തുയിച്ചത്തലെയും കണ്ടാ സങ്കടാവൂവും…….

പാട്ടു പാടാനുള്ള കഴിവിനെക്കുറിച്ച് സുർക്കിയും ശർക്കരയും കുഴച്ചുറപ്പിച്ച വിശ്വാസമാണ്. ഒരു ഡൈനമിറ്റ് വെച്ചാലും അത് പൊട്ടില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാണ് നിത്യവും കുളിമുറിയിൽ നിന്ന് അനർഗ്ഗള ഗാനധാര ഒഴുകാറുള്ളത്. പൈപ്പിലൂടെ വെള്ളം വീഴുന്ന ഒച്ചയിൽ ഗാനധാര മുങ്ങി മരിയ്ക്കണം. ആ ഒറ്റ നിബന്ധനയേയുള്ളൂ. അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ പിന്നെ യേശുദാസോ മുഹമ്മദ് റഫിയോ എസ് ജാനകിയോ ബെൻ ജോൺസണോ സെലിൻ ഡയോണോ ആരായി വേണമെങ്കിലും കൂടു വിട്ട് കൂടു മാറാൻ പറ്റും.

അമ്മത്ത ദുരിതങ്ങളെയും ത്യാഗങ്ങളെയും പറ്റി തടിച്ചുരുണ്ട ഒരു നോവൽ എഴുതാം. അല്ലെങ്കിൽ  നാഷണൽ ഹൈവേ പോലെ ഒരു കവിത രചിയ്ക്കാം. എക്കാലത്തും എല്ലാവരും നുണയുന്ന ഒരു കണ്ണീർ മിഠായിയാണ് അത്. എന്നാൽ അതിനൊപ്പം ചുളുവിൽ കിട്ടി ബോധിച്ച ചില തുല്യം ചാർത്തലുകളുമുണ്ട്. ആ അംഗീകാരങ്ങളുടെ സത്യ കഥനം കൂടി ചെയ്യണ്ടേ? 

ഏതാണു ആ സത്യമെന്നാണോ ചോദ്യം? 

ദാ, ഇതു തന്നെ.

കുഞ്ഞു പിറന്ന ദിവസം മുതൽ  കോപത്തിന്റെയും പുച്ഛത്തിന്റേയും അസഹ്യതയുടേയും പരിഹാസത്തിന്റേയും  യാതൊരു സ്റ്റോപ് സിഗ്നലും കാണിയ്ക്കാതെ, അമ്മയുടെ സംഗീതം കേൾക്കാൻ ഈ മഹാ പ്രപഞ്ചത്തിൽ ഒരാളുണ്ടായി എന്ന പരമ സത്യം.

കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകൾ മിഴിച്ച് മിഴിച്ച് നോക്കുന്ന, കൈകളുയർത്തി കാതു പൊത്താത്ത ഒരു അരുമ മുഖമാണ് കേട്ടൊ, അമ്മയുടെ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്. ഗർഭിണിയാണെന്നറിഞ്ഞ നിമിഷം മുതൽ  “ഓമനത്തിങ്കൾ കിടാവോ “പാടി നിരന്തരം അലട്ടിയിരുന്നതു കൊണ്ടാവണം ഡോക്ടറുടെ കണക്കുകൾ ഒക്കെ തെറ്റിച്ച് വേഗം തന്നെ പുറത്തു വന്നു കളയാമെന്ന് കുഞ്ഞ് നിശ്ചയിച്ചത്.

പിന്നെ അമ്മയുടെ വക സോളോ ഗാനമേളയായിരുന്നു…

അതിൽ നിന്നും ഇതാ…ഇതാ ചില സാമ്പിളുകൾ…

“നീയെൻ ചന്ദ്രനേ“ എന്ന് തുടങ്ങി……..

“സുഹാനാ സഫർ“ എന്നു തുടങ്ങി…..

“കണ്ണിലേ കുടിയിരുന്ത്“ എന്നു തുടങ്ങി….

“വെൻ ഐ വാസ് ജസ്റ്റ് എ ലിറ്റിൽ ഗേൾ“ എന്ന് തുടങ്ങി………

ഏതു ഭാഷയിലേയും ഏതു ഗാനവും അമ്മ ആലപിച്ചു. കൂടുതൽ സമയവും അമ്മയും കുഞ്ഞും തനിച്ചായിരുന്നതുകൊണ്ടും കുഞ്ഞിന് എഴുന്നേറ്റ് ഓടിപ്പോകാൻ ഒരു മാർഗ്ഗവും ഇല്ലാതിരുന്നതുകൊണ്ടും യാതൊരു അത്യാഹിതങ്ങളുമുണ്ടായില്ല. 

ചില സ്ത്രീകൾക്ക് പ്രസവ സമയത്ത് ഇങ്ങനെ ചില്ലറ അസുഖമുണ്ടാകുമെന്നും അതിന് പ്രത്യേക മരുന്നുകൾ കുറച്ചു കൊടുത്താൽ മതിയെന്നും അയൽ‌പ്പക്കത്തെ അമ്മൂമ്മ ഇടയ്ക്കൊക്കെ പറഞ്ഞിരുന്നു. തലയുടെ ഒരു വശത്ത്  ചൂണ്ടുവിരൽ കൊണ്ട് വട്ടം വരച്ച് കാണിച്ചായിരുന്നു അവർ ഉൽക്കണ്ഠപ്പെട്ടതെന്ന് മാത്രം. അതു വ്യക്തമായി കണ്ടു മനസ്സിലാക്കിയ ദിവസമാണ്  സ്വന്തം സംഗീതത്തിന്റെ ഗുണമേന്മയെക്കുറിച്ച് അമ്മയ്ക്കൊരു ധാരണയുണ്ടായത്.

അതു പോട്ടെ….

കുഞ്ഞ് സ്വന്തം അമ്മയെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയതായി എല്ലാവരും പറഞ്ഞു ധരിപ്പിച്ച പുണ്യ നാളിൽ അമ്മ ആഹ്ലാദവതിയായി “ആരാരോ“ പാടി. എന്നിട്ട് അവർക്കൊക്കെ എങ്ങനെയാണതു മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റിയതെന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ കിട്ടിയ മറുപടി ഇതായിരുന്നു. 

“നിന്നെ കാണുമ്പോൾ കുഞ്ഞ് ചൂണ്ടു വിരൽ ഉയർത്തി ചുണ്ടിന്മേൽ വെയ്ക്കുന്നു!“

അമ്മയ്ക്ക് കൂടുതൽ ധാരണയായി.

ഇത്രയുമായപ്പോൾ അമ്മ സംഗീതം അല്പം സ്ലോവാക്കി. ഇടയ്ക്കിടെ കുഞ്ഞിനോട് നെടു നീളത്തിൽ സംസാരിയ്ക്കുക എന്നതായി അടുത്ത കലാപരിപാടി. അമ്മയുടെ വിശ്വാസങ്ങൾ, ആദർശങ്ങൾ, നിരാശകൾ, വേദനകൾ, മോഹഭംഗങ്ങൾ, ആഹ്ലാദങ്ങൾ, സ്വപ്നങ്ങൾ…….. എന്നു തുടങ്ങി അടുക്കള മുതൽ മുൻ വശത്തെ വരാന്ത വരെയും ഗേറ്റു മുതൽ അലക്കു കല്ലുവരെയും ഉള്ള സകലതും അമ്മ കുഞ്ഞുമായി പങ്കു വെച്ചു. 

അങ്ങനെ കാലം പോകെ …..

ഒരു ദിവസം ഉച്ചയ്ക്ക് കുഞ്ഞിനോട് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് അമ്മ കട്ടിലിൽ കിടക്കുകയായിരുന്നു. അടയാൻ തുടങ്ങുന്ന കണ്ണുകൾ ഇടയ്ക്കിടെ ബലമായി തുറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കുഞ്ഞ് ആ വാക്കുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. പക്ഷെ, ഒടുവിൽ കുഞ്ഞ് കട്ടിലിൽ എണീറ്റിരിയ്ക്കുകയും കൃത്യമായി ചുണ്ടുകളിൽ ചൂണ്ടുവിരൽ നെടും കുത്തനെ പിടിയ്ക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ അമ്മയുടെ ധാരണകളെല്ലാം നൂറു വാട്ട് ബൾബു പോലെ ഉജ്ജ്വലമായി.

കുഞ്ഞ് വളർന്നു. അമ്മയെ തന്റെ മുനയുള്ള ചോദ്യങ്ങൾ കൊണ്ടും നിറമുള്ള നിരീക്ഷണങ്ങൾ കൊണ്ടും നിരന്തരം അൽഭുതപ്പെടുത്തി.

ഒരു ദിവസം പൊടുന്നനെ കുഞ്ഞ്  ചോദിച്ചു.

“എന്റ്റാ ഈ തുയിച്ചത്തലെ ?“

റാപ്പിഡ് ഫയർ ടൈപ്പിൽ എ ബി സി ഡി  വകുപ്പുകളൊന്നുമില്ലാത്ത ഒരു ചോദ്യം.

അപാരമായ ഭാഷാ പരിജ്ഞാനമാണെന്ന് പുളകം കൊണ്ടിരുന്ന അമ്മ അമ്പലത്തിലെ  കതിനാ വെടി ചെവിയ്ക്കരികിൽ പൊട്ടിയ ആനയെ പോലെ ഞെട്ടുകയും ഓർക്കാപ്പുറത്ത് കോപാകുലയായ അമ്മായിഅമ്മയെ കണ്ട മരുമകളെ പോലെ വിളറുകയും ചെയ്തു.

“തുയിച്ചത്തലേ“ അങ്ങനെയൊരു വാക്ക് കേട്ടിട്ടില്ലല്ലോ. ഏതു ഭാഷയിലാണത്? അതിന്റെ അർഥമെന്താണ്? കുഞ്ഞിനെവിടുന്നാണ് ഈ വാക്ക് കിട്ടിയത്? ഇനി വല്ല തെറിവാക്കുമായിരിയ്ക്കുമോ അത്?

വിവിധ ഭാഷകളിലെ തടിച്ച ഡിക് ഷണറികൾ അമ്മ മറിച്ചു നോക്കി. നെടുങ്ങനെയും കുറുങ്ങനെയും ആലോചിച്ചു. “ഫോൺ എ ഫ്രണ്ടി“നു പകരം “ ഫോൺ പല ഫ്രണ്ട്“ എന്ന ഓപ്ഷൻ ശ്രമിച്ചു. എക്സ്പെർട്ട് പാനൽ ആയി ഒരു സാധാരണ വീട്ടമ്മയ്ക്ക് ഏതെങ്കിലുമൊരു മഹാ ജ്ഞാനിയെ കിട്ടാനും വഴിയില്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ജ്യോതിഷവും മഷി നോട്ടവും ആയാലോ എന്നും വിചാരിച്ചു. എന്നാലും “തുയിച്ചത്തലേ“ വെളിപ്പെട്ടില്ല. അമ്മയുടെ വിഷമം കണ്ടാവണം ബുദ്ധിയുള്ള കുഞ്ഞ് പിന്നെ ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല.

വൈകുന്നേരം ടി വി കാണുമ്പോൾ “തുറക്കാത്ത വാതിൽ“ എന്ന സിനിമയിലെ “നാളികേരത്തിന്റെ നാട്ടിലെനിയ്ക്കൊരു“ ……എന്ന ഗാനമായിരുന്നു “ചിത്രഗീതം“ പരിപാടിയിലുണ്ടായിരുന്നത്. കുഞ്ഞു പറഞ്ഞു. “അമ്മേദെ പാത്ത്“. മഹത്തുക്കളായ ആരു പാടിയ ഏതു ഹിറ്റ് പാട്ട് കേട്ടാലും കുഞ്ഞ് പറയുന്ന വാചകമാണത്. കുഞ്ഞിനെ സംബന്ധിച്ച് അത് ചുവന്നതോ നീലയോ അല്ല, നല്ല പച്ചപച്ചയായ പരമാർഥമാണ്. 

“അമ്മ തേത്ത് തേത്ത്… ദേ, തുയിച്ചത്തലേ“.

യൂറേക്കാ! 

അപ്പോ ഈ പാട്ടിലാണ് “തുയിച്ചത്തലേ“ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്നത്. കുഞ്ഞ് നിർദ്ദേശിച്ച മാതിരി അമ്മ കേട്ടു,കേട്ടു. എന്നിട്ടും  ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല. “ലോകാ സമസ്താ സുഖിനോ ഭവന്തു“ പോലെയുള്ള ഒരിയ്ക്കലും നടക്കാത്ത കാര്യങ്ങൾക്ക് മുട്ടിപ്പായി പ്രാർഥിയ്ക്കുന്ന ഭക്തയെ കാണുമ്പോൾ, ദൈവത്തിന്റെ മുഖത്ത് വിരിയുന്ന സഹതാപം പോലെ എന്തോ ഒന്ന് കുഞ്ഞിൽ  തെളിഞ്ഞു തെളിഞ്ഞു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

അതിന്റെ അർഥം വാക്കുകളിൽ സംഗ്രഹിച്ചാൽ …….

പോട്ടെ, എന്തിനാണ് സംഗ്രഹിയ്ക്കുന്നത്?

“നാളികേരത്തിന്റെ നാട്ടിൽ“ അമ്മ പാടിത്തുടങ്ങി, “കല്ലുവെട്ടാംകുഴിയ്ക്കക്കരെ“ ……എന്നിടത്തെത്തിയപ്പോൾ കുഞ്ഞു ഉറക്കെപ്പറഞ്ഞു, “ദേ ദേ വാവേദെ തുയിച്ചത്തലേ“.

വല്ലതും മനസ്സിലായോ? 

“ ആ കുഴിയ്ക്കക്കരെ“ തന്നെയായിരുന്നു, അമ്മ ഉച്ച മുതൽ തേടി നടന്നു ക്ഷീണിച്ച, കുഞ്ഞിന്റെ “തുയിച്ചത്തലേ“

വലിയൊരു സ്ക്കൂളിൽ  ചേർന്ന് ഇംഗ്ലീഷും ഹിന്ദിയും ഫ്രഞ്ചും പഠിയ്ക്കുന്ന കുഞ്ഞിനോട് മലയാളവും തമിഴും കൂടി പഠിയ്ക്കണമെന്ന് അമ്മ കണ്ണിൽച്ചോരയില്ലാതെ വാശി പിടിച്ചു. വീട്ടിൽ പറയുന്ന തമിഴും മലയാളവും എഴുതാനും വായിയ്ക്കാനും പഠിയ്ക്കണം. ആദ്യം മലയാളമാവാം. തമിഴ് അതിനു ശേഷം പഠിച്ചാൽ മതിയെന്ന് ഒരു ആശ്വാസ വാക്കും പറഞ്ഞു.

എന്തൊക്കെ പഠിച്ച് പൊന്നു കെട്ടിയാലാണ് ഒരു ജോലി കിട്ടുക, പിന്നൊരു കല്യാണം നടക്കുക, ജീവിയ്ക്കാൻ സാധിയ്ക്കുക എന്നൊക്കെയുള്ള  അമ്മയുടെ ആധിയൊന്നും കുഞ്ഞിനറിയില്ലല്ലോ. കുറച്ച് കരഞ്ഞു പ്രതിഷേധിച്ചെങ്കിലും ഭദ്രകാളിയെന്നും കാളീഘട്ടെന്നുമൊക്കെ പലപ്പോഴും കേട്ടിട്ടുള്ള കുഞ്ഞു ഒടുവിൽ വഴങ്ങി. 

അക്ഷരങ്ങളും വാക്കുകളും ഓരോന്നായി എഴുതിക്കൊടുത്തു പഠിപ്പിയ്ക്കുമ്പോൾ ഒരു ദിവസം കുഞ്ഞു ആവർത്തിച്ചു പറഞ്ഞു. “ബുദ്ധിമുട്ട്, ബുദ്ധിമുട്ട്, ബുദ്ധിമുട്ട്….“ ഒപ്പം  ബുക്കിൽ എഴുതി നിറച്ചു. “ബുടയാമുട്ട്, ബുടയാമുട്ട്, ബുടയാമുട്ട്…….“

മലയാളം ഭയങ്കര ബുടയാമുട്ടായ ഭാഷ തന്നെ. എങ്കിലും വിദുഷിയായ അമ്മയുടെ ശിക്ഷണത്തിന് പ്രയോജനമുണ്ടായില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു കൂടാ. ഒരു മലയാളി കൂട്ടുകാരിയോട് താനും വീട്ടിലെ ഒറ്റക്കുട്ടിയാണെന്ന് കുഞ്ഞു ഗമയോടെ, അമ്മയുടെ നെഞ്ചിൽത്തട്ടിക്കൊണ്ട് മലയാളത്തിൽ തന്നെ പറഞ്ഞു. “ഞാനും ഏകാന്തക്കുട്ടിയാണ്.“ 

ഒരവധിക്കാലത്ത് അമ്മയും കുഞ്ഞും ബസ്സിൽ യാത്ര ചെയ്യുകയായിരുന്നു. ഉണങ്ങി വരണ്ട ഉത്തരേന്ത്യൻ ജീവിത ദൃശ്യങ്ങൾക്ക് പകരം മാമലകൾക്കപ്പുറത്തെ മരതകപ്പട്ടുടുത്ത മലയാള നാടിനെ അമ്മ കുഞ്ഞിനു കാണിച്ചുകൊടുത്തു, തികഞ്ഞ അഭിമാനത്തോടെ. കുഞ്ഞു കുറച്ചു കൂടി മുതിർന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മലയാളം അക്ഷരങ്ങളേക്കാൾ എളുപ്പത്തിൽ ഇംഗ്ലീഷ് അക്ഷരങ്ങൾ വായിയ്ക്കാൻ കഴിയുമെന്നതുകൊണ്ട് മലയാളം വായിയ്ക്കാനൊട്ടും ശ്രമിയ്ക്കാതെ ആദ്യ നോട്ടത്തിൽ തന്നെ ഇംഗ്ലീഷ് മാത്രം വായിയ്ക്കാൻ കുഞ്ഞിന് ഉൾപ്രേരണയുള്ള ഒരു കാലമായിരുന്നു അത്. 

വഴിവക്കിൽ കാണുന്ന ബോർഡുകൾ വായിയ്ക്കാൻ ശ്രമിയ്ക്കുന്നതിനിടയിൽ കുഞ്ഞ് പെട്ടെന്ന് വിസ്മയിച്ചു.

“എന്തൊരു പേരാ ഈ സ്ഥലത്തിന്? കണ്ടാ സങ്കടാവുന്നോ? എന്താ അങ്ങനെ ഒരു പേര്? കണ്ടാൽ സങ്കടം വരണതെന്തെങ്കിലും ഇവിടെ ഉണ്ടോ?“

അമ്മ ചോദിച്ചു. “എന്ത്?“

“അതെ, അമ്മ നോക്കു, ആ ബോർഡിൽ എഴുതീട്ടുണ്ട്. കണ്ടാ സങ്കടാവൂന്ന്.“

ഇംഗ്ലീഷിൽ എഴുതിയിരുന്നു. “ KANDA SSANKADAVU“

കുറച്ചപ്പുറത്തായി മലയാളത്തിലും എഴുതിയിരുന്നു. “കണ്ടശ്ശാങ്കടവ്“