എല്ലാ തിരിയും അണഞ്ഞിട്ടില്ല.

കുട്ടികളോട് വെറുതേ സംസാരിച്ചിരിക്കുന്നത് സന്തോഷം തരുന്ന ഒരു കാര്യമാണ്. ഏതു നാട്ടിലായാലും അവരില്‍ പൊതുവായ ഒരു ജൈവികതയും പുതുമയും എനിക്കെന്നും അനുഭവപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അതു പോലെ ചില കള്ളത്തരങ്ങളും സൂത്രവുമൊക്കെ തീര്‍ച്ചയായും കാണാറുണ്ട്. കുറ്റം പറയാന്‍ പറ്റില്ല. ഈ ഭൂമിയില്‍ തന്നെ ജീവിച്ചു പോകണമല്ലോ അവര്‍ക്കും. അപ്പോള്‍ ഇത്തിരി സൂത്രവും ഇത്തിരി കള്ളത്തരവുമൊക്കെ പഠിച്ചുവെക്കുമായിരിക്കും അവരും മെല്ലെ മെല്ലെ.

ഞാനിപ്പോള്‍ മഹാരാഷ്ട്രയിലാണ്. അലഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള്‍ പലതരം കുട്ടികളെ കാണും. ഇവിടെ ഒരു കവലയില്‍ ബാല്‍ താക്കറേയുടെ പ്രതിമ വെച്ചിട്ടുണ്ട്. അനേകം വൈദ്യുതി വിളക്കുകളുടെ പ്രഭയില്‍ വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്ന ഒരു പ്രതിമ. അതിനു മുന്നിലാണ് ആസിഫയ്ക്ക് നീതി വേണമെന്ന് പറഞ്ഞ് മെഴുകുതിരികള്‍ കൊളുത്തി അനേകം പേര്‍ പ്രകടനം നടത്തിയത്.

കുട്ടികള്‍ അതിനെക്കുറിച്ച് പറയുകയായിരുന്നു.
പതിമ്മൂന്നും പതിനേഴും വയസ്സൊക്കെയു ള്ള കുട്ടികള്‍.

സങ്കടമായിപ്പോയി ആ കുഞ്ഞിനെ ദ്രോഹിച്ചത് എന്ന് എല്ലാവരും പലപാട് പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ മൂളി കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. അമ്പലത്തിലായതുകൊണ്ട് അവിടെ മാത്രം കയറി നോക്കിയില്ല ആ കുഞ്ഞിന്‍റെ അച്ഛന്‍ എന്നൊരാള്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ എന്നെ ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് അടുത്തയാള്‍ മുന്നോട്ട് വന്നു. ഇനി അമ്പലം, പള്ളി, മസ്ജിദ്, ദര്‍ഗ, ഗുരുദ്വാര എല്ലായിടത്തും അന്വേഷിക്കണം കുഞ്ഞുങ്ങളെ കാണാതെ ആയാല്‍.. ആണ്‍ കുട്ടികളെ ആയാലും അന്വേഷിക്കണം. കുട്ടികളെ ദ്രോഹിക്കുന്നവരും അതു കഴിഞ്ഞ് കൊല്ലുന്നവരും ഇപ്പോള്‍ കൂടി വരികയാണ്.. സ്കൂളിലൊക്കെ ഇതെല്ലാം പറഞ്ഞുകൊടുക്കണം. പരസ്പരം സ്നേഹിക്കണം ... സഹായിക്കണം എന്നൊക്കെ ടീച്ചര്‍മാര്‍ ശരിയായി പഠിപ്പിച്ചു കൊടുക്കണം.

എല്ലാമറിയുന്ന കുട്ടികള്‍ ...

അവര്‍ എന്തെങ്കിലും ദ്രോഹം അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്ന് ചോദിയ്ക്കാന്‍ എന്നിലെ ഭീരുവിന് ധൈര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവരുടെ സംഭാഷണം എന്‍റെ നെഞ്ചു പിളര്‍ത്തിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

ഞാന്‍ ജനിച്ചു വളര്‍ന്ന ഈ ദേശത്തെ ഓര്‍ത്ത് എനിക്ക് കരയാന്‍ പോലും കഴിവില്ലാതായിരിക്കുന്നു.