നീറിയൊടുങ്ങിയിട്ടും വിചാരണ ചെയ്യപ്പെടുന്നവര്‍

( കുടുംബമാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തില്‍ 2013 ജനുവരി  18 നു  പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്. )

ബലാല്‍ക്കാരം ചെയ്യപ്പെടുന്നവര്‍  അങ്ങനെയാണ്. അവര്‍ മരിച്ചു പോയാലും (ദില്ലിയിലെ പെണ്‍കുട്ടി) ഉമിത്തീ പോലെ കെടാതെ നീറിയാലും (രാജസ്ഥാനിലെ ബന്‍വാരിദേവി)  അനവധി കാലം (ഏകദേശം നാല്‍പത്  വര്‍ഷം)  ബോധമില്ലാതെ ആശുപത്രിക്കിടക്കയില്‍ ചത്തു ജീവിച്ചാലും  (മുംബൈയിലെ അരുണാ ഷാന്‍ബാഗ് ) അവരെ സമൂഹം വിചാരണ ചെയ്യും. ഓരോ നിമിഷവും  അപമാനിക്കും. അവരുടെ നൊമ്പരങ്ങളെ പറ്റി അശ്ലീലം മണക്കുന്ന കഥകള്‍ പറയും. എന്നിട്ടാര്‍ത്തു ചിരിക്കും.

കഴിഞ്ഞ മാസം ദില്ലിയില്‍ സംഭവിച്ച  ചോര മരവിപ്പിക്കുന്ന നിത്യവേദനയ്ക്കും ഇപ്പോള്‍ ഇക്കാര്യം തന്നെയാണ് നേരിടേണ്ടി വരുന്നത്. ആ ക്രൂര കര്‍മ്മത്തിനു ശേഷം, കാലങ്ങളായി സ്ത്രീകള്‍  സഹിക്കുന്ന ബലാല്‍സംഗമെന്ന അക്രമത്തിനെതിരേ നീതിക്കു വേണ്ടി ദില്ലിയില്‍  നിരന്തരമായ സമരങ്ങള്‍ നടന്നു. പോലീസും ഭരണകര്‍ത്താക്കളൂം സാധാരണ ജനതയുടെ സമരത്തെ ആവുന്നത്ര പരിഹസിക്കുകയും നിസ്സാരമാക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നിട്ടും ചില ചെറിയ നേട്ടങ്ങള്‍ ഉണ്ടായി. സ്ത്രീകള്‍ക്കെതിരേയുള്ള അക്രമങ്ങളെ  നേരിടാന്‍ ഫാസ്റ്റ്  ട്രാക് കോടതികളും വേഗ വിചാരണകളും വേണമെന്ന് നമ്മുടെ  പരമോന്നത നീതിപീഠത്തിനു മനസ്സിലായി. അമര്‍ത്തി ഒതുക്കി വെച്ചിരുന്ന ചില  സ്ത്രീ പീഡന കേസ്സുകളെ പൊടി തട്ടിയെടുത്ത് തീര്‍പ്പു കല്‍പിക്കണമെന്നും സുപ്രീം കോടതി തീരുമാനിച്ചു. പൊലീസുകാരും മറ്റ് ഉദ്യോഗസ്ഥരും മാധ്യമങ്ങളും സ്ത്രീ പ്രശ്നങ്ങളെ കൂടുതല്‍ അനുഭാവപൂര്‍ണമായി സമീപിക്കണമെന്ന് നിര്‍ദ്ദേശങ്ങളുണ്ടായി. ബലാല്‍ക്കാരത്തിനുള്ള ശിക്ഷ എന്താവണമെന്നതിനെപ്പറ്റി ചൂടന്‍  ചര്‍ച്ചകള്‍ നടന്നു.  

എന്നാല്‍  ഇതെല്ലാം കണ്ട്  ആരും ചെറുതായിട്ടു പോലും  രോമാഞ്ചം കൊള്ളേണ്ടതില്ലെന്നും സ്ത്രീയെ  നിസ്സാരയാക്കിത്തീര്‍ക്കുന്ന മൂല്യങ്ങള്‍ക്ക് യാതൊരു  വ്യതിയാനവും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലെന്നും തന്നെയാണ് ഇപ്പോഴും കാര്യങ്ങളുടെ യൂ ടേണിലുള്ള പോക്ക് കാണിച്ചു തരുന്നത്.  നീറിയൊടുങ്ങിപ്പോയ ദില്ലിയിലെ ആ പെണ്‍കുട്ടിയ്ക്കു നേരെ മല്‍സരിച്ചു വിരല്‍  ചൂണ്ടുന്നതില്‍ കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു ദിവസങ്ങളായി ചില  മത രാഷ്ട്രീയ  നേതാക്കന്മാരും  ആത്മീയ  ഗുരുക്കന്മാരും  പെണ്‍ശരീരം മാത്രമുള്ള ചില എക്സിക്യൂട്ടിവുകളും ഞാന്‍ ആദ്യം ഞാന്‍ ആദ്യം  എന്ന് തിക്കിത്തിരക്കുകയായിരുന്നു. മതവും രാഷ്ട്രീയവും ആത്മീയതയുമൊന്നും സ്ത്രീയുടെ  പ്രശ്നങ്ങളെ ഒരു സാമൂഹികപ്രശ്നമായി ഒരു കാലത്തും കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ. ഇവരെല്ലാം പരിചയപ്പെടുത്തുന്ന ജീവിത സാഹചര്യങ്ങള്‍ മാത്രമാണ് സത്യമെന്ന് തെറ്റിദ്ധരിച്ചിട്ടുള്ള സ്ത്രീ പുരുഷന്മാര്‍ക്കും സ്ത്രീയുടെയും ദുര്‍ബലരുടെയും പാര്‍ശ്വവല്‍ക്കൃതരുടെയും പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഗുരുതരമായി അനുഭവപ്പെടുകയില്ല.  അതു പോലെയുള്ളവരുടെ വരിയില്‍  ഇപ്പോള്‍ കുറ്റവാളികളെന്ന് പറയപ്പെടുന്നവരുടെ വക്കാലത്തുള്ള വക്കീലുമാരും ഹാജരായിരിക്കുന്നു. 

വക്കീലുമാര്‍ക്ക് അവരവരുടെ കക്ഷികളെ ജയിപ്പിക്കേണ്ട ബാധ്യതയുണ്ടാവാം. അതിനാവശ്യമായ അരങ്ങൊരുക്കലാവാം വക്കീലുമാര്‍ ചെയ്തത്. മരിച്ചുപോയ ആ പെണ്‍കുട്ടി യെ തന്നെ അവള്‍ക്ക്  സംഭവിച്ച  ദുരന്തത്തിന്‍റെ ചതിയുടെ അല്ലെങ്കില്‍ നെറികേടിന്‍റെ പ്രധാന കാരണമായി അവതരിപ്പിക്കാന്‍ അസാമാന്യമായ,അതികഠിനമായ പരിഗണനക്കുറവ്  ആവശ്യമാണ്.  അവള്‍  അസമയത്ത് പുറത്ത് പോയതെന്തിനെന്നും അവിവാഹിതര്‍  രാത്രിയില്‍ ചുറ്റി നടക്കാന്‍ പാടില്ലെന്നും ഒരു മാന്യ സ്ത്രീയേയും  ഇന്ത്യയില്‍ ഇന്നുവരെ ആരും ബലാല്‍സംഗം ചെയ്തിട്ടില്ലെന്നും  വക്കീലുമാര്‍ പരസ്യമായി  പറയുമ്പോള്‍  സ്ത്രീയെന്ന  നിലയില്‍ ഭയം തോന്നിപ്പോകുന്നു. കോടതിമുറികളില്‍  കേസ് ജയിക്കാന്‍  വേണ്ടി അര്‍ദ്ധസത്യങ്ങളും അസത്യങ്ങളും വിളിച്ചുപറയുന്നതും എതിര്‍കക്ഷിയെ നിലം  പരിശാക്കി കൊലവിളിക്കുന്നതും  വക്കീലിന്‍റെ  ജോലിയായിരിക്കാം. എന്നാല്‍ കേസ് കോടതിമുറിയിലെത്തും മുന്‍പ് തന്നെ അതിക്രൂരമായ ബലാല്‍സംഗത്തില്‍  മരണപ്പെട്ട ആ പെണ്‍കുട്ടി ഇനിയും ഇതുപോലെയുള്ള നീച വിചാരണകള്‍ നേരിടേണ്ടതുണ്ടോ?

സ്ത്രീകളുടെ നേരെയുള്ള  എല്ലാ അതിക്രമങ്ങള്‍ക്കും  പ്രധാന കാരണമാകുന്നത് നമ്മുടെ ഈ വികല നയമാണ്. ശിക്ഷ ലഭിക്കുകയില്ലെന്ന അമിത വിശ്വാസത്തിനു പുറമേ എന്തക്രമം ചെയ്താലും  അതിന്‍റെ ഉത്തരവാദിത്തം അക്രമം സഹിക്കേണ്ടി വന്ന   സ്ത്രീയില്‍ തന്നെ എങ്ങനെയെങ്കിലും കെട്ടിവെയ്ക്കാന്‍ കഴിയുമെന്ന ഉത്തമബോധ്യവും കുറ്റം ചെയ്യാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന സവിശേഷ ഘടകമാണ്.

ഈ നയം തിരുത്തിയെഴുതാതെ, ആണ്‍ പെണ്‍ മനസ്സുകളിലെ അതിക്രമത്തിന്‍റേയും സഹനത്തിന്‍റേയും രോഗാതുരതയെ നേരിടുവാന്‍ കഴിയില്ല. എത്ര കേമമായ നിയമങ്ങള്‍ വന്നാലും സ്ത്രീ  വാക്കിലും നോക്കിലും ഉടുപ്പിലും നടയിലും  പിന്നെ ക്ലോക്കിലും നോക്കി സദാ  സൂക്ഷിച്ചു ജീവിയ്ക്കണമെന്ന  നമ്മുടെ സംസ്ക്കാരിക വിശ്വാസം  മാറാത്തിടത്തോളം ഇമ്മാതിരി അപമാനങ്ങള്‍ മുറിവേറ്റ സ്ത്രീയെ സദാ കുത്തിത്തുളച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും.