സ്വന്തം ഭർത്താവിന്റെയല്ലേ………. സാരമില്ല. (അറപ്പിന്റെ ഏകപക്ഷം)

05/08/16

സമകാലികം

                      

മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ പഠിയ്ക്കുന്ന മകൻ സമരത്തിലാണ്.

ജാതിയുടെ പേരിലുള്ള സംവരണങ്ങളെയെല്ലാം അവനും സുഹ്റുത്തുക്കളും എതിർക്കുന്നു.

സമരം അക്രമാസക്തമായേക്കുമെന്നാണ് ശ്രുതി.

ഇടയ്ക്ക് ഫോൺ ചെയ്യണമെന്ന് നിർദ്ദേശിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും അവനായതു കൊണ്ട് മറന്നേയ്ക്കാനും മതി.

മകനെക്കുറിച്ച് ഓർമ്മിക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽ ആധി നിറയുന്നു. അവൻ സുരക്ഷിതനായിരിക്കട്ടെ.

രോഗികൾക്ക് മനസ്സമാധാനം നൽകേണ്ട ഡോക്റുടെ മനക്ലേശം ആരോട് പറയാനാണ്?

കർച്ചീഫ് കൊണ്ട് കണ്ണും മുഖവും അമർത്തിത്തുടച്ചിട്ട് മേശപ്പുറത്തിരുന്ന ലിസ്റ്റിൽ നോക്കി ആദ്യത്തെ രോഗിയെ വിളിച്ചു.

കണ്ണഞ്ചിപ്പിക്കുന്ന വിധം ഉടുത്തൊരുങ്ങിയിരുന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരിയാണ് പേരു വിളിച്ചപ്പോൾ മുറിയിലേക്ക് കടന്നു വന്നത്.

ഡോക്ടറെ കാണുകയല്ല, കല്യാണപ്പാർട്ടിയ്ക്ക് പോകലാണ് ആവശ്യമെന്ന മട്ടായിരുന്നു അവളുടേത്.

അതീവ സൌഹ്റുദത്തോടെ പുഞ്ചിരിക്കുകയും അവളോട് ഇരിക്കാൻ പറയുകയും ചെയ്തു. ഈ പുഞ്ചിരിയും സ്നേഹപ്രകടനവുമെല്ലാം ജോലിയുടെ ഭാഗമാണ്. തന്നെ സമീപിയ്ക്കുന്നവരുടെ മനസ്സു തുറന്ന് കാണാനുള്ള ആദ്യ പടി.

ഒരു തരം ലജ്ജയോ പറയണോ വേണ്ടയോ എന്ന സംശയമോ ആണ് ചെറുപ്പക്കാരിയെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നതെന്ന് തോന്നി.

വീണ്ടും ആ മധുരപ്പുഞ്ചിരി പുറത്തെടുത്തതിനൊപ്പം അവളുടെ കൈപ്പടത്തിൽ ചെറുതായി ഒന്ന് സ്പർശിക്കുക കൂടി ചെയ്തപ്പോൾ, ചെറുപ്പക്കാരി ദീർഘമായി നിശ്വസിച്ചു.

ഇങ്ങനെയാണ് എപ്പോഴും തുടങ്ങുന്നത്, എല്ലാവരും.

‘ചെറിയ ഒരു പ്രശ്നമായിട്ടേ ഇതാർക്കും തോന്നൂ, പക്ഷെ, എനിക്കിത് വലിയ പ്രശ്നമാണ്.’

‘പറയൂ, പരിഹാരമില്ലാത്ത പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല, ഈ ലോകത്തിൽ. ഞാൻ കേൾക്കട്ടെ, വിഷമിയ്ക്കാതെ ധൈര്യമായിരിക്കു.‘

അവൾ മുഖം തുടച്ചു, നാവു നീട്ടി വരണ്ട ചുണ്ടുകളെ തടവി.

മേശപ്പുറത്തിരുന്ന വെള്ളം നിറച്ച ഗ്ലാസ് നീക്കി വെച്ചപ്പോൾ, ആശ്വാസത്തോടെ ഒറ്റ വീർപ്പിനു കുടിച്ചു തീർത്തു.

വീണ്ടും പഴയ മധുരപ്പുഞ്ചിരിയോടെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു.

‘പറയൂ, ധൈര്യമായി പറയൂ.‘

അവൾ ചെറിയ ശബ്ദത്തിൽ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

‘എനിക്ക് അങ്ങനെ പറയാൻ മാത്രം ബുദ്ധിമുട്ടൊന്നുമില്ല ഡോക്ടർ. നല്ല വിദ്യാഭ്യാസവും ജോലിയും പണവും ഒക്കെയുള്ള ഭർത്താവാണ്. സ്വന്തം വീടുണ്ട്. അമ്മായിഅമ്മ അധികം സംസാരിയ്ക്കാറില്ല. പുറമേ നിന്ന് നോക്കിയാൽ ഒരു പ്രശ്നവും എനിക്കില്ല.‘

അതെ, ആദ്യത്തെ സൂചന വീണു കഴിഞ്ഞു. പുറത്തു കാണാത്ത അകമേ നീറുന്ന ഒരു പ്രശ്നമാണുള്ളത്.

‘അദ്ദേഹത്തിന്റെ ………..‘

പിന്നെയും നിശ്ശബ്ദത. വേണമോ വേണ്ടയോ എന്ന സംശയം മനസ്സിൽ നാമ്പിടുന്നത് ആ മിഴികളിൽ വായിയ്ക്കാമായിരുന്നു.

കണ്ണുകൾ അവളുടെ മുഖത്ത് ഉറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കസേരയിൽ ചാഞ്ഞിരുന്നു. ആ മനസ്സു തുറക്കാതിരുന്നാൽ അത് തന്റെ പരാജയമായിരിക്കുമല്ലോ.

അവൾ വിക്കലോടെ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു.

‘ഞാൻ പറയുന്നത് ആരുമറിയരുത്. രഹസ്യമായിരിയ്ക്കണം.’

തികച്ചും ഔദ്യോഗികമായ ആത്മവിശ്വാസവും സൌഹ്റുദവും പ്രകടിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് അന്തസ്സായി തല കുലുക്കി.

അവൾ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു. ‘അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിചിത്രമായ ശീലമാണ് എന്നെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നത്. എനിക്ക് ചിലപ്പോഴൊക്കെ വലിയ അറപ്പു തോന്നുന്നു. പ്രത്യേകിച്ച് ഭക്ഷണം കഴിയ്ക്കുവാൻ വിഷമമാകുന്നു. ഞാൻ കൈകൾ ഡെറ്റോളും ലൈസോളുമുപയോഗിച്ച് പലവട്ടം കഴുകാറുണ്ട്. എന്നിട്ടും എനിക്ക് സഹിയ്ക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല.’

‘എന്തു ശീലമാണ് നിങ്ങളെ ഇത്ര ബുദ്ധിമുട്ടിയ്ക്കുന്നത്? ധൈര്യമായി പറഞ്ഞുകൊള്ളൂ. എങ്കിൽ മാത്രമേ എനിക്ക് നിങ്ങളെ സഹായിയ്ക്കാനാകു.’

ആ മുഖത്ത് ലജ്ജയുടെയും കഠിനമായ ആത്മനിന്ദയുടെയും രേഖകൾ തെളിഞ്ഞു.

‘അദ്ദേഹത്തിന് ഇക്കാര്യത്തിൽ മാത്രം കുട്ടികളുടെ ശീലമാണ്,‘ പിന്നെയും നിറുത്തിയ അവൾക്ക് സമയം നൽകി. നിശ്ശബ്ദത പാലിക്കുന്നതും ഒരു തന്ത്രമായതു കൊണ്ട് യാതൊരു തിരക്കും കാണിയ്ക്കാതെ കാത്തു.

‘അദ്ദേഹം റ്റോയ്ലെറ്റിൽ പോയാൽ ഞാൻ ക്ലീൻ ചെയ്തുകൊടുക്കണമെന്ന് നിർബന്ധിയ്ക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന് അത് അറപ്പാണത്രെ.‘ ചെറുപ്പക്കാരി മുഖത്തു നോക്കാതെ വളരെ വേഗം പറഞ്ഞു തീർത്തു.

പെട്ടെന്ന് ചിരിയ്ക്കാനാണ് തോന്നിയത്. എങ്കിലും ഗൌരവത്തോടെ ചോദിച്ചു. ‘അദ്ദേഹത്തിന് സ്വയം ക്ലീൻ ചെയ്യാൻ പറ്റാത്ത വിധത്തിൽ എന്തെങ്കിലും ഡിസെബിലിറ്റിയുണ്ടോ?‘

‘ഇല്ല, ഹി ഈസ് വെൽ ബിൽട്ട്. നൊ പ്രോബ്ലം അറ്റ് ആൾ.‘

‘നിങ്ങൾ അനുസരിയ്ക്കാതിരുന്നാൽ…………’

‘ഭയങ്കരമായി കോപിയ്ക്കും, പേടി കാരണം അദ്ദേഹം പറയുന്നതെല്ലാം ഞാൻ കേൾക്കാറുണ്ട്.‘

ഇപ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്ത് ഭീതിയും പരിഭ്രമവും കാണുന്നുണ്ട്.

ഫോൺ ബെല്ലടിച്ചപ്പോൾ അവൾ ഞടുങ്ങുന്നത് കൌതുകത്തോടെ ശ്രദ്ധിച്ചു.

മകൻ.

കോളേജിലെ സമരപ്പന്തലിൽ നിന്നാണ്. വിശേഷിച്ചൊന്നുമില്ല. ഇടയ്ക്ക് വിളിച്ച് വിവരം പറയണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നുവല്ലോ. അതനുസരിയ്ക്കുന്നുവെന്ന് മാത്രം.

പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവളിലേയ്ക്ക് മടങ്ങി വന്നു.

‘കോപിയ്ക്കുക മാത്രമോ അതോ തല്ലുകയും ചെയ്യാറുണ്ടോ?‘

താഴോട്ട് നോക്കിക്കൊണ്ടായിരുന്നു മറുപടി.

‘അധികം അവസരമുണ്ടാക്കിയിട്ടില്ല.‘

‘എത്ര നാളായി കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ട്?‘

‘എട്ട് വർഷമായി.‘

‘കുഞ്ഞുങ്ങളുണ്ടോ?‘

‘ഉണ്ട്, ഒരു മകൾ. ഏഴു വയസ്സായി.‘

അവൾ എന്തോ പറയാൻ തുടങ്ങിയത് നിറുത്തിക്കളഞ്ഞുവെന്ന് തോന്നി. അതു കൊണ്ട് പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു.

‘പറയൂ എല്ലാം തുറന്നു പറയൂ. പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിയ്ക്കാൻ അത് നമ്മെ സഹായിയ്ക്കും.‘

‘കുഞ്ഞ് ബോർഡിംഗിലാണ്. അവളെന്റെ അടുത്തുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ എങ്ങനെയും സമാധാനിക്കുമായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ അതും സാധിക്കുന്നില്ല.’

‘ചെറിയ കുട്ടിയെ ബോർഡിംഗിലാക്കിയതെന്താണ്? നിങ്ങൾ ഉദ്യോഗസ്ഥയാണോ?’

‘നല്ല കുട്ടിയാകാൻ ബോർഡിംഗാണ് വേണ്ടതെന്ന് അദ്ദേഹവും അമ്മായിഅമ്മയും പറഞ്ഞു.‘

ജോലിയെക്കുറിച്ച് മൌനം പാലിച്ചതിൽ നിന്ന് ഉദ്യോഗസ്ഥയല്ലെന്ന് മനസ്സിലായി. അപ്പോൾ കുഞ്ഞിനെ അകറ്റി നിറുത്തിയിരിയ്ക്കുന്നതെന്തു കൊണ്ടായിരിയ്ക്കും?

വരട്ടെ, ധിറുതി കൂട്ടേണ്ട. എല്ലാ രഹസ്യങ്ങളുടേയും പൂട്ടുകൾ മെല്ലെ മെല്ലെ തുറക്കപ്പെടുമല്ലോ.

‘അപ്പോൾ പകൽ മുഴുവൻ നിങ്ങൾ എന്തു ചെയ്യും? അനാവശ്യചിന്തകൾ മനസ്സിനെ അലട്ടുകയില്ലേ?’

‘എനിക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് പണിയൊന്നുമില്ല. വീട്ടിൽ പാചകക്കാരനും മറ്റ് വേലക്കാരും ഡ്രൈവറുമുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അമ്മ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഭംഗിയായി നോക്കും.’

‘എവിടെയാണ് നിങ്ങൾ വളർന്നതും പഠിച്ചതുമൊക്കെ?’

‘ഇവിടെത്തന്നെ.‘

അപ്പോൾ ഗ്രാമീണയോ പരിഷ്ക്കാരമറിയാത്തവളോ ആകാൻ വഴിയില്ല.

‘എത്രത്തോളം പഠിച്ചു?‘

ഇപ്പോൾ ആ മുഖം കുനിഞ്ഞു. വളരെ മെല്ലെയായിരുന്നു മറുപടി.

‘ഞാൻ …..ഞാൻ ….ഡോക്ടറാണ്.

ഞടുക്കം തോന്നിയെങ്കിലും അത് പുറത്ത് കാണിച്ചില്ല. സാധാരണ മട്ടിൽ ചോദിച്ചു.

‘പിന്നെ, ജോലിയോ പ്രൈവറ്റ് പ്രാക്ടീസോ ഒന്നും ചെയ്യാത്തതെന്താണ്?‘

‘അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിൽ സ്ത്രീകൾ ജോലിയ്ക്ക് പോയി പണമുണ്ടാക്കേണ്ട ഗതികേടില്ല‘.

ഉള്ളിൽ തോന്നിയ ക്ഷോഭം അടക്കി. ഭർത്താവിനെ മാത്രം പറഞ്ഞിട്ടെന്താ? ഇവർക്കും സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ ആഗ്രഹമില്ല. അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി നടക്കണമെന്നേയുള്ളൂ.

‘നിങ്ങൾ ജോലി ചെയ്യാൻ ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടോ?‘

അല്പനേരത്തെ മൌനത്തിനു ശേഷം മറുപടി വന്നു.

‘അദ്ദേഹവും അമ്മയും എന്നെ കർശനമായി വിലക്കിയതുകൊണ്ട്…………‘

‘നിങ്ങളുടെ മാതാപിതാക്കന്മാർ സംസാരിച്ചു നോക്കിയില്ലേ?‘

‘എന്റെ വീട്ടിലെ ആരുമായും എനിക്ക് ഒരു ബന്ധവുമില്ല.’

‘ലൌ മാര്യേജ്?‘

ക്രീം പുരട്ടി തിളക്കം വരുത്തിയ മുഖത്ത് ലജ്ജയുടെ നിറം പടർന്നു.

അതു ശരി. ഭർത്താവ് കൈയൊഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഒരു വഴിയുമില്ല. അതാണ് അയാൾക്ക് ശൌചം പോലും ചെയ്തു കൊടുത്ത് അനുസരണക്കുടുക്കയായ പാവക്കുട്ടിയായി കഴിഞ്ഞു കൂടുന്നത്. സ്വന്തം താല്പര്യങ്ങൾ എല്ലാം മൂടി വെച്ച് ജീവിക്കേണ്ടി വരുന്നതിലെ മനപ്രയാസമാണ് ഇവരുടെ ഏറ്റവും വലിയ പ്രശ്നം. കാര്യങ്ങൾ തീരുമാനിക്കാനുള്ള കഴിവും അവകാശവും ഉപയോഗിയ്ക്കാൻ വേണ്ട ആത്മാഭിമാനം ഇവരിൽ ഉണർത്താൻ കഴിയണം. പിന്നീട് ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ ഭർത്താവിനെയും കൂട്ടി വരാൻ പറയാം. അയാളെയും ചില കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു ധരിപ്പിക്കേണ്ടതായി വരും.

‘നിങ്ങൾ സ്വന്തം കഴിവുകൾ മൂടി വെയ്ക്കരുത്. അതുപയോഗിക്കണം. വീട്ടിലെ പാചകം മുതൽ എല്ലാ കാര്യത്തിലും വളരെ ആക്റ്റീവായി ഇടപെടണം. ജോലി ചെയ്യണമെന്ന് ആദ്യം നിങ്ങൾ സ്വയം തീരുമാനിയ്ക്കണം. കുഞ്ഞിനെ കൂടെ നിറുത്തി വളർത്തുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന് ഭർത്താവിനോട് തുറന്നു പറയണം. നിങ്ങൾ സ്വന്തം നിലപാട് വ്യക്തമാക്കുമ്പോൾ അദ്ദേഹം അനാവശ്യമായ ശുശ്രൂഷകൾ ആവശ്യപ്പെടില്ല. നിങ്ങളുടെ ആത്മവിശ്വാസം കണ്ട് ഭർത്താവിന് വലിയ മാറ്റങ്ങൾ വരും.’

‘അത്………അത്…… വീട്ടിൽ പാചകം ചെയ്യാൻ ഒക്കെ ………..ആളുണ്ട്. അടുക്കളയിൽ വേറെ ആരും പോകുന്നത് അമ്മയ്ക്കിഷ്ടമല്ല.’

‘വേണ്ട. നിങ്ങൾ വിഭവങ്ങൾ തീരുമാനിയ്ക്കു. ഇന്നത്തെ ലഞ്ചിന് ഈ കറിയുണ്ടാക്കുവാൻ പറയൂ. അങ്ങനെ മെല്ലെ മെല്ലെ ശരിയാക്കാൻ സാധിയ്ക്കും.’

‘എനിക്ക് അതൊന്നും പറയാൻ കഴിയില്ല, ഡോക്ടർ. അമ്മ്യ്ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടില്ല.’

‘അവർക്ക് നിങ്ങളോട് ഇഷ്ടക്കുറവുണ്ടോ?‘

അവർ തല പകുതി ആട്ടി, പെട്ടെന്ന് നിറുത്തുകയും ചെയ്തു. എന്തോ ഒളിയ്ക്കാൻ പാടുപെടുന്ന പോലെ. ലൌമാര്യേജ് കഴിച്ച് വീട്ടിൽ വരുന്ന മരുമകളെ അമ്മായിഅമ്മമാർ ഇഷ്ടപ്പെടാത്തതു സാധാരണയാണല്ലോ. പെട്ടെന്നാണ് ആ വെളിപാട് തോന്നിയത്. ഇനി ഇവർ വ്യത്യസ്ത മതത്തിൽ പെട്ടവരായിരിയ്ക്കുമോ?

‘നിങ്ങൾ വ്യത്യസ്ത മതങ്ങളിൽ പെട്ടവരാണോ?‘

‘അയ്യോ, അല്ല. മതമൊക്കെ ഒന്നു തന്നെ. അദ്ദേഹം എന്നെക്കാളുമൊക്കെ ഉയർന്ന…. ഞാൻ ……ഞാൻ…‘

താഴ്ന്ന ജാതിക്കാരിയാണെന്നു തോന്നുന്നില്ല. നല്ല വെളുത്ത നിറം. ജാതിയിൽ താഴ്ന്നവരിൽ ഇത്ര വെളുത്ത നിറം അപൂർവമായേ കാണാറുള്ളൂ.

‘പറയൂ, നിങ്ങൾ..?‘

‘ഞങ്ങൾ……ഞങ്ങൾ തോട്ടികളാണ്.‘ ലജ്ജ കൊണ്ടും വൈവശ്യം കൊണ്ടും അവൾ പാതാളത്തോളം താഴ്ന്നു.

അതു ശരി.

അങ്ങനെ വരട്ടെ.

തോട്ടിച്ചിയ്ക്കാണോ ഡോക്ടറായതു കൊണ്ട് മലത്തോട് അറപ്പ്? മകൻ സംവരണത്തെ ഇത്ര രൂക്ഷമായി എതിർക്കുന്നതെന്തിനാണെന്നു ഇപ്പോൾ മനസ്സിലായി.

‘നിങ്ങൾ ഒന്നിച്ചാണോ മെഡിസിനു പഠിച്ചത്?‘

അവളുടെ തല വീണ്ടും ആടി.

കുറച്ച് നേരം നിശ്ശബ്ദമായി കസേരയിൽ ചാരി ഇരുന്നു. ആ അമ്മായിയമ്മ എത്ര വലിയ കഷ്ടപ്പാടാണനുഭവിയ്ക്കുന്നതെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനാവുന്നുണ്ട്. അവർക്ക് ആഹാരം പോലും ശരിയ്ക്ക് ഇറങ്ങുന്നുണ്ടാവില്ല. എങ്കിലും ഇവളെ അവർ വീട്ടിൽ താമസിപ്പിയ്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ. അവർ വളരെയധികം പുരോഗമനാശയങ്ങളുള്ളവരായിരിയ്ക്കണം.

‘ഞാൻ ആലോചിയ്ക്കയായിരുന്നു, തോട്ടികളിൽ എത്ര പേർക്ക് ഈ ജീവിത നിലവാരവും വിദ്യാഭ്യാസവും കിട്ടിക്കാണുമെന്ന്. സ്വയം കിട്ടിയ ഭാഗ്യത്തിൽ സന്തോഷിക്ക്. അതാണ് ബുദ്ധിയും ബോധവുമുള്ളവർ ചെയ്യുക. സ്വന്തം ഭർത്താവിന്റെയല്ലേ, സാരമില്ല. മറ്റാരുടെയുമല്ലല്ലോ. അദ്ദേഹം എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും പങ്കാളിത്തമാഗ്രഹിയ്ക്കുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്ക്. അദ്ദേഹത്തെ പോലെ നിലയും വിലയുമുള്ള ഒരാൾക്കൊപ്പം ജീവിയ്ക്കാൻ സാധിയ്ക്കുന്നത് ശുശ്രൂഷിയ്ക്കാൻ സാധിയ്ക്കുന്നത് ഒക്കെ എത്ര വലിയ ദൈവാനുഗ്രഹമാണ്! യഥാർത്ഥത്തിൽ സീരിയസ്സായ ഒരു പ്രശ്നവുമില്ല എന്നതാണ് ഇവിടെയുള്ള ഏക പ്രശ്നം‘

സംഭാഷണം അവസാനിപ്പിച്ചതിന്റെ സൂചനയായി, അടുത്ത രോഗിയുടെ പേരിനു വേണ്ടി പരതുന്നതായി ഭാവിച്ചു.

ചെറുപ്പക്കാരി മിന്നുന്ന സാരി ഒതുക്കിക്കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു. അപ്പോൾ അവളുടെ കൈകളിലെ വളകൾ കിലുങ്ങി.

കസേരയിലെ കുഷൻ കവറും മേശവിരിയുമൊക്കെ വല്ലാതെ മുഷിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നുവെന്നും അത് വൈകുന്നേരം തന്നെ മാറ്റാൻ പ്യൂണിനോട് പറയണമെന്നും സ്വന്തം കൈകൾ സോപ്പിട്ട് കഴുകുമ്പോൾ ഡോക്ടർ ഓർമ്മിച്ചു. അത് ഇന്നലെ മാറ്റിയതേയുള്ളൂവെന്ന് അവൻ പറയുവാനിടയുണ്ടെങ്കിലും.

ക്ലിനിക്കിന്റെ വാതിൽ കടന്നു പുറത്തേയ്ക്കു നടക്കുമ്പോൾ ആ ചെറുപ്പക്കാരി വിചാരിയ്ക്കയായിരുന്നു. അമ്മായിയമ്മ തന്നോട് ഒരക്ഷരം പോലും സംസാരിയ്ക്കാറില്ലെന്ന് ഡോക്ടറോട് പറഞ്ഞില്ല. ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടിലെ ബാത്റൂമുകളും ടോയിലറ്റുകളും കഴുകി വെടിപ്പാക്കുന്നത് മാത്രമാണ് തന്റെ ജോലിയെന്നും പറഞ്ഞില്ല.

അതു മറന്നുപോയി.

പൊടുന്നനെ ഒരു ഗ്ലാസ് വീണുടയുന്ന ശബ്ദം അവളെ തേടിയെത്തി.