ഞാനുള്‍പ്പെടുന്നതും എന്‍റേതായതും മാത്രം ....

( കുടുംബമാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തില്‍ 2013 ജൂണ്‍ 14   നു  പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്. )

ഹിന്ദു മത വിശ്വാസികള്‍ക്കൊപ്പം ചന്ദനവും ഭസ്മക്കുറിയുമായി   അനവധി  അമ്പലങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ പ്രാര്‍ഥിച്ചിട്ടുണ്ട്.  ക്രിസ്തു മത വിശ്വാസികള്‍ക്കൊപ്പം തലയില്‍  നെറ്റിട്ട് ഏറെ പള്ളികളില്‍  പോയി മുട്ടുകുത്തി കുരിശു വരച്ചിട്ടുണ്ട്.   സിക്കുകാര്‍ക്കൊപ്പം  തലമുടി  മറച്ച് കുറേ  ഗുരുദ്വാരകളില്‍ ഇരുന്ന്  ഗുരു ഗ്രന്ഥ പാരായണം കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അവരുടെ സമൂഹസദ്യയായ ലങ്കറില്‍ പങ്കെടുത്തിട്ടുണ്ട്.     ഇസ്ലാം മതവിശ്വാസികള്‍ക്കൊപ്പം കുറച്ച്   ദര്‍ഗകളിലും സന്ദര്‍ശനം നടത്തിയിട്ടുണ്ട്. എണ്ണത്തില്‍  നന്നെ കുറവെങ്കിലും  ചില ബുദ്ധവിഹാരങ്ങളിലും ജൈന ആരാധനാലയങ്ങളിലും കടന്നു ചെല്ലാനും  സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്.   യുക്തിവാദികളും  നാസ്തികരും പുരോഗമനവാദികളും  എതിര്‍ത്ത്  എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും വിശ്വാസികള്‍ അതൊന്നും ശകലം  പോലും ചെവിക്കൊള്ളാതെ ആരാധനാലയങ്ങളില്‍  ശരണം പ്രാപിക്കുന്നതും പുരോഹിതന്മാരുടെ  നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ നിഷ്ഠകളോടെ  അനുസരിക്കുന്നതും  സാഷ്ടാംഗം  പ്രണമിക്കുന്നതും അങ്ങനെ അവരവരെ സമ്പൂര്‍ണമായി ദൈവത്തിനു  സമര്‍പ്പിക്കുന്നതും ഞാന്‍ അതീവ താല്‍പര്യത്തോടെ കണ്ടു നില്‍ക്കാറുണ്ട്. സങ്കടപ്പെടുന്നവരും വേദനിക്കുന്നവരും കഷ്ടപ്പെടുന്നവരുമായ  മനുഷ്യരുടെ നീറുന്ന ഉള്ളിനെ തണുപ്പിക്കുന്ന,  ജീവിക്കാനുള്ള  ആത്മവിശ്വാസം പകരുന്ന  എന്തായിരിക്കും ആരാധനാലയങ്ങളിലും പുരോഹിതന്മാരുടെ  നിര്‍ദ്ദേശങ്ങളിലും ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളിലും ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നതെന്ന് അപ്പോഴെല്ലാം  ആത്മാര്‍ഥമായി ആലോചിക്കാറുമുണ്ട്.

അവരവര്‍ക്കാവശ്യമുള്ളതിനായി  ഒന്നേ രണ്ടേ എന്ന് എണ്ണമിട്ട്  പ്രാര്‍ഥിക്കുവാന്‍ സാധിക്കുന്നതുകൊണ്ടാവുമോ എല്ലാവരും ആരാധനാലയങ്ങളില്‍ അടിഞ്ഞു കൂടുന്നത്? ആരാധനാലയങ്ങളുടെ  പ്രശസ്തിയനുസരിച്ച് വിദൂരദേശങ്ങളില്‍  നിന്നു കൂടി എല്ലാവരും  എത്തിച്ചേരുന്നത് പോലെ  ഒരു  പൊതുകാര്യത്തിനായി ഒന്നിച്ചു  ചേരാന്‍  പരമ ഭക്തരായ  മനുഷ്യരില്‍  തന്നെ എത്ര പേരാവും  നിഷ്ഠയോടെ  തയാറായി  വരിക ? അത്  മരം വെയ്ക്കലോ റോഡുണ്ടാക്കലോ  കുളം വൃത്തിയാക്കലോ  മാലിന്യ നിര്‍മ്മാര്‍ജ്ജനമോ എന്തുമാവട്ടെ.....  വിശ്വാസത്തിലും ഭക്തിയിലും ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളിലും എല്ലാം സര്‍വ  പ്രധാനം  ഞാനും എന്‍റേതും എന്ന വികാരം തന്നെയാണോ?

ഏതു മതത്തിലായാലും വിശ്വാസികളായ പുരുഷന്മാരേക്കാള്‍ എന്തുകൊണ്ടും  ഭക്തിയും വിശ്വാസവും അധികം പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കുക സ്ത്രീകളായിരിക്കും.  കുട്ടികളുടെ ആരോഗ്യവും വിദ്യാഭ്യാസവും  ഭാവിയും മാത്രമല്ല, പെണ്ണ് എന്ന നിലയില്‍  പ്രതിനിമിഷം സ്വയം അനുഭവിക്കുന്ന, വീട്ടിനകത്തും പുറത്തുമുള്ള  സുരക്ഷിതത്വമില്ലായ്മയും  സ്ത്രീകളെ അതിഭയങ്കരമായി  അലട്ടുന്നതുകൊണ്ടാവാം അത്.  പ്രാര്‍ഥനകളിലും വ്രതങ്ങളിലും പൂജകളിലും ഉപവാസങ്ങളിലും  പ്രസാദിച്ച്   തങ്ങളുടെ ദൈവം തനിക്കും തന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ടവര്‍ക്കും കാവലായിത്തീരുമെന്ന് തന്നെ, പ്രാര്‍ഥിക്കുന്ന ഭൂരിഭാഗം സ്ത്രീകളും കരുതുന്നു. സാമൂഹികമായും സാമ്പത്തികമായും കൂടുതല്‍ കരുത്തു നേടുകയും  തീരുമാനങ്ങള്‍ എടുക്കാനും അവ നടപ്പിലാക്കാനും സാധിക്കും വിധത്തില്‍ സ്വന്തം വ്യക്തിത്വത്തിനു മാറ്റുണ്ടാവുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ സ്ത്രീകളുടെ  പ്രാര്‍ഥനകള്‍ക്കും പൂജകള്‍ക്കും വ്രതങ്ങള്‍ക്കും  വ്യത്യാസമുണ്ടാവുമോ  എന്നറിയില്ല.  

എന്തുകൊണ്ട് ‘ തങ്ങളുടെ ദൈവം ‘  എന്ന് ഇത്രമാത്രം വേര്‍തിരിച്ച് കാണുന്നുവെന്ന് ഞാന്‍ കടുത്ത ഭക്തകളായ ഉറച്ച  വിശ്വാസികളായ വ്യത്യസ്ത മതക്കാരായ  പല സ്ത്രീകളോടും ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്. ‘ ഏയ്, ഞങ്ങള്‍ക്കങ്ങനെയൊന്നുമില്ല ‘  എന്നൊരു ഒഴുക്കന്‍ മറുപടിയിലൂടെ  കഴിയുന്നതും  ഈ ചോദ്യത്തില്‍ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞു  മാറാനാണ്  അധികം പേരും താല്‍പര്യം കാട്ടിയിട്ടുള്ളത്.  ഉത്തരം പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചവരാകട്ടെ തങ്ങള്‍ ജനിച്ച മതവും  ആ മതത്തിലൂടെ  പരിചയവും ശീലവുമായ ദൈവസങ്കല്‍പവും  മാത്രമേ സത്യമായി  നിലനില്‍ക്കുന്നുള്ളൂ എന്ന് വിശ്വസിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു . തൊഴുകയും  പ്രാര്‍ഥിക്കുകയും വ്രതമെടുക്കുകയും ഉപവസിക്കുകയും ഒക്കെ  ചെയ്യുന്ന സ്ത്രീകള്‍ക്ക്  മറ്റു മതങ്ങളില്‍ പെട്ട സ്ത്രീകളെ  കഠിനമായി വെറുക്കാനും   ‘ നശിച്ചു പോകട്ടെ ‘ എന്ന് ശപിക്കാനും  ആയുധമെടുക്കാനും സാധിക്കുന്നതും അതുകൊണ്ടു തന്നെയാവണം. സഹിഷ്ണുതയില്ലാത്ത വിശ്വാസം എത്ര വലിയ സാമൂഹിക വിപത്തുകളെയാണുണ്ടാക്കുകയെന്ന് ഇന്ത്യയുടെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളില്‍ വിവിധ കാലങ്ങളില്‍ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ടിട്ടുള്ള എല്ലാ തരം  വര്‍ഗീയ കലാപങ്ങളും  വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടല്ലോ. 

ഇതുവരെ  നമ്മുടെ നാട്ടിലുണ്ടായ  സകല  മത വര്‍ഗീയ കലാപങ്ങളിലും ഏറ്റവുമധികം  നഷ്ടപ്പെടേണ്ടി വന്നവര്‍  എന്നും സ്ത്രീകളായിരുന്നു. അവര്‍ക്ക് അച്ഛനും സഹോദരനും ഭര്‍ത്താവും മക്കളും ധനവും വീടും മാത്രമല്ല നഷ്ടപ്പെടുന്നത്. ഓരോ  കലാപവും  അതില്‍ അകപ്പെട്ടു പോകുന്ന  സ്ത്രീകളുടെ ആത്മാവിനെയും  മനസ്സിനെയും ശരീരത്തെയും  കൂടി പിച്ചിച്ചീന്തിക്കളയുന്നു. സ്ത്രീയുടെ ആത്മാവിനും മനസ്സിനും ഏല്‍ക്കുന്ന പരിക്കുകളെ സമൂഹം അത്ര കാര്യമാക്കാറില്ലെങ്കിലും ശരീരത്തിന്‍റെ  പരിക്കുകള്‍ അവളുടെ മാനനഷ്ടത്തിന്‍റെ എന്നത്തേയുമുള്ള തെളിവുകളായി നിലനില്‍ക്കുന്നു.

ആ ഒറ്റക്കാരണം കൊണ്ടു തന്നെ സഹിഷ്ണുതയുടെ പാഠങ്ങളും  അന്തസ്സുറ്റ  ജീവിതത്തിനുള്ള  എല്ലാവരുടേയും തുല്യമായ അവകാശങ്ങളും ഒരുപക്ഷെ,  പുരുഷന്മാരേക്കാള്‍  ഗൌരവത്തോടെയും ആത്മാര്‍ഥതയോടെയും മനസ്സിലാക്കാനും സ്വയം പിന്തുടരാനും അടുത്ത തലമുറയ്ക്ക് പകര്‍ന്നു കൊടുക്കാനും സ്ത്രീകള്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ ആര്‍ജ്ജവമുണ്ടാകണമെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്.  അന്യ വിശ്വാസികള്‍ക്കൊപ്പമാവുമ്പോള്‍ മാത്രം എല്ലാ മനുഷ്യരും സുലഭമായി പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന പുരോഗമനവും യുക്തിവാദവും സംശയവും  പോരാ, നമുക്ക് .  സ്വന്തം മതത്തിലും വിശ്വാസത്തിലും വന്നു കൂടിയേക്കാന്‍ സാധ്യതയുള്ള മനുഷ്യത്വരഹിതമായതും സ്വാര്‍ഥത നിമിത്തം  ജീര്‍ണിച്ചു പോയതുമായ എല്ലാ നിലപാടുകള്‍ക്കുമെതിരാവണം നമ്മള്‍ സ്ത്രീകള്‍. അനാദികാലം മുതലേ പണവും  മതങ്ങളും പൌരോഹിത്യവും രാഷ്ട്രീയാധികാരങ്ങളും തമ്മില്‍ നിലനിന്നു പോരുന്ന പരസ്പര സഹായ സഹകരണ ബന്ധത്തെക്കുറിച്ച് നമ്മള്‍ കൃത്യമായി മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്.

വറ്റാത്ത മനുഷ്യത്വമാണ് ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠമായ മതം. ഉപാധികളില്ലാത്ത സ്നേഹമാണ് ഏറ്റവും ഉറച്ച വിശ്വാസം.  സഹിഷ്ണുതയാണ് ഏറ്റവും  നന്മയുള്ള ആചാരം.  ഇതെല്ലാം ഒന്നിച്ചു ചേര്‍ന്നതാണ് ഏറ്റവും നല്ല ദൈവവിശ്വാസം.

നമ്മള്‍  പെണ്ണുങ്ങള്‍ക്ക് അങ്ങനെ തോന്നുന്നില്ലേ?  തോന്നാറില്ലേ? ചിലപ്പോഴൊക്കെയെങ്കിലും....