പഴമയോടുള്ള നമ്മുടെ അഭിനിവേശം...

( കുടുംബമാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തില്‍ 2013  ജൂണ്‍ 21 ന് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.)  

ഭൂതകാലവും, പഴമയുമാണ്,വര്‍ത്തമാനത്തേക്കാളും പുതുമയേക്കാളും  നന്നെന്ന് പറ്റാവുന്ന സന്ദര്‍ഭത്തിലെല്ലാം നമ്മള്‍  ഉറപ്പിച്ചു പറയാറുണ്ട്. ഒന്നോര്‍മ്മിച്ചു നോക്കു... ഏതെങ്കിലും ഒരു  സന്ദര്‍ഭമുണ്ടോ  നാമതു പറയാത്തതായി ... 

രാജഭരണകാലമായിരുന്നു നല്ലതെന്ന്  വിശ്വസ്തരായ രാജഭക്തര്‍ ,  ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകാലമായിരുന്നു മെച്ചമെന്ന് എപ്പോഴത്തേയും അടിയുറച്ച  വിദേശസ്നേഹികള്‍. സ്ത്രീകള്‍ വീടിനു  പുറത്ത്  ജോലിക്ക് പോകാത്തതാണ്  കേമമെന്നും സ്ത്രീകള്‍ അക്ഷരമേ പഠിയ്ക്കാത്തതാണ് അതിലും കേമമെന്നും സ്ത്രീകള്‍ അടുക്കളയില്‍ തന്നെ കഴിയുന്നതാണ് കെങ്കേമമെന്നും  ചിലര്‍, വിവാഹപ്രായം പതിനഞ്ചും പതിനെട്ടുമെന്ന പഴയ രീതി മതിയെന്നും അതല്ല, ശൈശവ വിവാഹത്തില്‍ തന്നെ  യാതൊരു തരക്കേടുമില്ലെന്നും  അഭിപ്രായപ്പെടുന്നവര്‍,  കൂടുകുടുംബമായിരുന്നെങ്കില്‍  എത്ര  നന്നാകുമായിരുന്നുവെന്നും അണു കുടുംബമായതുകൊണ്ടാണ് വിവാഹമോചനവും വാര്‍ദ്ധക്യകാല അനാഥത്വവും വന്നു ചേരുന്നതെന്നും ഇനിയും ചിലര്‍, സമ്പൂര്‍ണ ജാതി വ്യവസ്ഥയും  അതനുസരിച്ചുള്ള  തൊഴില്‍  വിഭജനവും നടപ്പിലാക്കിയാല്‍ അത്യുത്തമമെന്ന് ജാതിസ്നേഹികള്‍,  കുടുംബാസൂത്രണം തീരെ വേണ്ടെന്നും ജനപ്പെരുപ്പമാണ് ഇന്ത്യയുടെ മഹാബലമെന്നും   പറയുന്നവര്‍,  .... അങ്ങനെ അങ്ങനെ പോയ കാല സമ്പ്രദായങ്ങളുടെ എണ്ണിയാല്‍ ഒടുങ്ങാത്ത  ഹൃദയം നിറഞ്ഞ  വാഴ്ത്തുകള്‍....

ആര്‍ക്കും  പുതിയ കാലം വേണ്ട.  സാധിച്ചാല്‍  എല്ലാവരും കഴിഞ്ഞു പോയ കാലത്തിലെ നന്മകള്‍ പിന്നെയും പിന്നെയും  അയവിറക്കും. അന്നത്തെ ഗുരുഭക്തി, അന്നത്തെ പുത്രസ്നേഹം, അന്നത്തെ പതിഭക്തി, അന്നത്തെ അനുസരണ, അന്നത്തെ ഭയബഹുമാനം,  അന്നത്തെ വീരശൂരപരാക്രമങ്ങള്‍, അന്നത്തെ രാജ്യസ്നേഹം, അന്നത്തെ പാട്ട്, അന്നത്തെ സാഹിത്യം,  അന്നത്തെ കൃഷി, അന്നത്തെ നെല്ല്,  അന്നത്തെ തെങ്ങ്   ഇതും സൂപ്പര്‍  കമ്പ്യൂട്ടറിനു പോലും  എണ്ണിത്തീര്‍ക്കാന്‍ കഴിയില്ലാത്തവിധം നീളമേറിയ ഒരു  പട്ടികയാണ്. 

ഒരു നന്മയും അവകാശപ്പെടാനില്ലാത്ത മാതിരി  അത്ര മോശപ്പെട്ടവരാണോ ഇന്നത്തെ തലമുറയും അവര്‍ ജീവിക്കുന്ന ഈ കാലവുമെന്ന്  പഴയകാല നന്മയുടെ അവസാനിക്കാത്ത വിവരണങ്ങള്‍ കേട്ടാല്‍ ആരും സംശയിച്ചു പോകും. 

യഥാര്‍ഥത്തില്‍ ആരെങ്കിലും കഴിഞ്ഞു പോയ കാലത്തെ ഇത്രമാത്രം സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടാവുമോ എന്തെല്ലാം വാഴ്ത്തിപ്പാടിയാലും എന്ന് എനിക്ക് എപ്പോഴും  സംശയമുണ്ടാവാറുണ്ട്.  ജെറ്റ് വിമാനത്തില്‍ അമേരിക്കയിലേക്കും ഗള്‍ഫിലേക്കും  പോകുന്ന ഇന്നത്തെ യാത്രക്കാര്‍ പഴയ കാലത്തേപ്പോലെ കപ്പലിലും ലോഞ്ചിലും കടല്‍ച്ചൊരുക്കും  സഹിച്ച്  ഒരുപാട് സമയവുമെടുത്ത്  പോവാന്‍  ഇഷ്ടപ്പെടുമായിരിക്കില്ല...  കോണ്‍ ക്രീറ്റ്  റോഡില്‍ ഓഡിയും ബെന്‍സും ശരേന്ന്  പായിക്കുന്നവര്‍ക്ക് വില്ലുവണ്ടിയിലും കുതിരവണ്ടിയിലും  കുടുകുടു എന്ന് ചെമ്മണ്‍ പാതയിലൂടെ സഞ്ചരിക്കാനാകുമായിരിക്കില്ല...  എയര്‍കണ്ടീഷന്‍ഡ് ക്യാബിനിലെ ആഹ്ലാദം ചെളി മണമുള്ള വയലില്‍ കിട്ടുകയില്ലായിരിക്കും ... ഒന്നാന്തരം  ആരോ ഷര്‍ട്ടുകള്‍ക്കും  സലൂണുകളിലെ  ഹെയര്‍സ്റ്റൈലുകള്‍ക്കും പകരം കോണകവും   ചുട്ടിത്തോര്‍ത്തും  കുടുമയും  ഒക്കെ ഓര്‍മ്മയില്‍ പോലും  വേദനയുളവാക്കുമായിരിക്കും. തീണ്ടാപ്പാടകലം പാലിക്കാനും  മാറുമറയ്ക്കാനുള്ള അവകാശത്തിനും വേണ്ടി   നിര്‍ബന്ധിക്കപ്പെടുന്നത് സങ്കല്‍പിക്കാന്‍ കൂടി  വിഷമമായിരിക്കും... 

എന്നിട്ടുമെന്നിട്ടും  പഴയ കാലം ... പോയ കാലം... മധുരം മധുരകരം....എത്ര നുണഞ്ഞാലും കൊതി തീരാത്തൊരു മിഠായി പോലെ....  

പഴമയെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്ന ഹെറിട്ടേജു കെട്ടിടങ്ങളെ കാണുമ്പോള്‍  പഴയ കാല നന്മയെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ വാഴ്ത്തു പാട്ടുകള്‍ എത്ര പൊള്ളയാണെന്ന് ആര്‍ക്കും വ്യക്തമാകും. ഇന്ത്യാ മഹാരാജ്യത്തിന്‍റെ പ്രത്യേകതയാണ്  പുരാതന കെട്ടിടങ്ങളുടെ അമ്പലങ്ങളുടെ പള്ളികളുടെ മറ്റു എടുപ്പുകളുടെ  എല്ലാം അതിസമൃദ്ധി. എല്ലായിടത്തും അവയുണ്ട്.  ഇതിഹാസങ്ങളുമായും പുരാണങ്ങളുമായും  മിത്തുകളുമായും മതവുമായും  ചരിത്രവുമായും  രാഷ്ട്രീയവുമായും എല്ലാം  ബന്ധപ്പെട്ട അനേകമനേകം മനോഹര നിര്‍മ്മിതികള്‍ ....അവയോടെല്ലാമുള്ള നമ്മുടെ മനോഭാവമെന്താണെന്നാലോചിക്കാറുണ്ടോ വല്ലപ്പൊഴുമെങ്കിലും... 

അനാഥരായ തെരുവുകുഞ്ഞുങ്ങളോട്  പ്രകടിപ്പിക്കാറുള്ള സൌകര്യപൂര്‍വമായ അനുകമ്പ പോലെ ഒന്നാണ് ആ നിര്‍മ്മിതികളോട് നമുക്കുള്ളത്. കഴിവതും നമ്മള്‍ അവയെ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കും,  നമ്മൂടെ  കണ്‍മുന്നില്‍ അവ നശിച്ചില്ലാതാകുന്നത് നിസ്സംഗമായി  നോക്കി നില്‍ക്കും, പറ്റുമെങ്കില്‍ ആദ്യ അവസരത്തില്‍ തന്നെ  കഴിയുന്നത്ര വേഗം ഒരു  ഒറ്റക്കൈയന്‍ ജെ സി ബിയെ വിളിച്ച്, കെട്ടിടം തകര്‍ത്തു തരിപ്പണമാക്കാന്‍  ഉത്തരവു കൊടുക്കും , ആയിരക്കണക്കിനു വര്‍ഷം  പഴക്കമുള്ള  കെട്ടിടങ്ങള്‍  ആരു  ഡിസൈന്‍ ചെയ്തു ,  ആ കെട്ടിടത്തിന്‍റെ  അടിത്തറയ്ക്ക് ആരു വാനം  കോരി,  ആരു കുമ്മായം   കുഴച്ചു,  ചുവരില്‍  ആരു  ചിത്രം  വരച്ചു  തുടങ്ങിയ  ചോദ്യങ്ങളുടെ അവ്യക്തമാകാവുന്ന തര്‍ക്കത്തിനിടയാകാവുന്ന വ്യത്യസ്ത ഉത്തരങ്ങളും  കെട്ടിടങ്ങള്‍ പൊളിച്ചു കളയാനുള്ള ഒന്നാന്തരം  സാധൂകരണമായി നമ്മള്‍ കാണാറുണ്ട്. ഇനി ഇപ്പറഞ്ഞതിനൊന്നും സാധ്യതയില്ലെന്നാണെങ്കില്‍ കെട്ടിടനിര്‍മ്മിതികളെ  കാണാനും  മനസ്സിലാക്കാനും ചെല്ലുന്ന സമയത്ത് ടൈലുകളും ഇഷ്ടികകളും കല്ലുകളും  ഇളക്കി  മാറ്റുകയും ചായങ്ങള്‍  ചുരണ്ടി  +  ചിഹ്നമിട്ട്  സ്ത്രീ പുരുഷ നാമധേയങ്ങള്‍ ചുവരുകളില്‍ കുത്തിവരയ്ക്കുകയും  എല്ലാ ഭാഷകളിലേയും  അറിയാവുന്നത്രയും  തെറിവാക്കുകള്‍ എഴുതിവെയ്ക്കുകയും  ചെയ്യും. 

പഴയ കെട്ടിടങ്ങള്‍ നമ്മുടെ പോയ കാലത്തിന്‍റെ മായാത്ത കാല്‍പ്പാടുകളാണ്. നമുക്കു മുന്നില്‍ നിവര്‍ന്ന് നിന്ന് സ്വന്തം ചരിത്രം രേഖപ്പെടുത്തുന്ന  പക്ഷഭേദമില്ലാത്ത ചരിത്ര പുസ്തകങ്ങളാണ്. 

പഴമയും പഴമയോടുള്ള അഭിനിവേശവും പാട്ടായും കഥയായും ആചാരമായും വിശ്വാസമായും ചരിത്രമായും ശാസ്ത്രമായും കരുതുന്നുവെന്ന് സദാ ഭാവിക്കുന്ന , അനാശാസ്യമെന്ന്  കരുതുന്ന കാലത്തിന്‍റെ മാറ്റമൊന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത  ഈ പഴയ കെട്ടിടങ്ങളുടെ  കാല്‍പ്പാടുകള്‍  നമ്മള്‍ ഇങ്ങനെ മായിക്കുന്നതെന്തു കൊണ്ടാണ് ? ആ ചരിത്ര പുസ്തകങ്ങള്‍ മറിച്ചു നോക്കാതെ, വായിയ്ക്കാതെ കീറിക്കളയുന്നതെന്തു കൊണ്ടാണ് ?