കറിക്കത്തി

അവളെ മർദ്ദിയ്ക്കുന്നത് അയാൾക്ക് ഒരു സാധാരണ കാര്യം മാത്രമായിരുന്നു. അവളുടെ മെലിഞ്ഞ ശരീരവും ചെറിയ മുഖവും എന്നും അടി ഇരന്നു വാങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ഒരിയ്ക്കൽ പോലും അവളെ അടിച്ചത് ശരിയായില്ലെന്നോ അതിന് മാപ്പ് പറയണമെന്നോ അയാൾക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ല.

അവൾ സംസാരിക്കുന്ന രീതി അയാളെ അരിശം കൊള്ളിച്ചു. മുഖഭാവങ്ങൾ അയാളെ വെറുപ്പിച്ചു. ആ പൊട്ടിച്ചിരി അയാളെ ഭ്രാന്തു പിടിപ്പിച്ചു. അവളെ കാണുമ്പോൾ തന്നെ, അയാൾക്ക് അസഹനീയമായ മടുപ്പ് തോന്നിയിരുന്നു.

എന്നിട്ടും അവർ ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാരായി കഴിഞ്ഞു കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

വിവാഹത്തിന്റെ ആദ്യനാളുകളിൽ അവൾ പൊട്ടിച്ചിരിയ്ക്കാനും കലപില വർത്തമാനങ്ങൾ പറയുവാനും താല്പര്യം കാണിച്ചിരുന്നു.

അവൾ സമയോചിതമായല്ല, സംസാരിക്കുന്നതും പൊട്ടിച്ചിരിയ്ക്കുന്നതുമെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാട്ടി അയാൾ മൂന്നോ നാലോ പ്രാവശ്യം പടപട എന്ന് മുഖത്തടിച്ചതിനു ശേഷമാണ് അവൾ ചിരിയ്ക്കുന്നതും സംസാരിയ്ക്കുന്നതും കുറച്ച് കൊണ്ട് വന്നത്.

അവളുടെ ഓരോ ചലനത്തിലും അയാൾ കുറവുകൾ മാത്രമേ കണ്ടുള്ളൂ. അത് ക്ഷമിയ്ക്കാൻ അയാൾക്ക് ഒരിയ്ക്കലും കഴിഞ്ഞതുമില്ല.

അവളല്ലാതെ മറ്റേതെങ്കിലും ഒരു സ്ത്രീയായിരുന്നു അയാളുടെ ഭാര്യയായിരുന്നെതെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ, ദാമ്പത്യം ഭേദപ്പെട്ടതാകുമായിരുന്നുവോ?

ആവോ, ആർക്കറിയാം?

ദാമ്പത്യങ്ങൾ നന്നാക്കിത്തീർക്കാനുള്ള സൂത്രവാക്യം ദൈവം എല്ലാവർക്കും പഠിപ്പിച്ചു കൊടുക്കാറില്ലല്ലോ.

ജനൽക്കമ്പിയിലെ പൊടിയും ചുളിഞ്ഞ കിടക്കവിരിയും പോലും അയാളെ വല്ലാതെ രോഷാകുലനാക്കി. ചുക്കിലി വലകൾ അയാളുടെ സ്വാസ്ഥ്യം കെടുത്തി. അപ്പോഴെല്ലാം അവൾ ആ കൈപ്പടങ്ങളുടെ ശക്തിയറിഞ്ഞു.

അവളുടെ അടുക്കളയ്ക്ക് അയാളുടെ സങ്കല്പത്തിലുള്ള രുചിയുണ്ടായിരുന്നില്ല. സങ്കല്പത്തിലുള്ള ആ രുചിയെ വേണ്ടവിധം അവൾക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തിക്കൊടുക്കാനയാൾക്ക് കഴിഞ്ഞതുമില്ല.

അവൾ കുറ്റബോധത്താൽ എന്നും സ്തബ്ധയായി.

അവളുടെ ശിരസ്സ് അപമാനത്താൽ എന്നും കുനിഞ്ഞു.

അവളുടെ ആ കീഴ്പ്പെടലാണോ അയാളെ ഇത്രയധികം കോപപ്പെടുത്തിയിരുന്നതെന്ന് അറിയില്ല. ഭക്ഷണം വെച്ച പാത്രങ്ങൾ കൊണ്ട് അവളെ പ്രഹരിക്കുന്നതിലും ആ പാത്രങ്ങൾ വലിച്ചെറിയുന്നതിലും അയാൾ സമർഥനായിരുന്നു.

അയാളുടെ പോക്കറ്റിൽ പണമുണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ടും ഹോട്ടലുകളിൽ ധാരാളം ഭക്ഷണം ലഭ്യമായിരുന്നതു കൊണ്ടും വീട്ടിലെ ആഹാരമില്ലായ്മ എന്ന അവസ്ഥയെ അയാൾ തൽക്ഷണം അതിജീവിച്ചു പോന്നു.

അടിയേറ്റ് തിണർത്ത കവിളുകളുമായി, അല്ലെങ്കിൽ ചോര കിനിയുന്ന മൂക്കുമായി അവൾ അടുക്കള വെടിപ്പാക്കുകയും പിറ്റേന്നും അതിന്റെ പിറ്റേന്നുമെല്ലാം പാചകം ചെയ്യുകയും വീട് വ്റുത്തിയാക്കുകയും അയാളുടെ അടിവസ്ത്രങ്ങളുൾപ്പടെയുള്ള എല്ലാ അഴുക്കു തുണികളും അലക്കിത്തേച്ച് വയ്ക്കുകയും ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു.

രാത്രികളിൽ അയാളുടെ ചാരെ അവൾ ഉറങ്ങി.

അയാളുടെ ശ്രദ്ധയോ പരിഗണനയോ ദയയോ ലഭിയ്ക്കാനാവശ്യമായ ഒന്നും തന്നെ അപ്പോഴും അവളുടെ പക്കലുണ്ടായിരുന്നില്ല. അയാളുടെ സ്നേഹം അതി വിദൂരമായ ഭൂഖണ്ഡത്തിലെ കിട്ടാക്കനിയായിരുന്നു.

മനുഷ്യന്റെ നീചതയ്ക്ക് ഒരതിർത്തിയും നിർണ്ണയിക്കുവാനാവില്ലെന്ന്, അയാളുടെ നാവും കൈകാലുകളും അവളെ പഠിപ്പിച്ചു.

അവളുടെ ദാമ്പത്യം എന്നത് എത്ര വിചിത്രമായ ദൈന്യമാണ്!

അവളെക്കുറിച്ച് യാതൊരു പരിഗണനയും തോന്നാത്ത ഒരാൾക്കൊപ്പം, അയാൾക്ക് സംത്റുപ്തി ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കേണ്ടുന്ന വിവിധ കർമ്മങ്ങൾ അനുഷ്ഠിച്ച് അയാളെ രോഷാകുലനാക്കാതെ ജീവിതം നയിക്കേണ്ടത് എങ്ങനെയെന്ന് പരിശീലിക്കുകയായിരുന്നു എപ്പോഴും അവൾ.

ദൈവത്തെ അവൾ ഉള്ളഴിഞ്ഞ് പ്രാർഥിച്ചു, അയാൾക്കരിശം വരത്തക്കവണ്ണമുള്ള ഒരു പ്രവ്റുത്തിയും തന്റെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് ഉണ്ടാവാതെ കാത്തോളണമേ ഈശ്വരാ എന്ന്.

ഒരുപാട് മനുഷ്യർ ഒത്തിരി ആവശ്യങ്ങൾക്കായി നിത്യവും പ്രാർഥിയ്ക്കുന്നത് കൊണ്ട് ദൈവത്തിന് എപ്പോഴും അവളുടെ പ്രാർഥന കേൾക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.

ദൈവത്തിന്റെ വഴികൾ ആരു കണ്ടു?

ഞായറാഴ്ച ദിവസം രാവിലെ മുട്ടക്കറിയുണ്ടാക്കാൻ അവൾ സവാള നേരിയതായി അരിയുമ്പോഴാണ് അയാൾ അരിശത്താൽ പുകഞ്ഞ് അടുക്കളയിലേക്ക് വന്നത്.

വെള്ളം എടുത്ത് വയ്ക്കാറുള്ള ജഗ്ഗ് വറ്റി വരണ്ടിരിയ്ക്കുന്നു.

വന്ന പാടെ അയാൾ അവളുടെ മുടിയിൽ പിടിച്ച് വട്ടം കറക്കി.

‘ഒരിത്തിരി വെള്ളം ഈ പാത്രത്തിൽ ഒഴിച്ച് വെയ്ക്കാൻ പറ്റാണ്ട് എന്ത് പണ്യാ നിനക്ക് ഈ വീട്ടിലിള്ളത്? നിനക്ക് എന്താടീ ഇബടെ ഒരു കൊറവ്? മൂന്നേരം മൂക്ക് മുട്ടെ തിന്നാനും ഉട്ക്കാനും തേയ്ക്കാനും ഞാൻ തെണ്ടിച്ച് കൊണ്ടരണില്ലേ? വേറെന്താ നിന്നെപ്പോലൊരു അശ്രീകരത്തിനു വേണ്ടത്?’

ചെകിട് തരിയ്ക്കുന്ന ഒരടിയിൽ അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്ന് പൊന്നീച്ചകൾ പാറി.

അവളുടെ കൈയിലിരുന്ന കറിക്കത്തിയ്ക്ക് ആ നിമിഷത്തിൽ വ്യക്തമായ ലക്ഷ്യബോധമുണ്ടാവുകയായിരുന്നു.