നന്മയുടെ ഉയർത്തെഴുന്നേൽപ്പാവണം വിഷുക്കണി

കുടുംബ മാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തിൽ( 2012 ഏപ്രിൽ 6 വെള്ളിയാഴ്ച) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.

അവന്റെ രാജ്യം വരുന്നതും മഞ്ഞക്കണിക്കൊന്നകൾ പൊന്മോതിരമിടുന്നതുമായ ഈ ഉത്സവാഘോഷവേളയിൽ,ഇങ്ങനെയൊരു തലക്കെട്ട് വായിയ്ക്കുമ്പോൾനന്മ പൂർണമായും മരിച്ചു പോയോ എന്നാണ് ഒരു തർക്കത്തിനായെങ്കിലും ചോദിയ്ക്കുന്നതെങ്കിൽ ഇല്ല എന്നു തന്നെയാണുത്തരം. പൂർണമായും നന്മ ഇല്ലാതായ ഒരു പരിതസ്ഥിതിയിൽ ഇതു പോലെയൊരു  ജീവിതമായിരിയ്ക്കില്ലല്ലോ ആരും തന്നെ നയിയ്ക്കുന്നത്. 

എങ്കിലും നന്മയെക്കുറിച്ചുള്ള പഴയ സങ്കൽ‌പ്പങ്ങൾക്ക് മാറ്റം വന്നു കഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു. ആത്യന്തികമായ നന്മ, ഒരു പെട്ടിയിൽ അടച്ചുവെച്ച് കാണിയ്ക്കാനാവുന്ന നന്മ എന്തായാലും ഇപ്പോൾ ഇല്ല. കാരണം നന്മ ഒരിയ്ക്കലും നിശ്ചലമായ ഒരു വസ്തുവല്ല. അത് ലംബമായും തിരശ്ചീനമായും ചലിയ്ക്കുന്ന, വളരുന്ന  ഒന്നാണ്. 

അങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലും ക്രിസ്തുവിന്റെ ജീവിത കാലവുമായി ഇക്കാലത്തിന് അടുത്ത ബന്ധമുണ്ടെന്ന സത്യത്തിനു മുൻപിൽ , നമ്മുടെ രാജ്യം അതെ, പാവപ്പെട്ടവന്റേയും സാധാരണക്കാരന്റേയും രാജ്യം ഇന്നും ദൂരെദൂരെയാണെന്ന് അവിടെ കണിക്കൊന്നകൾ ഇലകളടർന്ന് വെറുങ്ങലിച്ച് നിൽക്കുകയാണെന്ന് തോന്നുമാറുള്ള സംഭവങ്ങളാണ് ചുറ്റും നടക്കുന്നത്, ചില ചെറിയ വ്യത്യാസങ്ങളോടെ. 

ഈസ്റ്ററിന്റെ പ്രസക്തി 

രാജാവിന്റെ കൽ‌പ്പന പ്രകാരം ജനങ്ങൾ മുഴുവൻ നേരിട്ടുള്ള ആൾക്കണക്കെടുപ്പിനായി സ്വന്തം വാസസ്ഥലം വിട്ട് ആരംഭിച്ച പാലായനമാണല്ലോ പൂർണ ഗർഭിണിയയിരുന്ന മറിയത്തേയും ജോസഫിനേയും ബത്ലഹേമിലെ കാലിത്തൊഴുത്തിലെത്തിച്ചത്. കഷ്ടപ്പാടുകൾ സഹിച്ച് അങ്ങനെയൊരു യാത്ര നടത്തേണ്ടി വന്നത് രാജാധികാരത്തിന്റെ  കല്ലേ പിളർക്കലായിരുന്നു. ഭരിയ്ക്കുന്നത് ആരായാലും ആ അധികാരത്തിന്റെ താൽ‌പ്പര്യത്തിനനുസരിച്ച് ജനത അന്നും ഇന്നും ആട്ടിത്തെളിയ്ക്കപ്പെടുന്നുണ്ടല്ലോ. നമ്മൾ ഇക്കാലത്ത് ഡാം പണിയാൻ വീടൊഴിയും പോലെ, ആണവ നിലയത്തിനായി നാടൊഴിയും പോലെ, എയർപോർട്ടിനായി ആകാശവും, നേവൽ അക്കാഡമിയ്ക്കായി കടലും, മൾട്ടി നാഷണലുകൾക്ക് കാർ ഫാക്ടറി തുറക്കാൻ കൃഷിയിടങ്ങളും ….. അങ്ങനെ എണ്ണിയാൽ തീരാത്ത എത്രയോ കാ‍രണങ്ങൾക്കായി….. പാവപ്പെട്ട മനുഷ്യർ കൂടും കുടുക്കയുമായി നാടു വിടേണ്ടി വരുന്നുണ്ട്. ജന്മ നാട്ടിൽ ജീവിയ്ക്കാനാവശ്യമായ തൊഴിലുപാധികളെല്ലാം പലവിധ കാരണങ്ങളാൽ തകർക്കപ്പെട്ട ബംഗാളികളും ഒറീസ്സക്കാരും രാജസ്ഥാനികളും ബീഹാറികളുമായ മനുഷ്യർ ഇപ്പോൾ നമ്മുടെ കൊച്ചു കേരളത്തിലും സമൃദ്ധമായുണ്ടല്ലോ.

യേശു പിന്നീട് നസ്രേത്തിലേയ്ക്ക് മടങ്ങിപ്പോകുന്നുണ്ടെങ്കിലും നമ്മുടെ കാലത്തെ ജനതയ്ക്ക് അത് സാധ്യമാകുന്നില്ല. പല ആവശ്യങ്ങൾക്കായി കുടിയൊഴിപ്പിയ്ക്കപ്പെടുന്ന ജനത  എവിടെയെല്ലാമോ ചിതറിത്തെറിച്ചു പോകുന്നു. അവരുടേതായിരുന്ന സ്ഥലങ്ങൾ മറ്റെന്തൊക്കെയോ ആകുന്നു, അവിടെ അവർക്ക് സ്ഥാനമില്ലാതെയാവുകയും പുതിയ പുതിയ സ്ഥാനികളും അധികാരികളും വരികയും ചെയ്യുന്നു. ഇറക്കിവിടപ്പെട്ടവരെ നോക്കി അതിർത്തി വളച്ചുകെട്ടിയ ഇടങ്ങൾ അലങ്കാരമാലകളുമായി പുഞ്ചിരിയ്ക്കുന്നു. സമസ്തവും നഷ്ടപ്പെട്ട ദരിദ്ര ജനത നഗരങ്ങളുടെ  പിന്നാമ്പുറങ്ങളിൽ അടിഞ്ഞു കൂടുകയാണ്. അങ്ങനെ പുഴുക്കളെപ്പോലെ മനുഷ്യർ നുരയ്ക്കുന്ന പൊട്ടിയൊഴുകുന്ന വ്രണം പോലെയുള്ള ചേരികൾ പിന്നെയും പിന്നെയും രൂപം കൊള്ളുകയായി. 

യേശു ജനിച്ച കാലത്ത് രാജാവാണല്ലോ ആൺ കുഞ്ഞുങ്ങളെ വധിച്ചു കളയാനുള്ള ഉത്തരവു നൽകിയത്. അത് രാജാവിന്റെ ജീവരക്ഷയെക്കരുതിയായിരുന്നു. രാജ്യം നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയേയ്ക്കുമോ എന്ന്  ഭയന്നിട്ടായിരുന്നു. ആരാണീ പുതിയ രാജാവായി പിറന്നിരിയ്ക്കുന്നതെന്ന് അറിയാഞ്ഞിട്ടായിരുന്നു. അവന്റെ രാജ്യം വന്നേയ്ക്കുമെന്ന ഭീതിയിലായിരുന്നു. കസേരയുറച്ചതല്ലേ, ഉറച്ചതായിരിയ്ക്കുകയില്ലേ എന്ന് സംശയം തോന്നിയവൻ അത് ഉറപ്പിയ്ക്കാനായി പിഞ്ചു ചോര കൊണ്ട് ബലിയിടുകയായിരുന്നു.

ഇന്ന് അച്ഛനും, പലപ്പോഴും നിശ്ശബ്ദ സഹായിയായി അമ്മയും, പിന്നെ അച്ഛന്റേയും അമ്മയുടേയും ബന്ധുക്കളും, പഠിത്തം കൂടിയ ഡോക്ടർമാരും എല്ലാം ചേർന്ന് കുഞ്ഞുങ്ങളെ ബലി കഴിയ്ക്കുന്നുണ്ട്. പെൺകുഞ്ഞുങ്ങളെയാണെന്ന് മാത്രം.  സ്ത്രീധനം കൊടുത്ത് കല്യാണം കഴിപ്പിയ്ക്കേണമല്ലോ, ഈ പെണ്ണെന്ന അവസാനിയ്ക്കാത്ത ചെലവിനെ ചുമക്കണമല്ലോ എന്ന് ഭയന്നിട്ടാണ് ഇപ്പോൾ കൊല്ലുന്നത്. അധികവും ഗർഭത്തിലേ വധിയ്ക്കുന്നു, ചുരുക്കം ചിലപ്പോൾ പെൺകുഞ്ഞ് ജനിച്ച ശേഷം നനച്ച തുണി മുഖത്തിട്ടും എരുക്കിൻ പാൽ തൊണ്ടയിൽ ഇറ്റിച്ചും ധാന്യമണികൾ മൂക്കിൽ തിരുകിയും  കൊന്നുകളയുന്നു. പിന്നെയും രക്ഷപ്പെട്ടാൽ അഞ്ചു വയസ്സിനു മുൻപ് ഏതെങ്കിലും വിധത്തിൽ വേണ്ടത്ര ഭക്ഷണം കൊടുക്കാതെയോ, രോഗം വന്നാൽ ചികിത്സിയ്ക്കാതെയോ അവസാനിപ്പിച്ചു കളയുന്നു. കണക്കുകൾ അങ്ങനെയാണ് പറയുന്നത്. 

ചുങ്കക്കാർ ജനങ്ങളോട് മോശമായി പെരുമാറുന്നതിൽ ബൈബിൾകാലവും ഉൽക്കണ്ഠ രേഖപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്.  അതിപരിഷ്ക്കാരങ്ങളുടേതായ ഇന്നത്തെക്കാലത്തും കൂടി  ഒരു സ്വതന്ത്ര രാജ്യത്തിലെ  ജനതയായ നമ്മൾ ഗവണ്മെന്റ് നിർദ്ദേശിയ്ക്കുന്നവന്റെ ചൂണ്ടിക്കാണിയ്ക്കുന്നവന്റെ ചുങ്കപ്പുരകളിൽ വരി നിന്ന് നികുതിയും പലിശയും കൊടുക്കുക തന്നെയാണ്, എന്തിനും ഏതിനും….. കൃഷി ചെയ്യാൻ മുതൽ പൊതുവഴി ഉപയോഗിയ്ക്കാൻ വരെ. ഒരു എഴുപതെൺപതു കൊല്ലം മുൻപ് ജാതിയുടെ പേരിലാണ് നമുക്ക് മുന്നിൽ കൃഷിയിടങ്ങളുടെയും വഴികളുടെയും തൊഴിലുകളുടേയും ജീവിതോപാധികളുടെയും എല്ലാം വളച്ചു വാതിലുകൾ അടഞ്ഞിരുന്നത്. എന്നാൽ ഇന്ന് പണത്തിന്റെ പേരിലാണ് ആ വാതിലുകൾ  നമുക്ക് മുൻപിൽ അടയുന്നത്. ശ്രദ്ധയോ പരിചരണങ്ങളോ ആവശ്യമില്ലാത്ത പാവപ്പെട്ടവന്റെ കൃഷിയിടങ്ങളും, അവനു സഞ്ചരിയ്ക്കാനുള്ള പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ വഴികളും, ആ  ദരിദ്രനാരായണന്റെ തകർക്കപ്പെട്ട  ജീവിതോപാധികളും പണക്കാരന്റെ ഗ്ലാമറസായ പ്ലാന്റേഷനുകളുടെയും കറുത്തു മിനുങ്ങുന്ന രാജരഥ്യകളുടെയും, വൻകിട വികസന പദ്ധതികളുടെയും  ഓരങ്ങളിലായി ചളുങ്ങി ഒതുങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. ജനതയ്ക്ക് ആനുകൂല്യം നൽകാൻ മടിയ്ക്കുമെങ്കിലും ഭരിയ്ക്കുന്നവർ ചുങ്കക്കാർക്കും ഇടനിലക്കാർക്കും എല്ലാ ആനുകൂല്യങ്ങളും നൽകുന്നുണ്ട്. പലതരത്തിൽ ചുങ്കം പിരിച്ച് തടിച്ചു കൊഴുക്കാൻ അവർ വ്യത്യസ്ത നിറങ്ങളിലുള്ള യൂണിഫോമുകൾ ധരിച്ച് നമ്മുടെയെല്ലാവരുടെയും ജീവിതത്തിന്റെ വിവിധ ഇടങ്ങളിൽ സദാ തയാറായി നിൽക്കുന്നു. ഒട്ടും വിശ്വസ്തരല്ലെങ്കിലും വിശ്വസ്തത എന്ന പേരിൽ ഓഫീസുകൾ തുറക്കുന്നു. അവരുടെ നികുതികൾ മിയ്ക്കവയും ഇന്നത്തെ കാലത്ത് മാപ്പാക്കപ്പെടുകയും അവരുടെ കടങ്ങളും പലിശയും എഴുതിത്തള്ളപ്പെടുകയും ചെയ്യുമെങ്കിലും പാവപ്പെട്ട ജനതയുടെ  നികുതിയോ കടമോ പലിശയോ മാപ്പാക്കപ്പെടുന്നില്ല, എഴുതിത്തള്ളപ്പെടുന്നില്ല.

എന്റെ പിതാവിന്റെ ഇടം നിങ്ങൾ കച്ചവടസ്ഥലമാക്കിയല്ലോ എന്ന് ചാട്ട വീശുന്ന കോപാകുലനായ യേശുവിനെ ഒരുപക്ഷെ, ബൈബിളിൽ ഒരിയ്ക്കൽ മാത്രമേ നാം കണ്ടുമുട്ടുകയുള്ളൂ. ആ രൂപം കാലാതിവർത്തിയാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ പലപ്പോഴും കഴിയാതെ വരുമ്പോഴാണ് എന്തും കച്ചവടമാക്കാമെന്നും എങ്ങനെയും ലാഭമുണ്ടാക്കാമെന്നുമുള്ള ആർത്തിയിലേയ്ക്ക് ലോകം നിപതിയ്ക്കുന്നത്. ആ പതനത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടുന്നത് എങ്ങനെയാണെന്ന് യേശു തന്നെ പഠിപ്പിയ്ക്കുന്നുണ്ട്. ലാഭക്കൊതിയിൽ ആർത്തി പിടിച്ച് അത് മനസ്സിലാക്കാൻ തയാറാണോ എന്നതാണല്ലോ വിലപിടിപ്പുള്ള ചോദ്യം. 

എന്നിട്ടും എല്ലാ ദുരിതങ്ങൾക്കും കഷ്ടപ്പാടുകൾക്കും മീതെ നമ്മുടെ കാലത്തും സ്നാപക യോഹന്നാന്മാർ ഉണ്ടാകുന്നു! അന്നു സ്നാപകയോഹന്നാനോട് ചെയ്തതൊക്കെയും ഇന്നും മുറതെറ്റാതെ എല്ലാ ഭരണകൂടങ്ങളും അനുഷ്ഠിയ്ക്കുന്നുമുണ്ട്. പുതിയ വഴി വെട്ടുകയേ വേണ്ട എന്ന ആക്രോശത്തോടെ അവർ തടയപ്പെടുന്നു. ജയിലിലടയ്ക്കപ്പെടുന്നു. മാറ്റങ്ങൾക്ക് വഴികാട്ടിയും വിളിച്ചുചൊല്ലിയും വരുന്നവരുടെയെല്ലാം തലകൾ നിർദ്ദാക്ഷിണ്യം അറുക്കപ്പെടുന്നു. നമ്മുടെ രാജ്യം വരുന്നത് അന്നും ഇന്നും എളുപ്പമല്ലെന്നർഥം.

അങ്ങനെ ഇല്ലാതാക്കപ്പെടുന്നവരുടെ രക്തത്തിൽ എനിയ്ക്ക് പങ്കില്ലെന്ന് കൈകഴുകുന്ന പിലാത്തോസുമാരാണ് എല്ലാ കാലത്തും അധികമുണ്ടാവുക. ഒന്നിലും ആർക്കും പങ്കില്ല. എല്ലാം മറ്റാരൊക്കേയോ ചെയ്തതാണ്. അതുകൊണ്ട് സംഭവിച്ചു പോകുന്നതാണ്. ഓരോരുത്തരും എല്ലാറ്റിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നവരാണ്. ഗുണത്തിനും ദോഷത്തിനും പോകാത്തവർ. ചാട്ടവാർ വീശിയവന്റേയും നിലവിലുള്ള വ്യവസ്ഥിതിയെ മാറ്റാനാഗ്രഹിച്ചവന്റേയും യേശുത്തം കണ്ടാലും വായിച്ചാലും അറിഞ്ഞാലും മനസ്സിലാകാത്തവർ, മനസ്സിലായാലും മറന്നു പോകുന്നവർ. 

മൂന്ന് നാൾ മാത്രമേ അടക്കിവെയ്ക്കാനായുള്ളൂ ആ ആശയത്തെ എന്നതാണ് ഉയിർപ്പിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ സത്യം. വമ്പിച്ച ജനപിന്തുണയോടെ‌­ - ബറാബാസിനെ മോചിപ്പിയ്ക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ട ജനപിന്തുണയോടെ – യേശുമാർഗ്ഗം എത്ര അപകടകരമാകാമെന്ന് വ്യക്തമാക്കിക്കൊണ്ട് ഭരണാധികാരികൾ ആഘോഷപൂർവം നടപ്പാക്കിയ കുരിശുമരണത്തിനും യേശുവിന്റെ ആശയങ്ങളെ തോൽ‌പ്പിയ്ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവ ഉയർത്തെണീറ്റു. എന്നും ഉയർത്തെണീയ്ക്കുകയും ചെയ്യും. അതു തന്നെയാണ് എക്കാലവും ഈസ്റ്ററിന്റെ പ്രസക്തി.

വിഷുവിന്റെ ഐശ്വര്യം

വിഷു എന്ന വാക്കിന് സംസ്കൃതത്തിൽ തുല്യം എന്നാണത്രെ അർഥം. രാവും പകലും ഒരുപോലെ ഒരേ സമയമാകുന്നത്, അതായത് പന്ത്രണ്ടു മണിക്കൂർ ആവുന്നത് എന്നർത്ഥം. ചിങ്ങം ഒന്നാം തിയതിയാണ് മലയാളിയുടെ പുതുവർഷാരംഭമെങ്കിലും വിഷുവിന്റെ അന്നു സമൃദ്ധിയുടെ കണി കാണുന്നത്  ഐശ്വര്യമായ് നമ്മൾ വിശ്വസിയ്ക്കുന്നു.

നമ്മുടെ പഴയകാല കാർഷിക സംസ്കൃതിയുടെ ഒരു ഉത്സവമാണ് വിഷു. പുതുവിളകൾ എല്ലാം കണിയൊരുക്കാനായി സജ്ജീകരിച്ച് അതിരാവിലെ ആ സമൃദ്ധി കണികണ്ടുണരുന്ന നന്മ.  വർഷം മുഴുവനുമുള്ള നിറവിനെയാണ് പ്രതീകാത്മകമായി കാണുന്നത്. എല്ലാവർക്കും വയറു നിറയെ ഭക്ഷണം ഉണ്ടാവുക, ധരിയ്ക്കാൻ വസ്ത്രമുണ്ടാവുക, ചെലവാക്കാൻ ധനമുണ്ടാവുക എന്നതൊക്കെ ഒരു വിദൂര പ്രതീക്ഷയായി കണ്ടിരുന്ന ജനതയുടെ സ്വപ്നദൃശ്യമായിരിയ്ക്കാം ആദ്യത്തെ വിഷുക്കണിയുണ്ടാക്കിയത്. 

ഇപ്പോൾ കുറച്ചു പേരെങ്കിലും വിഷു സ്വപ്നം സാക്ഷാത്ക്കരിച്ചിട്ടുണ്ട്. നല്ല ഭക്ഷണവും വസ്ത്രവും ചെലവാക്കാൻ ധനവും പലരുടേയും കൈവശമുണ്ട്. അതു കൂടുതൽ കൂടുതൽ ആൾക്കാർക്കും ഉണ്ടാകട്ടെ എന്നും കണികാണുമ്പോൾ നമുക്ക് ആശിയ്ക്കാം. കൂട്ടത്തിൽ വേരറ്റ് പോവുന്ന നമ്മുടെ കാർഷിക സമൃദ്ധിയെ തിരിച്ചു പിടിയ്ക്കേണ്ടതല്ലേ എന്നും ആലോചിയ്ക്കാം. എല്ലാവർക്കും വിഷുവെന്നതു പോലെ അതും എല്ലാവരും ചേർന്ന് തിരിച്ചു പിടിയ്ക്കേണ്ടതുണ്ട്. 

നമ്മുടെ കാർഷികമേഖല മുൻപൊരിയ്ക്കലും ഉണ്ടായിട്ടില്ലാത്തത്രയും ഗുരുതരമായ പ്രതിസന്ധിയിലൂടെയാണ് കടന്നു പോവുന്നത്. കഴിഞ്ഞ് പത്തുവർഷത്തിനുള്ളിൽ  ഇന്ത്യാമഹാരാജ്യത്ത് ഏകദേശം എഴുപത്തിയഞ്ച് ലക്ഷം കർഷകരാണ് കൃഷിപ്പണി വേണ്ട എന്നു വെച്ചത്. അത് മറ്റു വരുമാനം കൂടിയ പണികൾ ഇഷ്ടം പോലെ കിട്ടിയതുകൊണ്ടല്ല, കടം കയറി അവർ മുടിഞ്ഞു പോയതുകൊണ്ടാണ്. ദേശീയ ക്രൈം റെക്കോർഡ്സ് ബ്യൂറോയുടെ കണക്കനുസരിച്ച് ഓരോ അര മണിക്കൂറിലും ഒരു കർഷകൻ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നുമുണ്ട്. മേഴ്സിഡസ് ബെൻസ് വാങ്ങാൻ ഏഴു ശതമാനം നിരക്കിലും ഒരു ട്രാക്ടർ വാങ്ങാൻ പതിന്നാലു ശതമാനം നിരക്കിലും ജനങ്ങൾക്ക് വായ്പ നൽകുന്ന സംവിധാനത്തിൽ കർഷകർ മരിയ്ക്കുകയല്ലാതെ വേറെന്തു വഴി? കോടീശ്വരന്മാരുടെ കോർപ്പറേറ്റ് ടാക്സ് എഴുതിത്തള്ളുന്നതു പോലെ എളുപ്പമല്ല, കർഷകരുടെ കടങ്ങൾ മാപ്പാക്കുന്നത്. പാവപ്പെട്ട ജനതയുടെ ഭക്ഷണാവശ്യങ്ങൾ പരിഹരിയ്ക്കുന്നത്. അവർക്ക് ഭക്ഷ്യസുരക്ഷ ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കുന്നത്. രാജ്യത്തെ എൺപതുകോടിയോളം ജനങ്ങൾ ദിവസം ഇരുപതു രൂപയിൽ കുറവ് വരുമാനമുള്ളവരായാലും സാരമില്ല, ഡോളർ കണക്കിലുള്ള ശതകോടീശ്വരന്മാരുടെ എണ്ണത്തിൽ നമുക്ക് നാലാം സ്ഥാനമുണ്ടല്ലോ ഈ ലോകത്തിൽ!

കർഷകരെ ഇങ്ങനെ നിലം പരിശാക്കിക്കളയുന്ന ഒരവസ്ഥയിലുള്ള രാജ്യത്ത് വിഷു ആഘോഷിയ്ക്കുന്നതിന്റെ പ്രസക്തിയും തുല്യം എന്ന വാക്കിന്റെ അർഥ സമ്പൂർണ്ണത തന്നെയായിരിയ്ക്കണം. അതിലേയ്ക്കുള്ള കാൽ വെപ്പിന് നമ്മൾ ഏറ്റവും പെട്ടെന്ന് തയാറാകണം.

ഈ വർഷവും ഫെബ്രുവരി മാസം അവസാനമാകുമ്പോഴേയ്ക്ക് ഇലകൾ പൊഴിച്ച് പൂത്തുലഞ്ഞ കണിക്കൊന്ന പിഞ്ചിലേ പഴുത്തതു മാതിരി….. കുംഭച്ചൂട് താങ്ങാനാവാതെ ഇലകളെ സമയത്തിനു മുൻപേ ഒഴിവാക്കുന്ന കണിക്കൊന്ന താളം തെറ്റുന്ന പ്രകൃതിയെ നമുക്ക് ചൂണ്ടിക്കാണിയ്ക്കുകയാണ്. ഏപ്രിൽ മാസത്തിൽ വിഷുക്കണിയൊരുക്കുമ്പോൾ പൂത്തുലഞ്ഞ കണിക്കൊന്നയുണ്ടാകുമോ അതോ കാലം പോകെ നമ്മൾ വിഷു  നേരത്തെ ആഘോഷിച്ചു തുടങ്ങുമോ? അല്ലെങ്കിൽ കണിക്കൊന്നയോട് സാമ്യതയുള്ള ഒരു വിദേശപുഷ്പം ഏതെങ്കിലും സ്വകാര്യ കുത്തകക്കമ്പനി ഇറക്കുമതി ചെയ്യുന്നത് വൻ വില കൊടുത്ത് വാങ്ങി കണികാണുകയാവുമോ?

പർവതങ്ങൾ നികന്നു തുടങ്ങുന്നതും സമുദ്രം കരയെത്തേടി വരുന്നതും ഭൂമി ആഴത്തിലുള്ള ഉഷ്ണ നെടുവീർപ്പുകൾ വിടുന്നതും എല്ലാം സൂചനകളാണ്. പ്രകൃതി നമുക്ക് താക്കീതുകൾ നൽകുകയാണ്. നിലവിലുള്ള പലതിന്റെയും മാറ്റം അനിവാര്യമാണെന്ന് പറഞ്ഞു കേൾ‌പ്പിയ്ക്കുകയാണ്. ആ മാറ്റങ്ങളുടെ മുന്നണിപ്പോരാളിയാവാനുള്ള യേശുത്തമാണ് കാലം എല്ലാവരോടും ആവശ്യപ്പെടുന്നത്. വിട്ടുവീഴ്ചകളില്ലാത്ത നിലപാടുകൾക്കായി, ആദർശങ്ങൾക്കായി അവയെല്ലാം ചേർന്നുണ്ടാക്കുന്ന മാറ്റങ്ങൾക്കായി, നമ്മുടെ രാജ്യം വരാനായി ജീവൻ പോലും ത്യജിയ്ക്കാൻ തയാറാവുന്ന പോരാട്ടമാണ് കാലം ചോദിയ്ക്കുന്നത്. അതിനുള്ള പ്രേരണയും ഒരുക്കവുമാകണം ഉയിർപ്പു തിരുന്നാളും വിഷുക്കണിയും.

അങ്ങനെ ആയിത്തീരട്ടെ.