പൊതുമുതൽ എന്ന അത്യാവശ്യം

കുടുംബ മാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തിലും( 2012 ഫെബ്രുവരി 24 വെള്ളിയാഴ്ച)

ഗൾഫ് മാധ്യമത്തിലെ ചെപ്പിലും പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്

ഈ കടന്നു പോയ ദിവസങ്ങളിൽ അടുപ്പിച്ചടുപ്പിച്ച് കുറെ യാത്രകൾ ചെയ്തു. യാത്രകൾ മഹത്വപ്പെട്ട അധ്യാപകരാണ്. അധ്യാപകരിൽ സ്നേഹത്തോടെ ഇടപെടുന്നവരുണ്ട്, കാർക്കശ്യത്തോടെ ശാസിയ്ക്കുന്നവരുണ്ട്, നുള്ളുകയും ചെവിയ്ക്ക് പിടിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരുണ്ട്. യാത്രകളും അങ്ങനെയാണ്. അവ പഠിപ്പിയ്ക്കുന്നു, ചിന്തിയ്ക്കാൻ പ്രേരിപ്പിയ്ക്കുന്നു, ലോകത്തിന്റെ വിസ്തൃതിയെയും വൈവിധ്യത്തേയും ചൂണ്ടിക്കാട്ടി നാമോരോരുത്തരും നീന്തിത്തുടിയ്ക്കുന്ന ചിരട്ട സമുദ്രത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു അമർത്തിയ പുഞ്ചിരിയോടെ ഓർമ്മിപ്പിയ്ക്കുന്നു.

ഇന്ത്യൻ റെയിൽവേ പോലെയൊരു മഹാൽഭുതം ലോകത്തെങ്ങുമില്ലത്രെ! വെറും കണക്കുകൾ മാത്രമുദ്ധരിച്ചാൽ പോലും അതങ്ങനെയാണ്. നെടുനീളൻ റെയിൽ‌പ്പാതകൾ, സഞ്ചരിയ്ക്കുന്ന കോടിക്കണക്കിനു മനുഷ്യർ, നീക്കം ചെയ്യപ്പെടുന്ന എമ്പാടും ചരക്കുകൾ, ഒട്ടനവധി ഉദ്യോഗസ്ഥർ, എണ്ണമില്ലാത്ത തീവണ്ടികൾ……..ഹൌ! അതൊരു വലിയ സമുദ്രം തന്നെ. സായിപ്പ് ദുരുദ്ദേശം മാത്രം മനസ്സിൽ വെച്ചാണ് റെയിൽവേ തുടങ്ങിയതെന്ന് ഒരു വാശിയ്ക്കും തർക്കത്തിനും വേണ്ടി വാദിയ്ക്കാമെങ്കിലും ഇന്നത് ഇന്ത്യയുടെ നാഡീ വ്യവസ്ഥ പോലെയായി ക്കഴിഞ്ഞുവെന്നതൊരു പരമാർഥം മാത്രമാണ്.

ട്രെയിൻ യാത്ര ചെയ്യുന്നവർ പല തരക്കാരായിരിയ്ക്കുമെങ്കിലും കുറച്ചു നേരത്തേയ്ക്ക് അവർ പരസ്പരം സഹിയ്ക്കാൻ ബാധ്യസ്ഥരായിത്തീരാറുണ്ട്. മുഖം കുത്തിവീർപ്പിച്ചിരിയ്ക്കുന്ന പരമ ഗൌരവക്കാർ മുതൽ ഒരു കാര്യവുമില്ലെങ്കിലും സൈക്കിൾ മണി പോലെ ചിരിയ്ക്കുന്നവർ വരെ, കാണുന്ന ഭക്ഷണമെല്ലാം വാങ്ങിച്ചു തിന്നുന്നവർ മുതൽ വെള്ളം പോലും കുടിയ്ക്കാത്തവർ വരെ, ബെർത്ത് കണ്ടാലുടനെ ഗാഢമായുറങ്ങുന്നവർ മുതൽ പച്ചപ്പാതിരയ്ക്കും വാശിയോടെ കണ്ണു പൂട്ടാതിരിയ്ക്കുന്നവർ വരെ……….അങ്ങനെ പലതരം മനുഷ്യർ.

ഇരുൾ വീണുകഴിഞ്ഞ കമ്പാർട്ടുമെന്റിൽ താഴത്തെ ബെർത്തുകളിലെ മനുഷ്യർ ഗൌരവത്തോടെ പുസ്തകം വായിച്ചിരിയ്ക്കുമ്പോഴാണ് മുകളിൽ കത്തി നിന്ന ട്യൂബ് ലൈറ്റ് പൊടുന്നനെ അണഞ്ഞത്. നോക്കുമ്പോഴെന്താ?മുകൾ ബെർത്തിലെ യാത്രകാരൻ ട്യൂബ് ലൈറ്റിന്റെ   ജാലിയ്ക്കുള്ളിൽ വിരൽ കടത്തിത്തിരിച്ചു വൈദ്യുതി ബന്ധം വേർപെടുത്തി, ഷൂസൂരി കറങ്ങുന്ന പങ്കയ്ക്കു മുകളിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ച് തിരിഞ്ഞു കിടക്കുന്നു!. പിന്നെയും പിന്നെയും സ്വിച്ചിട്ട് പ്രതീക്ഷയോടെ, കറുത്ത ലൈറ്റിനെ നോക്കുന്ന താഴ് ബെർത്തുകാർ ഒടുവിൽ വായന മതിയാക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.  വൃത്തികെട്ട ഷൂസിൽ നിന്നും പാറി വീണ പൊടിയും ചെളിയും    ടൌവൽ കൊണ്ട് തുടച്ചു മാറ്റി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആ പ്രവൃത്തികളിൽ പ്രതിഷേധിച്ചത് ഒരു സ്ത്രീയായതുകൊണ്ടു മാത്രമാണു മുകൾ ബെർത്തുകാരൻ തല്ലാതെ വിട്ടത്. 

താഴത്തെ ബെർത്തുകാർ വായിയ്ക്കേണ്ടെന്ന്….ലൈറ്റിന്റെ സ്വിച്ച് താഴെ വെച്ചത് റെയിൽ വേയുടെ കുഴപ്പമാണെന്ന്…..ഓരോ ബെർത്തിലും ഓരോ ലൈറ്റ് പിടിപ്പിയ്ക്കണമായിരുന്നെന്ന്…മറ്റു യാത്രക്കാർ ചെരുപ്പ് മോഷ്ടിയ്ക്കുമെന്ന്…ലൈറ്റ് കേടു വരുത്തിയതിനും പങ്കയ്ക്കു മുകളിൽ ചെരുപ്പൂരി വെച്ചതിനും അദ്ദേഹം ഇങ്ങനെ അപൂർവ ന്യായങ്ങൾ ഒരുപാടു നിരത്തി. ആറു ബെർത്തിലേയ്ക്കുമായി പൊതുവായുള്ള ഒരു ലൈറ്റ് ഒരു ബെർത്തുകാരനെ ശല്യം ചെയ്യുന്നതായി തോന്നിയാൽ അത് കേടു വരുത്താനുള്ള അവകാശം ആ യാത്രക്കാനുണ്ടെന്ന് അദ്ദേഹം ധരിച്ചു വശായിരിയ്ക്കുന്നു! മുകൾ ബെർത്തുകാരന്റെ ഷൂവിലെ അഴുക്ക് താഴ് ബെർത്തുകാരന്റെ തലയിൽ വീഴുന്നതിൽ അദ്ദേഹത്തിനു കുഴപ്പമൊന്നും തോന്നുന്നില്ല. കാരണം അദ്ദേഹം നികുതി അടയ്ക്കുന്നവനും പോരെങ്കിൽ യാത്രയ്ക്കുള്ള ടിക്കറ്റ് എടുത്തിട്ടുള്ളയാളുമാണത്രെ!

പൊതുവായ ഏതു വസ്തുവിനോടും ആ വസ്തു ഉപയോഗിയ്ക്കുന്നവരോടും നമുക്ക് ഈ അസഹിഷ്ണുത കലർന്ന വിലയില്ലായ്മയുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണല്ലോ ആർക്ക് എന്തിനു വേണ്ടി പ്രതിഷേധിയ്ക്കണമെങ്കിലും തെരുവു വിളക്കുകളും സർക്കാർ ബസ്സുകളും ഓഫീസുകളും ഉപകരണങ്ങളും വാഹനങ്ങളും എല്ലാം തല്ലിത്തകർത്തും തീയിട്ടും നമ്മൾ സമര വീര്യം പ്രകടിപ്പിയ്ക്കുന്നത്. ഇന്നാട്ടിലെ ജനതയുടെ നികുതിപ്പണമാണു നമ്മൾ ആർഭാടപൂർവം തികഞ്ഞ അഹന്തയോടെ നശിപ്പിയ്ക്കുന്നതെന്ന് കുത്തിക്കുത്തിപ്പറയുന്ന ഒരു പൌരബോധം നിർഭാഗ്യ വശാൽ നമുക്കില്ല. രാഷ്ട്രീയ്ക്കാരോ അല്ലെങ്കിൽ സംഘടിതരായ ജനതയോ മാത്രമല്ല ഇതു ചെയ്യുന്നത്. എത്ര തവണ പരാതിപ്പെട്ടാലും വഴി വക്കിൽ പൊട്ടിയൊലിയ്ക്കുന്ന പൈപ്പ് നന്നാക്കാൻ മെനക്കെടാത്ത ജല വകുപ്പുകാരനും വേണ്ട രീതിയിൽ അറ്റകുറ്റപ്പണി നടത്താതെ വൈദ്യുതി പാഴാക്കിക്കളയുന്ന വൈദ്യുതി വകുപ്പുകാരനും ചെയ്യുന്നത് ഇക്കാര്യമാണ്. ഗവണ്മെന്റ് അനുവദിച്ച വീടുകളിൽ പാർക്കുമ്പോഴും വീടുകളും പരിസരവും അൽ‌പ്പം പോലും ശ്രദ്ധിയ്ക്കാതെ അങ്ങേയറ്റം മലിനമാക്കിയിട്ട്, ഇത് സർക്കാരിന്റെയല്ലേ എന്ന് കൈകഴുകുന്ന ഐ എ എസ്സ് കാർ മുതൽ അതീവ സാധാരണക്കാർ വരെ എല്ലാവരും ഈ വഴിയിൽ  തന്നെയാണ്. അങ്ങനെ എണ്ണിപ്പറയാൻ ഒരുപാട് ഉദാഹരണങ്ങൾ എത്ര വേണമെങ്കിലുമുണ്ട്.

വലിയ രാജ്യസ്നേഹമുള്ള ജനതയാണ് നമ്മളെന്നാണ് വെപ്പ്. അഭിമാന പൂരിതമാകുന്ന അന്തരംഗവും ചോര തിളയ്ക്കുന്ന ഞരമ്പുകളും ഉള്ളവർ. സൌകര്യം കിട്ടുമ്പോഴെല്ലാം മറ്റൊരാളുടെ രാജ്യസ്നേഹം തെളിയിയ്ക്കാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നവർ. ആ നമ്മൾ രാജ്യത്തിലെ ഏതു അണ്ടനും അടകോടനും മാത്രമല്ല, വേണമെങ്കിൽ അതി ഭയാനക കോടീശ്വരനും പോലും ഉപയോഗിയ്ക്കാൻ പറ്റുന്ന പൊതു സമ്പത്തിനോടെങ്കിലും മിനിമം സ്നേഹമുള്ളവരായിരിയ്ക്കേണ്ടേ? അവയെ നശിപ്പിയ്ക്കുന്നതിനു പകരം സംരക്ഷിയ്ക്കുവാനുള്ള മാനസികാവസ്ഥ സ്വാതന്ത്ര്യ ലബ്ധിയുടെ അറുപത്തഞ്ചു വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറവും നമുക്ക് സ്വന്തമാവാത്തതെന്തുകൊണ്ടാണ്?. സ്വകാര്യ മുതലുകളോടുള്ള ആർത്തിയും ആവേശവും ബഹുമാനവുമാകട്ടെ ചികിത്സയില്ലാത്ത ഒരു മനോരോഗം പോലെ ദിനം പ്രതി കൂടി വരികയും ചെയ്യുന്നു. സർക്കാർ സംവിധാനങ്ങളെ പുച്ഛിയ്ക്കുകയും നശിപ്പിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നതു പോലെ സ്വകാര്യ മുതലുകളെ നമ്മൾ നശിപ്പിയ്ക്കില്ല. വില കൂടിയ കാറിനോടും ആ കാറിൽ പോകുന്നവനോടും, അവൻ കള്ളക്കടത്തുകാരനായാലും കരിഞ്ചന്തക്കാരനായാലും നമുക്ക് ആദരവാണ് ബഹുമാനമാണ്, ആന വണ്ടിയോടും അതിൽ പോവുന്ന, സാധാരണക്കാരനോടും കടും പുച്ഛവും പരിഹാസവും.

ഈ മനോഭാവം, പൊതു മുതലുകളോടുള്ള ഈ അനാദരവ് പുതിയ തലമുറയിലെങ്കിലും മാറണം. അതിന് അവരെ പ്രേരിപ്പിയ്ക്കേണ്ട ചുമതലയെങ്കിലും നമ്മുടെ ഈ തലമുറ നിർവഹിയ്ക്കണം. ജനങ്ങളുടെ നികുതിപ്പണം കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കുന്ന പൊതു മുതൽ സത്യത്തിൽ ഏറ്റവുമധികം പ്രയോജനപ്പെടുന്നത് സാധാരണക്കാരനാണെന്ന സത്യം എപ്പോഴും ഓർമ്മിയ്ക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്. റേഷൻ ഷോപ്പും സർക്കാർ ആശുപത്രിയും സ്കൂളും കോളേജും ബസ്സും, ട്രെയിനും, വൈദ്യുതിയും വെള്ളവുമെല്ലാം ഈ പൊതുമുതലിൽ‌പ്പെടും. ഭയാനക പണക്കാർക്ക് അവരുടെ ജുഗുപ്സാവഹമായ ധന സമൃദ്ധിയാൽ പൊതുവായതൊന്നുമില്ലെങ്കിലും യാതൊരു കുഴപ്പവുമില്ലെന്ന അഹന്തയുടെ കൊടി പറപ്പിയ്ക്കാം….പക്ഷെ, നമ്മൾ സാധാരണക്കാർക്ക് പൊതുമുതൽ ജീവിതം നിലനിർത്തുവാൻ അത്യാവശ്യമായ വില പിടിച്ച സ്വത്താണ്. അതുകൊണ്ട് എന്തു വിലകൊടുത്തും നാം അവയെ സംരക്ഷിയ്ക്കേണ്ടതുണ്ട്.