ഒരു ചോള വിചാരം കൂടി…………………

മണ്ണിഷ്ടികകളുടെ എണ്ണമെടുത്ത് ലോഗ് ബുക്കിലെഴുതുന്ന ജോലി ചെയ്യുന്ന കാലത്താണ് അഭിജീത്തിനെ പരിചയപ്പെട്ടത്.

തുടുത്തു ചുവന്ന സുന്ദരനായ ചെറുപ്പക്കാരൻ എൻജിനീയർ.

മണ്ണ് കുട്ടകളിൽ നിറച്ച്, ഇഷ്ടികയുണ്ടാക്കുന്ന യന്ത്രത്തിനു സമീപത്തായി അളന്നിട്ടിരുന്നത് സ്ത്രീകളായിരുന്നു. സാരി കൊണ്ട് തറ്റുടുക്കുകയും മൂക്കിൽ ഒരു വട്ടക്കുട്ട കമിഴ്ത്തിയതു മാതിരിയുള്ള മൂക്കുത്തി ധരിയ്ക്കുകയും ചെയ്തിരുന്ന കറുത്ത സ്ത്രീകൾ. അവർ പറഞ്ഞിരുന്ന ഗ്രാമ്യമായ ഹിന്ദി എനിക്ക് ഒട്ടും മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. എപ്പോഴും എന്തിനും സംശയം ചോദിച്ചതാവാം അഭിജീത്ത് എന്നെ ശ്രദ്ധിയ്ക്കാൻ കാരണം.

ഞങ്ങൾ വളരെ വേഗം സുഹൃത്തുക്കളായി.

കേരളം കാണുവാൻ അഭിജീത്തിന് വലിയ ആഗ്രഹമായിരുന്നു. എപ്പോഴും കടലിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിയ്ക്കുവാൻ അയാൾ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. ഉത്തരേന്ത്യയിൽ ജനിച്ച് വളർന്നവൻ കടൽ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ജോലി കഴിഞ്ഞ് ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേയ്ക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ശ്രുതി മധുരമായി ഹിന്ദി ഗാനങ്ങൾ ആലപിയ്ക്കുന്നത് അയാളുടെ പതിവായിരുന്നു.

വൻ നഗരങ്ങൾക്ക് അങ്ങനെയൊരു സൌകര്യമുണ്ട്. പാടാം, ചിരിയ്ക്കാം, പൊട്ടിക്കരയാം………… ഒരാളും തിരിഞ്ഞു നിന്ന് എന്തു പറ്റി എന്ന് ചോദിയ്ക്കില്ല. മനുഷ്യർ ഒരു മഹാസമുദ്രമായി ഒഴുകി നീങ്ങുമ്പോഴും ഓരോരുത്തരും അങ്ങേയറ്റം ഏകാകികളായായിരിയ്ക്കും.

ശനിയാഴ്ച ഉച്ചയ്ക്ക്, ക്യാന്റീനിൽ നിന്ന് രുചിയില്ലാത്ത ഭക്ഷണം നുള്ളിത്തിന്നുമ്പോൾ അഭിജീത്ത് എന്നെ ക്ഷണിച്ചു.

‘നാളെ ലഞ്ച് കഴിയ്ക്കുന്നത് എന്റെ വീട്ടിലാകാം. മാജി നല്ല സർസോം കാ സാഗും മക്കയ് കി റോട്ടിയും സൽക്കരിയ്ക്കും.‘

അങ്ങനെയാണ് ഞായറാഴ്ച രാവിലെ ഒരു പതിനൊന്നു മണിയോടെ ഞാൻ അഭിജീത്തിന്റെ വീട്ടിലെത്തിയത്.

തണുപ്പ് പടിയിറങ്ങാതെ തന്നെ ചൂടിന് വഴിയൊഴിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന കാലമായിരുന്നു.

അഭിജീത്തിന്റെ വൃദ്ധരായ മാതാപിതാക്കന്മാർ എന്നെ ഹാർദ്ദമായി സ്വീകരിച്ചു. അവർക്ക് വയസ്സു ചെന്നതിനു ശേഷം ജനിച്ച മകനായിരിയ്ക്കണം അഭിജീത്ത്. അല്ലെങ്കിൽ അറുപതുകളിലെത്തിക്കഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്ന അവർക്ക് ഇരുപതുകളിൽ നിൽക്കുന്ന മകനല്ല കൊച്ചുമകനാണുണ്ടാകേണ്ടിയിരുന്നത്.

ജിലേബി കലർത്തിയ ചൂട് പാൽ തന്ന് സ്വാദിന്റെ ഒരു പുതിയ ലോകം അവരെനിക്ക് മുൻപിൽ തുറന്നു.

കടുകിന്റെ തളിരിലകൾ മസാല ചേർത്ത് വരട്ടിയുണ്ടാക്കുന്ന സർസോം കാ സാഗിന്റെ സുഗന്ധം വീടു മുഴുവൻ പരന്നിരുന്നു. അഭിജീത്തിന്റെ അമ്മ എന്റെ മുൻപിൽ വെറും തറയിലിരുന്ന് മക്കയ് കി റോട്ടിയുണ്ടാക്കാൻ ചോളമാവ് നല്ല ബലം പ്രയോഗിച്ച് കുഴച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

അവർ വാ തോരാതെ സംസാരിച്ചു. എല്ലാമൊന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല. അപ്പൊഴൊക്കെ ഇംഗ്ലീഷിൽ വിശദീകരിയ്ക്കാനുള്ള സന്മനസ്സ് അച്ഛൻ പ്രദർശിപ്പിച്ചു. അതിൽക്കൂടുതൽ അദ്ദേഹം സംസാരിച്ചതേയില്ല.

അവർ ശരിയ്ക്കും ലാഹോറുകാരാണ്. രാജ്യം വിഭജിയ്ക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ ഇങ്ങോട്ട് പോരേണ്ടതായി വന്നു. ഹിന്ദി സിനിമയിലെ പ്രശസ്ത നടൻ രാജേന്ദർ കുമാർ അവരുടെ ഗ്രാമക്കാരനായിരുന്നുവത്രെ.

ബദാമും പിസ്തയും നിക്കറിന്റെ പോക്കറ്റുകളിൽ നിറച്ച് , ഇടയ്ക്കിടെ കൊറിച്ചുകൊണ്ട് വീടിനു മുൻപിലെ പുൽപ്പരപ്പിൽ ഓടിക്കളിച്ചിരുന്ന ബാല്യകാലത്തെക്കുറിച്ച് അവർ അഹ്ലാദത്തോടെ സംസാരിച്ചു. സ്വന്തം വീട്ടിലെ തടിച്ചു കൊഴുത്തിരുന്ന പശുവിനെയും അതിന്റെ കിടാവിനെയും വാത്സല്യത്തോടെ ഓർമ്മിച്ചു. അയൽക്കാരായിരുന്ന മുസ്ലിം കുടുംബം, ഈദിന് നൽകാറുണ്ടായിരുന്ന മധുരമൂറുന്ന സേവിയയെ ധ്യാനിച്ചു. പാലൂറി വരുന്ന മുഴുത്ത മണികളുള്ള ചോളം ചുട്ടു തിന്നാറുണ്ടായിരുന്ന വൈകുന്നേരങ്ങളെ മാറോടണച്ചു.

എന്തൊരു നല്ല കാലമായിരുന്നു അത്!

പെട്ടെന്ന് ഭീദിതമായ ഭൂകമ്പത്തിന്റെ ആഘാതമേല്പിച്ച് എല്ലാം തല കീഴായി മറിഞ്ഞു.

അന്തസ്സോടെ നല്ല നിലയിൽ കഴിഞ്ഞിരുന്ന അവർക്ക് ഇവിടെ വന്ന് നിലക്കടല വിറ്റും പേപ്പർ ബാഗുകൾ ഉണ്ടാക്കി കടകളിൽ കൊടുത്തും, തുണികൾ ചുമന്ന് നടന്ന് വീടുകളിൽ പോയി വിൽപ്പന നടത്തിയും ജീവിയ്ക്കേണ്ടി വന്നു.

ചിന്നിച്ചിതറിപ്പോയ ജീവിതം ഓരോ ഇഞ്ചായി തുന്നിയെടുക്കണമായിരുന്നുവല്ലോ.

മനുഷ്യർ എത്ര വിചിത്ര ജീവികളാണ്! അവർ തന്നെ എല്ലാറ്റിനെയും നിഷ്ക്കരുണം തച്ചുടയ്ക്കുന്നു, തകർത്തെറിയുന്നു. എന്നിട്ട് ശൂന്യതയിൽ നിന്നു പോലും എല്ലാമെല്ലാം നിർമ്മിയ്ക്കുവാൻ വിയർപ്പൊഴുക്കി അദ്ധ്വാനിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ചോളമാവു കുഴച്ച് നനഞ്ഞ ഒരു തുണികൊണ്ട് മൂടിയ ശേഷം അമ്മ എനിക്ക് അവരുടെ പനിനീർപ്പൂന്തോട്ടം കാണിച്ചു തന്നു. അപ്പോഴാണ് ബാൽക്കണിയ്ക്കപ്പുറത്തെ മുറിയിലെ ചുമരിൽ എന്റെ കണ്ണുകളുടക്കിയത്. വെളുത്ത നിറമുള്ള ഭിത്തിയിൽ ഒരു കെടാ വിളക്ക് കത്തിച്ച് വെച്ചിരിയ്ക്കുന്നു!

എനിയ്ക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല.

ഫോട്ടോയോ വിഗ്രഹമോ ഇല്ലാതെ ആരുടെ മുൻപിലാണ് ഈ വിളക്കെരിയുന്നത്?

പ്രകാശമെന്ന ഈശ്വരനിൽ മാത്രം വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ടാകുമോ ഈ ദീപം കത്തിച്ചിരിയ്ക്കുന്നത്?

എന്റെ ആകാംക്ഷ ഒരു ചോദ്യമായപ്പോൾ അഭിജീത്തിന്റെ അമ്മ ദീർഘമായി നിശ്വസിച്ചു. അതൊരു പൊള്ളുന്ന ജ്വാലയായിരുന്നു.

‘പ്രീതമാണത്, ജിത്തുവിന്റെ ബുവാ. ഫോട്ടൊ ഒന്നുമില്ല. എല്ലാം പോയി. ജീവനും കൊണ്ട് ഓടി വന്നപ്പോൾ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടു. അവളേയും ………..’

എനിക്ക് ഒന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

‘അവളെ പിടിച്ചുകൊണ്ട് പോവുകയായിരുന്നു. പൂർണ ഗർഭിണിയായിരുന്നതുകൊണ്ടാവാം എന്നെ വെറുതെ വിട്ടത്. ഭയന്നു വെറുങ്ങലിച്ചു പോയ ഞാൻ, രാത്രി ഒരു മരിച്ച കുഞ്ഞിനെ പ്രസവിച്ചു. ആ ശരീരം ജിത്തുവിന്റെ ദാദിമായ്ക്ക് ഒരു പഴന്തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞ് വണ്ടിയിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കെറിയേണ്ടതായി വന്നു. അവരുടെ ആദ്യത്തെ പൌത്രനെ………

ഞങ്ങൾ ഏറെ കഷ്ടപ്പെട്ട് ഇവിടെയെത്തി. എല്ലാ അഭയാർത്ഥി ക്യാമ്പിലും പോയി, സ്ത്രീകളെ കയറ്റി വന്നിരുന്ന എല്ലാ വണ്ടികളിലും തിരഞ്ഞു. കല്ലിലടിച്ച പൂങ്കുലകൾ പോലെ ഒരുപാട് സ്ത്രീ ശരീരങ്ങൾ, എരിയുന്ന കണ്ണുകളുമായി ഞങ്ങൾ നടന്നു, എവിടെ …….. എവിടെയാണു പ്രീതം? അവളെയും ഈ രൂപത്തിലാകുമോ കണ്ടു കിട്ടുന്നത്?

അതിനിടയിൽ ഒരു ദിവസം, ക്യാമ്പിൽ ആണും പെണ്ണുമായ ആരെല്ലാമോ ഒച്ചവെച്ച് കരയുന്നതിനിടയ്ക്ക്, അർദ്ധബോധത്തിലോ അബോധത്തിലോ കിടന്നിരുന്ന ആ ശരീരം…………

അവളുടെ അമ്മ തൊട്ടപ്പോൾ പ്രീതം നടുങ്ങി, ഞെട്ടിത്തെറിച്ചു. അപ്പോഴും അവൾ മെല്ലെ അരക്കെട്ടുയർത്താൻ ശ്രമിച്ച് കാലുകൾ അകത്തി വിടർത്തിക്കാണിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു…… ……

രണ്ട് മൂന്നു ദിവസത്തിനകം അവൾ മരിച്ചു.

ജിത്തുവിന്റെ ദാദിമാ പിന്നീട് ഒരക്ഷരം പോലും സംസാരിച്ചിട്ടില്ല. നീണ്ട മുപ്പതു വർഷം അവർ ഈ നാട്ടിൽ ജീവിച്ചിരുന്നു. ആ കാലമത്രയും …………‘

അംഗഭംഗപ്പെട്ട ഭാഗ്യഹീനമായ ഈ ഭൂമിയുടെ അരക്കെട്ടിൽ നിന്ന് പിന്നെയും പിന്നെയും…… സഹനത്തിന്റെ മറുപുറത്തോളമെത്തുന്ന നിലവിളികൾ ഉയരുന്നു. ആരെല്ലാമോ എവിടെയെല്ലാമോ നുറുങ്ങിയൊടുങ്ങുന്നു, എരിഞ്ഞു ചാമ്പലാകുന്നു.

വെട്ടിയവർക്കും വെട്ടേറ്റവർക്കും, തോൽവി വളരെ നേരത്തെ നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ട, ഈ മത്സരത്തിന്റെ അവസാന വൃത്തത്തിൽ ബാക്കിയാകുന്നത്, എരിയുന്ന കനൽ മനങ്ങളും വറ്റാത്ത കണ്ണീർത്തുള്ളികളും ഒരു സമുദ്രത്തിലുമെത്താത്ത രക്തപ്പുഴകളും……………

പ്രകാശം സാക്ഷി.........