ചോർന്നു പോകുന്ന സമയത്തുള്ളികൾ

കുടുംബ മാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തിലും( 2012 ജനുവരി 27 വെള്ളിയാഴ്ച)

ഗൾഫ് മാധ്യമത്തിലെ ചെപ്പിലും (2012 ഫെബ്രുവരി 17 വെള്ളിയാഴ്ച) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.

ഒന്നിനും സമയമില്ലെന്ന് പരാതിപ്പെടുന്നവരും വിലപിയ്ക്കുന്നവരുമാണ് അധികം സുഹൃത്തുക്കളും. എല്ലാ മനുഷ്യർക്കും കിട്ടിയിട്ടുള്ള ഈ ഇരുപത്തിനാലുമണിക്കൂർ സമയമില്ലാത്തവരെ മാത്രം പറ്റിച്ച് എവിടെപ്പോകുന്നുവെന്ന് ചോദിച്ചാൽ…… ഇത്ര ധിറുതിയിൽ അതെവിടെ പോയി മറയുന്നുവെന്ന് ചോദിച്ചാൽ…. ആവോ! എവിടെയൊക്കെയാണാവോ അത് ആരുമറിയാതെ ഇങ്ങനെ ചോർന്നു പോകുന്നത്. അനന്തമായ സമയം ഈ അൽഭുത പ്രപഞ്ചത്തിനു പോലും കൈവശമില്ല. ആ നിത്യ സത്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞവരാകട്ടെ, ഒരു മനസ്സമാധാനത്തിന് അനന്തമായ സമയത്തിന്റെ അവകാശിയായി എക്കാലവും ദൈവത്തെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു പോന്നു.

പണ്ടൊക്കെ എല്ലാവർക്കും ഒത്തിരി സമയമുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് പറയുന്നവരുണ്ട്.  കൂട്ടുകുടുംബമായിരുന്നതു കൊണ്ട് അമ്മൂമ്മയുണ്ടായിരുന്നു, അമ്മായിയുണ്ടായിരുന്നു, അപ്പാപ്പനുണ്ടായിരുന്നു…. എന്നൊക്കെ പറയുന്നതു കേൾക്കാറുണ്ട്. ശരിയായിരിയ്ക്കും.  ഉത്തരവാദിത്തങ്ങൾ വിഭജിച്ചു നൽകാൻ കൂടുതൽ ആളുകളുണ്ടാവുമ്പോൾ, അല്ലെങ്കിൽ മറ്റുള്ളവരുടെ ചുമതലകൾ പോലും നല്ല മനസ്സോടെ സ്വയം ഏറ്റെടുത്ത് ചെയ്യാൻ ആരെങ്കിലുമൊക്കെ തയാറാവുമ്പോൾ, അങ്ങനെ സമയം ധാരാളം വീണു കിട്ടിയ ഭാഗ്യവാന്മാരും ഭാഗ്യവതികളും ഉണ്ടായിരുന്നിരിയ്ക്കാം. തന്നെയുമല്ല അന്ന് ഭൂരിഭാഗം ജനതയ്ക്കും ലോകത്തിന്റെ വിസ്താരം നന്നെ കുറവുമായിരുന്നല്ലോ. എല്ലാറ്റിനും പുറമേ ഭൂതകാലമായിരുന്നു എപ്പോഴും കൂടുതൽ  നല്ലതെന്ന സർവ സാധാരണമായ ഒരു വെറും തോന്നൽ കൂടി  ഇത്തരമൊരു പറച്ചിലുണ്ടാവാൻ കാരണമാകുന്നുണ്ടാവാം.

കൂട്ടുകുടുംബങ്ങൾ ഇല്ലാതാവുകയോ നന്നെ കുറഞ്ഞു പോവുകയോ ചെയ്ത ഈ കാലത്ത് ആ ഗൃഹാതുര സ്മരണകളിൽ മുഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നാൽ പോരല്ലോ. വീണു പോയ സമയത്തുള്ളികളെ പിടിച്ചെടുക്കുവാനുള്ള ഒരു കണ്ടുപിടുത്തവും ഇതു വരെ ഉണ്ടായിട്ടുമില്ല. ആ നിലയ്ക്ക് ചിന്തിയ്ക്കാനുള്ള പ്രേരണയും ഉത്തരവാദിത്തബോധവും ചുമതലകൾ നിർവഹിയ്ക്കാനുള്ള കഴിവും തികഞ്ഞ സമയബോധവും വളർത്തുന്നതിൽ നാം കൂടുതൽ ശ്രദ്ധ പതിപ്പിച്ചേ മതിയാകൂ. കുട്ടികൾക്ക് മാത്രമല്ല, മുതിർന്ന സ്ത്രീ പുരുഷന്മാർക്കും ഈ വളർച്ച ഉണ്ടാകേണ്ടതുണ്ട്. 


അനുസരണ, പിന്നെയും അനുസരണ, പിന്നെയും പിന്നെയും അനുസരണ എന്നതാണ് നമ്മുടെ ഒരു നല്ല രീതി. നമുക്കായി ആലോചിയ്ക്കാനും നിർദ്ദേശങ്ങളും വിലക്കുകളും തരാതരം പോലെ പുറപ്പെടുവിയ്ക്കാനും ആരെങ്കിലും ഒക്കെ ഉണ്ടായാൽ മതി. ചുമതലയേ ഇല്ലെങ്കിൽ, അതുപോലും ശരിയ്ക്ക് മനസ്സിലാകുന്നില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ നിർവഹിയ്ക്കാനുള്ള കഴിവ് എന്തിനാണ്? ഇതൊന്നുമില്ലാത്തപ്പോൾ സമയബോധത്തിന്റെ ആവശ്യമുണ്ടോ?

ഒരു മീറ്റിംഗ് പറഞ്ഞ സമയത്ത് തുടങ്ങി, ട്രെയിൻ കൃത്യ സമയത്ത് വന്നു, സർക്കാർ ഓഫീസ് പത്തുമണിയ്ക്ക് തുറന്നു, കോടതി ഒരു വർഷത്തിനുള്ളിൽ തന്നെ ശിക്ഷ വിധിച്ചു എന്നതൊക്കെ നമുക്ക് ആശ്ചര്യകരമായ ഒരു വാർത്തയാകുന്നതിന് നമ്മുടെ ഈ വളർച്ചക്കുറവ് ഒരു കാരണമാണ്. ഈ പറഞ്ഞതൊന്നും കൃത്യമായി സംഭവിച്ചില്ലെങ്കിലാണ് അത് വാർത്തയാകേണ്ടതെന്ന് നാം തിരിച്ചറിയേണ്ട കാലം അതിക്രമിച്ചില്ലേ? ആ ഒരു ബോധത്തിലേയ്ക്ക് നമ്മൾ ഉണരാറായില്ലേ?

സമയമില്ല എന്നതൊരു വെറും ശീലമാണ് പലർക്കും, ഒരു ഒഴിവുകഴിവുമാണ് പലപ്പോഴും. കാരണം, ഇങ്ങനെ പറയുന്ന എല്ലാവർക്കും സ്വയം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നതെന്തും ചെയ്യാൻ സമയം കിട്ടാറുണ്ട്. ഒരാൾ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്ന പ്രവൃത്തി ചെയ്യാൻ അയാൾക്ക് സമയം കിട്ടാതെ വരികയില്ല. എന്തു വന്നാലും ഒരു സ്ഥിരം മദ്യപാനി മദ്യപിച്ചിരിയ്ക്കും എന്നതു പോലെയാണ് അക്കാര്യം. അപ്പോൾ താല്പര്യം കുറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾക്ക് നീക്കിവെയ്ക്കാനാണ് സമയം ഇല്ലാതാകുന്നത് എന്നതാണ് ശരിയായ സത്യം. 

ആർക്കും ഒരിയ്ക്കലും പുനർ സൃഷ്ടിയ്ക്കാൻ സാധിയ്ക്കാത്തതു കൊണ്ട് ഏറ്റവും വില പിടിപ്പുള്ള ഒരു സമ്പത്തായി മാറുന്നു സമയം. ആ ധനം ശരിയായി  സൂക്ഷിയ്ക്കാൻ വേണ്ട കഴിവുണ്ടാകണമെന്ന് നമ്മൾ ആരേയും അങ്ങനെ ഉപദേശിയ്ക്കാറില്ല; സ്വത്ത് സൂക്ഷിയ്ക്കുവാനും വർദ്ധിപ്പിയ്ക്കുവാനും കഴിവുണ്ടാകണമെന്ന് ഉപദേശിയ്ക്കുന്നതു പോലെ. 

മറ്റുള്ളവരോടും തന്നോടു തന്നെയും ഉള്ള ഉത്തരവാദിത്തവും പരിഗണനയും കൂടിയാണ്  സമയം. സമയമില്ല എന്നു പറയുമ്പോൾ നമ്മൾ പാലിയ്ക്കാത്തത് ഈ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്, കൊടുക്കുവാൻ മടിയ്ക്കുന്നത് ഈ പരിഗണനയാണ്. കുറച്ചു കൂടി ലളിതമായിപ്പറഞ്ഞാൽ, വേണ്ടതു വേണ്ടപ്പോൾ ചെയ്യാൻ കഴിയുന്ന ശീലമാണ് യഥാർത്ഥത്തിലുള്ള സമയബോധം.  ഇക്കാര്യം ശരിയ്ക്കും മനസ്സിലാക്കിയാൽ പന്ത്രണ്ടു വർഷം സമയമെടുത്ത് ഒരു മേല്പാലം പണിയുന്ന സർക്കാരുകളല്ല നമുക്കുണ്ടാവുക. വൈകി വൈകി മാത്രം സംഭവിയ്ക്കുന്ന ഓരോ സാമൂഹ്യ പരിഷ്ക്കരണങ്ങളുടേയും ജനോപകാര പദ്ധതികളുടേയും നിയമ നിർമ്മാണങ്ങളുടേയും മുൻപിൽ സർക്കാർ കാര്യം മുറപോലെ നടന്നോളും എന്നു കരുതി ഉദാസീനരായിരിയ്ക്കുന്ന ജനതയുമായിരിയ്ക്കില്ല, നമ്മൾ. 

ഉത്തരവാദിത്തവും ചുമതലയും സമയബോധവും ഉള്ളവരുടെയും ഇല്ലാത്തവരുടേയും മാനസിക കല്പനകൾക്ക് തമ്മിൽ വലിയ വ്യത്യാസങ്ങളുണ്ട്. ഉള്ളവർക്ക് പ്രകാശവേഗമുണ്ടാവുന്നതുകൊണ്ട് ബാഹ്യലോകത്തിന്റെ സമയ സങ്കൽ‌പ്പങ്ങൾ വളരെ മെല്ലെയാണെന്ന് തോന്നും. അവർക്ക് പുതിയ പുതിയ ആശയങ്ങളും അവ നടപ്പിലാക്കാനുള്ള പരിശ്രമത്തിനു വേണ്ട സമയവും എപ്പോഴുമുണ്ടാകും. അവർ എണ്ണത്തിൽ കുറവായിരിയ്ക്കുമെങ്കിലും അവരെ കാണാതെ പോകാൻ ആർക്കും കഴിയില്ല.

ഇല്ലാത്തവർക്കാകട്ടെ  ഒച്ചിനോടും മത്സരിയ്ക്കേണ്ടി വരുന്നതുകൊണ്ട് ഒന്നിനും സമയം തികയുകയില്ല. നിർഭാഗ്യവശാൽ നമ്മിൽ അധികം പേരും എന്നും ഒച്ചിനോട് മത്സരിച്ചുകൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നു! നാഴികമണിയുടെ ഓരോ ചലനത്തിലും അയ്യോ! നേരം പോയെന്ന് കരയുന്നു. നമ്മുടേത് എന്ന് കിറുകൃത്യമായി അടയാളപ്പെടുത്തപ്പെട്ടിട്ടുള്ള പ്രവൃത്തികൾ പോലും മുഴുവനാക്കാൻ സാധിയ്ക്കാതെ ലോകത്തെ മുഴുവൻ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നു.

ഇങ്ങനെയൊക്കെ വിചാരിച്ചിരിയ്ക്കുമ്പോൾ പെട്ടെന്ന് ഒരു ദിവസം എല്ലാം പിന്നിൽ ഉപേക്ഷിച്ച്, പലപ്പോഴും ആരോടും ഒന്നും പറഞ്ഞേൽ‌പ്പിയ്ക്കാൻ പോലുമാകാതെ “സമയമാം രഥത്തിൽ  സ്വർഗ്ഗയാത്ര ചെയ്യുന്നു…..“