ആചാരങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളും പെണ്ണുങ്ങളോട് ചെയ്യുന്നത്.

( കുടുംബ മാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തില്‍ 2012 നവംബര്‍  16 നു പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്  )

മരണമെന്ന മഹാസത്യം  ഒരിക്കലും ആര്‍ക്കും സാധിക്കാത്ത അളവില്‍  മനുഷ്യരെ തുല്യരാക്കുമെന്ന് ഞാന്‍ കരുതിയിരുന്നു. ‘ മന്നവനാട്ടെ യാചകനാട്ടെ വന്നിടുമൊടുവില്‍ വന്‍ ചിത നടുവില്‍’  എന്നാണല്ലോ കവി പാടിയിട്ടുള്ളത്. നമ്മുടെ എല്ലാ അഹന്തകളും ആര്‍ത്തികളും തിന്മകളും ദഹിച്ചൊടുങ്ങുന്ന അല്ലെങ്കില്‍ മണ്ണോട് മണ്ണായിച്ചേരുന്ന, ആ നിത്യതയില്‍  നമ്മള്‍ ഒന്നുമൊന്നുമല്ല എന്ന തിരിച്ചറിവുണ്ടാകുമ്പോള്‍,   എറ്റവും യഥാര്‍ഥമായ, തികച്ചും  പൂര്‍ണമായ സമഭാവന ഓരോ  മരണത്തിനും പൊതുവായും വേണ്ടപ്പെട്ടവരുടെ മരണത്തിനു  പ്രത്യേകമായും  തരാന്‍ കഴിയുന്നു .  

മരണത്തിന്‍റെ ശക്തിയേയും അതിനു  മാത്രം ഏല്‍പ്പിക്കാന്‍ സാധിക്കുന്ന അതിഭീതിദമായ നടുക്കത്തേയും കുറിച്ച് ഒരു  ഡോക്ടറായിരുന്ന എന്‍റെ അച്ഛന്‍ സംസാരിക്കാറുണ്ടായിരുന്നത്  ഏറെത്തവണ എനിക്ക് കേള്‍ക്കാന്‍ സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്.  എല്ലാം അനിശ്ചിതമായ  മനുഷ്യ  ജീവിതത്തില്‍ സംഭവിക്കുമെന്ന്  തീര്‍ച്ചയുള്ള  ഒരേയൊരു കാര്യം  മരണമാണെന്ന്  അച്ഛന്‍ എപ്പോഴും ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിരുന്നു.  ഒരു ഓപ്പറേഷന്‍ തീയറ്ററില്‍ ഏറ്റവും പ്രഗല്‍ഭനായ സര്‍ജനോടൊപ്പം  മിണ്ടാതെ അനങ്ങാതെ സ്വന്തം അവസരം കാത്ത് മരണം ക്ഷമയോടെ നില്‍ക്കാറുണ്ടെന്ന് അച്ഛന്‍ പറയുമായിരുന്നു. ആശുപത്രികളുടെ ഇടനാഴികളില്‍ മരണം  പമ്മിപ്പതുങ്ങി നടക്കാറുണ്ട്. ചിലപ്പോള്‍ ആ തണുത്ത സപ്ര്‍ശം ഡോക്ടറുടെ വിരല്‍ത്തുമ്പുകളെ  തീയെരിച്ചു പൊള്ളിച്ചുകൊണ്ടാവും  കടന്നു വരിക . അത്തരം സന്ദര്‍ഭങ്ങളിലെ പരമമായ നിസ്സഹായതയില്‍ ഡോക്ടര്‍ തലയും  കുനിച്ച്  നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ മരണം ഒരു വിജിഗീഷുവിനെപ്പോലെ  മന്ദഹസിക്കുന്നു. 

പ്രിയപ്പെട്ടവര്‍  കടന്നു പോകുമ്പോഴുള്ള വേദന, ഒരിക്കലും  പകരം വെയ്ക്കാനാവാത്ത  ആ ശൂന്യത,  പൊടുന്നനെ ഉണ്ടാവുന്ന അനാഥത്വം,  ഒത്തിരി ന്യായീകരണങ്ങള്‍  നിരത്തിക്കാണിച്ച്, കടന്നുപോയവരോട്  നമ്മള്‍ പലപ്പോഴും  നിവര്‍ത്തിക്കാതിരുന്ന കൊച്ചുകൊച്ചു  കടമകളുടേയും ചുമതലകളുടേയും നോവുന്ന ഓര്‍മ്മകള്‍  ഇതെല്ലാം  ഒന്നിച്ചു ചേര്‍ന്ന് ആഴമേറിയ സങ്കടക്കടലില്‍ നമ്മെ മുക്കിത്താഴ്ത്തുന്നു. 

സങ്കടങ്ങള്‍ക്കും വേദനകള്‍ക്കും സ്ത്രീ പുരുഷ ഭേദമുണ്ടാവില്ലെങ്കിലും മരണത്തിന്‍റെ മുമ്പില്‍ പോലും ‘ ച്ഛീ! സ്ത്രീയോ,  ദൂരെ...  ദൂരെ’  എന്ന് ആട്ടിയകറ്റാന്‍ നമ്മുടെ വിശ്വാസങ്ങള്‍ക്കും ആചാരങ്ങള്‍ക്കും ഈ ഇരുപത്തൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലും സാധിക്കുന്നുവെന്നത് വലിയ വേദനയുണ്ടാക്കുന്ന ഒരു സത്യമാണ്. നമ്മള്‍  സൌകര്യപൂര്‍വം കാണാതിരിക്കുന്ന, മറന്നു കളയുന്ന ഒരു കാര്യമാണ് .

അമ്മയും സഹോദരിയും ഭാര്യയും മകളുമായി സ്ത്രീ പുലര്‍ത്തിപ്പോരുന്ന സാധാരണ ജീവിതത്തില്‍ രോഗശുശ്രൂഷയും സാന്ത്വനവുമെല്ലാം പുരുഷനേക്കാള്‍ എത്രയോ മടങ്ങ് അവള്‍ക്ക് ചെയ്യേണ്ടി വരാറുണ്ട്.  സ്ത്രീക്ക് നഴ്സാവാന്‍ ജന്മസിദ്ധമായ കഴിവുണ്ടെന്നത് പണ്ടു മുതലേ ഉള്ള ഒരു വിശ്വാസവും കൂടിയാണല്ലോ. പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ രോഗശുശ്രൂഷയ്ക്കായി അവള്‍  സ്വന്തം ഭക്ഷണവും ഉറക്കവും  വേണ്ട എന്നു വെയ്ക്കുന്നു. അവളുടേതായ എല്ലാ ആവശ്യങ്ങളും മറന്നു കളയുന്നു . കുഞ്ഞുങ്ങളെ വളര്‍ത്തി  പരിചയമുള്ളവള്‍ക്ക്   മലവും മൂത്രവും കഫവുമൊന്നും അറപ്പുളവാക്കുന്നില്ല. മാസമുറയെന്ന മഹാ വൃത്തികെട്ട  അശുദ്ധി സംഭവിക്കുന്ന ശരീരത്തിന്‍റെ  ഉടമയാണെങ്കിലും അവള്‍  രോഗിക്കായി രക്തദാനം ചെയ്യുന്നു.  അവയവ ദാനം ചെയ്യുന്നു. അമ്പലത്തിലും പള്ളിയിലുമൊന്നും നേരിട്ട്  പൂജയര്‍പ്പിക്കാന്‍    കഴിയില്ലെങ്കിലും  നേര്‍ച്ചകള്‍ നേര്‍ന്ന് രോഗം മാറ്റിത്തരണമേ എന്ന്  ദൈവത്തിനോട് ഉള്ളുരുകി  പ്രാര്‍ഥിക്കുന്നു.  

കാര്യങ്ങള്‍ ഇങ്ങനെയൊക്കെയായിരിക്കുമ്പോഴും  അനിവാര്യമായ മരണം സംഭവിച്ചു കഴിയുമ്പോള്‍ വിഗ്രഹം കൊത്തിയ തച്ചനേയും കൊത്തനേയും പോലെയായിത്തീരും  സ്ത്രീ. വിഗ്രഹം പൂര്‍ത്തിയായാല്‍  പിന്നെ തച്ചനും കൊത്തനും അതില്‍ സ്പര്‍ശിക്കാന്‍  അനുവാദമില്ല, അതിനു യോഗ്യതയുള്ള  ആളുകള്‍ വേറെ  വരും.  അതുപോലെ നമുക്ക് എത്ര വേണ്ടപ്പെട്ടവരായാലും മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാല്‍ ആചാരങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളും സ്ത്രീക്കു മുമ്പില്‍ കൂടുതല്‍  യോഗ്യതയുള്ളവരെ നിരത്തി നിറുത്തി പ്രഖ്യാപിക്കും, ‘  ച്ഛീ, ച്ഛീ  സ്ത്രീയേ നീ  ദൂരെ ദൂരെ... മാറിപ്പോകൂ.  നീ മാസമുറയുള്ളവളാണ്. നിനക്ക് പുരുഷന്‍റെ മാതിരി വിശുദ്ധമായ ശരീരമില്ല.  ’  അതുവരെ  മരിച്ചു പോയ  വ്യക്തിയുടെ അമ്മയും പെങ്ങളും ഭാര്യയും മകളും ആയിരുന്നവര്‍ പൊടുന്നനെ കുമാരനാശാനെഴുതിയതു പോലെ  തൊട്ടുകൂടാത്തവരും തീണ്ടിക്കൂടാത്തവരും ദൃഷ്ടിയില്‍ പെട്ടാല്‍ ദോഷമുള്ളവരുമായി മാറുന്നു. പെണ്മക്കളുടെ മാത്രം പിതാവായവനും മാതാവായവളും    അതീവ നിര്‍ഭാഗ്യക്കാരായി അറിയപ്പെടുന്നു. ‘അയ്യോ! പാവം, ചിത കൊളുത്താന്‍  ആരുമില്ലാതായല്ലോ, കഴിഞ്ഞ ജന്മത്ത് ചെയ്ത മഹാ പാപം കൊണ്ടാവും ഒരു  ആണ്‍തരി ഇല്ലാതെ പോയത് ‘എന്ന് എല്ലാവരും സഹതപിക്കുമ്പോള്‍ ആ പെണ്മക്കള്‍ക്ക്  അപമാനത്താല്‍  കുനിഞ്ഞ ശിരസ്സുമായി,  ശവസംസ്ക്കാരവും തുടര്‍കര്‍മ്മങ്ങളും ബന്ധുക്കളായ പുരുഷന്മാര്‍ക്ക് മാത്രമായി വിട്ടുകൊടുക്കേണ്ടി വരുന്നു.    മകന്‍റെ മകന്‍ ബലിത്തലയ്ക്കല്‍ മൂത്രമൊഴിച്ചാല്‍ പോലും മോക്ഷം കിട്ടും, എന്നാല്‍ പെണ്മക്കള്‍ ചിത കൊളുത്തിയാല്‍ മോക്ഷം കിട്ടില്ല എന്ന് എല്ലാവരും സമര്‍ഥിക്കുന്നു. മാസമുറയുള്ള  സ്ത്രീ  ചിത  കത്തുന്നത് കണ്ടാല്‍ പോലും  പരേതര്‍ക്ക് മോക്ഷം കിട്ടുകയില്ലത്രെ! ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ ഭര്‍ത്താവിന്‍റെ  മനസ്സിന്‍റേയും ശരീരത്തിന്‍റേയും എല്ലാ തുടിപ്പുകളും  ഏറ്റു വാങ്ങിയ ഭാര്യ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ അസ്ഥിക്കലശത്തിനോട്  യാത്ര പറയുന്നത്  തടയപ്പെടുന്നു. അച്ഛന്‍റെ സ്നേഹവാല്‍സല്യങ്ങളില്‍ മുങ്ങിക്കുളിച്ചു വളര്‍ന്ന  മകള്‍ ആ ചിതാഭസ്മം കടലിലൊഴുക്കാന്‍  പോകുന്നത്  വിലക്കപ്പെടുന്നു. ആചാരങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളും  പ്രഖ്യാപിക്കുന്നത് സ്ത്രീ എല്ലാക്കാലത്തും വെറും ഒരു ശരീരം മാത്രമാണ്, അവള്‍ക്ക് ഒരു  മനസ്സുണ്ടെന്ന് കാണാന്‍ സാധ്യമല്ല എന്നാണ്. 

വിദ്യാഭ്യാസം മനുഷ്യനെ ദുരാചാരങ്ങളില്‍ നിന്നും അന്ധവിശ്വാസങ്ങളില്‍  നിന്നും മോചിപ്പിക്കുമെന്നാണു പരക്കെ വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നതെങ്കിലും സ്ത്രീകളുടെയും താഴ്ന്ന ജാതിക്കാരുടേയും  പ്രശ്നങ്ങളില്‍  അതങ്ങനെയല്ല എന്ന് നമുക്ക്  കാണാന്‍  കഴിയും. മാത്രവുമല്ല വളരെ അപകടകരമായ മറ്റൊരു ദുഷ് പ്രവണതയും വിദ്യാഭ്യാസമുള്ളവര്‍ പ്രകടിപ്പിക്കാറുണ്ട്. ഈ ആചാരങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളും രൂപപ്പെടുത്തിയവര്‍ നമ്മേക്കാളുമൊക്കെ എത്രയോ വിവരമുള്ള മഹര്‍ഷിമാരായിരുന്നിരിക്കും, ദിര്‍ഘദൃഷ്ടികളും ജ്ഞാനികളും  പ്രവാചകരുമായിരുന്നിരിക്കും . അവര്‍ അങ്ങനെ  വിലക്ക് പറഞ്ഞതിനു ചില ശാസ്ത്രീയ അടിസ്ഥാനങ്ങളൊക്കെ കാണും.  അതൊന്നും നമുക്കറിയില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഒന്നിനേയും എതിര്‍ക്കാന്‍  പോവണ്ട എന്ന ലജ്ജാവഹമായ  ഭീരുത്വവും വിനയം നടിച്ചുള്ള പ്രത്യേകതരം മാറി നില്‍ക്കലും അങ്ങനെ എല്ലാ ദുരാചാരങ്ങള്‍ക്കും അന്ധവിശ്വാസങ്ങള്‍ക്കും നല്‍കുന്ന മൌനാനുവാദവുമാണ് അത് .

ഞാനും എന്‍റെ സഹോദരിയും ഒന്നിച്ച്  ഒരു പോലെ അച്ഛന്‍റെ അല്ലെങ്കില്‍ അമ്മയുടെ ശവസംസ്ക്കാരച്ചടങ്ങുകളും കര്‍മ്മങ്ങളും ചെയ്യുമെന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കാന്‍ ചങ്കുറപ്പുള്ള ആണ്മക്കള്‍  ഇല്ലാത്തതു പോലെ ചേട്ടനൊപ്പം ഞാന്‍  നില്‍ക്കാം എന്ന് പറയാനാവുന്ന പെണ്മക്കളും  അപൂര്‍വം തന്നെയായിരിക്കാം.

ഒരു കുറവുകളുമില്ലാത്തവരാണെന്നും   മാറ്റിനിറുത്തപ്പെടേണ്ടവരല്ലെന്നും  അധികാരികളാണെന്നും മാത്രം കേട്ടു വളര്‍ന്നവര്‍ക്ക് സ്ഥാനങ്ങള്‍  പങ്കിടപ്പെടേണ്ടതാണെന്ന്  ആരെങ്കിലും ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത്  പോലും അസഹനീയമായിരിക്കാം. അങ്ങനെ പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചാണല്ലോ  അധികാരം  ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടാന്‍ പാടില്ലാത്തതാണെന്ന് ഭരിക്കപ്പെടുന്നവരെ വിശ്വസിപ്പിക്കുന്നത്.  

അതേ സമയം ച്ഛീ,  ദൂരെ.... ദൂരെ എന്ന്   മാത്രം കേട്ടു വളര്‍ന്നവര്‍ക്ക്   ആത്മവിശ്വാസം ഉണ്ടാവുക  അസാധ്യമായിരിക്കും. എന്തിനേയും  പാര്‍ശ്വവല്‍ക്കരിച്ച് ദുര്‍ബലപ്പെടുത്തുന്നത് എപ്പോഴും അരുത്, നോക്കരുത്, ചെയ്യരുത്, പറയരുത്, ചോദിക്കരുത് എന്ന് വിലക്കികൊണ്ടായിരിക്കുമല്ലോ.  

ജീവിതത്തില്‍ മാത്രമല്ല,  മരണത്തിന്‍റെ മുമ്പില്‍പ്പോലും  സമത്വമെന്നത് മനുഷ്യന് ആലോചിക്കാനാവാത്തൊരു കാര്യമാണ്.  അതുകൊണ്ടാണ് സമത്വമാഗ്രഹിക്കുന്ന ആശയങ്ങളും വ്യക്തികളും  അനഭിമതരായിത്തിരുന്നത്. അവരുടെ ചെറിയ വീഴ്ചകള്‍ പോലും  പര്‍വതീകരിക്കപ്പെടുകയും ദേ,  കണ്ടില്ലേ? എന്ന് പരിഹസിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നത്. സമത്വമെന്ന ആശയം എന്നേ  മരിച്ചു കഴിഞ്ഞുവെന്നും ദൈവത്തിനു പോലും സമത്വം ഇഷ്ടമില്ലെന്നും  എല്ലാവരും വീണ്ടും വീണ്ടും പറഞ്ഞ് സമാധാനിക്കുന്നത്. 

   

നമ്മുടെ എല്ലാ ആചാരങ്ങളെയും വിശ്വാസങ്ങളേയും സങ്കല്‍പങ്ങളേയും ഒക്കെ നോക്കി മരണം  മാറി നിന്ന് പുഞ്ചിരിക്കുന്നുണ്ടാവുമോ?