കുത്തിക്കയറുന്ന ഇരുമ്പ് മുള്ളുകളും ആളിപ്പടരുന്ന ചെന്തീയുമായൊരു മഴവില്‍പ്പെയ്ത്ത് 6

ആറാം ഭാഗം

ദ്രോണരുടെ ഗ്രാമമായ ഗുരുഗ്രാമമെന്ന  ഗുഡ് ഗാവിനപ്പുറത്ത് മാനേസറില്‍  ഫാം ഹൌസുകളുടെ അനവധി പ്രോജക്ടുകളുണ്ടായിരുന്നു  സന്ദീപ്  സാറിന് . ഇച്ചാക്ക  അവയ്ക്കെല്ലാം മനോഹരമായ ഡിസൈനുകള്‍  തയാറാക്കുമായിരുന്നെങ്കിലും  ഫാം  ഹൌസുകളുടെ ഉടമസ്ഥര്‍ക്ക്    മുന്നില്‍  അങ്ങനെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരുന്നില്ല.  മുസ്ലിം എന്ന  പൊറുക്കാന്‍  കഴിയാത്ത വ്രണം  തലച്ചോറില്‍  പേറുന്ന  ധനികരായ  ഹിന്ദുക്കളായിരുന്നു  അവരെല്ലാവരും തന്നെ. അവരെ അങ്ങനെ കബളിപ്പിക്കുന്നതില്‍  സന്ദീപ് സാറും   ഇച്ചാക്കയും ഒരേ പോലെയുള്ള ആഹ്ലാദം  അനുഭവിച്ചു പോന്നു. 

സാഹില്‍ എന്ന  നല്ലൊരു പേര് ഇച്ചാക്ക എന്ന മലയാളി സ്പര്‍ശമുള്ള  വിളിപ്പേരായി  മാറിയതെങ്ങനെയെന്ന് ഞാന്‍  ഓഫീസില്‍  പലരോടും ചോദിച്ചു.  അശ്വിനി ശര്‍മ്മയാണ് അതൊരു മലയാളി ഡ്റാഫ്റ്റ്സ് മാന്‍  ഇട്ട വിളിപ്പേരാണെന്ന കഥ പറഞ്ഞു തന്നത്. സലിം  എന്നായിരുന്നുവത്രെ  അയാളുടെ പേര്. അയാളുടെ ബന്ധുവായ ഒരു  ജ്യേഷ്ഠനെ ഇച്ചാക്ക എന്നയാള്‍  വിളിച്ചിരുന്നു.  ആ പേര് അയാള്‍ സാഹില്‍ സാറിനും നല്‍കി. അങ്ങനെ കാശ്മീരിയായ സാഹില്‍  മലയാളിയായ  ഇച്ചാക്കയെന്ന് അറിയപ്പെടുവാന്‍  തുടങ്ങി. ആ പേരിന്‍റെ  ഓമനത്തമാവണം ഇച്ചാക്കയെന്ന് ആരു  വിളിച്ചാലും  സാഹില്‍ സാര്‍ വിളി  കേള്‍ക്കും. സലിമിനെ എല്ലാവര്‍ക്കും  വലിയ  കാര്യമായിരുന്നു.  പിന്നീട്  ഗള്‍ഫിലേക്ക് പോയി  ധനികനായിത്തീര്‍ന്ന  സലിം  ഇന്ത്യയെ ഒരു മുസ്ലിം രാജ്യമാക്കണമെന്നും  അതിനുവേണ്ട കാര്യങ്ങള്‍  ചെയ്യുന്നവരുമായി സഹകരിക്കണമെന്നും ആവശ്യപ്പെട്ട്  എപ്പോഴും ഇച്ചാക്കയ്ക്ക്  ഫോണ്‍  ചെയ്യുമായിരുന്നു. 

ഇച്ചാക്ക എല്ലാം  മൂളി  കേള്‍ക്കും. 

ഇച്ചാക്ക  ചിരിക്കും. 

‘ഒപ്പം  ജീവിക്കുന്ന സ്വന്‍സലിനെപ്പോലും മുസ്ലിമാക്കാന്‍ തുനിയാത്ത ഇച്ചാക്കയാണ് കോടിക്കണക്കിനു ജാതികളിലും ഉപജാതികളിലും പിന്നെ  കുറെ  മതങ്ങളിലുമൊക്കെ  പെട്ടുഴലുന്ന  ഇന്ത്യാക്കാരെ പിടിച്ച് മുസ്ലിമാക്കാന്‍  കൂട്ടു നില്‍ക്കുന്നത്. ‘

 

അതും പറഞ്ഞ്  അശ്വിനി ശര്‍മ്മ  പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. 

‘ഇന്ത്യ  മുഴുവന്‍ ഏകദേശം കൊടിക്കീഴിലാക്കിയ  മുഗള്‍ ഭരണാധികാരികള്‍ പോലും എല്ലാവരേയും മുസ്ലിമാക്കിയില്ല..  എന്നിട്ടാണ് പിന്നെ.. ‘  

‘അവരൊരുപാട്  അതിക്രമം ചെയ്തുവെന്നാണല്ലോ ചരിത്രം പറയുന്നത് ’   ഞാന്‍  അശ്വിനിശര്‍മ്മയുടെ വാക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍  ഒരു  കൊള്ളി വെച്ചു കൊടുത്തു.. 

അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മുഖം തികച്ചും  ഗൌരവപൂര്‍ണമായി.

‘ ലോജിക്ക് ലോജിക്ക് എന്നൊരു സാധനമുണ്ട് ഈ ലോകത്ത്... അതിനെക്കുറിച്ച്  യാതൊരു  പിടിപാടുമില്ലാത്തവര്‍ക്ക് എന്തും ചരിത്രമെന്ന പേരില്‍, അവരവര്‍  കണ്ടുപിടിച്ചതെന്ന പേരില്‍  തട്ടിമൂളിക്കാം. മുഗള്‍ ചക്രവര്‍ത്തിമാര്‍  സാമ്രാജ്യം വികസിപ്പിച്ച കൂട്ടത്തില്‍  സകലരേയും പിടിച്ച്  തൊപ്പിയിടീച്ചിരുന്നങ്കില്‍ ഇന്ന്  ഇന്ത്യയില്‍  ഇത്രേം  മുസ്ലിമുകളൊന്നും  ഉണ്ടായാല്‍  പോരാ..ശാന്തീ..  ശക്തനായ ഭരണാധികാരി  ബലമായി  മതപരിവര്‍ത്തനം  ചെയ്യിക്കാന്‍  തീരുമാനിച്ചാല്‍ എതിര്‍ത്ത് നില്‍ക്കാന്‍  കഴിവുള്ള  ഭൂരിപക്ഷം ജനത ഇന്നുവരെ  ഈ  പ്രപഞ്ചത്തില്‍  ഉണ്ടായിട്ടില്ല.  പിന്നെ  അധികാരമെന്നാല്‍  എന്നും  അക്രമമാണ്..  അത്  ആരുടെയായാലും.. മുസ്ലിം അക്രമവും രജപുത്ര അക്രമവും  ഇംഗ്ലീഷ്  അക്രമവും  ഒരു പോലെ വേദനയാണ്.. നൃശംസതയാണ്. അതില്‍  ചിലത് ഉദാത്തം, മറ്റ് ചിലത് മ്ലേച്ഛം എന്നൊന്നുമില്ല. അത്  സഹിച്ചവര്‍ക്ക് ആ  ദണ്ഡമറിയാം.. അവര്‍ക്ക് മാത്രമേ  അതറിയൂ.’  

ഞാന്‍  ഒന്നും  പറഞ്ഞില്ല. 

അതെ , സഹിച്ചവര്‍ക്ക്  മാത്രം  സമൃദ്ധമായി  പരിചയമുള്ള മുനകളാണ്  നൊമ്പരമുള്ളിന്‍റേത്.  

ഇച്ചാക്കയുടെ സ്വന്‍സലിനെ  പരിചയപ്പെടണമെന്ന്  ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു  എനിക്ക്.  അവര്‍   വീല്‍ചെയറിലിരുന്ന്  ചെടികളേയും  പച്ചക്കറികളേയും എല്ലാം  പരിചരിക്കുന്നതും  തലോടുന്നതും  അവയോട്  സംസാരിക്കുന്നതുമെല്ലാം വളരെ  ഓമനത്തമുള്ള കാഴ്ചകളായിരുന്നു. പൂക്കള്‍ക്കും  ചെടികള്‍ക്കുമിടയില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുമ്പോള്‍  അവരുടെ ഉജ്ജ്വലമായ സൌന്ദര്യം ആയിരം ഇരട്ടിയായി  പ്രകാശിക്കുന്നതു പോലെ എനിക്ക് തോന്നി.  

എന്‍റെ  ആഗ്രഹം വായിച്ചറിഞ്ഞതു പോലെ അശ്വിനി ശര്‍മ്മ   പറഞ്ഞു . ‘ സ്വന്‍സല്‍ കുറച്ച് റിസേര്‍വ്ഡ് ആണ്. ജീവിതം  ഏല്‍പ്പിച്ച ആഘാതം  കൊണ്ടാവാം.

ഒന്നു  നിറുത്തീട്ട്  ശര്‍മ്മ വാചകം  പൂര്‍ത്തിയാക്കി.

‘ഋതുവിനെപ്പോലെയല്ല.. ‘

ആരാണ് ഋതുവെന്ന്  എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല 

 ‘ മിസ്സിസ് സന്ദീപ്.  അവര്‍ ജൂതമതക്കാരിയാണ്. മലയാളിയാണ്. പക്ഷെ, മലയാളം അറിയില്ല. കിലുകിലെ എന്ന് സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. എല്ലാവരേയും  അങ്ങോട്ട്  ചെന്ന് പരിചയപ്പെടും.  ഋതു  പി  എച്ച്  ഡി  ചെയ്യുകയാണ് അമേരിക്കയില്‍.. അതാണ് സന്ദീപിന്‍റെ ഇടയ്ക്കിടെയുള്ള  അമേരിക്കന്‍ യാത്രകള്‍ക്ക് പിറകിലെ  ഒരു  കാരണം.’

 

ശര്‍മ്മ മനോഹരമായ ഒരു കുസൃതിപ്പുഞ്ചിരിയമര്‍ത്തി.  

ഞാനും ചിരിച്ചു.  

സീമയെ  കാണാന്‍  ഞങ്ങള്‍ പോയതറിഞ്ഞ് എന്നെ തികച്ചും  ആത്മാര്‍ഥമായി  അഭിനന്ദിച്ചതിനു ശേഷം അശ്വിനി ശര്‍മ്മയോട്  എനിക്ക് അല്‍പം  കൂടി  സ്വാതന്ത്ര്യവും മനസ്സടുപ്പവും തോന്നുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

സീമമാരില്‍ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി  പെണ്‍ദേഹവും ആണ്‍മനസ്സുമുള്ളവരുണ്ടെന്നും അവര്‍ക്ക്  ആണ്‍ശരീരമാവാന്‍ അത്യാവശ്യമായതൊന്നും  അങ്ങനെ  കിട്ടുകയില്ലെന്നും അവര്‍ ആ ദാഹത്തോടെ തന്നെ അങ്ങനെ ജീവിക്കുമെന്നും  അദ്ദേഹമാണ് എനിക്ക്  പറഞ്ഞു  തന്നത്.  

അവരും അതിഭയങ്കരമായ ലൈംഗിക ചൂഷണങ്ങള്‍ക്ക്  വിധേയരാകാറുണ്ട്.  അവരും യാചിച്ചും നൃത്തം ചെയ്തും ഒക്കെത്തന്നെയാണ് കഴിയുന്നത്. തിരുനമ്പി  എന്ന്  വിളിക്കപ്പെടുന്ന അവരുടെ എണ്ണം പൊതുവേ  കുറവാണെന്ന്  ഒരു വിശ്വാസമുണ്ട്.  അതില്‍  എത്ര വാസ്തവമുണ്ടെന്ന്  അറിയില്ല.  

മലയാളികളില്‍  ഇത്തരം ആള്‍ക്കാരേ  ഇല്ലെന്ന് ഞാന്‍  വാദിച്ചു. മലയാളികള്‍  എല്ലാവരും ഒന്നുകില്‍ പുരുഷന്മാരായിരിക്കും അല്ലെങ്കില്‍ സ്ത്രീകളായിരിക്കും എന്ന് ഞാന്‍  ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞപ്പോള്‍  അദ്ദേഹം വിവരമേയില്ലാത്ത ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെ  എന്നപോലെ സ്നേഹപൂര്‍ണമായ കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കി.  

‘യൂ  ആര്‍  ടൂ ഇന്നസെന്‍റ് ...’

നീ  അറവാണി  എന്ന്   കേട്ടിട്ടുണ്ടോ എന്ന്  ശര്‍മ്മ  എന്നോട്  ചോദിച്ചു. 

ഇല്ലെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ പുതിയൊരു സിഗരറ്റ് കത്തിച്ച്  വലിച്ചുകൊണ്ട്   ആ കഥ ശര്‍മ്മ  പറഞ്ഞു  തന്നു.

അര്‍ജുനനനു നാഗരാജകുമാരിയായ ഉലൂപിയില്‍   ജനിച്ച  മകനായിരുന്നുവത്രേ  അറവണന്‍. മഹാഭാരതയുദ്ധത്തില്‍  വിജയമുണ്ടാവാന്‍  ഒരു  ബലി  അല്ലെങ്കില്‍  ഒരു മരണം  ആവശ്യമായിരുന്നു. യുദ്ധത്തിനു മുന്‍പ്  ഈ ബലി  ചെയ്യാനുള്ള  വിധി അറവണനാണ് വന്നത്.  കാരണം മറ്റ് മക്കള്‍ക്കൊക്കെ അഭിമന്യുവിനും ഘടോല്‍ക്കചനുമെല്ലാം യുദ്ധത്തില്‍ പങ്ക്  വഹിക്കാനും  അപ്രകാരം പങ്കുവഹിച്ച് മരണപ്പെടുവാനും  വിധിയുണ്ടായിരുന്നുവല്ലോ.  അങ്ങനെ പങ്കൊന്നും  വഹിക്കാനില്ലാത്ത അറവണന്‍ ബലിയാവാന്‍  വിധിക്കപ്പെട്ടു. ബലിയാവാന്‍ തയാറായെങ്കിലും വിവാഹജീവിതവും കുടുംബ സുഖവും  അനുഭവിക്കാതെ  മരിക്കേണ്ടി  വരുന്നതില്‍  അറവണന് നന്നേ  വിഷമമുണ്ടായിരുന്നു. ഒറ്റ സ്ത്രീയും  നാളെ മരിക്കുമെന്നുറപ്പുള്ള അറവണനെ പരിണയിച്ച്  വിധവയാകാന്‍ തയാറായിരുന്നില്ല.  ഒടുവില്‍ ശ്രീകൃഷ്ണന്‍  മോഹിനി  വേഷംകെട്ടി അറവണനൊപ്പം ഒരു ദിവസം  കഴിഞ്ഞു.  ഈ  അറവണന്‍റെ  ഭാര്യമാരാണ്  തിരുനങ്കകളെന്നറിയപ്പെടുന്ന  സീമയും ഗരുവുമൊക്കെ.  തിരുനമ്പിമാരും ഭാര്യമാര്‍ തന്നെ .  വര്‍ഷത്തില്‍  ഒരു ദിവസം  മാത്രം  ഭര്‍തൃമതികളാകുന്നവര്‍.  പിറ്റേന്ന്  അവര്‍  വിധവ കളായി  ദു:ഖം  ആചരിക്കുമെന്നും തമിഴ് നാട്ടിലാണ് ഈ വിചിത്രമായ ആചാരമുള്ളതെന്നും  അറവണന്‍റെ ഭാര്യമാര്‍ എല്ലാവരും  അറവാണിമാരെന്ന്  അറിയപ്പെടുന്നുവെന്നും ശര്‍മ്മ  പറഞ്ഞു 

അറുവാണിച്ചി  എന്നത് മലയാള ഭാഷയിലെ ഒരു ചീത്തവാക്കാണെന്നും അതിനു വേശ്യ എന്നാണര്‍ഥമെന്നും  ഞാന്‍  മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. 

അക്കാര്യം ശര്‍മ്മയോട് പറയാന്‍ അപ്പോള്‍  ഞാന്‍  ധൈര്യപ്പെട്ടു.  

പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്  അദ്ദേഹം സ്വന്തം  വാക്കുകള്‍ ഇങ്ങനെ  ഉപസംഹരിച്ചു. 

‘ ഇറ്റ്  പ്രൂവ്സ്  മലയാളീസ് ഹാവ്  തേര്‍ഡ് ജെന്‍ഡര്‍ ഇന്‍  ദെയര്‍ സൊസൈറ്റി ആന്‍ഡ് ദെയര്‍ ആറ്റിറ്റ്യൂഡ്  റ്റുവേര്‍ഡ്സ്  ദെം.’

 

‘ അവരെ കാണുമ്പോള്‍   എല്ലാവര്‍ക്കും  പേടിയോ  വെറുപ്പോ  ഒക്കെയല്ലേ തോന്നൂ.. അവരുടെ പെരുമാറ്റവും.... ‘

 

 ശര്‍മ്മ  വിരലുയര്‍ത്തി  എന്നെ വിലക്കി. 

‘ ഇല്ലാത്തവരെയും കുറഞ്ഞവരേയും  നമ്മുടെ  സമൂഹത്തിനു  വെറുപ്പാണ്.. ധനവും അധികാരവും ഇല്ലാത്തവരെ..  ബുദ്ധി കുറഞ്ഞവരെ.. ജീവിതസമരങ്ങളില്‍  തോറ്റു  പോയവരെ  അവരെയൊന്നും  നമുക്ക്  സഹിക്കാന്‍  കഴിയില്ല.  ഉള്ളവര്‍  ചെയ്യുന്ന കുറ്റകൃത്യങ്ങള്‍ ഉള്ളവരുടെ ധാര്‍ഷ്ട്യം അഹന്ത, ആര്‍ത്തി   അതൊക്കെ നമ്മള്‍  തുപ്പല്‍ കൂട്ടി വിഴുങ്ങും.. എന്നാല്‍  ഇല്ലാത്തവരുടെ കളവ് , ആര്‍ത്തി, അഭിമാനം, ആഗ്രഹം ഇതൊന്നും  നമുക്ക്  സഹിക്കാനോ  ക്ഷമിക്കാനോ പറ്റില്ല .’

 

പത്തായങ്ങളില്‍  ധനവും ധാന്യവും അളവില്ലാതെ പൂട്ടിവെക്കുകയും  കള്ളപ്രമാണങ്ങളുണ്ടാക്കി  മറ്റുള്ളവരുടേതെല്ലാം തട്ടിയെടുക്കുകയും ചെയ്യുന്ന  സാധാരണ മനുഷ്യര്‍ക്ക് ‘  ഞങ്ങളെപ്പോലെയുള്ള മക്കള്‍ പിറക്കാതിരിക്കട്ടെ’  എന്ന്  അനുഗ്രഹിക്കുന്ന, അവരവരുടെ തുടര്‍ച്ചകളെ തന്നെ നിഷേധിക്കുന്ന    സീമയേയും  ഗരുവിനേയും  ഒക്കെ  എങ്ങനെ മനസ്സിലാകുമെന്ന്  അശ്വനിശര്‍മ്മ  എന്നോട്  ചോദിച്ചു. 

വാദിക്കാന്‍  എനിക്ക് വാക്കുകളില്ലാതായി. 

രണ്ടാഴ്ചയ്ക്കപ്പുറം  ഒരു  ദിവസം  സീമ ചികില്‍സ കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തിയെന്ന്  ആ എലുമ്പന്‍ ഹാര്‍മോണിക്കക്കാരനാണ് പൂജയോട് വന്നു പറഞ്ഞത്. തീരെ അവശനായി  കാണപ്പെട്ട അയാളോട് കൂടുതല്‍  വിശേഷങ്ങള്‍  തിരക്കാന്‍ പൂജ  ശ്രമിച്ചില്ല.  സീമയെ  വീട്ടില്‍  പോയി  കാണാമെന്ന്  ഞങ്ങള്‍ വിചാരിച്ചു.

അതൊരു നട്ടുച്ചനേരമായിരുന്നു. തണുപ്പുകാലമായിരുന്നുവെങ്കിലും മേഘം മൂടിക്കെട്ടി ഒരു  ചന്നം പിന്നം  മഴ  വീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മഴയ്ക്കൊപ്പം ചിലപ്പോള്‍ ആലിപ്പഴം പൊഴിയുമെന്ന് പൂജ  പറഞ്ഞു.

ഞാന്‍ ആലിപ്പഴം പൊഴിയുന്നത് കാണാന്‍ കൌതുകത്തോടെ  കാത്തിരുന്നു. 

അപ്പോഴാണ് സീസണില്‍  ആദ്യമായി ആലിപ്പഴം പൊഴിയുന്ന ദിവസം  ആ ഐസ് കട്ടകള്‍ പരസ്പരം കൈയില്‍ പിടിപ്പിച്ച്  നല്ല മഞ്ഞുകാലം നേരുന്ന, ശ്രീനഗറിലെ  അവരുടെ  കോളേജ് ദിനങ്ങളെപ്പറ്റി സ്വന്‍സല്‍  സംസാരിച്ചത്. 

ഇച്ചാക്കയ്ക്കൊപ്പം അവരുടെ  വീടിന്‍റെ  വരാന്തയിലിരുന്ന് ഡിസൈന്‍  ട്റേസ്  ചെയ്യുകയായിരുന്നു ഞാനും  പൂജയും. വര്‍ക്ക് സൈറ്റിലെ മേസ്തിരിമാര്‍ക്ക്  നല്‍കാനുള്ള  നിസ്സാരമായ   ജാലി  ഡിസൈനുകളായിരുന്നു  ഞങ്ങള്‍  ട്റേസ്  ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നത്. സന്ദീപ്  സാര്‍  ഓഫീസിലുണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ട്  ഇച്ചാക്ക ഉച്ചയൂണു കഴിഞ്ഞുള്ള  ഒരു  അല്‍പ വിശ്രമ മനോഭാവത്തിലായിരുന്നു. 

സ്വന്‍സല്‍  കുങ്കുമപ്പൂവിട്ടുണ്ടാക്കിയ  കാശ്മീരികാവ കുടിക്കാന്‍ തന്നു.  തികച്ചും  അപരിചിതമായ  രുചിയുടേതായിരുന്നിട്ടും ആ ചായ  നന്നായിത്തോന്നിയത് തണുപ്പ്  കാലമായതുകൊണ്ടാവണം. 

അവര്‍  ചിനാര്‍ മരങ്ങളെപ്പറ്റി .. 

പൈന്‍ മരങ്ങളേയും ദേവദാരുക്കളേയും  പറ്റി.. 

ഷിക്കാരകളേയും ആയിരക്കണക്കിനുള്ള പൂക്കളേയും  പറ്റി ...

മഞ്ഞിനെപ്പറ്റി...

മുഗള്‍പ്പൂന്തോട്ടങ്ങളെപ്പറ്റി... 

ഭൂമിയിലെ  ആ സ്വര്‍ഗത്തെപ്പറ്റി ...

കാശ്മീര്‍ കി  കലി  എന്ന പഴയ സിനിമയെപ്പറ്റി ...

ഒക്കെ സന്തോഷത്തോടെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.നഷ്ടപ്പെട്ടു  പോയതെന്തും  വീണ്ടെടുക്കാന്‍  ആവാതെ പോയതെന്തും മനുഷ്യര്‍ക്ക് ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടതാകുമെന്ന്  വിഷാദം നിഴലിട്ടതെങ്കിലും   ഉല്‍സാഹഭരിതമായ അവരുടെ വാക്കുകള്‍ എന്നെ അതികഠിനമായ ഹൃദയവേദനയോടെ  ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചു. 

 ഉഗ്രശേഷിയുള്ള  ഒരു  ബോംബു സ്ഫോടനത്തില്‍   മാതാപിതാക്കളേയും  സ്വന്തം കാലുകളേയും  നഷ്ടപ്പെട്ട്  അഭയാര്‍ഥിയായി  തെരുവിലലഞ്ഞ ഒരു   തണുപ്പുകാലത്തിന്‍റെ  ആദ്യ ദിവസത്തെപ്പറ്റിയാണ് സ്വന്‍സല്‍ സംസാരിച്ചതെന്ന്  എനിക്ക്  അപ്പോള്‍  മനസ്സിലായില്ല.     പച്ചമാംസത്തില്‍ കുത്തിക്കയറുന്ന ഇരുമ്പുമുള്ളുകളും പരിസരമാകെ  ആളിപ്പടരുന്ന  ചെന്തീനാളങ്ങളും  നിറഞ്ഞ ബോംബുകള്‍ ഏല്‍പിക്കുന്ന ആഘാതത്തെക്കുറിച്ചാണ് സ്വന്‍സല്‍ നടുങ്ങുന്നതെന്ന്  എനിക്ക് അപ്പോള്‍ മനസ്സിലായില്ല.ഏതു നിമിഷവും  സൈനികരാല്‍ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്ന അത്മാഭിമാനത്തിനു ക്ഷതം പറ്റിയ  ഒരു  ജനതയുടെ ഹൃദയവേദനയാണ് സ്വന്‍സലിനുള്ളതെന്ന്  എനിക്ക്  അപ്പോള്‍ മനസ്സിലായില്ല. അഭയാര്‍ഥി ക്യാമ്പില്‍ നിന്ന് ഇച്ചാക്കയെന്ന ഊന്നുവടിയുമായി ജീവിതത്തിലേക്ക്  മെല്ലെ മെല്ലെ  പിച്ചവെച്ചതിന്‍റെ  വിങ്ങലായിരുന്നു  സ്വന്‍സലിന്‍റേതെന്ന്  എനിക്ക്  അപ്പോള്‍ മനസ്സിലായില്ല. തീതുപ്പുന്ന തോക്കുക്കള്‍ക്കിടയില്‍ ചൂളിക്കുനിഞ്ഞിരുന്ന്  ചിത്രത്തുന്നല്‍  ചെയ്ത  ഫിരനുകളിലൊളിപ്പിച്ച കുഞ്ഞ് കുഞ്ഞ്  അംഗീട്ടികളില്‍ ചൂടും  സമാധാനവും തേടുന്ന കാശ്മീരിനെ  ഓര്‍ത്താണ് സ്വന്‍സല്‍ കണ്ണീര്‍ പൊഴിച്ചതെന്ന് എനിക്ക് അപ്പോള്‍ മനസ്സിലായില്ല.

പുതുതായിപ്പിറന്നു വീണ  ഇരു രാജ്യങ്ങളില്‍ ആര്‍ക്ക്  പങ്കുവെയ്ക്കണമെന്നറിയാതെ  ആര്‍ത്തിയില്‍ കാലിടറിപ്പോയ രാജാവും കാശ്മീരിനെ പുലര്‍ത്താന്‍  എല്ലാം  സൈന്യത്തെ  ഏല്‍പിച്ചു കിളിത്തട്ട്  കളിക്കുന്ന  ഇന്ത്യയും  സഹിക്കേണ്ടി വന്ന കൊടിയ  വഞ്ചനകള്‍ക്ക്  സാധിക്കുമ്പോഴെല്ലാം പ്രതികാരം ചെയ്യുമെന്നലറുന്ന  പാകിസ്ഥാനും  പറ്റുമ്പോഴെല്ലാം  ബോംബ് കൊണ്ട്  ദീപാവലി ആഘോഷിക്കുന്ന തീവ്രവാദികളും  ഒന്നിച്ചു  കൈയൊഴിഞ്ഞ,  ഇവരില്‍  ആരുടേയും അവസാന പരിഗണന പോലും അല്ലാത്ത  പാവപ്പെട്ട കാശ്മീരി  ജനതയുടെ  ഒടുങ്ങാത്ത  തേങ്ങലായിരുന്നു സ്വന്‍സല്‍. 

എന്നാല്‍ ഞാനോ? അതൊന്നും  ശരിയായി  മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിവില്ലാത്ത വെറും ഒരു  സാധാരണക്കാരി മാത്രവും...  

( തുടരും )