ഒരുപാട് പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങള്‍ വരുമായിരുന്നു വീട്ടില്‍. ഇംഗ്ലീഷിലും മലയാളത്തിലും വളരെ ചുരുക്കമായി തമിഴിലും അച്ചടിക്കപ്പെട്ടവ. അക്ഷരമറിയാത്ത കാലത്തു പോലും ഒറ്റയ്ക്കിരുന്ന് അവയെല്ലാം മറിച്ചു നോക്കുന്നതും നന്നെ മടുക്കുമ്പോള്‍ അടുത്തെങ്ങും ആരുമില്ലെന്നു ഉറപ്പു വരുത്തി, അതില്‍ ചിലതൊക്കെ വലിച്ചു കീറിക്കളയുന്നതും എനിക്കിഷ്ടമായിരുന്നു.
വളര്‍ച്ചയുടെ കാലഘട്ടത്തില്‍ ഏതോ ഒരു
ദിവസമാണ് ശങ്കര്‍ സിമന്‍റെന്നും അതുകൊണ്ട് പണിത പാമ്പന്‍ പാലമെന്നും ഞാന്‍ കേള്‍ക്കുന്നത്. അതൊരു പരസ്യമായിരുന്നു. ബലം കൂടിയ സിമന്‍റിന്‍റെ...
അതുപയോഗിച്ചു പണിത പാമ്പന്‍പാലത്തിന്‍റെ....
അച്ഛന്‍റെ അടുത്ത സുഹൃത്തായ ഉമാപ്പയാണ്
പാമ്പന്‍ പാലത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്.
ഉമാപ്പ വിദഗ്ധനായ ഒരു സിവില്‍ എന്‍ജിനീയര്‍
ആയിരുന്നു, അധ്യാപകന്‍ ആയിരുന്നു.
ചെറിയ കുട്ടിയായിരുന്ന എനിക്ക് ഉച്ചരിക്കാന്‍ നന്നെ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായിരുന്ന മുസ്തഫ എന്ന ഘനഗംഭീരമായ
പേരായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്‍റേത്. ആ പേര് എന്‍റെ ഇഷ്ടത്തിനു
ഞാന്‍ മാറ്റിയതാണ് ഉമാപ്പ. പിന്നീട് ആ പേരില്‍ മാത്രമേ അദ്ദേഹത്തെ വീട്ടിലും
എല്ലാവരും വിളിച്ചിരുന്നുള്ളൂ.
പാമ്പന്‍ എന്ന പേര് അല്‍പം വിറയലുണ്ടാക്കിയെങ്കിലും എനിക്കാകര്‍ഷകമായിത്തോന്നി.
പാമ്പന്‍ പാലം വലിയൊരു പാമ്പായിരിക്കുമെന്ന് ഓര്‍മ്മിക്കുമ്പോഴൊക്കെ
പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവാത്ത ഒരു ഭയവും വീര്‍പ്പുമുട്ടലും എന്നെ ഗ്രസിക്കും. അതുപോലെ
തന്നെ ചെറുപ്പത്തില്‍ എന്‍റെ മനസ്സില്‍ എവിടുന്നോ വന്നു കുടിയേറി പാര്‍ത്ത മറ്റൊരു വാക്കായിരുന്നു.... കുതിരാന്‍
കയറ്റമെന്നത്. അതിനൊരു കുതിരയുടെ മുഖമായിരിക്കുമെന്നു ഞാന്‍ വിചാരിച്ചുപോന്നു.പാലക്കാടു നിന്ന് തൃശ്ശൂര്‍ക്ക്
പോവുമ്പോള്‍ കുതിരാന്‍ എന്നൊരു ഭയങ്കര കയറ്റമുണ്ടെന്നും വാഹനങ്ങളുടെ ടയറുകളും
ബ്രേക്കുമെല്ലാം അവിടെ ഉച്ചത്തില്‍ കരയുമെന്നും
പിന്നീട് വളരെക്കാലം കഴിഞ്ഞാണ് ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയത്.
അങ്ങനെ കാണാന്‍ കാത്തിരുന്ന പാമ്പന്‍ പാലത്തിലൂടെ
ആദ്യം ഞാന്‍ കടന്നു പോയത് ഗാഢനിദ്രയിലായിരുന്നു.
അപ്പോഴൊരു പാതിരാവുമായിരുന്നു.
നേരം പുലര്‍ന്ന് രാമേശ്വരത്ത് കണ്‍മിഴിച്ചപ്പോഴാണ്
പാമ്പന്‍ പാലം കടന്നു പോന്നുവെന്ന സങ്കടം എന്നെ വേദനിപ്പിച്ചത്. തിരിച്ചു വന്നതിനെക്കുറിച്ചാവട്ടെ യാതൊന്നും എന്‍റെ മനസ്സില്‍ തെളിയുന്നുമില്ല.. ഞാനുറങ്ങുകയായിരുന്നുവോ
അപ്പോഴും... ആ ദിവസങ്ങളില്‍ ഞാനൊരു ചെറിയ കുട്ടിയായിരുന്നിരിക്കണം... സ്നേഹവും
സുരക്ഷിതത്വവും പകരുന്ന കരവലയത്തെ
കിനാക്കണ്ട് ഉറങ്ങിപ്പോയൊരു
കൊച്ചു കുട്ടി... കരവലയം എത്ര പെട്ടെന്നാണ് അഴിഞ്ഞു പോകുന്നതെന്ന് കൊച്ചുകുട്ടികള്‍ പതുക്കെ മാത്രമേ അറിയുകയുള്ളൂ.
അപ്പോഴേക്കും ഭൂഖണ്ഡങ്ങള്‍ അകന്നു കഴിഞ്ഞിരിക്കും. കാലാവസ്ഥകള്‍ മാറി
മറിഞ്ഞിരിക്കും.
ചില യാത്രകളില്‍ ചിലര്‍ നമ്മോട് സംസാരിക്കും .. ഒന്നോ രണ്ടോ വാചകങ്ങള്‍...
ഒരുപക്ഷെ, ചെയ്യുന്ന ഏതൊരു
യാത്രകളിലുമധികം ആ വാചകങ്ങളാവും നമ്മുടെ
മനസ്സില്‍ തങ്ങി നില്‍ക്കുക.. അങ്ങനെ ഏതോ ഒരു ഏകാന്തമായ വഴിത്താരയിലാണ് ഞാനീ
വാക്കുകള്‍ കേട്ടത്... ‘ നിനക്ക് കാണാനുള്ളത് , നിനക്കുള്ളത്
നിന്‍റെ മുമ്പില്‍ വരിക തന്നെ ചെയ്യും’.... കാത്ത് കാത്തിരുന്ന് കിട്ടുന്ന യാത്രകളില്‍ നഷ്ടമാകാറുള്ള എല്ലാ കാഴ്ചകളിലും
അനുഭവങ്ങളിലും ആദ്യം ഒരു സങ്കടം നെഞ്ചിലുരുളുമെങ്കിലും
പിന്നെ സാവധാനമായി മനസ്സ് ഈ വാചകത്തില്‍
എത്തിച്ചേരാറുണ്ട്. അത് പറഞ്ഞു തന്നത് അങ്ങനെയൊരാളായിരുന്നു... ബാട്ടി അല്ലെങ്കില്‍ ടിക്ട് എന്നറിയപ്പെടുന്ന, ഗോതമ്പു കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയതും നന്നേ ഘനമുള്ളതുമായ പഹാഡി റൊട്ടിയുടെ ഒരു കഷ്ണവും സവാളയും മുറിച്ചു തന്നുകൊണ്ട്
വടിയും കുത്തി എനിക്കൊപ്പം വന്ന
ഒരു സാധു...തണു തണുത്ത മഴ പെയ്യുന്നതിനു തൊട്ടു മുന്‍പുള്ള ഇരുളിമയില്‍ വേഗം
നടന്ന് ധര്‍മ്മ സത്രത്തിലെത്തും മുന്‍പേ...
അതെവിടമായിരുന്നു... ചമോളിയോ .... ജ്യോഷിമഠോ
...
തനിച്ചായാലും ആരെങ്കിലും കൂട്ടുണ്ടായാലും
യാത്രകളില്‍ പാലിക്കേണ്ട
സംയമനത്തെപ്പറ്റിയും അന്ന് ആ സാധു
എന്നെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുകയുണ്ടായി... അഹന്തയും അക്ഷമയും താനാണ് കേമനെന്ന തെറ്റിദ്ധാരണയും യാത്രാ
പരിസരങ്ങളെപ്പറ്റിയും അവിടത്തെ ജനങ്ങളെപ്പറ്റിയുമുള്ള അജ്ഞതയും യാത്രികരുടെ
ശത്രുക്കളാണ്. കൂടുതല്‍ക്കൂടുതല്‍ യാത്രകള്‍ ചെയ്യുന്തോറും ആളൊഴിഞ്ഞ ഹിമാലയ വീഥികള്‍ പലവട്ടം അളന്ന ആ സാധു പറഞ്ഞത്
തികച്ചും സത്യമാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍.
പാമ്പന്‍ പാലം കാണാന്‍ പിന്നെയും കൂടുതല്‍ അവസരങ്ങളുണ്ടായി. ഇന്ദിരാഗാന്ധി
അന്നൈപ്പാലത്തില്‍ നിന്ന് തൊട്ട് താഴെയുള്ള റെയില്‍പ്പാലത്തിലൂടെ ട്രെയിന്‍
പോകുന്നത് കാണാനും അനവധി അനവധി മീന്‍
പിടുത്ത ബോട്ടുകളെ ഒന്നേ രണ്ടേ എന്ന് എണ്ണമെടുക്കാനുമായി. ഉപ്പും മുളകും
പുരട്ടിയ മാങ്ങാക്കഷണങ്ങള്‍ അതീവ
രുചിയോടെ തിന്നുകയും വര്‍ണാഭമായ നീളമേറിയ ശംഖ് മാലകളുടെ സൌന്ദര്യമാസ്വദിക്കുകയും ചെയ്തു. അപ്പോള്‍ പാലത്തിനിരുവശവും ബംഗാള്‍ ഉള്‍ക്കടല്‍
കടല്‍പ്പച്ച നിറത്തിലെ തൂവെള്ള അലുക്കുകളിലെ, നേര്‍ത്ത ഉടയാടയില്‍ സര്‍വാംഗ മോഹിനിയായി തുള്ളിത്തുളുമ്പി..
ദേ ... പുഞ്ചിരി,
പുഞ്ചിരിയോ?
അതെ....
നോക്കു ....
അവളാണു പുഞ്ചിരി....
എവിടെയായാലും എന്തു കണ്ടാലും അവള്‍
മിണ്ടുകയില്ല, അവള്‍ക്ക്
ഒരു ചെവിയുടെ കേള്‍വി കുറവാണ്.
അവളുടെ കൈകാലുകളും കഴുത്തും അനിയന്ത്രിതമായി ചലിക്കുകയോ കടുത്ത ബലത്തോടെ
ശകലം പോലും വഴങ്ങാതിരിക്കുയോ ചെയ്യും... ശാരീരിക
ചലനങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന മോട്ടോര്‍ നെര്‍വ് ഏകദേശം പൂര്‍ണമായും തകരാറായിപ്പോയ
കുഞ്ഞായിരുന്നു അവള്‍. എങ്കിലും സ്വന്തം
മനസ്സും വികാരങ്ങളും വെളിപ്പെടുത്താന്‍
കൈകാലുകളെയും കഴുത്തിനേയും ഇളക്കി ആട്ടിക്കാണിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും.
അനിയന്ത്രിതമായ ഈ ബലം പിടുത്തം കൊണ്ട് അവള്‍ക്കെപ്പോഴും മാംസപേശികളില്‍ വേദനയുണ്ടാവും.
നമ്മള്‍ കൈകാലുകള്‍ തടവിക്കൊടുക്കുമ്പോള്‍ ആ
മുഖത്ത് ഒരു ചിരി വിരിയും... ഏത്
അവിശ്വാസിയ്ക്കും അപ്പോള്‍ ദൈവം മുന്നില്‍ നിന്ന് പുഞ്ചിരിക്കുന്നതായി തോന്നിപ്പോകും... അത്രമേല്‍ മനോഹരമാണ്
ദൈവികമാണ് ആ പുഞ്ചിരി. ആ പുഞ്ചിരിയും
ഇടയ്ക്കിടെയുള്ള നാക്കു നീട്ടലും
മൂന്നാലു തരം വ്യത്യസ്തങ്ങളായ മൂളലുകളും മാത്രമാണ് അവളൂടെ സ്വയം
പ്രകാശനോപാധികള്‍.. ഒരിക്കലും ചികില്‍സിച്ചു
മാറ്റാനാവാത്ത ഗുരുതരമായ മസ്തിഷ്ക്ക തകരാറുകളാണവള്‍ക്ക്...എങ്കിലും അവളുടെ
ബുദ്ധിശക്തിക്ക് കുറവൊന്നുമില്ലെന്ന് ഡോക്ടര്‍മാര്‍ എന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നു.
അതുകൊണ്ട് ഞാന്‍ മുടങ്ങാതെ അവളെ എല്ലാ എക്സര്‍
സൈസും ചെയ്യിച്ചു. വഴക്കമില്ലാത്ത ഒന്നും പിടിക്കാനാവാത്ത അവളുടെ കൈകാലുകളെ
വഴക്കമെന്ന വാക്കിന്‍റെ അര്‍ഥമറിയിക്കാനാവുമോ എന്നു നോക്കാന്‍ മാത്രം.... അതൊരു അവസാനമില്ലാത്ത
പരിശ്രമമായിരുന്നു....
മൂത്രമൊഴിക്കാനും അപ്പിയിടാനും ഒന്ന് രണ്ട് എന്ന് വിരല്‍ മടക്കി ചോദിച്ച് പഠിപ്പിച്ചു.
വിശക്കുന്നുവെന്നും ദാഹിക്കുന്നുവെന്നും വയറ്റില്‍
തൊട്ടും ചുണ്ടില്‍ തൊട്ടും കാണിച്ചു
ശീലിപ്പിച്ചു.
ചിത്രപുസ്തകങ്ങള്‍ കാണിച്ച് ആര് എന്ത് എവിടെ എപ്പോള്‍ എങ്ങനെ
എന്നൊക്കെ വിശദീകരിച്ചു..
പുല്‍പ്പരപ്പിലും പൂഴിയിലും ചരലിലുമെല്ലാം
അവളുടെ നിവരാത്ത കാലുകളേയും കൈകളേയും മെല്ലെ മെല്ലെ നിവര്‍ത്തി പതിപ്പിച്ചു. പുതിയ
ഓരോ സ്പര്‍ശവും അവളില്‍ പുഞ്ചിരിയായി ഉതിര്‍ന്നു വീഴുമായിരുന്നു.
ഇതൊന്നും ഒട്ടും എളുപ്പമായിരുന്നില്ല. കാരണം എനിക്കും ഇതിനെപ്പറ്റി യാതൊന്നും
അറിയുമായിരുന്നില്ലല്ലോ. ഏറ്റവും എളുപ്പം ഏറ്റവും നിസ്സാരം എന്നൊക്കെ
എന്നെപ്പോലെയുള്ളവര്‍ തെറ്റിദ്ധരിച്ചു
പോകുന്നതൊന്നും അത്ര എളുപ്പവും തീരെ നിസ്സാരവുമല്ലെന്ന് പുഞ്ചിരിയാണെനിക്ക്
പറഞ്ഞു തന്നത്.
എന്നിട്ടും വല്ലപ്പോഴുമൊക്കെ അവള്‍ ഉടുപ്പില്‍ മൂത്രമൊഴിച്ചു. അപ്പിയിട്ടു.
ചിലപ്പോള്‍ എന്തിനെന്നറിയാതെ കരയുകയും
മറ്റു ചിലപ്പോള്‍ കോപിക്കുകയും ചെയ്തു.
പിണങ്ങുമ്പോള്‍ അവള്‍ ഭക്ഷണം കഴിക്കാനും
വെള്ളം കുടിക്കാനും വായ് തുറക്കില്ല. എന്‍റെ വീഴ്ചകളില്‍ ദയവായി പൊരുത്തപ്പെടണമെന്ന്
ഞാനവളോട് അപ്പോഴൊക്കെ പറയുമായിരുന്നു. എങ്കിലും
ചിലപ്പോള്‍ ഞാനും ദേഷ്യപ്പെടുകയും അവളെ
വഴക്കു പറയുകയും തല്ലുകയും ചെയ്തു. അപ്പോള്‍ അവള്‍ മുഖം
കുനിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച് നാക്കു നീട്ടാന്‍
ശ്രമിച്ച് പിണക്കം നടിച്ച്... അങ്ങനെയങ്ങനെ...
പിന്നീട് ഞാനവളെ മാറോടു ചേര്‍ത്തുമ്മ
വെയ്ക്കും ... ഞാന്‍ പോകുന്നിടത്തെല്ലാം
അവളെ കൊണ്ടു പോകും. ഒരിടത്തു നിന്നും ഞാനവളെ
മാറ്റി നിറുത്തിയില്ല.... അവളെനിക്ക്
ഒരിക്കലും അപമാനമായിരുന്നില്ല... അതുകൊണ്ട് എന്‍റെ
കരവലയങ്ങള്‍ ഒരിക്കലും അവളില്‍ നിന്ന് അഴിഞ്ഞകന്നതുമില്ല.
ഞങ്ങളൊന്നിച്ച് ഇന്ദിരാഗാന്ധി അന്നൈ പാലത്തില്‍
നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു. പാക് കടലിടുക്ക് നീന്തിക്കടന്ന മിഹിര്‍ സെന്നിന്‍റെ ഒരു കുറിപ്പ് പണ്ടെപ്പോഴോ വായിച്ചത്
അവ്യക്തമായെങ്കിലും ഞാനോര്‍ക്കാതിരുന്നില്ല.
അതിനു മുന്‍പും അതിനു ശേഷവും അനവധി പേര്
ഈ കടലിടുക്കിന്‍റെ പ്രലോഭനത്തെ കീഴടക്കിയിട്ടുണ്ട്. വണ്ടികള്‍ പാലത്തില്‍ പാര്‍ക്ക് ചെയ്യരുതെന്ന് ബോര്‍ഡൊക്കെയുണ്ടെങ്കിലും
എല്ലാ സ്വകാര്യവാഹനങ്ങളും പാലത്തില്‍ അല്‍പനേരം നിറുത്തി യാത്രികര്‍ തൊട്ടു താഴെയുള്ള രണ്ടായി അകന്നു മാറുന്ന റെയില്‍വേപ്പാലവും ശാന്തയായി
പുഞ്ചിരിക്കുന്ന ബംഗാള്‍ ഉള്‍ക്കടലും
നോക്കിക്കാണാറുണ്ട്....
യുവമിഥുനങ്ങള്‍
പ്രണയാതുരമായ നോട്ടങ്ങളുമായി സാഗരനീലിമയുടെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ ക്യാമറയെ അഭിമുഖീകരിക്കാറുണ്ട്...ചില്ലറ
തീറ്റസ്സാധനങ്ങളായ മാങ്ങയും പൈനാപ്പിളും നിലക്കടലയും വില്‍ക്കുന്നവരും കൌതുകവസ്തുക്കളും ചിപ്പിമാലകളും വേണോ എന്നു
ചോദിക്കുന്ന തമിഴത്തികളുമുണ്ടാവാറുണ്ട്.
എന്‍റെ
കൈയില്‍ തൂങ്ങി,
വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞ് പാദങ്ങള്‍ നിലത്തു കുത്താനാവാതെ .... അവള്‍ പുഞ്ചിരി പൊഴിച്ചു.
എല്ലാ ഇല്ലായ്മകളിലും വിടര്‍ന്നു ചിരിക്കുന്ന അവളെ പുഞ്ചിരി എന്ന് മാത്രമല്ലേ എനിക്ക് വിളിക്കാനാവുമായിരുന്നുള്ളൂ.
അതുകൊണ്ട് മറ്റൊരു പേരും ഞാനവള്‍ക്കു നല്‍കിയില്ല.
ആ പാലങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള എന്‍റെ ചെറിയ
അറിവെല്ലാം ഞാനവളുമായി പങ്കുവെച്ചു...... എല്ലാമെല്ലാം പങ്കുവെയ്ക്കുന്നതു പോലെ...
ആദ്യം മീറ്റര്‍ഗേജായി തുടങ്ങിയ റെയില്‍പ്പാലം
1914 ലാണ് ബ്രിട്ടീഷ് സര്‍ക്കാര്‍ ജനങ്ങള്‍ക്കായി തുറന്നുകൊടുത്തത്.
ഇന്ത്യാരാജ്യത്തിനെ മണ്ഡപമെന്ന സ്ഥലത്തു നിന്നും രാമേശ്വരം ഉള്‍പ്പെടുന്ന പാമ്പന്‍ തുരുത്തുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന ഈ പാലം പാക് കടലിടുക്കിനു മുകളിലൂടെയാണ്. 2345 മീറ്റര്‍
നീളമുള്ള ഈ പാലം ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും നീളം കൂടിയ പാലങ്ങളില്‍ രണ്ടാമത്തേതത്രേ.
ആദ്യത്തേത് മുംബൈയിലെ ബാന്ദ്രക്കും വര്‍ലിക്കും
ഇടയിലുള്ള കടല്‍പ്പാലമാണ്. 1989 ല്‍ മോട്ടോര്‍ വാഹനങ്ങള്‍ക്ക് പോകാന്‍ പറ്റുന്നതും അല്‍പം ഉയര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നതുമായ ഇന്ദിരാഗാന്ധി അന്നൈ പാലം വരും വരെ പാമ്പന്‍പാലമെന്ന
റെയില്‍പ്പാലം മാത്രമേ യാത്രായോഗ്യമായി ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. വലിയ ബോട്ടുകള്‍ക്കു
വേണ്ടി അകന്നു മാറാന്‍ കഴിയുന്ന ഈ റെയില്‍പ്പാലം ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ ഒരു
നൂറ്റാണ്ട് മുമ്പത്തെ സാങ്കേതികവൈദഗ്ദ്ധ്യം ഇപ്പോഴും വിളിച്ചോതുന്നു. കാറ്റിന്‍റെ ഗതി
അറിയിക്കാനുള്ള സംവിധാനങ്ങള്‍ ഇവിടെയുണ്ട്.
ഇത്ര കുഴപ്പം പിടിച്ച
സമുദ്രമേഖലയിലായി മറ്റൊരു പാലമുള്ളത്
അമേരിക്കയിലെ മിയാമിയിലാണു പോലും. ബ്രിട്ടീഷുകാര്‍ പണിത പഴയ മീറ്റര്‍ഗേജ് പാലം ഇന്ത്യാ ഗവണ്മെന്‍റ് 2007 ല്‍ ബ്രോഡ് ഗേജാക്കി നവീകരിച്ചു.
പാലത്തിലൂടെ
തീവണ്ടി ഛഗ് ഛഗ് എന്ന് കടന്നു പോവുമ്പോള്‍
നിയന്ത്രിക്കാനാവാത്ത ശരീര ചലനങ്ങളില്‍ ആയാസത്തോടെയാണെങ്കിലും പുഞ്ചിരി ട്രെയിന്‍ യാത്രക്കാര്‍ക്ക് റ്റാറ്റാ
പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു....അതിന്‍റെ ഇടയ്ക്കും ഞാന്‍ പറഞ്ഞതെല്ലാം അവള്‍ പൂര്‍ണമായും മനസ്സിലാക്കിക്കാണുമെന്ന്, അവള്‍ക്കെന്നെ അറിയുമായിരിക്കുമെന്ന്
വിശ്വസിക്കാനാണ് ഇന്നും എനിക്കിഷ്ടം.
ഇത്തരം ചില വിശ്വാസങ്ങളുടെ വിചിത്രമായ ബലമില്ലെങ്കില്‍ ഈ ജീവിതത്തെ
എങ്ങനെയാണ് ഞങ്ങള്‍ നേരിടുക ?
(തുടരും)
