വൈദ്യന്റെ മരുന്നു കുറിപ്പടിയല്ല സത്യസന്ധത

കുടുംബ മാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തിൽ( 2012 മാർച്ച് 9 വെള്ളിയാഴ്ച) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.

ഓട്ടോ റിക്ഷക്കാരെപ്പറ്റി പരാതിയില്ലാത്തവർ വളരെക്കുറച്ചു മാത്രമേയുള്ളൂ . പെരുമാറ്റത്തിലെ മര്യാദകേട്, സാധിയ്ക്കുമ്പോഴെല്ലാം ഈടാക്കുന്ന അധികച്ചാർജ്ജ്, ഉണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ കേടായതും പലപ്പോഴും ഇല്ലാത്തതുമായ മീറ്ററുകൾ, യാത്രയ്ക്ക് വിളിച്ചാൽ വരാനുള്ള വൈമനസ്യം, സ്ത്രീകൾ തനിച്ചാവുമ്പോൾ ചിലപ്പോഴൊക്കെ അശ്ലീല ഭാഷണം……അങ്ങനെ അവസാനമില്ലാത്ത പരാതികളാണ്. എന്തായാലും ഓട്ടൊ വിളിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ ഓട്ടോക്കാരൻ  മര്യാദക്കാരനാവണേ എന്നൊരു പ്രാർഥനയും ആഗ്രഹവും മനസ്സിലുണ്ടാവാറുണ്ട് എന്നതൊരു സത്യമാണ്.

കഴിഞ്ഞ ദിവസം അല്പം നീണ്ട ഒരു യാത്രയ്ക്കായി, ഉൾപ്രദേശത്തേയ്ക്ക്  പോവില്ല എന്ന് നാലഞ്ചു ഓട്ടോക്കാർ ശഠിച്ച ശേഷം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ഓട്ടോയ്ക്ക് കൈ കാണിയ്ക്കുമ്പോൾ പോവില്ല എന്ന ഉത്തരം തന്നെയാണ് പ്രതീക്ഷിച്ചത്. ആ ഓട്ടോക്കാരൻ സമ്മതിച്ചുവെന്ന് മാത്രമല്ല, വളരെ കൃത്യമായി ഉത്തരവാദപ്പെട്ട ഒരുദ്യോഗസ്ഥനെ പോലെ മീറ്റർ പ്രവർത്തിപ്പിയ്ക്കുകയും ചെയ്തു.  ഓടാത്ത മീറ്ററും ഓടുമെങ്കിൽ തന്നെ അത് പ്രവർത്തിപ്പിയ്ക്കാൻ താല്പര്യമില്ലാത്ത ഡ്രൈവറുമാണല്ലൊ സാധാരണ പതിവ്. അതുകൊണ്ട് ഈ ഓട്ടോക്കാരന്റെ ചടുലമായ ആ ചുമതലാബോധം കണ്ട്  ആംഗലേയത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ “ഐ വാസ് ടോട്ട്ലി ഇംപ്രസ്സ്ഡ്“

ഓട്ടോയ്ക്കകത്ത്  ഒരു കലണ്ടറും ക്ലോക്കുമുണ്ടായിരുന്നു. ഓട്ടോക്കാരെക്കുറിച്ചുള്ള പരാതികൾ വിളിച്ചു പറയാനുള്ള നമ്പറിനൊപ്പം വനിതാ ഹെല്പ് ലൈനും ചൈൽഡ് ഹെല്പ് ലൈനും ഉൾപ്പടെയുള്ള പ്രധാനപ്പെട്ട എമർജൻസി നമ്പറുകളും ഭംഗിയായി പ്രദർശിപ്പിച്ചിരുന്നു.  “ആളുകൾക്ക് നിങ്ങളെക്കുറിച്ചും പരാതിപ്പെടാൻ സൌകര്യമാവില്ലേ“ എന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞു. “ പരാതിയും യാത്രക്കാരുടെ അവകാശമാണ് ചേച്ചീ ” 

വണ്ടി ഓടിയ്ക്കുന്നവരും ഓടിയ്ക്കാത്തവരും അല്ലെങ്കിൽ റോഡുപയോഗിയ്ക്കുന്ന എല്ലാവരും ഒരുപോലെ പഠിയ്ക്കേണ്ട ട്രാഫിക് നിയമങ്ങളെക്കുറിച്ചും അജ്ഞനും അഹങ്കാരിയും അക്ഷമനും വണ്ടിയോടിയ്ക്കാൻ പാടില്ലാത്തതിനെക്കുറിച്ചും അയാൾ പറഞ്ഞു തന്നു. അയാൾ ഡ്രൈവിംഗ് പഠിപ്പിച്ച വിദ്യാർത്ഥികളെപ്പറ്റി സംസാരിച്ചു. ലൈസൻസുണ്ടെങ്കിലും വണ്ടിയോടിയ്ക്കാൻ കഴിയാത്ത അതിപേടിയെക്കുറിച്ച് ഞാനും പറയാതിരുന്നില്ല.  അങ്ങനെ സംസാരിച്ചതുകൊണ്ടാണു കളഞ്ഞ് കിട്ടിയ രൂപയും മൊബൈൽ ഫോണും ഭാരിച്ച സ്വർണ്ണാഭരണങ്ങളും ഉടമയ്ക്ക് തിരിച്ചേൽ‌പ്പിച്ച സത്യസന്ധനായ ഓട്ടോക്കാരനെ പരിചയമായത്. സ്വർണ്ണത്തിന്റെയും രൂപയുടേയും പ്രലോഭനത്തെ അതിജീവിച്ചതെങ്ങനെയെന്ന് പറയുകയായിരുന്നു അയാൾ. അത്ര ധനികനൊന്നുമല്ല, പണം അയാളെ സംബന്ധിച്ചും വളരെ അത്യാവശ്യമായ ഒരു വസ്തു തന്നെയാണ്. ഒരു ഡോക്ടറും അയാൾക്ക് സത്യസന്ധത നിർബന്ധമായും വേണമെന്ന മരുന്നു കുറിപ്പടി എഴുതിക്കൊടുത്തിട്ടുമില്ല. എന്നിട്ടും ….

പലതരം സത്യസന്ധരുണ്ടെന്ന് അയാൾ ചിരിച്ചു. അന്യരുടേതൊന്നും  തന്നെ കൈവശപ്പെടുത്താൻ യാതൊരു അവസരവുമില്ലെങ്കിൽ സത്യസന്ധരാകുന്നവരാണ് ചിലർ. പോലീസിനെയും കോടതിയേയും ഭയക്കുന്നതുകൊണ്ട് ഹരിശ്ചന്ദ്രനാകുന്നവരുമുണ്ട്. പിടിയ്ക്കപ്പെട്ടാൽ അതുവരെ നല്ലവനെന്ന് ധരിച്ചവരെല്ലാം കള്ളനെന്ന് തിരുത്തിപ്പറയില്ലേ എന്ന പേടിയിലും ചിലർ സത്യവാന്മാരാകാറുണ്ട്. ഈ നിർബന്ധിത സത്യസന്ധതയാവട്ടെ അസഹനീയമായ മനോവേദന മാത്രമേ തരികയുള്ളൂ. അയ്യോ! ആ പണം എടുക്കാമായിരുന്നു, എത്ര കാര്യങ്ങൾ നടക്കുമായിരുന്നു എന്ന ആഗ്രഹചിന്തയിൽ മനം നിത്യവും ഉലഞ്ഞു പോകും. 

സ്വന്തമല്ലാത്ത അദ്ധ്വാനം അത് പണമോ, വസ്തുക്കളോ, ബുദ്ധിയോ, കഴിവോ, നിലപാടുകളോ, ആശയങ്ങളോ എന്തുമാവട്ടെ കൈവശപ്പെടുത്തി നമ്മുടെ എന്ന മട്ടിൽ ഉപയോഗിയ്ക്കുന്നത് കള്ളത്തരമാണ്. എന്തുമാത്രം അവസരങ്ങൾ കിട്ടിയാലും ആരും തന്നെ കള്ളത്തരം കണ്ടു പിടിയ്ക്കുകയില്ലെന്ന് ഉറപ്പുണ്ടെങ്കിലും സൽ‌പ്പേരിന് ഒരു കുറവും വരില്ലെങ്കിലും കള്ളത്തരം ആലോചിയ്ക്കാൻ പോലും തുനിയാത്തവരായിരിയ്ക്കും ശരിയ്ക്കുമുള്ള സത്യസന്ധരെന്നാണ് പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുള്ളത്. അതുകൊണ്ടാവണം  സത്യം  ഇത്രമാത്രം കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞ് ഒരു അപൂർവ വസ്തുവായി പോയതും. തന്നെയുമല്ല ഒരു ലോട്ടറി കിട്ടുമ്പോലെ പെട്ടെന്നുള്ള പ്രതിഫലമോ നേട്ടമോ പ്രശസ്തിയോ സത്യത്തിൽ നിന്ന് നമുക്ക് കിട്ടുകയുമില്ലല്ലോ. 

യാത്രയുടെ അവസാനത്തിൽ മീറ്ററിൽ തെളിഞ്ഞ തുക മാത്രം മേടിയ്ക്കവേ, അയാൾ സ്വന്തം വാക്കുകൾ ഇങ്ങനെ ഉപസംഹരിച്ചു. “വണ്ടിയോടിയ്ക്കാൻ ചേച്ചിയ്ക്ക് പേടിയാകുന്നതല്ല,  സത്യം. ജീവിയ്ക്കാൻ ചേച്ചിയ്ക്കതിന്റെ ആവശ്യമില്ല. എന്നെപ്പോലെ ഒരാൾക്ക് പേടിയായതുകൊണ്ട് വണ്ടി ഓടിയ്ക്കാതിരിയ്ക്കാൻ പറ്റുമോ?“ 

നിലപാടുകളുടെ സത്യസന്ധത എന്താവണമെന്ന സൂര്യവെളിച്ചമായിരുന്നു ആ വാക്കുകൾ. പട്ടിണിക്കാരാണ് വിശപ്പിന്റെ സത്യമറിയുന്നത്. പല കാരണങ്ങൾ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച്  പ്രത്യേക ഭക്ഷണം തെരഞ്ഞെടുക്കാൻ സാധിയ്ക്കുന്നവരല്ല. ഉടുക്കാനില്ലാത്തവരാണ് നഗ്നതയുടെ സത്യമറിയുന്നത്. ഫാഷനോ പരിഷ്ക്കാരത്തിനോ ആചാരത്തിനോ വേണ്ടി തുണി ഉപയോഗിയ്ക്കുന്നവരല്ല. നിർഭാഗ്യവശാൽ ഭക്ഷണം തെരഞ്ഞെടുക്കാനും  തുണി എന്തിനൊക്കെയാവാം എന്ന് തീരുമാനിയ്ക്കാനും സാധിയ്ക്കുന്നവരുടെ, അല്ലെങ്കിൽ അതുപോലെയുള്ളവരുടെ, മാത്രമാണ് ലോകമെന്ന തെറ്റിദ്ധാരണയിലാണ് നമ്മളിൽ അധികം പേരും ജീവിയ്ക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ശരിയായ പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുന്നതിലും അധികം, നമുക്ക്  ശ്രദ്ധ അവ എന്തുകൊണ്ട് ചെയ്തില്ല എന്നതിന്റെ ന്യായങ്ങൾ തേടിക്കണ്ടുപിടിച്ച് അവതരിപ്പിയ്ക്കുന്നതിലാണ്. ചെറുതും വലുതുമായ നമ്മുടെ  എല്ലാ കള്ളത്തരങ്ങളേയും വിശ്വസനീയമായി സത്യമെന്ന് പ്രകടിപ്പിയ്ക്കുന്നതിലാണ്.

അന്നുച്ചയ്ക്ക് സത്യസന്ധത  മറ്റൊരു ഉജ്ജ്വലമായ മുഖവുമായി എന്റെ വീട്ടിൽക്കയറി വന്നു. സ്ഥിരമായി പച്ചക്കറികൾ തന്നിരുന്ന ഒരമ്മൂമ്മയുണ്ടായിരുന്നു. രണ്ടു കാലിലും നിറയെ നീരും തലയിൽ എടുത്താൽ പൊങ്ങാത്ത ഭാരവുമായി ജീവിതത്തെ നേരിട്ടിരുന്ന ഒരു അമ്മൂമ്മ.  കൊച്ചുമക്കളെ പോറ്റാനാണ് വയസ്സുകാലത്ത് അമ്മൂമ്മ പാടുപെട്ടിരുന്നത്. ചില്ലറയില്ല്ലാതിരുന്ന ഒരു ദിവസം കുറച്ച് പണം എനിയ്ക്ക് തരാൻ ബാക്കി വെച്ച് അവർ പോയി. പിന്നീട് ഒരു വർഷമായിട്ടും അവർ ഒരിയ്ക്കൽ പോലും വന്നില്ല. രൂപ നഷ്ടമായല്ലോ എന്ന ഖേദത്തിൽ എന്റെ പിടിപ്പുകേടിനെ ഞാൻ കുറച്ചു കാലം പഴിച്ചു. പിന്നെ ആ രൂപയും അമ്മൂമ്മയും പതുക്കെപ്പതുക്കെ വിസ്മൃതിയിലായി. എനിയ്ക്ക് മറ്റൊരു പച്ചക്കറിക്കാരി ഉണ്ടാവുകയും ചെയ്തു.

അതുകൊണ്ടാണ് അമ്മൂമ്മയുടെ കൊച്ചു മകൾ വലിയ വട്ടിയുമേന്തി വന്നപ്പോൾ ഞാൻ വിലക്കിയത്. എന്നെ അതിശയിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു. “എന്റെ അമ്മൂമ്മ ചേച്ചിയ്ക്ക്  എഴുപത്തഞ്ചു രൂപ തരാനുണ്ട്. അമ്മൂമ്മ കിടപ്പായിപ്പോയി. ഞാനാണിപ്പോൾ ജോലി ചെയ്യുന്നത്. രൂപയായിട്ട് തരാനിപ്പോൾ എന്റെ പക്കലില്ല, ചേച്ചി ആവശ്യമുള്ള പച്ചക്കറികൾ എടുത്തോളൂ.“ 

2ജി സ്പെക്ട്രം അഴിമതി പോലെയുള്ള കാക്കത്തൊള്ളായിരം കള്ളത്തരങ്ങളെ കുറിച്ച് പേജുകൾ വായിച്ചു കൂട്ടുന്ന, ടി വി ചാനലുകൾ കണ്ട് കണ്ണ് പുളിയ്ക്കുന്ന ഞാൻ അമ്പരന്നു നിന്നു. പച്ചക്കറികൾ എന്റെ മുൻപിൽ വെച്ച ശേഷം സത്യം പോലെ കത്തിനിൽക്കുന്ന ഉച്ചവെയിലിലേയ്ക്ക് തലയിലെ കനത്ത ചുമടുമായി അവൾ ഇറങ്ങിപ്പോയി.

സത്യസന്ധതയുടെ ഒരിയ്ക്കലും മങ്ങാത്ത ഈ തിളക്കത്തെക്കുറിച്ച്  നമ്മുടെ കുട്ടികളോട്  നമ്മളല്ലാതെ വേറെ ആരാണ് സംസാരിയ്ക്കേണ്ടത്? അതിനുള്ള ശരിയായ പ്രാപ്തിയും അവകാശവും  ആർജ്ജിയ്ക്കേണ്ട ചുമതല മുതിർന്നവരായ നമ്മുടേതല്ലേ?