മൊളേരിപ്പായിസം

‘അയ്യോ, ന്റെ ദയിവേ…………‘

ദയനീയമായ ആ കരച്ചിൽ കേട്ടാണ് ഞാനും അനിയത്തിയും ഉമ്മറത്തേയ്ക്ക് ഓടിച്ചെന്നത്.

മുറ്റത്ത് മാവിൻ ചുവട്ടിൽ കരി പോലെ കറുത്ത്, നന്നെ കുറുതായ ഒരു തള്ള വീണു കിടക്കുകയാണ്. അല്പം ഭയം തോന്നിയെങ്കിലും അടുത്ത് ചെന്ന് നോക്കി.

ലക്ഷക്കണക്കിന് ചുളിവുകളുള്ള മുഖം. അടഞ്ഞ കൺപോളകൾക്കുള്ളിൽ നിന്ന് കണ്ണീരൊലിച്ചിറങ്ങുന്നു. അതി ദീനം കിതയ്ക്കുന്നുമുണ്ട്. ആകെപ്പാടെ ഒരു പന്തിയില്ലായ്മ.

വേറെന്തു ചെയ്യാൻ? അമ്മീമ്മയെ വിളിയ്ക്കുകയല്ലാതെ.

അകത്ത് നിന്ന് ഓടി വന്ന അമ്മീമ്മ, പെട്ടെന്ന് തന്നെ കാര്യങ്ങളുടെ നിയന്ത്രണം ഏറ്റെടുത്തു. തള്ളയുടെ കറുത്ത മുഖത്ത് കുറച്ച് വെള്ളം കുടഞ്ഞപ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ മിഴിഞ്ഞു. അറപ്പ് തോന്നുന്ന വിധത്തിൽ കൺപോളകളിൽ മഞ്ഞച്ച പീള വടു കെട്ടിയത് കാണാമായിരുന്നു.

തള്ള പതുക്കെ ഇരിയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്നാലും വേച്ച് പോകുന്നു. സാധാരണയായി പരിചയമുള്ളവരെ പോലും സ്പർശിയ്ക്കാത്ത അമ്മീമ്മ, ആ അപരിചിതയുടെ കൈയ്ക്ക് പിടിച്ച് ഇരിയ്ക്കാൻ സഹായിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അൽഭുതം തോന്നി. പെട്ടെന്ന് തന്നെ അത് മാറുകയും ചെയ്തു.

ആ തള്ളയുടെ ഇടത് കാലും കൈയും തളർന്നതായിരുന്നു. കൈ വാഴപ്പിണ്ടി പോലെ കുഴഞ്ഞ് കിടക്കുന്നു. കാലിന് ലേശം കൂടി സ്വാധീനമുണ്ട്. അമ്മീമ്മയ്ക്ക് അതെങ്ങനെയാണാവോ ഇത്ര പെട്ടെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനായത്?

തള്ള ഒരു മൊന്ത നിറയെ പച്ചവെള്ളം ഗ്ലും ഗ്ലും എന്ന് കുടിച്ച് തീർത്തു. എന്നിട്ട് മൂവാണ്ടൻ മാവും ചാരി ഇരിപ്പായി. അമ്മീമ്മ ഒരു കീറിയ കോട്ടൺ സാരിയും ഇത്തിരി അരിയും ലേശം എണ്ണയും കൊടുത്തു. ഇതിനൊക്കെപ്പുറമേ ഒരു ചില്ലു ഗ്ലാസിൽ ചായയും.

അതായിരുന്നു തുടക്കം.

അന്നൊരു ശനിയാഴ്ചയായിരുന്നു. അമ്മീമ്മയ്ക്കും ഞങ്ങൾക്കും സ്കൂളില്ലാത്ത ദിവസം.

ശനിയാഴ്ചകളിൽ അമ്മീമ്മയെ കാണാൻ ആരെങ്കിലുമൊക്കെ വരാറുണ്ടായിരുന്നു. പച്ചക്കറിക്കാരൻ ഔസേപ്പ്, കപ്പ വിൽക്കുന്ന കത്രീന, അമ്മീമ്മയെ പഠിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള, പച്ചവെള്ളം പോലെ ഇംഗ്ലീഷ് പറയുന്ന, പണ്ട് കാലത്തേ ഇംഗ്ലണ്ടിലൊക്കെ പോയ, അമ്മിണിക്കുട്ടിയമ്മ ടീച്ചർ…………………..

അങ്ങനെ കുറച്ച് പേർ.

ഒരു സ്ഥിരം ശനിയാഴ്ച സന്ദർശക കൂടി ആ വരിയിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു.

തള്ള വരുന്നത് പിച്ചയ്ക്കാണ്. കച്ചവടത്തിനും സൌഹ്റുദം പുതുക്കാനുമൊന്നുമല്ല. ഒരു പന്ത്രണ്ട് മണിയാകുമ്പോൾ ‘ന്റെ തമ്പിരാട്യേ……. ‘എന്ന് കരയും മട്ടിലുള്ള അടഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ വിളിച്ച് തള്ള മൂവാണ്ടൻ മാവിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഹാജർ വെയ്ക്കും. കൈയും കാലും സ്വാധീനം കുറഞ്ഞതായതുകൊണ്ട് വല്ലാത്ത ഒരു ഏന്തലോടെയും ആട്ടത്തോടെയുമാണ് നടക്കുക. നടക്കുന്നതിനിടയിൽ എന്തൊക്കെയോ പിച്ചും പേയും പറയുന്നുമുണ്ടാവും.

ഒരു മൊന്ത നിറയെ വെള്ളവും വാങ്ങിക്കുടിച്ച്, മാവിന്റെ തണലിൽ കിടന്ന് പതുക്കെ മയങ്ങും.

അമ്മീമ്മ ശനിയാഴ്ചകളിൽ ആ തള്ളയ്ക്ക് ഉച്ചയൂണു നൽകിപ്പോന്നു. ആർത്തിയോടെ വാരി വാരി ഉണ്ണുന്ന തള്ളയെ കണ്ടപ്പോഴാണ് വിശപ്പിന്റെ കാഠിന്യത്തെക്കുറിച്ച്, ഞാൻ ആദ്യമായി ആലോചിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയത്.

രണ്ടു പേരും കൂടി അതു കഴിഞ്ഞ് കുറെ നേരം വർത്തമാനം പറഞ്ഞിരിയ്ക്കും.

എന്ത് വർത്തമാനം?

തള്ള പറയുന്നത് കാര്യമായിട്ടൊന്നും ആർക്കും മനസ്സിലായിരുന്നില്ല. എന്നു വെച്ചാൽ അമ്മീമ്മയെ വീട്ടു പണിയിൽ സഹായിയ്ക്കാൻ വരുന്ന പാറുക്കുട്ടിയ്ക്കോ ആസ്ഥാന പണിക്കാരൻ ഗോവിന്നനോ ഒന്നും യാതൊന്നും പിടികിട്ടിയിരുന്നില്ല. എങ്കിലും പാറുക്കുട്ടിയും ഗോവിന്നനും ഒടുവിൽ ആ സത്യം കണ്ടു പിടിയ്ക്കുക തന്നെ ചെയ്തു.

തള്ളയ്ക്ക് എന്തോ അതീവ ഗുരുതരമായ അസുഖമാണ്. കാൻസറിയോ ട്യൂബോ അതുപോലെ എന്തോ. ചികിത്സിയ്ക്കാൻ ഒരുപാട് പണം വേണമെന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞുവത്രെ. എന്തായാലും കെട്ടിയവനും മോനും കൂടി ചെറ്റപ്പുരയിൽ നിന്ന് ഇറക്കിവിട്ടതാണ്. ചെറുമനാണോ പെലയനാണോ നായാടിയാണോ എന്നൊന്നും അറിഞ്ഞുകൂടാ. ഇപ്പോ ബസ്സ് പോകുന്ന റോഡിനരികെ നാലു മുളയും നാട്ടി കുറച്ച് കീറപ്പഴന്തുണിയും ചാക്കുമൊക്കെ ഞാത്തിയിട്ട് അതിലാണ് കഴിഞ്ഞു കൂടുന്നത്. സൂര്യനുദിച്ചാൽ തെണ്ടാനിറങ്ങും.

‘ആ പണ്ടാരത്തിനോട് ടീച്ച് റ്ക്ക് എന്താപ്പോ ഒരു അലിവ്? വന്ന് സുഖായിട്ട് ചോറുണ്ണാ, ഇബടെ പണ്ട് കൊടത്ത് വെച്ചേക്ക്ണ പോലെ‘

പാറുക്കുട്ടിയ്ക്ക് സാമാന്യം ദേഷ്യം വന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. തള്ളയുടെ വരവ് ഗോവിന്നനും അത്ര പഥ്യമായിരുന്നില്ല. ചിലപ്പോൾ അസുഖം അഭിനയിക്കുന്നതായിരിക്കും എന്നൊരു സംശയം ഗോവിന്നൻ പ്രകടിപ്പിച്ച് നോക്കിയെങ്കിലും അമ്മീമ്മ അതു ശ്രദ്ധിക്കാതിരുന്നതിൽ അയാൾക്ക് പരാതിയുണ്ടായിരുന്നു.

തള്ളയിൽ നിന്നാണ് മോളേരിപ്പായിസത്തെക്കുറിച്ച് ഞങ്ങൾ ആദ്യം കേട്ടത്.

ആ പായസം അവരുടെ വിശിഷ്ട ഭോജ്യമാണത്രെ. മുളങ്കാടുകൾ പൂക്കുമ്പോഴാണ് മുളയരി കിട്ടുകയെന്നും അതും കുറച്ച് ശർക്കരയും ഇത്തിരി നെയ്യും കിട്ടിയാൽ നല്ല രസികൻ പായസമുണ്ടാക്കാമെന്നും തള്ള പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് വായിൽ നിന്നൊഴുകിയ കൊഴുത്ത തുപ്പൽ പഴന്തുണി കൊണ്ട് തുടച്ചു.

‘പണ്ടാരത്തിന് കൊതിയാവ്ണ്ട്.‘ പാറുക്കുട്ടി പിറുപിറുത്തു.

അമ്മീമ്മ രൂക്ഷമായി നോക്കിയപ്പോൾ പാറുക്കുട്ടി, പതുക്കെ അകത്തേയ്ക്ക് വലിഞ്ഞു.

മുളയരി കൊണ്ടു വന്നാൽ ശർക്കരയും നെയ്യും പാത്രവും അടുപ്പുമൊക്കെ അമ്മീമ്മ ശരിയാക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞ നിമിഷം തള്ള അത്യുച്ചത്തിൽ കരഞ്ഞു. ഏന്തിയേന്തി അമ്മീമ്മയുടെ കാല് തൊട്ട് തൊഴാൻ ശ്രമിച്ചു.

തള്ള പോയപ്പോൾ വീട്ടിൽ വലിയ പ്രശ്നമായി. പാറുക്കുട്ടിയ്ക്ക് അതൊട്ടും പിടിച്ചില്ല.

‘ആ തള്ള ഇണ്ടാക്കണ പായസം ങ്ങള് കഴിയ്ക്കോ? ങ്ങള് ഒരു അമ്മ്യാരല്ലേന്നും? നിക്ക് ചൊറിഞ്ഞ് കേറാ ങ്ങനെ. ങ്ങ്ടെ അനീത്തിയല്ലേന്നും താഴ്ന്ന യാതീക്കാരനെ കല്യാണം കഴിച്ച്ത്? ങ്ങ്ക്ക് ഇപ്പളും യാതീം മതോം ക്കെ ണ്ട്ല്ലോ. പിന്നെന്താന്നും ങ്ങ്ക്ക് ഇങ്ങന്യൊക്കെ തോന്നാൻ?’

‘അത് ഒരു പാവം . നമ്മ്ക്ക് അതിന്റെ ജാതീം മതോം ഒന്നും തെരക്കണ്ട. കാലും കൈയും തളർന്നിരിയ്ക്കണ പാവത്തിനെക്കൊണ്ട് ആരാ പായസം വെപ്പിയ്ക്കാൻ പോണേ? പായസം ഞാനും നീയും കൂടി വെയ്ക്കും. നമ്മളെല്ലാവരും കൂടി കഴിയ്ക്കും.‘

അമ്മീമ്മ തീർപ്പ് പറഞ്ഞപ്പോൾ പാറുക്കുട്ടി പിന്നെയും പരാതിപ്പെട്ടു.

‘എന്നാലും മൊളേരി ആ സൂക്കേട്ള്ള പിച്ചക്കാരി നായാടിത്തള്ളയല്ലേ കൊണ്ടരണ്?‘

‘നമ്മള് പീടികേന്ന് മേടിക്കണതൊക്കെ ഇണ്ടാക്ക്ണോര്ടെ ജാതീം മതോം അതില് എഴ്തി വച്ച്ട്ണ്ടോ? അപ്പ അതാരാണ്ടാക്ക്യേ, അയാക്ക് എന്ത് സൂക്കേട്ണ്ടാരുന്നു എവിട്യാണ്ടാക്ക്യേന്നൊന്നും നമ്ക്ക് അറീല്യ്. കേമായ സാധനാണ്, പീടികേന്ന് വാങ്ങീതാണ് പറ്ഞ്ഞ് അങ്ങട് കഴിയ്ക്ക്ന്നേ ല്ലേ? ആ പാവം കൊണ്ടരണ മൊളേരിയ്ക്കും ഒരു തരക്കേടുണ്ടാവില്ല്യ.‘

പാറുക്കുട്ടി വിട്ടില്ല.

‘ങ്ങ്ക്ക് മോളേരിപ്പായസം കുടിയ്ക്കാൻ ന്താ ത്ര ആശ?‘

അമ്മീമ്മ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.

‘ഒരാശേം എനിക്കില്ല്യാന്റെ പാറൂട്ടീ. അത് പാവം. ആരൂല്യാത്തതല്ലേ . എല്ലുമ്മേ പഴുപ്പ് കേറീരിക്ക്യാണ്. ചെലപ്പോ വേഗങ്ങ്ട്ട് സ്ഥലം വിടും. അതിനിഷ്ടള്ള ത്തിരി പായസം കൊടക്കാൻ പറ്റണത് നല്ലതല്ലേ? നമ്മ്ക്ക് എന്താ ഒരു ബുദ്ധിമുട്ട്? അത്രേള്ളൂ. അല്ലാണ്ട് എനിക്കെന്ത്നാ പഞ്ചാരേം പായസോം?’

ശനിയാഴ്ച ഒരു പത്തുമണിയ്ക്ക് തന്നെ തള്ള ഹാജരായി. സാധാരണ വരുന്ന മാതിരിയല്ല, വന്നത്. കുളിയ്ക്കുകയും വെടിപ്പാകുകയും ഒക്കെ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അമ്മീമ്മ കൊടുത്ത കനമുള്ള ഒരു സാരി മുറിച്ച് മുണ്ടാക്കി ധരിച്ചിരിയ്ക്കുന്നു. പോരാത്തതിന് നെറ്റിയിൽ ഒരു കുറിയും വരച്ചിരിയ്ക്കുന്നു. നല്ല ഉത്സാഹവും പ്രസരിപ്പുമുണ്ടായിരുന്നു.

മുറ്റത്ത് തന്നെ പാറുക്കുട്ടി അടുപ്പ് കൂട്ടി , മുളയരി വേവിച്ചു, ശർക്കര പാനിയാക്കി നെയ്യും ചേർത്ത് പായസം തയാറാക്കി. എല്ലാം തള്ളയുടെ നിർദ്ദേശമനുസരിച്ചു തന്നെ. അമ്മീമ്മയുടെ സൂക്ഷ്മമായ മേൽനോട്ടവുമുണ്ടായിരുന്നു. എന്തായാലും കുറച്ച് സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നെയ്യിലും ശർക്കരയിലും കുതിർന്ന് വെന്ത പായസത്തിന്റെ കൊതിപ്പിയ്ക്കുന്ന മണം അവിടമാകെ പരന്നു.

അന്നെല്ലാവരും നാക്കിലയിലാണ് ഊണു കഴിച്ചത്, കൂടെ മുളയരികൊണ്ടുള്ള പായസവും വിളമ്പി. പാറുക്കുട്ടിയും ഗോവിന്നനും അപ്പോൾ മാത്രം വന്നെത്തിയ കത്രീനയും കൂടി ആഹാരം കഴിച്ചപ്പോൾ പായസമുൾപ്പടെ എല്ലാം തീർന്നു. എന്നിട്ടും തള്ളയ്ക്ക് കൊടുത്തയയ്ക്കാൻ അമ്മീമ്മ കുറച്ച് പായസം കരുതി വെച്ചിരുന്നു. അത് കണ്ട് തള്ള ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയെപ്പോലെ വായ മുഴുക്കെ തുറന്ന് ചിരിച്ചു.

അപ്പോൾ എല്ലാവരും ചിരിച്ചു പോയി.

അങ്ങനെയാണ് ഞങ്ങളെല്ലാവരും ജീവിതത്തിലാദ്യമായി മുളയരിപ്പായസം കഴിച്ചത്.

മോഡേൺ മെഡിസിൻ പഠിച്ച ഡോക്ടർക്ക് പറ്റിയ ഒരു അബദ്ധം മാത്രമായിരുന്നോ രോഗം എന്നറിയില്ല, കാരണം തള്ള പിന്നെയും വളരെക്കാലം, ആ ഏന്തലോടെയും ആട്ടത്തോടെയും ജീവിച്ചിരുന്നു. എല്ലാ വീടുകളിലും പിച്ചയ്ക്ക് നടന്ന് നടന്ന് ഒടുവിൽ ഒരു മൊബൈൽ മാട്രിമോണിയൽ ബ്യൂറോ ആയി രൂപാന്തരപ്പെടുകയും ചെയ്തു.

അങ്ങനെ തള്ള പതുക്കെപ്പതുക്കെ മെച്ചപ്പെട്ടു.

അമ്മീമ്മയുടെയും തള്ളയുടേയും സൌഹ്റുദത്തിനാകട്ടെ ഒരു മാറ്റവും വന്നതുമില്ല.