പ്രഭാതത്തിലാണ് പ്രസവ വേദന വരേണ്ടത്

ഞാൻ ഗർഭം ധരിച്ചത് ഒരു ജനുവരി മാസത്തിലായിരുന്നു.

വളരെ അസുഖകരമായ ഗർഭകാലമാണ് എനിക്കുണ്ടായിരുന്നത്. ഇതിനൊന്നും തുനിയരുതായിരുന്നുവെന്ന് അക്കാലത്ത് പലവട്ടം പശ്ചാത്തപിച്ചിട്ടുണ്ട്.

കാരണം അദ്ദേഹത്തിന് എന്റെ ഗർഭം തീരെ ആവശ്യമില്ലാത്തതായിരുന്നു; ‘നിന്റെ നിർബന്ധമാണിത്‘ എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചെറിയ കണ്ണുകൾ അനാവശ്യമായി തിളങ്ങി; അത് സ്നേഹത്തിന്റെ തിളക്കമായിരുന്നില്ല. ആ നിമിഷത്തിൽ എന്റെ കുഞ്ഞിന് അച്ഛനില്ലാതായി.

മടുപ്പിന്റെയും അസഹ്യതയുടേതുമായ ചുട്ട നോട്ടങ്ങളിൽ ഞാൻ എരിഞ്ഞു തീർന്നു.

ലജ്ജയില്ലായ്മ കൊണ്ട് മാത്രമാണ് ഞാൻ ആ കാലത്തെ അതിജീവിച്ചത്. ആണിന്റെ അംഗീകാരം ലഭിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഏതൊരു പെണ്ണിനും ഈ നാണമില്ലായ്മയും, അഭിമാനക്കുറവുമെല്ലാം വളരെ സഹജമായ കുപ്പായങ്ങളാണെന്ന് അന്നെനിക്കറിഞ്ഞുകൂടായിരുന്നു. പിന്നീട് അതെന്റെ രണ്ടാം തൊലി പോലെയായിത്തീർന്നു. നിന്ദാപമാനങ്ങളും തിരസ്കാരങ്ങളും മർദ്ദനങ്ങളും എനിക്ക് ഒരു വിഷയമേയല്ലാതായി. പതിവുകൾ ആരേയും അലോസരപ്പെടുത്തുകയില്ലല്ലോ.

ഗർഭ കാലത്തെ അസ്വസ്ഥതകൾ എന്റെ വെറും ഭാവനയാണെന്ന് അദ്ദേഹം വിശ്വസിച്ചു, ഛർദ്ദിയും ഭക്ഷണത്തോടുള്ള വൈമുഖ്യവും ചില ഭക്ഷണങ്ങളോടുള്ള ആർത്തിയും എല്ലാം അദ്ദേഹത്തിന് വെറുപ്പു മാത്രമേ ഉണ്ടാക്കിയുള്ളൂ. അദ്ദേഹത്തിന് പരിചയമുള്ള സ്ത്രീകൾക്കൊന്നും ഇത്തരം പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവർ നല്ല നല്ല ഭക്ഷണ പദാർത്ഥങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കി ആർത്തിയോടെ ഭക്ഷിച്ചു, അവരുടെ ശരീരങ്ങൾ കൊഴുത്തു മിനുത്തു. അവരിൽ പ്രസവത്തിനു എത്രയോ മുൻപേ അമ്മത്തം ഒരു ദൈവാനുഗ്രഹമായി നിറഞ്ഞു തുളുമ്പാൻ തുടങ്ങി.

പൂർണ്ണമായ സ്ത്രീത്വമുള്ള സ്ത്രീകൾ എന്റെ അസ്വസ്ഥതകളെ വെറും തമാശയായി മാത്രമേ കാണുകയുള്ളൂ എന്ന് അദ്ദേഹത്തിനുറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അവർക്കെല്ലാം അത് അത്രമേൽ സ്വാഭാവികമായ ഒരു കാര്യമാണെന്നും വയർ വലുതാകുമ്പോഴാണ് അവർ ഗർഭിണികളാണെന്നു തന്നെ അവരറിയുകയെന്നുമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിലപാട്. അത്ര സൌഭാഗ്യവതികളായ സ്ത്രീകളെ ഓർമ്മിച്ചപ്പോൾ എനിക്ക് എന്നോട് തന്നെ പുച്ഛം തോന്നി.

ഞാൻ മെലിഞ്ഞു വിളർത്തു. ഭക്ഷണം എന്നെ തെല്ലും മോഹിപ്പിച്ചില്ല. അമ്മത്തം എന്നിൽ പേരിനു പോലും തെളിഞ്ഞില്ല. എന്റെ ശരീരം ആഹാര ദാരിദ്ര്യത്താൽ വളർച്ചയെത്താത്ത ഒരിരുപതുകാരിയെപ്പോലിരുന്നു. എനിക്ക് കൂടെക്കൂടെ ശ്വാസം മുട്ടലുണ്ടായി, വീട്ട് ജോലികൾ പോലും ചെയ്യാനാകാതെ വിഷമിക്കേണ്ടി വന്നു. ആരോഗ്യവതിയായ ഒരു സ്ത്രീയുടെ പുരുഷനാകുന്നത് എത്ര വലിയ സൌഭാഗ്യമാണെന്ന് അദ്ദേഹം എന്നും എന്നോട് പറഞ്ഞു പോന്നു. ചിരിക്കുന്ന മട്ടിൽ ചുണ്ടുകൾ അകത്തി പല്ലുകൾ വെളിയിൽ കാണിക്കുവാൻ മാത്രമേ അപ്പോഴെനിക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നുള്ളൂ. വീട്ടു ജോലികൾ ഭംഗിയായി ചെയ്യുന്നവരും ഗർഭിണികളും ഉദ്യോഗസ്ഥകളുമായ സ്ത്രീകളെ അദ്ദേഹം എല്ലായ്പോഴും എനിക്ക് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു തന്നു.

ഞാൻ പ്രസവിക്കുന്ന കുഞ്ഞ് ബുദ്ധി കുറഞ്ഞും വളർച്ചയെത്താതെയും ജനിക്കുമെന്നും അത് ഒരു വലിയ കുരിശായിത്തീരുമെന്നും അങ്ങനെ സംഭവിക്കുന്നത് എന്റെ മാത്രം കുഴപ്പം കൊണ്ടായിരിക്കുമെന്നും അദ്ദേഹം എപ്പോഴും എനിക്ക് താക്കീതു നൽകി. ഗർഭം അലസിപ്പോകുന്നതായിരിക്കും അതിലും നല്ലതെന്ന് ഞാൻ കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നാൽ ആ സമയവും കഴിഞ്ഞ് എന്റെ വയർ വലുതാകുകയും കുഞ്ഞ് വയറ്റിൽ മെല്ലെ മെല്ലെ ഇളകുവാൻ തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു.

കുഞ്ഞിനെ ഓർത്ത് ഞാൻ താരാട്ടുകൾ പഠിക്കുകയോ കുട്ടിക്കുപ്പായങ്ങൾ തുന്നുകയോ ചെയ്തില്ല. പ്രസവത്തോടെ മരിക്കണമെന്നും ജനിക്കുന്നത് ഒരു ജീവനില്ലാത്ത കുഞ്ഞായിരിക്കണമെന്നും ഞാൻ ഉൽക്കടമായി ആഗ്രഹിച്ചു. 

ഒരു പാത്രത്തിൽ ഇരുന്നൂറ്റി എൺപതു കല്ലുകൾ ഞാൻ പെറുക്കി വെച്ചിരുന്നു.ഓരോ ദിവസവും ഒരു കല്ല് വീതം ഞാൻ ജനലിലൂടെ പുറത്തു കളഞ്ഞു. കല്ലുകളുടെ എണ്ണം കുറയുന്നത് കാണുമ്പോൾ മരണ ദിനം സമീപിക്കുകയാണെന്ന് കരുതി ഞാൻ ആശ്വസിച്ചു. 

പത്തു കല്ലുകൾ ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നപ്പോഴാണ് ഒരുച്ചയ്ക്ക് അസഹ്യമായ വേദനയും വിയർപ്പുമായി ഞാൻ പരവശപ്പെട്ട് പോയത്. ഞാൻ തനിച്ചായിരുന്നു. അയല്പക്കത്തെ അമ്മൂമ്മയെ കൂട്ടിനു വിളിച്ച് ഒരു ഓട്ടോ റിക്ഷയിൽ കയറി ഞാൻ ഡോക്ടറെ കാണാൻ പോയി. അങ്ങനെയാണ് കടിഞ്ഞൂൽ ഗർഭിണികൾക്കുണ്ടാവുന്ന ഫാൾസ് പെയിൻ എന്ന ശല്യത്തെക്കുറിച്ച് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നത്. തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് വരുമ്പോൾ എനിക്ക് സത്യമായും വലിയ ലജ്ജയും അപമാനവും തോന്നിയിരുന്നു.

അദ്ദേഹത്തിനാകട്ടെ എന്നോടുള്ള മടുപ്പും അസഹ്യതയും വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ മാത്രമേ ഈ സംഭവം ഉപകരിച്ചുള്ളൂ. ഇത്തരം തമാശകളൊന്നും ഇനി മേലിൽ ആവർത്തിക്കരുതെന്ന് കടുപ്പിച്ച സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞ് അദ്ദേഹം എന്നെയും ആ പ്രശ്നങ്ങളേയും തട്ടിമാറ്റി.

കല്ലുകളുടെ എണ്ണം രണ്ടായി കുറഞ്ഞ വേളയിലും, എനിക്കുണ്ടായ ഈറ്റു നോവ് ദഹനക്കേടിന്റെ വയറ്റു വേദനയായത് അങ്ങനെയാണ്. വിയർപ്പ് തുടച്ചാൽ മാറിക്കോളുമെന്നും അതിനു ഒരു തോർത്തുമുണ്ടിന്റെ മാത്രം ആവശ്യമേയുള്ളൂവെന്നും തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞതും അപ്പോഴാണ്. നട്ടെല്ലിൽ ഇടി മിന്നുന്നുവെന്നതൊക്കെ വെറുമൊരു തോന്നലാണെന്നറിഞ്ഞതും ആ നേരത്താണ്. അതു കൊണ്ട് ഞാൻ വിറയ്ക്കുന്ന കാലുകൾ ഒതുക്കി, മടിയിലേക്കു ചാഞ്ഞ വയറിന്മേൽ കൈ വെച്ച്, വസ്ത്രത്തിൽ രക്തം പുരളാതെ ശ്രദ്ധിച്ച്, ഒരു കൊടിച്ചിപ്പട്ടിയെപ്പോലെ വിയർത്തും കിതച്ചും അടക്കത്തോടെ ഇരുന്നു.

കാരണം അതൊരു കറുത്ത പാതി രാത്രിയായിരുന്നു. 

അത്താഴം കഴിച്ച്, ഒരു സിഗരറ്റും വലിച്ച് ഉറങ്ങേണ്ട നേരം.

നഗരത്തിലെ ഓട്ടോ റിക്ഷകളും ടാക്സികളും പോലും കണ്ണടച്ചുറങ്ങുന്ന വിശ്രമവേള.

അതു കൊണ്ട് പ്രഭാതമാകും വരെ ക്ഷമയോടെ കാത്തിരിക്കണം.

പ്രസവവേദനയെ ബോധ്യപ്പെടുത്താനുള്ള വരം ദൈവം എല്ലാവർക്കും കൊടുക്കാറില്ല. പകരം ക്ഷമയും അടക്കവും പഠിപ്പിക്കും. അത്തരം ഒരുപാട് കളി തമാശകൾ ദൈവം ഞാനുമായി പങ്കു വെച്ചിട്ടുണ്ട്.