നാം നാമല്ലാതായിത്തീരുമ്പോള്‍

( കുടുംബമാധ്യമത്തിലെ സ്വകാര്യത്തില്‍ 2013  നവംബര്‍  29  ന്  പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് )

ഓയില്‍  കമ്പനികളാണ് രാജ്യത്തെ ഒരു വിഭാഗം  കാണപ്പെട്ട ദൈവങ്ങളെന്ന്  സര്‍ക്കാര്‍ തീരുമാനിച്ചാല്‍ പിന്നെ, നമുക്ക് അതനുസരിച്ച് അവരോട്   പ്രാര്‍ഥിക്കുകയല്ലേ  പറ്റൂ. വാഹനമോടിക്കുന്നവര്‍  നമ്മള്‍ പെണ്ണുങ്ങളുടെ  ഇടയില്‍ ഇത്തിരി  കുറവായിരിക്കുമെങ്കിലും അടുപ്പ്...  അതും ഗ്യാസടുപ്പ് കത്തിക്കുന്നവര്‍ താരതമ്യേനെ   കൂടുതലായിരിക്കുമല്ലോ.  അങ്ങനെ  ഓയില്‍ക്കമ്പനി ദൈവങ്ങള്‍  പറയുന്നതനുസരിച്ചാണ് നമ്മളുടെ അടുക്കള ചലിക്കുന്നത്, അല്ലെങ്കില്‍ ചലിക്കേണ്ടത്. അതു ചെയ്യിക്കാനുള്ള  തീട്ടൂരം സര്‍ക്കാര്‍ കമ്പനികള്‍ക്ക്  നല്‍കിയിട്ടുണ്ട്. 

എല്ലാ ഗ്യാസ് ഏജന്‍സി ഓഫീസുകളിലും ഇപ്പോള്‍  വലിയ തിരക്കാണ്. പണ്ടത്തെ മാതിരി സിലിണ്ടര്‍ ബുക്  ചെയ്ത് മേടിക്കാനല്ല , അതിനിപ്പോള്‍ ഓഫീസില്‍ ചെല്ലേണ്ടതില്ലല്ലോ. പടു വൃദ്ധയും ഏകാകിനിയുമാണ് താനെന്ന് താണുകേണു പറഞ്ഞിട്ടും പലവട്ടം  സാധ്യതയോടെ അപേക്ഷിച്ചിട്ടും ഐ വി ആര്‍ എസ്  വഴിയല്ലാതെ  സിലിണ്ടര്‍ ബുക് ചെയ്യാനാവില്ലെന്ന് അവരെ തികച്ചും നിരാകരിക്കുന്ന സമീപനവും ഒരു ഏജന്‍സി ഓഫീസില്‍ കാണാനിടയായി. വീട്ടിലിരുന്ന് ഫോണില്‍ ബുക് ചെയ്താല്‍ മതി,  ഇവിടെ ഓഫീസില്‍ വന്ന് ശല്യം ചെയ്യരുത് എന്ന് കര്‍ശനക്കാരിയാവുന്ന ഏജന്‍സി  ജീവനക്കാരിക്ക് ഇരുപതുകളിലായിരുന്നു പ്രായം. കുണ്ടില്‍പ്പെട്ട കണ്ണുകളും കേള്‍വി ക്ഷയിച്ച  കാതുകളുമായി ആ അമ്മൂമ്മ  വേച്ചുവേച്ചു നടന്നു പോകുന്നത് കാണാന്‍  ജീവനക്കാരിയുടെ യൌവനത്തിനു സാധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. സഹായമഭ്യര്‍ഥിച്ച് ഓഫീസില്‍ പ്രാഞ്ചിയെത്തിയ അമ്മൂമ്മയ്ക്കു വേണ്ടി ഒരു  സിലിണ്ടര്‍ ബുക് ചെയ്യുന്നതില്‍ നിന്ന് ജീവനക്കാരിയെ  തടയുന്നതെന്താണെന്ന്  എന്നെപ്പോലെയുള്ള വെറും സാധാരണ മനുഷ്യര്‍ക്ക് ഒരുപക്ഷെ,  മനസ്സിലാക്കാന്‍ പ്രയാസമായിരിക്കും.

 വൃദ്ധരായ  മനുഷ്യര്‍ പലപ്പോഴും തനിച്ചു താമസിക്കുന്ന  വീടുകള്‍ ധാരാളമുള്ള  കേരളം  പോലത്തെ   നാട്ടില്‍  ഇക്കാര്യത്തിലൊരു  നീക്കുപോക്ക് ആവശ്യമാണെന്ന് പലപ്പോഴും  തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. 

ടെക് നോളജി  വളരുന്നത് ചിലപ്പോഴെങ്കിലും സാധാരണ മനുഷ്യരുമായുള്ള അപരിചിതത്വവും വരുത്തിക്കൂട്ടിയ അകല്‍ച്ചയും ഒരു അപ്രഖ്യാപിത ലക്ഷ്യമാക്കിക്കൊണ്ടാണ്. മനുഷ്യന് ഒട്ടും ആവശ്യമില്ലാതായാല്‍  വാഴ്ത്തപ്പെടുന്ന  ടെക്നോളജിയുടെ  പ്രസക്തിയെന്തായിരിക്കുമോ  ആവോ?

ആധാര്‍ കാര്‍ഡുകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സംശയങ്ങളും മറ്റു തിരിച്ചറിയല്‍ കാര്‍ഡുകളുടെ സാംഗത്യവും സാധാരണക്കാരെ  എങ്ങനെയൊക്കെ വലയ്ക്കുന്നുവെന്നറിയാനും മറ്റെവിടേയും പോകേണ്ടതില്ല.  ഓരോരോ  കാര്‍ഡുകള്‍ കാണിച്ചു കാണിച്ചു ഞാന്‍ ഇന്നയാളാണെന്ന്  തെളിയിക്കാന്‍ പാടുപെടുന്ന ജനത വളരെ ദയനീയമായ ഒരു ചിത്രമാണ്.  നമ്മള്‍  നമ്മുടെ നാട്ടില്‍  അഭയം തേടിയെത്തിയതു  പോലെ  സങ്കടകരമായ  ഒരു  ദൃശ്യം.  എല്ലായ്പോഴും എല്ലായിടത്തുമെന്ന മാതിരി  എന്തോ അനര്‍ഹമായ ഒരു സൌജന്യത്തിന് മുറവിളി കൂട്ടുന്നവരാണ് ജനമെന്ന മട്ടില്‍  ആട്ടിയകറ്റുന്ന അധികാര പ്രകടനമാകട്ടെ, കണ്ടു നില്‍ക്കുന്നവരില്‍  വല്ലാത്ത  ചെടിപ്പുളവാക്കും.

പാവപ്പെട്ട  ജനം  സ്വന്തം പോക്കറ്റില്‍  നിന്ന് പണം ചെലവാക്കാതെ നേടുന്ന  കാര്‍ഡുകളില്‍ അത്  ഇലക് ഷന്‍ കമ്മീഷന്‍ തരുന്നതായാലും അല്ല സ്റ്റേറ്റ്  ഗവണ്‍മെന്‍റ് തരുന്നതായാലും തെറ്റുകളുടെ  ഒരു ഘോഷയാത്ര  തന്നെ ഉണ്ടാകാറുണ്ട്.  മേല്‍ വിലാസത്തിലും  ജനനത്തീയതിയിലും  സംഭവിക്കുന്ന തെറ്റുകളെപ്പറ്റി കാര്‍ഡുകള്‍  നല്‍കുന്നവര്‍ക്ക് യാതൊരു  ഉത്തരവാദിത്തവുമില്ല,  ഉല്‍ക്കണ്ഠയുമില്ല. പരാതിപ്പെടുന്നവരുടെ  പരാതികള്‍  തലേലെഴുത്തുണ്ടെങ്കില്‍  ചിലപ്പോള്‍ പരിഹരിക്കപ്പെടും. ആ പറഞ്ഞ എഴുത്തില്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ  എന്തുണ്ടായാലും ഒരു രക്ഷയുമില്ല എന്ന  മട്ടാണ്. 

ഇതിലും  ഭയങ്കരമാണ് ഫോട്ടോയുടെ  നെഗറ്റീവ് പോലെയുള്ള  പേടിയാക്കുന്ന ചിത്രമെടുത്ത് ഇന്നയാളാണെന്ന വിജ്ഞാപനത്തോടെ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കപ്പെടുന്ന ദുരിതം.  പലപ്പോഴും  ട്രെയിനില്‍ വെച്ചാണ്  ഈ  ദുരിതം അതിന്‍റെ  വലിയ  വായ് തുറന്നു  കാട്ടുക.  ഇത് നിങ്ങളാണോ എന്ന്  ടി ടി ഒരു പത്തു പ്രാവശ്യം ചോദിക്കും. അതെ അതെ എന്ന്  ഓരോ തവണയും  ഉത്തരം നല്‍കുമെങ്കിലും  ടി ടിക്കും  സഹയാത്രികര്‍ക്കും  മാത്രമല്ല ഒടുവില്‍ നമുക്ക്  തന്നെയും  സംശയമാകും.  ഈ  കാര്‍ഡില്‍ അച്ചടിച്ചിട്ടുള്ളത് നമ്മുടെ  മുഖം  തന്നെയാണോ എന്ന്. 

എന്തിനാണ് ആര്‍ക്കാനും  വേണ്ടി  ഓക്കാനിക്കുന്ന  മാതിരിയുള്ള,   ഇത്തരം അപൂര്‍ണമായ  അനവധി കാര്‍ഡുകള്‍ നിര്‍മ്മിക്കുന്നതെന്നറിയില്ല.  ഒറ്റക്കാവുന്ന  മനുഷ്യരെ,  വൃദ്ധരെ ഒക്കെ  സംബന്ധിച്ച്  ഈ കുറവുകളുള്ള കാര്‍ഡുകള്‍ പലപ്പോഴും  ഉപകാരത്തിലുമധികം  ഉപദ്രവവും  അപമാനവും തന്നെയാണ് വരുത്തിവെയ്ക്കുന്നത്.  ശരിയായതും കൃത്യമായതുമായ വിവരങ്ങള്‍ നിര്‍ബന്ധമാക്കുന്ന  സുവ്യക്തമായ  നല്ല ഫോട്ടോകളുള്ള കാര്‍ഡുകള്‍ വേണം   ഉണ്ടാകാനെന്ന് ഉദ്യോഗസ്ഥരോ സര്‍ക്കാര്‍ ഡിപ്പാര്‍ട്ടുമെന്‍റുകളോ യാതൊരു  നിഷ്ക്കര്‍ഷയും പുലര്‍ത്തുന്നില്ല. അത് ഈ കാര്‍ഡുകള്‍  കൊണ്ടു  നടക്കാന്‍  വിധിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള പാവം  പൊതുജനത്തിന്‍റെ അവകാശമാണെന്ന്  ആര്‍ക്കും തോന്നുന്നില്ല . പാന്‍ കാര്‍ഡുകള്‍, ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസന്‍സ് കാര്‍ഡുകള്‍ ഇവ  പണം  ചെലവാക്കി എടുക്കുന്നതുകൊണ്ടാവണം ഭേദപ്പെട്ട രീതിയില്‍ നിര്‍മ്മിക്കപ്പെടുന്നത്. പക്ഷേ, അതു രണ്ടും ഇലക് ഷന്‍  കമ്മീഷന്‍റെ  കാര്‍ഡോ  ആധാര്‍  കാര്‍ഡോ  റേഷന്‍ കാര്‍ഡോ  പോലെ സര്‍വാണികളല്ലല്ലോ. സ്പെഷ്യല്‍  ഊണു  വേറെ സര്‍വാണി  ഊണു വേറെ എന്നാണ് എന്തായാലും എന്തിലായാലും ന്യായം.  

ഒരിക്കലും  അവസാനിക്കാത്ത പടി കയറ്റമാണ് സാധാരണ ജനതയുടെ നിത്യ ജീവിതം. കഷ്ടപ്പെട്ട് ഒരു  പടി കയറിയെത്തിയാല്‍ മറ്റൊരു  കടലാസ്സും കൈയിലേന്തി ഇതാ  എന്നെ നോക്കു,  ഞാനാണ് , ഞാനാണ് എന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കയറേണ്ടുന്ന  അടുത്ത പടി  തെളിഞ്ഞു വരികയായി. നടന്നോ മുട്ടുകാലില്‍ ഇഴഞ്ഞോ ഞൊണ്ടിയോ ഒക്കെ എങ്ങനെയെങ്കിലും കയറിക്കോളുക ...