ഇങ്ങനെ ഒരു ചോള വിചാരം.

ഒരു ഇരുമ്പ് ചട്ടി നാലു സൈക്കിൾ ചക്രങ്ങളുടെ പാട്ട വണ്ടിയിൽ വെച്ച്, ആ ചട്ടിയിൽ കൽക്കരി നിറച്ച് അതിന്മേൽ ചെറു കണ്ണികളുള്ള ഇരുമ്പ് വലയുടെ ഒരു കഷണം ലേശം ഉയർത്തി നിർത്തിയിട്ടുണ്ടാവും.

ആ ഇരുമ്പ് വലയുടെ പുറത്ത് വച്ചാണ് നഖമാഴ്ത്തുമ്പോൾ പാലൂറി വരുന്ന ഉരുണ്ട മണികളുള്ള ചോളം ചുടുന്നത്.എന്നിട്ട് ഉപ്പും ചുമന്ന മുളക് പൊടിയും ചാട്ട് മസാലയും കൂട്ടി ചേർത്തതിൽ പകുതിയാക്കി മുറിച്ച ചെറു നാരങ്ങ മുക്കിത്തേച്ച വെന്ത ബുട്ട (ചോളം) തിന്നാൻ കിട്ടിയിരുന്നു, എനിക്ക്.

കാലിൽ വെള്ളിത്തളയിട്ട, കൈയിലും മുഖത്തും പച്ച കുത്തിയിരുന്ന ഒരു അമ്മൂമ്മയായിരുന്നു ചോളം ചുട്ടിരുന്നത്.

മണ്ണ് കൊണ്ട് ഇഷ്ടിയുണ്ടാക്കുന്നതിന്റെ കണക്കെടുപ്പ് ജോലിയും കഴിഞ്ഞു, തലയിലെ പൊടിയും വിയർപ്പും തുടച്ച്, കരിഞ്ഞുണങ്ങിയ മുഖവുമായി, സന്ധ്യ നേരത്തെ ബസ്സിറങ്ങി, താമസിക്കുന്ന ഒറ്റ മുറിയ്ക്ക് അടുത്തെത്തുമ്പോൾ ഞാൻ എന്നും അവരുടെ പക്കൽ നിന്നും ഒരു ബുട്ട മേടിക്കും.

അതും തിന്നുകൊണ്ട് കുട്ടികൾ കളിക്കുന്ന മൈതാനം കടന്നാണ് മുറിയിലേക്കു പോകുന്നത്. അവരുടെ ആഹ്ലാദം എന്റെ അനാഥമായ ആത്മാവിനെയും സ്പർശിച്ച് ആർത്ത് ചിരിയ്ക്കുമായിരുന്നു. കുഞ്ഞുങ്ങൾ ചിരിയ്ക്കുമ്പോൾ ലോകം ഒരു മധുര പലഹാരമായിത്തീരും.

അപ്പോഴൊക്കെ ഞാനെന്റെ മകളെ മുലപ്പാലായും കണ്ണീരായും വിങ്ങലായും നെഞ്ചിലമർത്തിപ്പിടിച്ച് കണ്ണു തുടയ്ക്കാറുണ്ട്. അവൾക്കായി മഹാ നഗരത്തിലെ വലിയ കോടതികൾ ഞാൻ കയറിയിറങ്ങിയിരുന്ന വരണ്ട കാലമായിരുന്നു അത്.

ചക്രവാളത്തിനുമപ്പുറത്തെ അകലത്തിൽ സൂര്യനായും ചന്ദ്രനായും എന്നിൽ നിറഞ്ഞിരുന്ന സ്വപ്നമായിരുന്നു അക്കാലം മൂന്നു വയസ്സുണ്ടായിരുന്ന എന്റെ മകൾ. നൊന്തു പ്രസവിച്ചിട്ടും മുലയൂട്ടിയിട്ടും നേടാനാകാത്ത അവകാശമായിരുന്നു എന്റെ മാതൃത്വം. ദയനീയമായ യാചനയും അനാഥമായ പ്രാർത്ഥനയും നിരന്തരമായ ബോധ്യപ്പെടുത്തലുമായിരുന്നു അത്.....................

അത്താഴം വേണ്ടാത്ത കണ്ണീർ വെന്ത രാത്രികളും അന്നമിറങ്ങാത്ത മനമുരുകുന്ന പകലുകളും എന്റെ സമ്പാദ്യം. ചുട്ട ചോളവും മൺകലത്തിലെ വെള്ളവും എന്റെ പോഷകാഹാരം. ദാനം കിട്ടിയ വസ്ത്രങ്ങൾ എന്റെ ശരീര കവചം.

അമ്മൂമ്മ പണം പിന്നെ തന്നാൽ മതി എന്നു പറഞ്ഞും എനിക്കു ബുട്ട തരാറുണ്ടായിരുന്നു.
‘ലേ ജാവോ ബേട്ടി, ഏക് രുപയാ സെ ക്യാ ഫറ്ക് പടേഗാ?
ഖാലോ‘ (എടുത്തുകൊള്ളൂ മകളെ. ഒരു രൂപ കൊണ്ട് എന്തു വ്യത്യാസം വരാനാണ്?)
ആ മുഖത്തെ ലക്ഷത്തിലുമധികം ചുളിവുകൾക്കിടയിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിടരും.

എനിക്ക് ചുറ്റും ആർത്തിരമ്പുന്ന വൻ നഗരം, പരമ ദരിദ്രയായ അമ്മൂമ്മ.
ഒന്നുമൊന്നും സ്വന്തമായില്ലാത്ത ഞാൻ..............................

പിന്നെ ചോളം കൊണ്ട് എണ്ണയുണ്ടാക്കുമെന്നും ആ എണ്ണ കൊണ്ട് വണ്ടിയോടിക്കാൻ പറ്റുമെന്നും വായിച്ചു.
അതു കൊണ്ട് ലോകത്തേറ്റവും കൂടുതൽ ആളുകൾ ഭക്ഷിക്കുന്ന ഈ ആഹാരത്തിനു തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ഉടമസ്ഥരുണ്ടാകുമെന്നും അതങ്ങനെ ചുമ്മാ പട്ടിണിക്കുന്തങ്ങൾക്ക് ശാപ്പാട് കഴിച്ച് തീർക്കാനുള്ളതല്ലെന്നും മനസ്സിലായി.

ബുട്ടയുടെ പാട്ട വണ്ടി സ്റ്റാറ്റസ് ‘ഉയർന്ന്‘ ഒരു ബി എം ഡബ്ലിയുവിന്റെ ഒപ്പമായി.
ബുട്ടയെണ്ണയുടെ വണ്ടികൾക്കും മെഷീനുകൾക്കും ഹോണും സൈറണും മറ്റും വേണ്ടി വരില്ല.
ബുട്ട പോലും തിന്നാൻ കിട്ടാതായവർ വിശന്നു കരയുന്ന ഒച്ച അത്തരം വണ്ടികളുടെയും മെഷീനുകളുടേയും ഫ്യൂവൽ ടാങ്കിൽ നിന്നു കേൾക്കും.

ചോളത്തിനെക്കുറിച്ച് തൽക്കാലം ഇത്രയും ................................