വിടാനുള്ളതാണ് തീർത്ത വീടുകളത്രയും

                                                                                     

ഗൃഹം

“ആഗ്രഹപ്രവേശം“ എന്നപേരിൽ മാധ്യമം വാരികയുടെ ഗൃഹം 2011 പതിപ്പിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച വിചാരങ്ങളുടെ പൂർണരൂപം

                                                                   

ആഹാരം, വസ്ത്രം, പാർപ്പിടം എന്ന പട്ടികയനുസരിച്ച് മനുഷ്യന്റെ പ്രാഥമികാവശ്യങ്ങളിലൊന്നാണ് വീടെന്ന് കുഞ്ഞുന്നാൾ മുതലേ അയാൾ കേട്ട് പഠിച്ചതാണ്. ആ പാഠഭാഗം മനസ്സിൽ നിന്ന് മായാത്തതുകൊണ്ട് സ്വന്തമായി  വീടില്ലെന്ന് പറയേണ്ടി വരുമ്പോഴൊക്കെയും അയാൾ പരുങ്ങലോടെ, അല്ലെങ്കിൽ ക്ഷമാപണത്തോടെ തല കുനിയ്ക്കും. “അയ്യോ! എന്തുണ്ടായിട്ടെന്താ കേറിക്കെട്ക്കാൻ ഒരു കെടക്കാടം ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ…..ഇപ്പളും വാടകക്കാ താമസം?  അത് കഷ്ടായി“ എന്നൊക്കെയുള്ള സഹതാപപ്രകടനങ്ങൾ അപ്പോഴാണ് അയാൾക്ക് ധാരാളമായി കേൾക്കേണ്ടി വരാറുള്ളത്.  സമൂഹത്തിൽ മനുഷ്യന്റെ കേമത്തം നിർണയിയ്ക്കുന്ന ഒരു പ്രധാന ഘടകമാണല്ലോ എന്നും വീട്.

മഴയും വെയിലും മഞ്ഞും ഏറ്റ് നരക ജീവിതം നയിയ്ക്കുന്നവർ തലയ്ക്ക് മുകളിൽ ഒരു കൂര ആശിയ്ക്കുന്നത് സ്വാഭാവികമല്ലേ? അഞ്ചുമാസത്തിൽ നാലു തവണ വാടക വീട് മാറേണ്ടി വരുന്ന നിർഭാഗ്യക്കാർ എത്ര ചെറുതായാലും സ്വന്തമായി ഒരു വീട് കൊതിച്ച് പോവുകയില്ലേ? കാര്യങ്ങളിങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലും അത്യാവശ്യക്കാരെ ദ്രോഹിച്ചും ആർത്തിക്കാരെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തിയും മാത്രമേ നമ്മുടെ വീടുണ്ടാക്കൽ പ്രസ്ഥാനങ്ങളൊക്കെയും എല്ലാ കാലത്തും സഞ്ചരിച്ചിട്ടുള്ളൂ.

ഇമ്മാതിരി ന്യായങ്ങളും ചില്ലറ സാമൂഹ്യ വിമർശനവുമൊക്കെ മനസ്സിലുണ്ടായിട്ടും വീട് വെയ്ക്കുക എന്ന നല്ല ഉദ്ദേശ്യത്തോടെ തന്നെ സ്വന്തം ഓഫീസിനടുത്ത് എന്നു വെച്ചാൽ ഒരു ഇരുപതു കിലോമീറ്റർ ദൂരത്തിൽ അയാൾ മൂന്നര സെന്റ് പുരയിടം വിലയ്ക്ക് വാങ്ങിച്ചു. അതിൽക്കൂടുതൽ വാങ്ങുവാൻ സാധിയ്ക്കുമായിരുന്നില്ല. സ്വന്തം പേരിൽ നികുതിയടച്ച കടലാസ്സ് കൈയിൽ കിട്ടിയപ്പോൾ അല്പം ഗമയൊക്കെ അയാൾക്കും തോന്നി. ബ്രോക്കറുടെ പുറകെ അലയാനും ബാങ്ക് ലോണെടുക്കാനും ആവശ്യത്തിനും അനാവശ്യത്തിനുമായ കാക്കത്തൊള്ളായിരം സർട്ടിഫിക്കറ്റുകൾ സംഘടിപ്പിയ്ക്കുവാനും ഓടി നടന്നപ്പോൾ തോന്നിയ മടുപ്പും പരവേശവുമൊക്കെ ആ കടലാസ്സ് തുണ്ട് കൈയിൽ കിട്ടിയ നിമിഷം അയാൾ മറന്നു പോയി. “ലോകമേ, നോക്ക് ഞാനും ഇതാ ഒരാളായിരിയ്ക്കുന്നു“ എന്ന മട്ടിൽ അയാൾ ഒന്നു ചിരിച്ചു. ബീഡിയ്ക്കു പകരം ഒരു സിഗരറ്റ് വലിച്ചാലോ എന്ന് തോന്നി. എന്നാലും സിഗരറ്റിന്റെ വിലയോർത്തപ്പോൾ വേണ്ടെന്ന് വെച്ചു. 

അപ്പോൾ ഭൂവുടമസ്ഥനായി. അതുകൊണ്ടായില്ലല്ലോ. അതിലൊരു വീട് വെയ്ക്കേണ്ടേ?ഇന്ത്യാ മഹാരാജ്യത്ത് വീടില്ലാത്തവർ  ഒരുപാടുണ്ട്, സ്വന്തമായി  തലയ്ക്കു മീതെ ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് ഷീറ്റ് പോലുമില്ലാത്തവർ. മഴയേയും വെയിലിനേയും മഞ്ഞിനേയും സ്വന്തം തൊലിയാൽ മാത്രം തടയുന്നവർ…. ആ കഴിവും കൂടി ഇല്ലാതാകുമ്പോൾ വഴിയരികിലും മരച്ചുവട്ടിലും കിടന്ന്, വെറുതേ മരിച്ച് പോകുന്നവർ. അയാൾ അത്രയ്ക്ക് മോശക്കാരനല്ല. ഒരു വാടക മുറിയിൽ അയാളും ഭാര്യയും മകനും കഴിഞ്ഞു കൂടുന്നുണ്ട്.

സ്വന്തം വീട്ടിൽ മുൻവശത്തൊരു തുറന്ന വരാന്തയും അതിലൊരു ചാരു കസേരയും അയാളുടെ സ്വപ്നമായിരുന്നു. മൂന്നര സെന്റ് സ്ഥലത്തുണ്ടാക്കുന്ന വീട്ടിലെ തുറന്ന വരാന്ത മുറിയുടെ വലുപ്പം ഭയങ്കരമായി കുറച്ചു കളയുമെന്ന് ഭാര്യ പറഞ്ഞു. “വലിയ മുറി പണിത് ജനലരുകിൽ ചാരു കസേരയിട്ടാൽ പോരേ?“ പോരാ എന്ന് വാശി പിടിയ്ക്കാനൊന്നും അയാൾക്ക്  തോന്നിയില്ല. തുറന്ന വരാന്ത തരുന്ന കാഴ്ചയും അഴിയിട്ട ജനൽ തരുന്ന കാഴ്ചയും ഒരിയ്ക്കലും ഒന്നാവുകയില്ലെന്ന് അയാൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. പണിയും മുൻപേ തന്നെ സ്വപ്നവീടിന്റെ നിരർഥകത  മനസ്സിലായിത്തുടങ്ങുകയാണ്. 

കെട്ടിടം പണിയാൻ വേണ്ട സാമഗ്രികൾ ഉണ്ടാക്കുന്നവർക്കും അവ വിപണനം ചെയ്യുന്നവർക്കും നിർമ്മാണ മേഖലയിൽ തൊഴിലെടുക്കുന്നവർക്കും വേണ്ടി മാത്രമാണ് വീടുകൾ ഉണ്ടാക്കപ്പെടുന്നതെന്ന് പലപ്പോഴും അയാൾക്ക് തോന്നിപ്പോയിട്ടുണ്ട്. ഏറ്റവും നല്ലതും ഏറ്റവും വില കൂടിയതും ആയ പദാർഥങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് ഏറ്റവും വേഗം നിർമ്മിച്ച വിടുകൾ ആരും താമസിയ്ക്കാനില്ലാതെ ഏറ്റവും നേരത്തെ പൂട്ടിയിടപ്പെടുന്നത് കാണുമ്പോൾ  ഇതിനേക്കാൾ  ഭേദപ്പെട്ട മറ്റൊരു ന്യായം എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും അയാളുടെ മനസ്സിലുദിച്ചില്ല. പൂട്ടിയിടുവാനായി കെട്ടിടങ്ങൾ പണിയുന്നത് മനുഷ്യരുടെ ഒരു രീതിയാണല്ലോ.

വീടില്ലാത്തവരുടെ എണ്ണം കോടിക്കണക്കിനാണെന്ന് അയാൾ പത്രത്തിൽ വായിച്ചതാണ്.  കുറെക്കാലം ആ സംഖ്യ അയാൾക്ക് വ്യക്തമായി ഓർമ്മിയ്ക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. പിന്നെ പല പല തിരക്കുകളിൽ പെട്ട് അതു മറന്നു. വീടില്ലാത്ത ഈ മനുഷ്യരെ പൂർണമായും മറന്നാലേ ഒരു വീടുള്ളവർക്ക് രണ്ടും രണ്ടുള്ളവർക്ക് മൂന്നും നിർമ്മിയ്ക്കുവാൻ കഴിയുകയെന്ന് അയാൾക്കറിയാം. ഇരുപത്തൊന്നു പേർ ഒരു മുറിയിൽ ഉറങ്ങുമ്പോൾ ഒരാൾക്കുറങ്ങുവാൻ ഇരുപത്തൊന്നു മുറികളുണ്ടാക്കുന്നതും അങ്ങനെ തന്നെയാണ്. വീടില്ലാത്തവരെ ഓർമ്മിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നാൽ, നമുക്കു സ്വന്തമായി  ഇനിയും ഇനിയും പിന്നെയും പിന്നെയും വീടുകളും, ഫ്ലാറ്റുകളും എങ്ങനെയാണ് പണിയാനാവുക………. വീടുകൾ ആവശ്യമെന്നതിലുപരി ആഡംബരമല്ലേ, സമൂഹത്തിനു മുൻപിൽ അന്തസ്സിന്റെ  പ്രതീകമല്ലേ, നാലും അഞ്ചും ഇരട്ടിയായി മടക്കികിട്ടുമെന്ന് ഉറപ്പ് തരുന്ന സമ്പാദ്യമല്ലേ?

വീട് വെയ്ക്കാൻ കൊതിയായിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ  കാണുന്ന വീടുകളെയെല്ലാം അതീവ കൌതുകത്തോടെ അയാൾ ശ്രദ്ധിച്ചു പോന്നു. സാധാരണയായി ശരിയാണെന്ന് വിശ്വസിയ്ക്കപ്പെട്ടു വരുന്ന പല കാര്യങ്ങളും തെറ്റാവാനുള്ള സാധ്യതയുമുണ്ടെന്ന് അപ്പോഴാണ് അയാൾക്ക് മനസ്സിലായത്. വെറും മണ്ണിൽ പണിത് ഓലയും പുല്ലും മേഞ്ഞ വീടുകൾ കാലങ്ങളായി വലിയ കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലാതെ നിലനിൽക്കുന്നത് അയാളെ ശരിയ്ക്കും അൽഭുതപ്പെടുത്തി. സിമന്റും കോൺക്രീറ്റുമില്ലെങ്കിൽ നല്ല ഉറപ്പും ഭംഗിയുമുള്ള വീട് വെയ്ക്കാനാവുകയില്ലെന്ന് അയാൾ എങ്ങനേയോ ഉറച്ച് വിശ്വസിച്ചിരുന്നു! മണ്ണുരുട്ടിവെച്ച് വെട്ടുകല്ല് നിരത്തി ഓല മേഞ്ഞ ഒരു കൊച്ചു വീട്ടിലായിരുന്നു അയാൾ ബാല്യകാലം ചെലവാക്കിയത്. അകത്തും മഴപെയ്തിരുന്ന ആ വീടിന്റെ ചെളിയും അഴുക്കും പുരണ്ട മുറികളും കാറ്റടിച്ചപ്പോൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ട് മറിഞ്ഞു വീണ മുളന്തൂണുമാവണം അയാളെ സിമന്റിന്റേയും കോൺക്രീറ്റിന്റെയും ആരാധകനാക്കിയത്. 

മഴവില്ലിന്റെ വർണ്ണ മനോഹാരിതയെക്കുറിച്ച് അയാൾ കുറെ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. മാനത്തെ മഴവില്ല്  അയാളേയും ആഹ്ലാദിപ്പിയ്ക്കാറുണ്ട്. പക്ഷെ, ആ ഏഴു വർണ്ണങ്ങളുടെ കടുത്ത ചായക്കൂട്ടുകൾ പൂശിയ വീടുകൾ കാണുമ്പോൾ ആഹ്ലാദത്തിനും സൌന്ദര്യത്തിനും പകരം വല്ലായ്മയും വൈരൂപ്യവുമാണുണ്ടാകുന്നതെന്ന് അയാൾ മനസ്സിലാക്കി. ആ വർണ ധാരാളിത്തത്തിന് ആകാശത്തോളം അകലവും വലുപ്പവുമുള്ള ക്യാൻവാസ് വേണമെന്ന് അയാളുടെ കണ്ണുകൾ വേദനിച്ചു.

ഏതെങ്കിലും കല്ലാശാരിയെ വിളിപ്പിച്ച് വലിയ ഒരു മുറിയും അടുക്കളയാവശ്യത്തിന് ഒരു ചായ്പും പണിയിച്ചാൽ മതിയെന്ന് ഭാര്യ അയാളോട് പറഞ്ഞു. അത് പോരെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി. അല്പം വിവരമൊക്കെയുള്ള ഒരു എൻജിനീയറോട് സംസാരിച്ച്, കുറച്ച് പ്ലാനിംഗോടെ ദുർച്ചെലവുകൾ ഒഴിവാക്കി മൂന്നര സെന്റ് ഭൂമിയിൽ ഭംഗിയുള്ള വീട് നിർമ്മിയ്ക്കാൻ അയാൾക്ക് മോഹമുണ്ട്. നല്ല കല്ലാശാരിയും നല്ല മരാശാരിയും എൻജിനീയർ പറയുന്നതനുസരിച്ച് ജോലി ചെയ്താൽ കൂടുതൽ നല്ല വീടുണ്ടാകുമെന്ന് അയാൾ വിശ്വസിച്ചു. കുറച്ച് ബുദ്ധിമുട്ടിയെങ്കിലും വിവരമുണ്ടെന്ന് അയാൾക്കുറപ്പ് തോന്നിയ ഒരു എൻജിനീയറെ അയാൾ കണ്ടു പിടിയ്ക്കുകയും ചെയ്തു.

അറുനൂറ് ചതുരശ്ര അടി വിസ്തീർണമുള്ള ചെറിയ ഒരു വീടിന്റെ പ്ലാൻ അയാൾക്ക് കിട്ടി. ചെലവ് നന്നെക്കുറച്ച് വീട് പണിതുകൊടുക്കാമെന്ന് അയാളുടെ എൻജിനീയർ വാഗ്ദാനം നൽകുകയുണ്ടായി. നല്ല ഉറപ്പുള്ള അടിസ്ഥാനമുണ്ടാക്കിയാൽ, പിന്നീട് വേണമെങ്കിൽ മുകളിലേയ്ക്ക് ഒന്നോ രണ്ടോ നിലകൾ കൂടി പണിയാമെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയപ്പോൾ അയാളുടെ മനസ്സിൽ തുറന്ന വരാന്തയും ചാരു കസേരയുമടങ്ങിയ സ്വപ്നം വീണ്ടും ഉണർന്നു. നിലത്ത് വിരിച്ച പായിൽ ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന മകനെ തലോടിക്കൊണ്ട് അയാൾ ഭാര്യയോട് പറഞ്ഞു. “ഇവൻ വലുതാവുമ്പോ ഇതിന്റെ മീതെ ഒന്നോ രണ്ടോ നെല പണിയാണ്ടിരിയ്ക്കില്ല, എനിയ്ക്കൊറപ്പ്ണ്ട്. മിടുക്കനാ മ്മ്ടെ കുട്ടി”

കരിങ്കല്ല്, മണ്ണ്, മണൽ, നീറ്റുകക്ക, കമ്പി, തടി എന്നീ തറവാട്ടു പേരുകളുള്ള പരിചയക്കാർ അങ്ങനെ അയാളുടെ ജീവിതത്തിൽ കയറി വന്നു. ഇഷ്ടിക, സിമന്റ്, പ്ലൈവുഡ്, പോളീഷ് എന്നീ കുടുംബപ്പേരുകളിൽ പല രൂപത്തിലും ഭാവത്തിലും അവർ അയാളിൽ സ്വാധീനം ചെലുത്താൻ തുടങ്ങി. എവിടെയെല്ലാം ചെന്നാൽ അവരെ ധാരാളമായി കാണാനാകുമെന്ന് അയാൾ ആദ്യം കണ്ടു പിടിച്ചു. അവരെ കൈവശമാക്കാൻ എന്തൊക്കെ ചെയ്യണമെന്ന് ബാങ്കുകാരിൽ നിന്നും പിണക്കവും ഇടങ്ങേറുകളുമില്ലാതെ എങ്ങനെയെല്ലാം സൂക്ഷ്മതയോടെ ഉപയോഗിയ്ക്കണമെന്ന് പണിക്കാരിൽ നിന്നും കുറേശ്ശെയായി മനസ്സിലാക്കി.

ഒറീസ്സയിൽ നിന്നും ആസ്സാമിൽ നിന്നുമുള്ള പണിക്കാരാണ്  അയാളുടെ വീട് പണിയാൻ വന്നത്. “മമ്മട്ടി ശരിയ്ക്ക് പക്ടോ“ എന്നും “ഈട്ടാ ജൽദി ചുമക്കോ“ എന്നും “സിമന്റ് ഇവിടെ ഡാലോ ഡ്ഡേയ്“ എന്നും അയാൾ ഒരു വീട്ടുടമയുടെ ഗൌരവത്തോടെ പറയാൻ പഠിച്ചപ്പോൾ “വെള്ളം പീനാ“ എന്നും “ജോലി ഹോഗയാ“ എന്നും “വാപ്പസ് പോവാ“ എന്നും പറയാൻ അവരും പഠിച്ചു. സർക്കാർ പണ്ടു മുതലേ പറഞ്ഞു കേൾപ്പിച്ചിരുന്ന “നാനാത്വത്തിലെ ഏകത്വം“ വരുന്ന ഒരു വഴി ഇതാണെന്ന് അയാൾക്ക് മനസ്സിലായി.  അടുത്തിടപഴകാതെ വേറൊരു ഭാഷ പറയുന്നവരും വ്യത്യസ്തമായ രീതികൾ പുലർത്തുന്നവരും പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കുന്നതെങ്ങനെയാണ്? നാമെല്ലാം ഭാരതീയർ ആണെന്നും നമ്മളെല്ലാവരും ഒന്നാണെന്നും പെരുക്കപ്പട്ടിക പഠിയ്ക്കും മാതിരി ചൊല്ലിയതുകൊണ്ട് എന്ത് പ്രയോജനം? 

ഒരു ചെറിയ കുട്ടിയെപ്പോലെ വീട് പതുക്കെപ്പതുക്കെ സ്വന്തം രൂപത്തിലേയ്ക്ക് വളർച്ച പ്രാപിയ്ക്കുന്നത് അയാൾ തികഞ്ഞ ഉൽക്കണ്ഠയോടെയും അടക്കിപ്പിടിച്ചിട്ടും പെരുകിപ്പെരുകി വരുന്ന ആഹ്ലാദത്തോടെയും ആസ്വദിച്ചു. കടം അടച്ചു തീർക്കണമല്ലോ എന്ന ആധി വളരുമ്പോഴും വീടിന്റെ ഉയർന്നു വരുന്ന ഭിത്തികളും കണ്ണുകളെന്ന് തോന്നിയ്ക്കുന്ന ജനലുകളും അയാളെ സന്തോഷിപ്പിയ്ക്കാതിരുന്നില്ല. ചിലപ്പോഴെല്ലാം വീട് എന്തൊക്കെയോ സംസാരിയ്ക്കുന്നുണ്ടെന്നും കൈകൾ നീട്ടിക്കാട്ടി വാരിയെടുക്കാൻ പറയുന്നുണ്ടെന്നും തോന്നിയിരുന്നു

ഒരു ദിവസം വീട് പണി കാണാൻ വന്ന സഹപ്രവർത്തകനാണ് കൊച്ചു തിരുമേനിയെക്കാണിച്ച് വാസ്തു നോക്കിച്ചില്ലേ എന്ന് ആദ്യമായി അയാളോട് ചോദിച്ചത്. ആ ചോദ്യം കേൾക്കുന്നതു വരെ വാസ്തുവിനെക്കുറിച്ച് അയാൾ അത്ര ഗൌരവമായി ചിന്തിച്ചിരുന്നില്ല.

വാസ്തുവെന്നാൽ കൃത്യമായ വായു സഞ്ചാരവും പ്രകാശ വിന്യാസവുമാണെന്നും അത് വിവിധ ദേശങ്ങളിൽ വിവിധ രീതിയിലായിരിയ്ക്കുമെന്നും അതിന് ഒരു പൊതു നിയമം ഉണ്ടാക്കുക സാധ്യമല്ലെന്നും ആണ് അയാളുടെ എൻജിനീയർ അന്നു പറഞ്ഞത്. പ്രഭു മന്ദിരങ്ങൾക്കും വലിയ വലിയ കെട്ടിടങ്ങൾക്കും ആവശ്യമുള്ള വാസ്തു മാത്രമേ സംസ്കൃത ശ്ലോകങ്ങളിലുള്ളൂ. ചാളയ്ക്കും കുപ്പാടത്തിനും  വേണ്ട വാസ്തുവിനെ പറ്റി ആരും ഒരു ശ്ലോകവുമെഴുതിയിട്ടില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് എൻജിനീയർ അന്ന് കാർക്കിച്ചു തുപ്പുകയും ചെയ്തു. 

അതനുസരിച്ചത് അബദ്ധമായോ എന്ന് ആയിരം തവണയായി മനസ്സിലിട്ട് അളക്കുകയും ചൊരിയുകയും ചെയ്യുകയാണ് അയാളിപ്പോൾ. 

പുരപ്പണി മിയ്ക്കവാറും തീർന്നതിന്റെ അന്നു രാത്രിയാണ് ഒരു പണിക്കാരൻ ഓടി വന്ന് പറഞ്ഞത്, “ആ ഹിന്ദിക്കാരൻ ചെക്കൻ വിളിച്ചിട്ട് മിണ്ടണില്ല, ഒന്നോടി വരോ…“ കേട്ട പാതി കേൾക്കാത്ത പാതി അയാൾ ഒരു ഷർട്ടെടുത്തിട്ട് അവന്റെ പിന്നാലെ പാഞ്ഞു. കാതിന്റെ തട്ടയിന്മേൽ രണ്ട് കുത്തു പോലെയുള്ള മുറിപ്പാടോടെ വായും തുറന്ന് അവൻ കിടക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ അയാൾക്ക് മനസ്സിലായി…… അവനിനി ഒരിയ്ക്കലും ഒന്നും പറയുകയില്ലെന്ന്…

 

പിന്നെ പോലീസുകാർ വന്നു, രാവിലെ ലേബർ ആപ്പീസിൽ നിന്ന് ഉദ്യോഗസ്ഥർ വന്നു. എല്ലാവരും കൂടി അയാളോട് പതിനായിരം ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു. കുറച്ച് ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. നല്ലോണം ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിച്ചു. അതു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ കുറെ കടലാസ്സുകളിൽ ഒപ്പ് വെപ്പിച്ചു. പിന്നീടാണ് ശവം പോസ്റ്റ് മോർട്ടം ചെയ്ത് മോർച്ചറിയിലേയ്ക്ക് മാറ്റിയത്. മറ്റ് പണിക്കാരോട്  അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ അവന്റെ വീട് ഒറീസ്സയിലെവിടെയോ ആണെന്ന മറുപടി കിട്ടി. ഉടനെ അവിടെ അടുത്ത പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ അറിയിച്ചു. പക്ഷെ,മൂന്നാലു ദിവസം കഴിഞ്ഞ് അവന്റെ വീട്ടുകാരുടെ മറുപടി എത്തിയപ്പോഴാണ് അയാൾക്ക് വായ മുഴുക്കെ തുറന്ന് ഉറക്കെയുറക്കെ കരയണമെന്ന് തോന്നിയത്. “അവനെ അയയ്ക്കണ്ട,  സംസ്ക്കരിയ്ക്കാൻ അഞ്ചു പൈസയില്ല. അതുകൊണ്ട് …….“ പോലീസുകാരനൊരാൾ അയാൾക്കൊപ്പം ശ്മശാനത്തിൽ വന്നു. അയാൾ  അല്പം മനുഷ്യപ്പറ്റുള്ളവനായിരുന്നുവെന്ന് തോന്നി. അങ്ങനെ അവൻ അവരുടെ കണ്മുന്നിൽ എരിഞ്ഞു ചാമ്പലായി.

എങ്കിലും ആ ചെമ്പിച്ച തലമുടിയും ശോഷിച്ച ശരീരവും അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ കല്ലിച്ച് കിടന്നു. ഭാ‍ര്യയുടെ താലിമാല വിറ്റ് കിട്ടിയ പതിനയ്യായിരം രൂപ അയാൾ അവന്റെ വീട്ടുകാർക്ക് അയച്ചുകൊടുത്തു, കൂട്ടത്തിൽ അവന്റെ ഒരു ടീഷർട്ടും അവൻ വാങ്ങിവെച്ചിരുന്ന നീലനിറമുള്ള  ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കൊതുകുവലയും…. പിന്നീടുള്ള രാത്രികളിൽ അയാൾക്ക് ഉറക്കമേ വന്നില്ല. ആ കൊച്ചു പയ്യന്റെ ജീവനെടുക്കാനായി ഒരു വീട് എന്തിന് പണിതുവെന്ന് ഓർമ്മിച്ചപ്പോഴൊക്കെയും അയാൾ പരവശനായിത്തീർന്നു.

വാസ്തുവിദഗ്ദ്ധനായ കൊച്ചു തിരുമേനിയെ കൊണ്ട് വന്ന് വീട് പരിശോധിപ്പിയ്ക്കണമെന്ന് ഭാര്യ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ശാഠ്യം പിടിച്ചപ്പോൾ അയാൾ മൌനമായി തല കുലുക്കി.

വാസ്തു നോക്കാതെയാണ് മൂന്നര സെന്റിൽ ഈ കെട്ടിടം വെച്ചത്. അതാണ് ദുരിതത്തിനെല്ലാം കാരണമെന്ന് തിരുമേനി പറഞ്ഞു. പാമ്പ് കയറി വന്നതും പണിക്കാരൻ ചെക്കനെ കടിച്ചതും അവൻ മരിച്ചതും വാസ്തു ദോഷമാണെന്ന് തിരുമേനിയ്ക്ക് നല്ല നിശ്ചയമാണ് . ഇപ്പോഴുള്ള അടുക്കള പൊളിച്ച് മാറ്റണമെന്ന് അദ്ദേഹം ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു. 

ഇനിയൊരു അടുക്കള അയാൾ എവിടുന്ന് പണിയാനാണ്? ഇപ്പോൾ തന്നെ കടം മൂക്കിനു മുകളിലായി. സ്വന്തം വീടെന്ന പേരിലും വിശ്വാസത്തിലും എന്നുംകുന്നും കടം അടച്ചാലേ ബാങ്കുകാർ അയാ‍ളെ ഈ വീട്ടിൽ പോലും താമസിയ്ക്കാൻ വിടൂ. അല്ലെങ്കിൽ മോഹിച്ച് പണിയിച്ച ഈ വീട് വിൽക്കണം …..വിട്ടുകളയണം.

വാസ്തു ദോഷമുള്ള ഈ വീട് അയാൾ എങ്ങനെ വിൽക്കും…… അയാൾക്ക് താമസിയ്ക്കാൻ പറ്റാത്ത വീട് മറ്റൊരാൾക്ക് താമസിയ്ക്കാൻ കൊടുക്കുകയോ…….