ധനം, സ്വത്ത്, സമ്പാദ്യം……പെണ്ണിന്റെ കാര്യമാണ് പറയുന്നത്….

 ( 2013 മാര്‍ച്ച്  23 ന് നാട്ടുപച്ചയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് )

സ്ത്രീയ്ക്ക് സ്വന്തം പേരിൽ സ്വത്തുണ്ടാവേണ്ട യാതൊരു കാര്യവുമില്ലെന്ന് അമ്മീമ്മയുടെ അപ്പാവിന് ഉറച്ച ബോധ്യമുണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ സഹോദരന്മാരും ഈ ബോധ്യത്തിലാണ് വളർന്നതും ജീവിച്ചു പോന്നതും. 

അപ്പാ അഞ്ചോ ആറോ ക്ലാസ്സ് മാത്രമേ പഠിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. എന്നാൽ സഹോദരന്മാർ ഉയർന്ന വിദ്യാഭ്യാസം നേടിയവരും ബോംബെയും മദ്രാസും കൽക്കട്ടയും ഡൽഹിയും പോലെയുള്ള വൻ നഗരങ്ങളിൽ ഉന്നതോദ്യോഗം വഹിയ്ക്കുന്നവരുമായിരുന്നു.

സ്ത്രീകളുടെ അവകാശങ്ങളുടെയും ചുമതലകളുടെയും കാര്യത്തിൽ മാത്രം അവർക്ക് തമ്മിൽ ഒരു അഭിപ്രായ ഭിന്നതയുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

അമ്മീമ്മയുടെ ഭർതൃഗൃഹത്തിൽ സ്വത്ത് ഭാഗം വെച്ചപ്പോൾ, മൂവായിരത്തി അഞ്ഞൂറ് രൂപ തങ്ങളുടെ മകൻ അകാരണമായി ഉപേക്ഷിച്ചതുകൊണ്ട് മാത്രം ജീവിതമില്ലാതായിപ്പോയ അമ്മീമ്മയെന്ന പന്ത്രണ്ട് വയസ്സുകാരി മരുമകൾക്ക്  കൊടുക്കുകയുണ്ടായത്രെ. 

അക്കാലത്ത്   അതാരും കേട്ടിട്ടു കൂടിയില്ലാത്ത അതിശയമാണ്. തന്നെയുമല്ല അത് വളരെ വലിയ ഒരു തുകയുമാണ്.  അത്രയും  പണം ഒറ്റയ്ക്കായ  ഒരു സ്ത്രീക്ക്  ഒട്ടും  ആവശ്യമില്ലാത്തതല്ലേ? അതുകൊണ്ട്  ആ പണം പോലും അപ്പാ അമ്മീമ്മയ്ക്കല്ല നൽകിയത്. വന്‍ നഗരങ്ങളില്‍  ജോലിചെയ്തിരുന്ന അപ്പാവിന്‍റെ  ആണ്മക്കൾക്ക് അയച്ച് കൊടുക്കുകയായിരുന്നു. ആണ്മക്കള്‍  വാടക വീടുകളില്‍  ബുദ്ധിമുട്ടി കഴിയുന്നത് അപ്പാവിനു പരമസങ്കടമായി തോന്നി. അവര്‍ക്ക്  എത്രയും പെട്ടെന്ന്  ജോലിയിടങ്ങളില്‍  സ്വന്തം വീടുകളുണ്ടാവണമെന്ന് അദ്ദേഹത്തിനു  ആശയുണ്ടായിരുന്നു. 

മുപ്പതു വയസ്സു  തികഞ്ഞതിനു ശേഷം നിരാഹാരമുള്‍പ്പടെയുള്ള  സമരം ചെയ്ത്  അക്ഷരം പഠിയ്ക്കുകയും ടീച്ചറായി ജോലി നേടുകയും ചെയ്ത അമ്മീമ്മ സ്വന്തം മഠത്തിലെ തീവ്ര വിപ്ലവകാരിയായിരുന്നു.

പിന്നീട്  കുറച്ച്  നാളുകള്‍ക്കു  ശേഷം അപ്പാ അവർക്കായി ഒരു വീട് വാങ്ങിക്കൊടുക്കുവാൻ തീരുമാനിച്ചു. എങ്കിലും ഒരു വ്യവസ്ഥ കൂടി ആധാരത്തിലെഴുതണമെന്ന് ശഠിയ്ക്കുവാൻ അദ്ദേഹം മറന്നില്ല. വീടും പറമ്പും അമ്മീമ്മയുടെ മരണശേഷം സഹോദരന്റെ മകന് സ്വാഭാവികമായി ലഭ്യമാകുമെന്നതായിരുന്നു ആ വ്യവസ്ഥ. അവർ മരിയ്ക്കുവോളം വീടിന്റെയും പറമ്പിന്റേയും ഒരു സൂക്ഷിപ്പുകാരി മാത്രമായിരിയ്ക്കും എന്നർത്ഥം.

അമ്മീമ്മ  സ്വന്തം തുച്ഛ  ശമ്പളം ആ  പറമ്പിനും വീടിനും വേണ്ടി അപ്പാവെ ഏൽപ്പിച്ചിരുന്നു. എന്നിട്ടു പോലും   വീട് അവർക്ക് മാത്രമായി കൊടുക്കാൻ ആ കൈ വിറച്ചു. മനസ്സ് അറച്ചു. ബുദ്ധി മടിച്ചു.

ഒറ്റയ്ക്കായ ഒരു സ്ത്രീയ്ക്ക് എന്തിനാണ് സ്വത്ത് ?

വീട് ഇപ്പോൾ തന്നെ കൊച്ചുമകന്റെ പേരിൽ തീറാധാരം നടത്തിക്കൊള്ളുവാൻ അമ്മീമ്മ പറഞ്ഞു. ഒരു ചങ്ങലയായി ആ വീട് അവർ ആഗ്രഹിച്ചില്ല.

ഭർത്താവുപേക്ഷിച്ച, മക്കളില്ലാത്ത തന്റെ മകളെ അപ്പാ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. അവളുടെ മുഖത്തെ നിശ്ചയദാർഢ്യവും അഭിമാനവും അദ്ദേഹത്തെ അസ്വസ്ഥനാക്കി. ആ വീടും പറമ്പും അമ്മീമ്മയ്ക്ക്  അപ്പാ തീറാധാരം ചെയ്തു കൊടുത്തു.  കഷ്ടിച്ച് എണ്ണൂറു രൂപയായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന് ആകെ മൊത്തം വന്ന ചെലവ്.  അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ആകെ സ്വത്തില്‍ അതീവ നിസ്സാരത്തിലൊരംശം പോലും ആ വീടിനായി  ചെലവാക്കേണ്ടി  വന്നില്ല.  

വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം  അപ്പാ മരിച്ചപ്പോൾ, സ്വന്തം സഹോദരന്മാരുമായി ആ വീടിനു വേണ്ടിയാണ് അമ്മീമ്മയ്ക്ക് കേസ് പറയേണ്ടി വന്നത്. 

അമ്മീമ്മയുടെ അനിയത്തി ജാതിയിൽ താഴ്ന്ന ഒരാളെയാണു വിവാഹം കഴിച്ചത്. ആ വിവാഹത്തിന്റെ പൂർണ ഉത്തരവാദിത്തം സഹോദരന്മാർ അമ്മീമ്മയുടെ തലയിൽ കെട്ടിവച്ചു. അപ്പോൾ അവരെ ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കേണ്ടത് ഒരു ഗ്രാമത്തിലെ  മുഴുവന്‍  ബ്രാഹ്മണ്യത്തിന്റെയും അഭിമാന പ്രശ്നമായി മാറി.  ഒരു ചെറിയ വീട് വാങ്ങി  ഏകാകിനിയായ മകൾക്ക് മാത്രമായി നൽകിയ അപ്പാവിന്റെ പ്രവൃത്തിയെ ചോദ്യം ചെയ്യാനുള്ള അവസരവും   ആണ്മക്കൾക്കങ്ങനെ എളുപ്പത്തില്‍  തുറന്നു കിട്ടി .  അനര്‍ഹമായ സ്വത്ത് നേടിയ അമ്മീമ്മയ്ക്കും  ബ്രാഹ്മണ്യത്തിനു തീരാത്ത മാനക്കേടുണ്ടാക്കിയ അനിയത്തിയ്ക്കും എതിരെയാണു കേസ് നടന്നത്.

സഹോദരന്മാർ ആയിരക്കണക്കിന് രൂപ പ്രതിമാസ വരുമാനമുള്ള ഉന്നതോദ്യോഗസ്ഥരും അ മ്മീമ്മ വെറുമൊരു  സ്കൂൾ ടീച്ചറുമായിരുന്നു. 

പത്താം ക്ലാസ്സും ടി ടി സിയും മാത്രം ജയിച്ച വലിയ ലോകപരിചയമൊന്നുമില്ലാത്ത ഒരു സ്ത്രീ.  കഷ്ടിച്ച്  നൂറ്റമ്പത് രൂപ ശമ്പളം പറ്റിയിരുന്നവള്‍.  അതുവരെ ജീവിച്ചു പോന്ന അപ്പാവിന്‍റെ  എട്ടുകെട്ട്  മഠത്തില്‍  നിന്ന്  ഒരു ദിവസം രാവിലെ ഉടുത്ത സാരിയോടെ  പടിയിറക്കി വിടപ്പെട്ടവള്‍.  ഒരു ഗ്രാമം ഒന്നടങ്കം  വാടക വീടു  നല്‍കാന്‍ സാധ്യമല്ല എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടും  പതറാതെ പിടിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചവള്‍. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഒത്തിരി ശ്രമങ്ങള്‍ക്ക്  ശേഷം   വാടകയ്ക്ക് ലഭിച്ച, ഇടിഞ്ഞു പൊളിഞ്ഞ  വിറകുപുരയില്‍ മനസ്സുറപ്പോടെ  ഒറ്റയ്ക്ക് പാര്‍ത്തവള്‍.

പണത്തിന്‍റെ അതിരില്ലാത്ത ബലം,  അതിന്‍റെ പ്രപഞ്ചം  തുളക്കുന്ന ധിക്കാരം , അതിനോടുള്ള  ഉപാധികളില്ലാത്ത  ആര്‍ത്തി ഇതെല്ലാം എന്തെന്ന് എനിക്ക് ആദ്യമായി ബോധ്യമാക്കിത്തന്നത്   ഈ അവസാനിക്കാത്ത സിവില്‍ കേസിന്‍റെ  നൂലാമാലകളാണ്.  പണമില്ലാത്തവരുടെ  ഒടുങ്ങാത്ത  ദൈന്യവും ആര്‍ക്കും പിച്ചിച്ചീന്താവുന്ന  അവരുടെ ഗതികെട്ട അഭിമാനവും എന്‍റെ കണ്‍മുന്നില്‍  സദാ ദയനീയമായി വെളിപ്പെട്ടു  നിന്നു.   സഹോദരിമാര്‍ക്കെതിരെയും മരിച്ചു പോയ അപ്പാവിനെതിരേയും ആ കേസില്‍ ഉന്നയിക്കപ്പെട്ട ആരോപണങ്ങള്‍ രക്തബന്ധമെന്ന  എടുത്താല്‍  പൊങ്ങാത്ത  തമാശയെ എനിക്കു കാട്ടിത്തരികയായിരുന്നു . മനുഷ്യ മനസ്സിന്‍റെ  അതിക്രൂരമായ  കൌടില്യവും  കള്ളത്തരങ്ങളോടുള്ള  അതിന്‍റെ  സ്വാഭാവികമായ താദാത്മ്യവും എന്നെ കുറച്ചൊന്നുമല്ല അമ്പരപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്.  

  

നല്ല പ്രാക്റ്റീസും ഇഷ്ടം പോലെ വരുമാനവുമുള്ള പൂണൂല്‍ധാരിയായ ആഢ്യ ബ്രാഹ്മണനും അമ്മീമ്മയുടെ അടുത്ത  ബന്ധുവും  കൂടിയായ  വക്കീല്‍,  കേസു വാദിക്കാന്‍ ഫീസായി ആവശ്യപ്പെട്ടത് ആയിരം രൂപയായിരുന്നു. അമ്മീമ്മ ഞടുങ്ങിയതിനെപ്പറ്റിയും   അവരുടെ ശരീരം ചെറുതായി വിറ പൂണ്ടതിനെപ്പറ്റിയും വളരെ നാളുകള്‍ക്കു ശേഷം  പാറുക്കുട്ടിയാണ് എന്നോട്  വിശദീകരിച്ചത്.  ഒരു നിമിഷം ഒന്നു പതറിയെങ്കിലും  ഉറച്ച സ്വരത്തില്‍ അവര്‍ പറഞ്ഞുവത്രെ.

‘നാന്‍ തരുവേന്‍.  രൂപാ മുഴുവന്‍ തരുവേന്‍.’

 

എവിടുന്ന് കൊടുക്കുമെന്നാണ് ? ആയിരം രൂപ വലിയൊരു സംഖ്യയല്ലേ? 

എന്തായാലും തളരാതെ അവര്‍ കേസു മുന്നോട്ടു കൊണ്ടു പോയി.   ഒച്ചിനേക്കാള്‍  പതുക്കെ  ഇഴയുന്ന നമ്മുടെ  ജുഡീഷ്യറിയുടെ ഭാരിച്ച പല്‍ച്ചക്രങ്ങള്‍ക്കടിയില്‍ പെട്ടു വീര്‍പ്പുമുട്ടിക്കൊണ്ട്,  വിശ്വാസത്തോടെ ആശ്രയിക്കാന്‍ ഭര്‍ത്താവിന്‍റെയോ മകന്‍റേയോ ചുമലുകളില്ലാതെ തികച്ചും  ഏകാകിനിയായ ഒരു സ്ത്രീ നടത്തിയ സമരം. ആ നീണ്ട  സമരത്തില്‍  കോടതികളും വക്കീലുമാരും പലവട്ടം   മാറുകയും അവരുടെ ഫീസിലും അമ്മീമ്മയുടെ  ശമ്പളത്തിലും വ്യത്യാസമുണ്ടാവുകയും ചെയ്തു. 

അങ്ങനെ കീഴ്ക്കോടതിയും ജില്ലാ കോടതിയും  ഒത്തിരിത്തവണ കയറിയിറങ്ങി,  പല വക്കീല്‍ ഓഫീസുകളില്‍ നിരന്തരമായി  തപം ചെയ്തതിനു ശേഷം, വിധിക്കു കാത്തു നിന്ന  അമ്മീമ്മയോട്  ഒടുവില്‍ ബഹുമാനപ്പെട്ട  ഹൈക്കോടതി  പറഞ്ഞു.

വീട് അമ്മീമ്മയുടേതാണ്. അത് അവര്‍ക്ക് തോന്നും പടി കൈകാര്യം ചെയ്യാം. മുറിച്ച് കഷ്ണമാക്കി അടുപ്പത്തിട്ട് വേവിക്കുകയോ , വലിയ ഒരു  കുഴി കുത്തി കുഴിച്ചിടുകയോ ഇടിച്ചു പൊടിച്ച്  കടലില്‍  കലക്കുകയോ ആവാം. ഈ  മഹാപ്രപഞ്ചത്തില്‍ ആര്‍ക്കും അതില്‍ ഇടപെടാന്‍ അവകാശമില്ല.

വിധി കേട്ട ദിവസം  എന്നേയും അനിയത്തിയേയും ചേര്‍ത്തു പിടിച്ചുകൊണ്ട്  അമ്മീമ്മ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.  അതിനു ശേഷമോ അതിനു മുന്‍പോ  അവര്‍  അങ്ങനെ കരയുന്നത് ഞങ്ങള്‍  കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല.

 കേസുമായി ബന്ധപ്പെട്ട എല്ലാ  പ്രശ്നങ്ങളും ഒതുങ്ങിയപ്പോഴേക്കും അമ്മീമ്മയുടെ  സമരം  നീണ്ട മുപ്പതു വര്‍ഷം പിന്നിട്ടിരുന്നു.  

ഇതൊക്കെ ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍മ്മിച്ചത് എന്തിനാണെന്നാണോ?  

  

സ്ത്രീകളുടെ പല തരം  അവകാശങ്ങള്‍  ,  സമത്വം,  സ്വാതന്ത്ര്യം  എന്നൊക്കെയുള്ള വേണ്ടാതീനങ്ങള്‍  പറഞ്ഞ്  പുരുഷന്മാരെ കണക്കില്ലാതെ   ബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്ന  സ്ത്രീകളെ പാഠം പഠിപ്പിക്കാന്‍, നിലയ്ക്ക്  നിറുത്താന്‍ പല പല നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കപ്പെടുന്നത്  വായിച്ചു പോകുകയായിരുന്നു.....ഞാന്‍ . ഈയിടെ  ഒരു ദിവസം  ഇന്‍റര്‍നെറ്റില്‍... 

അപ്പോള്‍ ഒരാള്‍ എഴുതിയിരിക്കുന്നത്  വായിക്കാനിടയായി.   തൊണ്ണൂറു ദിവസം  ആണുങ്ങള്‍ പെണ്ണുങ്ങള്‍ക്ക്  അഞ്ചു പൈസ  ചെലവിനു  കൊടുക്കാതിരുന്നാല്‍  മതി. എല്ലാ പണവും സ്വത്തും അധികാരവും കഴിവും   പുരുഷന്മാര്‍  സ്വന്തം സുഖങ്ങള്‍ക്കായി ചെലവാക്കിയാല്‍ മതി.    സമസ്ത പെണ്ണുങ്ങളും പട്ടിണി  കിടന്നും   കിടക്കാനിടമില്ലാതെയും  തുണിയുടുക്കാനില്ലാതെയും   നരകിച്ച്  നരകിച്ച്   ശരിക്കും ഒരു പാഠം  പഠിക്കും....

എത്ര പേര്‍ അനുകൂലിച്ചു സംസാരിച്ചുവെന്ന്  വായിച്ചു നോക്കാന്‍  ഞാന്‍ ശ്രമിച്ചില്ല.