ന ബോര്‍ഡ് പലവട്ടം കണ്ടപ്പോള്‍ അച്ഛനതിശയിച്ചു.’  അമ്പടാ! അപ്പോള്‍ ഈ അഗര്‍വാള്‍മാര്‍  വലിയ പലഹാരം തീനികളാണ് അല്ലേ?’ നന്നായി തിന്നാനറിയാത്തവര്‍ പാചകം ചെയ്താല്‍  ആ  വിഭവങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു രുചിയുമുണ്ടാവില്ലെന്ന്  അദ്ദേഹം  പറഞ്ഞു.  പിറ്റേന്ന് രാവിലെ  രസഗുള  പോലെയുള്ള തലയും ബട്ടൂര മാതിരിയുള്ള വയറും ചുമന്ന് , വീട്ടില്‍ കയറി  വന്ന, ഒരു  അഗര്‍വാളുമായി അവന്‍ സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ അവളും അച്ഛനും പരസ്പരം നോക്കി ചിരിച്ചു. അതിന്‍റെ കാരണമറിയാതെ  മിഴിച്ചു നോക്കുന്ന അവന്‍റെ മുഖഭാവം അച്ഛനെ കൂടുതല്‍ ചിരിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

വടക്കെ ഇന്ത്യക്കാരുടെ പൈജാമയും ജുബയും ഇടുവാന്‍ കൊടുത്തപ്പോള്‍ എന്നാല്‍ പിന്നെ ഈ മലയാളിപ്പേരും മാറ്റി വല്ല സിങ്ങോ അഗര്‍വാളോ ആയാലോ എന്ന് അച്ഛന്‍ ചോദിക്കാതിരുന്നില്ല. നിലക്കണ്ണാടിയിലെ സ്വന്തം പ്രതിബിംബത്തെ നോക്കി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍  ജുബാ രാമകൃഷ്ണപിള്ളയെന്ന സ്വാതന്ത്ര്യസമരസേനാനിയെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം വാചാലനായി. അവള്‍ കണ്ണും മിഴിച്ചിരുന്നു  ആ കഥ കേട്ടു. 

ഒടുവിലൊടുവില്‍ ........

വൈകുന്നേരം  ചായ കുടിക്കുമ്പോഴാണു  അച്ഛന്‍റെ ചെറുപ്പക്കാരനായ സുഹൃത്ത് വന്നത്.  ജാതകം ചേരാത്തതുകൊണ്ട്  മകളുടെ വിവാഹം വൈകുന്നുവെന്ന്  വല്ലാതെ സങ്കടപ്പെട്ട അയാളോട്  അച്ഛന്‍ പറഞ്ഞു. ‘ അതിലൊന്നും  ഒരു  കാര്യവുമില്ലെടോ.  മനപ്പൊരുത്തമുണ്ടെങ്കില്‍  ബാക്കിയൊന്നും വേണ്ട.’  അവള്‍ അല്‍ഭുതത്തോടെ നോക്കിയപ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവളുടെ തലയില്‍  തടവി. ‘ അതില്ലെങ്കില്‍പ്പിന്നെ മറ്റൊന്നുമുണ്ടായിട്ട്  ഒരു പ്രയോജനവുമില്ല. എല്ലാം വെറും വേസ്റ്റ്.‘

അതിനടുത്ത ആഴ്ചയാണ് അച്ഛന്‍  ആശുപത്രിയില്‍ പ്രവേശിക്കപ്പെട്ടത്  .

വേദനകൊണ്ട്  ഉറക്കെ കരയുമ്പോഴൊന്നും കടുത്ത  ഈശ്വരഭക്തനായ  അച്ഛന്‍റെ ചുണ്ടില്‍ ഒരു ദൈവനാമവും വന്നില്ല.  പകരം ‘ അമ്മേ, എന്‍റെ  അമ്മേ’   എന്ന്  മാത്രമേ അച്ഛന്‍  വിളിച്ചുള്ളൂ.  മയക്കു മരുന്നിന്‍റെ പിടിയില്‍ അല്‍പം ശാന്തനായി കിടന്ന അച്ഛനോട്  അവള്‍ ചോദിച്ചു ‘ അച്ഛനെന്താ  ഗുരുവായൂരപ്പനെ വിളിക്കാത്തത്?’

‘അമ്മ മാത്രമാണു ദൈവം. വേറെ ഒരു ദൈവവുമില്ല  ഈ പ്രപഞ്ചത്തില്‍ ..........ആ ദൈവം ഉപേക്ഷിച്ചാല്‍ പിന്നെ മോക്ഷമില്ല. ’

അവള്‍ക്ക് കരച്ചില്‍ വന്നു. 

പാതിരാത്രിയില്‍ അച്ഛന് പനിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. കുത്തിവെയ്ക്കും മുമ്പ്  അച്ഛന്‍റെ നരച്ച  താടി രോമങ്ങളില്‍ വിരല്‍ നടത്തിക്കൊണ്ട്  നഴ്സ് ചോദിച്ചു ..... ‘ ഞാനച്ഛന്‍റെ മോളല്ലേ, ഈ മോള്  പതുക്കെ ഒന്നു കുത്തിവെയ്ക്കട്ടെ ?’

നന്നെ  നിറംകെട്ട്,  ക്ഷീണിച്ച ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അച്ഛന്‍ സമ്മതിച്ചു .

ഒരിക്കലും അച്ഛനോട്  ഒന്നും ചോദിച്ചിട്ടില്ലാത്തവള്‍ക്ക്  ആ നിമിഷം എന്തുകൊണ്ടോ സഹിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.

‘ അപ്പോള്‍ ഞാനോ അച്ഛാ?  ഞാന്‍ അച്ഛന്‍റെ ആരാണ് ? ‘

‘ നീയോ? നിയെന്‍റെ മൂത്ത മകള്‍. ഞാന്‍ നിന്നെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നില്ലേ? ‘

അവള്‍ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അച്ഛന്‍റെ  ശോഷിച്ച നെഞ്ചിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു. ആ ഹൃദയം തളര്‍ച്ചയോടെ മെല്ലെ മെല്ലെ മിടിക്കുന്നത്  അവള്‍ക്ക് കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു . അച്ഛന്‍റെ നീരു വന്ന വീര്‍ത്ത വിരലുകള്‍ അവളുടെ മുടിയിഴകളില്‍ പതുക്കെ തടവുന്നുണ്ടായിരുന്നു.  പിന്നീടെപ്പോഴോ അവളറിയാതെ  ആ വിരലുകള്‍ താഴേക്ക് ഊര്‍ന്നു വീണു .

അവള്‍ അച്ഛന്‍റെ മൂത്ത  മകള്‍...........